ปัญหาของเรา...ก็คือ...ปัญหาของเรา..
ตั้งแต่กลับลงไปบ้าน.....ไปดูสถานการณ์น้ำท่วมบ้านของตัวเองว่าเป็นไงมั่ง
กลับมาเชียงใหม่.......ก็รู้สึกว่า....ตัวเองซึมเศร้าลง
เคยดูรายการทีวี....ว่าคนที่เค้าบ้านน้ำท่วม....จะมีอาการทางจิต..เป็นโรคซึมเศร้า
กำลังคิดว่า....ตัวเอง....กำลังจะเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า
รู้แต่ว่า....ไม่อยากออกไปไหน......ไม่อยากทำไรมาก....
มองเห็นคนอื่น.....ตอนที่เราลำบาก....ไม่มีใครมาใส่ใจ
ไม่มีใครโทรมาถาม....ว่ามึงเป็นไงบ้าง....
ตอนคนอื่น...เค้าเจอวิกฤติในชีวิตเค้า.....เราเอาตัวเราใส่ไปกับเค้าเต็มๆ
ใครขอให้ช่วยทำอะไรให้....เจ้ไม่เคยลังเลที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยเค้า
ตัวเองทำไม่ได้...ก็ยังประสาน....หาคนที่เค้าทำงานนี้ได้...มาให้...
พอถึงคราว...ตัวเอง.....มันเสียความรู้สึก.....
เพราะคนต่างๆ เหล่านั้น.......เงียบกริบ........
ไม่มีแม้กระทั่งโทรศัพท์มาถามไถ่.....ว่าเป็นอย่างไรบ้าง
จนกระทั่ง.....เพื่อนคนหนึ่ง....โทรมาเล่าให้ฟังว่า
ตอนแรกที่ทำงาน....เช่าโรงแรมให้นอนใกล้กับที่ทำงาน.......
แต่พอตอนนี้น้ำลดแล้ว............เค้าไล่ให้ออกจากโรงแรม
ให้กลับไปนอนบ้าน............เค้าจะไม่จ่ายค่าโรงแรมที่พักให้
เพื่อนถึงกับยั๊วะจัด..........
"แม่ง...มันถามกูบ้างไม๊....ว่าไอ้ที่ว่าน้ำลดอ่ะ.....บ้านกูลดแล้วหรือยัง"
"ให้บ้านพวกแม่ง.......โดนน้ำท่วมเหมือนกูเซ่ะ...จะรู้สึก....ไอ้เวรรรร"
ฟังเพื่อนเล่าไป.....ก็นึกถึงเรื่องของตัวเราเอง.....
เออ...จริง.....อย่างที่มันพูด..................
ปัญหาของเรา...........ก็คือ..........ปัญหาของเรา....
ผู้ติดตามบล็อก : 37 คน [