ตอนหัวค่ำมีเบอร์ประหลาด ... ประเภท 090 โทรมาหา
ตัดสินใจอยู่ว่า...จะรับสายดีไม๊..
ก็เลยตัดสินใจรับละกัน...
ปรากฏว่าเป็นคณะฯ มาจากมจพ.พระนครเหนือ....
เค้ามางานแต่งงานเจ้าหน้าที่คนนึงที่ลำปางกัน...
แล้วเก๋มาก...ขับเลยขึ้นมาเชียงใหม่กันเลย
ทำเป็นบอกว่า....มาเยี่ยมอาเจ้ฯ
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
หน้าบานทันทีเลย...ตามประสาพวกบ้ายอ
รีบทำธุระให้เสร็จแล้วขับรถกลับคอนโดเลย
เพราะว่าตอนที่เค้าโทรมา....อาเจ้ฯ อยู่นอกเมืองเชียงใหม่
ต้องรีบทำธุระอย่างไว....
ขับรถกลับมาถึงก็ค่ำนิดๆ แล้ว
ทุกคนไปไหว้ครูบาศรีวิชัยรออาเจ้ฯ อยู่ตรงนั้น
เม้าท์แตกกันพอประมาณ ... ก็ออกเดินทางไปถนนคนเดินวัวลายกัน
ทุกคนหิวมาก ... เพราะตั้งแต่ออกจากกรุงเทพฯ มา
ไม่ได้แวะกินข้าวกันเลย
ทานแค่ขนมปังรองท้องแค่นั้นเอง
พอถึงถนนคนเดินปุ๊บทุกคนหิวกันมาก
ปรี่เข้าไปหาร้านอาหารตามสั่งก่อนอื่นเลย
พอท้องอิ่มแล้ว....สมองก็ค่อยทำงานได้
ระหว่างเดินเล่นที่ถนนคนเดิน..
ก็คุยกันไปกับเหล่าคณะฯ ที่มา
สลับไปคุยกับคนนู้นที...คนนี้ที..
ได้คำตอบเดียวกันว่า....เค้าคิดถึงเจ้ฯ
ไม่ได้เจอนานแล้ว...ก็เลยขับรถเลยมาเจออาเจ้ฯ ก่อน
อุ๊ยตาย...ว๊ายกรี๊สสสสสส ...
บ้าหรือเปล่า...ชายหนุ่มทั้งนั้นมาบอกว่าคิดถึงช้าน อิอิ
พอเดินเสร็จ...คณะฯ ก็ขับรถกลับไปเช็คอินที่โรงแรม ในตัวเมืองลำปาง
คือ มาแค่ 4 ชั่วโมงเอง
น้ำตาจะไหล...โถหนุ่มๆ อุตส่าห์แวะมาเที่ยวหากัน
แยกย้ายกันกลับแล้ว..
ก็มานั่งนึกได้ว่า..
ตั้งแต่มาอยู่ที่เชียงใหม่นี่..มีคนมาเที่ยวหาบ่อยมาก
ช่วงฤดูหนาวนี่...จะมากันถี่ยิบ
ตอนที่เรียนหนักก็จะไม่มีเวลาไปทานข้าวหรืออกไปเจอเลย
ไปเล่าให้เพื่อนฟังทุกวัน...ว่าวันนี้เพื่อนคนนี้...อีกวันเพื่อนคนนั้นมา
จนเพื่อนบอกว่า
บอกบรรดาเพื่อนๆ แกที่มาเที่ยวหา..ให้รวมกันมาได้ไม๊วะ
เพราะมากันถี่เหลือเกิน..
เออ...จริงด้วย