เคยแอบปลื้ม..เขาไหม(๑๓๖)
@เพียงแรกพบ ประสพเจอ เออเขาใช่
ดั่งเจ้าชาย ที่ปลายรุ้ง มุ่งมั่นหา
ยามเยื้องย่าง ท่าที มีลีลา
ดุจพญา ราชสีห์ ที่อาจอง
@เฝ้าแอบมอง ปองหมาย ได้เคียงใกล้
ปล่อยหัวใจ จมจุ่ม ลุ่มไหลหลง
ยามเขายิ้ม พริ้มพรายมา พะว้าวง
แทบเดินลง บันได ไม่เป็นคน
@ซ้ำเก็บเอา ภาพเขา ไปเฝ้าฝัน
เพ้อรำพัน รำพึง ถึงสับสน
กอดหมอนข้าง ติ๊ต่างว่า เป็นตัวตน
สุขเสียจน ตะวันสาย ยังก่ายเกย
@พอเจอหน้า เหมือนบ้าบอ หนอไม่พูด
เหมือนมีตูด ติดไว้ ในปากเหวย
เพียงซักคำ ไม่ได้พร่ำ พูดกันเลย
บ้าจริงเอย เฝ้าแอบชอบ ลอบแอบมอง
@หลายเดือนผ่าน ชักรำคาญ ต้องหาญกล้า
ตั้งใจว่า ถ้าเจอหน้า สองต่อสอง
จะตรงไป ถามไถ่ ตามครรลอง
ไม่แอบมอง แล้วเรา ไม่เข้าการ
@แล้ววันนั้น มันก็มา หาจนได้
เขายืนส่าย ย้ายยักหน้า ห้องอาหาร
รีบดุ่มเดิน เข้าไป ไม่ลนลาน
หวังจะทาน ข้าวกับเขา เอาวะเรา
@อีกสามก้าว จะเข้าถึง ซึ่งเขาอยู่
หมาตัวผู้ วิ่งแซงหน้า ไปหาเขา
ชนอย่างจัง ดังปัง เซ็งเลยเรา
เสียงไม่เบา " ว๊ายตาย " โดนควายชน
@มือทั้งสอง ตระกองกอด ที่ยอดอก
หวั่นวิตก อกสั่น ฉันฉงน
หรือว่าเขา ไม่เป็นแมน เช่นตัวตน
ทำไมคน มาดดี เป็น " she man "
สมบูรณ์ เต็มชื่น/๑๐ กันยายน ๒๕๕๓
สุดยอดครับกลอนวันนี้