ชัดเจน ไอ้โรคขี้เกรงใจนี่แม่ง...แก้ไม่หาย ชอบเกรงใจชาวบ้านเค้าในเรื่องที่ไม่ควรเกรงใจ จน...ดร.อ้อมันเล่าให้อาเจ้ฯ ฟังว่า เดี๋ยวนี้กูแม่งไม่รู้เป็นไง โคตรเคลียร์ Cut เลยกู อาเจ้ฯ ก็ถามมันว่า มึงเคลียร์ยังไงวะ เล่าให้ฟังหน่อยดิ๊ ดร.อ้อ..ก็บอกว่า หลังจากที่กูโง่ให้คนเอาชื่อกูไปใช้ทำมาหากินฟรีๆ กูก็หายโง่...กว่ากูจะเรียนจบมาได้จนถึงเดี๋ยวนี้ กูใช้ความมานะบากบั่นขนาดไหน แม่งไม่เคยมีใครมารู้กับกูหรอก ถึงเวลา..พวกแม่งก็มาขอใช้ชื่อกู เอาไปใส่ในโครงการต่างๆ... แล้วโครงการพวกนั้นอนุมัติมา...ก็เพราะมีชื่อกู ถ้าไม่มีชื่อกูในโครงการนั้น... เค้าก็ไม่อนุมัติให้มันหรอก กูเลยหายโง่.... จากนั้นมา...กูก็ชัดเจนเลย ทุกงานที่มีชื่อกู... กูต้องเห็นรายละเอียดทั้งหมด แล้วจะมาคิดง่ายๆ แค่เอาชื่อกูไปใส่เฉยๆ ไม่ได้ เพราะกูต้องรับผิดชอบในชื่อเสียงของกู....ที่ใส่ติดลงไปในโครงการพวกนั้นด้วย หลังจากนั้นมา....กูแม่งชัดเจนเหี้ยๆ... ต้องคุยกันก่อนว่าใครจะเป็นคนรับผิดชอบงานที่เกิดขึ้น ค่าตอบแทนใครจะได้รับ และที่สำคัญเค้าจะได้รับค่าตอบแทนกันเมื่อไหร่...เบิกเงินเป็นชื่อใคร อาเจ้ฯ ฟังดร.อ้อมันเล่าตัวอย่างของมันมา ก็เออเนาะได้คิด... เออเว้ย...ชอบมีคนมาขอให้ช่วยทำนั่นทำนี่ให้.. แต่ละเรื่องแม่งงงงง.........เรื่องใหญ่ทั้งนั้น มีแต่คนมาขอให้ช่วยหน่อย แต่ละคนที่มาพูดก็เหมือนจะให้ช่วยทำเฉยๆ แบบฟรีๆ น่ะ  ไม่เคยได้ยินใครซักคนพูดถึงค่าตอบแทนที่จะให้บ้างเลยว่าจะให้เท่าไหร่ เพราะล่าสุด....ตอนปีใหม่... มีเพื่อนคนนึงมาปรึกษาเรื่องการวางตำแหน่งของผลิตภัณฑ์ (Product Positioning) จะให้ช่วยแก้ให้หน่อย....ว่าจะแก้ยังไง อันนี้เรื่องใหญ่....ใช้เวลา และที่สำคัญใช้พลังสมองเยอะมากนะเว้ย... แต่ไม่เคยได้ยินซักคำ....ว่าช่วยไปแล้วเราได้อะไรวะ เคยบ่น...ตั้งแต่หลายบล็อคก่อน ว่าความขี้เกรงใจของเรา บางทีก็เป็นภัยกับเราเหมือนกัน... ช่วยเค้าไปเต็มบ้านเต็มเมือง แต่ตอนอาเจ้ฯ เดือดร้อน... พึ่งได้เห็นเมื่อตอน 3 เดือนที่แล้วนี่เอง ว่าไม่มีใครช่วยอาเจ้ฯ ซักคน แต่สันดานเป็นคนลืมง่าย แค่ไม่กี่เดือนก็ลืมแล้วนะเนี่ย... แม่งยังไม่เข็ด ล่าสุด...มีหน่วยงานนึงจะมาดูงานที่เชียงใหม่ ขอให้ช่วยเป็นวิทยากรบรรยายให้หน่อย เค้าโทรมาอิดๆ เอื้อนๆ ให้หาวิทยากรให้หน่อย แต่เงื่อนไขในเรื่องหัวข้อที่เค้าอยากรู้น่ะ... หาคนบรรยายยาก.... สุดท้ายเค้าก็มาจบลงด้วยคำถามที่ว่า พี่ช่วยบรรยายให้หนูหน่อยได้ไม๊คะ วันนั้นก็งงๆ เออๆ ออๆ กับน้องมันไป เตรียมหาข้อมูลบรรยายให้มันเป็นอาทิตย์แล๊ะ.. ไม่เสร็จซ๊ากกกที... เพราะหัวข้อที่มันขอให้ช่วยบรรยายเนี่ย...เป็นเรื่องยาก ต้องใช้ข้อมูลอัพเดทจริงๆ... คนอื่นที่เค้าไม่รับน่ะ เพราะเค้าไม่ต้องการใช้เวลากับการหาข้อมูลมากขนาดนี้ เพื่อมาบรรยายแค่ไม่กี่ชั่วโมง ค่าตอบแทนก็ไม่รู้ คิดว่าคงไม่รู้แน่...เลยไม่มีใครรับเลย อยู่ดีๆ อาเจ้ฯ ก็หายโง่ขึ้นมา เตรียมบรรยายถ้าไม่ดี....ก็จะไม่พอ นึกออกไม๊คะว่า... สำหรับบางคน... เค้าแค่พอมีเนื้อหาในเรื่องที่จะบรรยายนิดๆ หน่อยๆ เค้าก็เอาล๊ะ พอล๊ะ...