เมื่อเช้านี้อาเจ้ฯ ตื่นได้มาซัก 10 นาที แต่ยังไม่ลุกจากเตียง
ก็เอ...ทำไมเตียงสั่นๆ วะ
แล้วก็รู้สึกว่าเหตุการณ์นี้มันเคยเกิดขึ้นนี่หว่า...
นึกขึ้นได้ว่า.....อ๋อ ปีที่แล้วมันเคยไหวแบบนี้นี่หว่า
ตอนนั้นปัญญาอ่อนมาก
วิ่งลงมาจากชั้น 14 ลงมาทางบันไดหนีไฟ
ตอนนั้นกระดูกทับเส้น เดินลำบากอยู่ด้วย
แต่ความตกใจสุดๆ สามารถวิ่งลงบันไดมาได้ถึง 14 ชั้นเลย
ไม่รู้เอาเรี่ยว เอาแรงมาจากไหนกัน
ลงมายืนหน้าคอนโดแบบเหนื่อยหอบ...กะอีน้องสนิท
น้องมันโทรหาสามี บอกว่าเธอๆ...แผ่นดินไหวที่เชียงใหม่แหล่ะ
อาเจ้ฯ มองโทรศัพท์ แล้วเศร้าใจ เพราะไม่รู้จะโทรบอกใครจริงๆ
ก็เลยโทรหาแม่ดีกว่า.....บอกแม่ว่า แผ่นดินไหว
แม่ก็ให้กำลังใจ จนอาเจ้ฯ หายตกใจ และก็รู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด
พอหายเหนื่อย และแผ่นดินหายสั่นไหวแล้ว
ก็กลับขึ้นห้องมา.....โห่ย ปวดก้นอ่ะ
ตอนนั้นยังทำกายภาพบำบัดอยู่....ต้องไปทำซ้ำอีกเป็นเดือน
เพราะกลัวจัด วิ่งลงมาอย่างเร็ว ซึ่งไม่ใช่กิริยาที่ควรทำ สำหรับคนเป็นโรคนี้
พอคราวนี้แผ่นดินไหวอีก
อาเจ้ฯ เลยมีสติมากกว่าครั้งที่แล้ว
นอนมองเฉยๆ เห็นโคมไฟแกว่งไปแกว่งมา แต่ไม่ได้เหวี่ยงแรงมาก
เลยนอนเฉยๆ ดีกว่า....คาดว่าน่าจะหลายริกเตอร์อยู่
เพราะเรารู้สึกถึงแรงสั่นไหวได้เลย
ไม่น่าจะแค่ 3-4 ริกเตอร์หรอกค่ะ
สำหรับเราก็ไม่รู้สึกว่ามีไรเสียหายหรอกเนาะ
แค่ตกใจนิดหน่อยแค่นั้นเอง
แต่สำหรับส่วนอื่น เค้าอาจจะมีอะไรเสียหายก็ได้เนาะ
วันที่: 11 พฤศจิกายน 2555 เวลา:21:47:50 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 37 คน [