แด่กระต่าย...ชื่อกระตังค์(๑๒๓)
@เคยอุ้มชู เลี้ยงดูเจ้า เฝ้าฟูมฟัก
ดั่งลูกรัก วางในตัก ให้นอนหนุน
ลูบหัวเจ้า ให้หลับไหล อิงไออุ่น
ลมกรุ่นกรุ่น จากจมูก รดถูกกาย
@ของสิ่งใด ไหนชอบ มอบให้เจ้า
ทุกวันเฝ้า คลอไคล้ ไม่ห่างหาย
กลิ่นกายหอม ยามดมดอม ทั่วร่างกาย
สัมผัสได้ ด้วยใจ ส่งถึงใจ
@ของชอบเจ้า คือข้าวโพด เป็นหลอดหลอด
มีตลอด เสาะหา ซื้อมาให้
เสียงกรอดกรอด กัดกิน จนสิ้นไป
แม่แถมให้ วางไว้ บนเบาะนอน
@เป็นกระต่าย ผู้ชาย ชื่อ " กะตังค์ "
แม้นซนบ้าง กัดแม่บ้าง บางครั้งอ้อน
หูชูชัน ยามสบาย เหยียดกายนอน
เหมือนลูกอ่อน ทุกค่ำเช้า เฝ้าเลี้ยงดู
@กลับจากงาน ขานเรียก เพรียกหาเจ้า
คัดเลือกเอา มังคุดสด ให้เจ้าหนู
เงียบเสียงงัน ถลัดหา รีบมาดู
เจ้าคุดคู้ เงียบไป ไม่ไหวติง
@ไม่มีลม หายใจ ฤทัยหวั่น
ด้วยเจ้านั้น เหยียดกาย ไม่สุงสิง
อุ้มขึ้นมา เห็นว่า ท่าจะจริง
โถเจ้าทิ้ง แม่ไป ไม่หวนคืน
@น้ำตาแม่ หลั่งไหล ดั่งสายน้ำ
สุดกลืนกล้ำ ช้ำจิต กว่าคิดฝืน
เอาเจ้าแนบ อกแม่ สุดกล้ำกลืน
ก่อนจะยื่น เจ้าลงหลุม ใต้พุ่มพง
@หลับเถิดหนา ใต้พฤกษา ที่รื่นร่ม
แม่จะข่ม ใจหัก จากรักหลง
เก็บเจ้าไว้ ในใจ ให้ยืนยง
กระต่ายคง หวนคืนฟ้า ทิวากาลสมบูรณ์ เต็มชื่น/๑๒ สิงหาคม ๒๕๕๓
จากกลอนเนี่ย เรื่องจริงรึเล่าคะเนี่ย
เมื่อก่อนที่บ้านเลี้ยงสัตว์เกือบทุกชนิด
แต่พอเราเกิดเขาก็เลิกเลี้ยงกันแล้วค่ะ