ไม่หาเพิ่มล๊ะ แต่อีเจ๊เนี่ย....เป็น Miss Perfect ถ้าไม่ครบถ้วนจริงๆ ก็ไม่หยุด หาอยู่นั่นแหล่ะ... อัพเดทอยู่นั่นแหล่ะ และมันเป็นข้อมูลในเชิงลึกทางด้าน Aviation ที่ตอนนี้มันมีการตลาดโมเดลใหม่ๆ เกิดขึ้น และผู้ประกอบการพวกนี้กำลังรุกตลาดในเมืองไทย โดยเฉพาะตลาดในภาคเหนือ วันนี้ได้ที...คุยเรื่องวัน-เวลาที่จะไปเป็นวิทยากรให้เค้า สุดท้ายก็กัดปากตัวเอง...ข่มความอาย... เชี้ยกูเหนื่อยนะเนี่ย เอาว๊ะ....ถามไปเลยว่ามีค่าตอบแทนไม๊คะ น้องมันเงียบไปพักนึง บอกว่าไม่มีหรอกค่ะพี่... อ้าวววว...เชี้ยล๊ะ เหนื่อยฟรีอีกล๊ะกูงานนี้... ทำไมอยู่ดีๆ อาเจ้ฯ ถึงพึ่งมาคิดน่ะเหรอคะ เพราะว่า...มันใกล้กับช่วงเวลาที่อาเจ้ฯ จะสอบจบ ไม่อยากจะเปลืองเวลาหรือเปลืองสมองไปทำอะไรเลย ไหนๆ ถ้าจะต้องใช้เวลาอันมีค่าของเราในช่วงหน้าสิ่ว..หน้าขวานแบบนี้ ขอให้กูได้ตังค์ละกันนะ จะได้สมกับที่เจ้ฯ เจียดเวลาที่มีค่ามากในเวลานี้... มาเตรียมตัวให้คุณเถอะ... น้องมันก็ถามว่า พี่จะเรียกเท่าไหร่คะ เอิ่ม..พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ... ปกติหน่วยงานเค้าจัดมาให้พี่เอง.... คือ..เค้าจะมี Rate ของเค้าน่ะค่ะ น้องมันก็เลยบอกว่า... งั้น...เดี๋ยวหนูเตรียมให้นะคะ เฮ้อออออออออออ.... รู้สึกอึดอัดใจที่ต้องพูดในสิ่งที่ไม่ค่อยจะพูดกับชาวบ้านเล้ยยยย แต่เพราะนี่คือ... My time ปล. ตอนนี้ความเครียดยังคงสูงอยู่ แต่มันซ่อนเร้นไม่ออกมาให้ใครเห็นมาก แต่คนใกล้ชิด... รับรู้ถึงความเครียดได้ชัดมาก มันเป็นการรอ... รอให้อาจารย์อ่านงาน รอว่าจะได้สอบไม๊ รอว่าต่อไปชีวิตจะทำยังไง รอว่าจะไปทำงานอะไรดี ไม่ได้ทำงานอะไรเลย...ครบปีนึงแล้ว ตอนนี้... จนอย่างหมา......... แต่เป็นหมาที่แต่งตัวจัดมากกกกกกกกกกก  จัดเต็มทุกวัน....
บางคนมักจะใช้ความขี้เกรงใจของคนเราเนี๊ยะแหละค่ะเป็นเครื่องอำนวยความสะดวก(หรือความมักง่าย)ของตัวเอง PatZilla ว่าอาเจ้ฯ ทำถูกแล้วค่ะที่พูดไปตรง ๆ งานคือเงิน เงินคืองาน บันดาลสุข คนเราต้องกินต้องใช้จะให้ทำฟรีให้บ่อย ๆ ก็ไม่ไหวนะคะ....
 โดย: PatZilla (ป้าหน้ามนคนเจียงใหม่
 ) วันที่: 13 มกราคม 2557 เวลา:10:37:10 น.อืมมม เห็นด้วยกะอาเจ้นะ บางทีเราก็โดนเอาเปรียบจากความขี้เกรงใจของตัวเองเหมือนกัน (แล้วก็ไม้กล้าพูดกะเค้าเหมือนอาเจ้นี่แหล่ะ พอตกกระไดพลอยโจนแล้วถึงรู้ว่า ไม่น่าเลยตรู)
เค้าบอกว่าให้ say No มั่ง ชีวิตจะสบายขึ้น สงสัยต้องหัดพูดกะเค้ามั่งแล้วเนอะ  โดย: hi hacky
วันที่: 14 มกราคม 2557 เวลา:21:53:28 น.สวัสดีค่ะอาเจ้
ทำงานด้วยความสุขนะคะ อย่าเครียดๆ  โดย: pantawan
 วันที่: 15 มกราคม 2557 เวลา:12:23:01 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 37 คน [
หนูไม่เป็นหรอก ปกติเป็นคนโผงผาง
แต่มีเพื่อนที่มีนิสัยแบบนี้แล้วก็ต้องฟังนางบ่นบ่อย ๆ เลยพอจะเข้าใจ
(แม้หลายครั้งจะฟังแล้วหงุดหงิดว่ายอมเข้าไปได้ไงฟระก็ตาม)
ขอให้การสอบผ่านพ้นไปด้วยดีค่ะอาเจ้