ตอนนี้ไม่จับไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน...มาชาติเศษ
ถ้าจะว่ากันให้ถูกต้อง
ก็เดือนกว่าแล้ว...
ที่ไม่ทำอะไรเลยเกี่ยวกับเรียน
ไม่รู้ทำไมนะ...
มันถึงได้หมดใจได้ขนาดนี้...
เบื่อและก็เซ็งไปหมดทุกอย่าง
แค่หันไปมองมัน
ยังไม่มองเลย
โชคดีว่ามาฝังตัวอยู่ที่บ้าน
ก็ไม่ค่อยจะเครียดเท่าไหร่
อาชีพหลักของอาเจ้ฯ ตอนนี้
ก็คือ...ไปรับ-ส่งคุณพ่อที่วัด
ใกล้วันมาฆบูชาแล้ว
คุณพ่อกับญาติธรรม..ทำบายศรีถวายวัดในวันมาฆบูชานี้
ก็ค่อยๆ ทำกันวันละนิดละหน่อย
ตามประสาคนแก่น่ะค่ะ...
ทำกันไป..คุยกันไป
10 โมงเช้าก็ไปแล๊ะ...
ดิฉันก็ต้องไปส่งไว้ที่วัด
พอ 16.30 ก็ไปรับกลับ
มาถึงบ้านก็อ่อนเปลี้ยเพลียแรงมาเลย
เพราะนั่งทำใบตองกันทั้งวัน
ทั้งเม้าท์แตก...ทั้งทำงานกันอย่างมีความสุข
จริงๆ..วัดอยู่ออกนอกเมืองไป 17 กิโลนู่นแน่ะ
เป็นวัดใกล้บ้านคุณตา..คุณยาย
แต่บ้านเราชินกับการทำบุญที่วัดนี้
ก็จะไปทำบุญและทำกิจกรรมทางศาสนาที่วัดนี้ประจำ
น้องชายที่อยู่เมืองชลก็เหมือนกัน
มันก็ชิน...ที่จะต้องมาทำบุญในวันสำคัญที่วัดนี้
จริงๆ น้องชายเป็นลูกของน้าชาย
หลังจากเจอมรสุมในเรื่องงาน...น้องชายเลยหันมาปฏิบัติธรรม
ก็เลยสนิทสนมกับฝั่งทางบ้านอาเจ้ฯ
โดยเฉพาะจะสนิทกับคุณพ่อของอาเจ้ฯ
น้องชายมันก็เล็งจะมาวันมาฆบูชานี้
ให้อาเจ้ฯ ส่งรูปทางไลน์ให้ดูทุกวัน
ว่าเค้าทำบายศรีกันไปถึงไหนแล้ว...
อยู่ดีๆ วันนี้ก็อยากทำงานวิจัยขึ้นมา..
เอ้อ......ก็แปลกดี
คงได้ฤกษ์กลับมาทำงานซักทีเนาะเรา...