บทที่ ๕ ร่มโพธิ์ทอง

(พ.ศ. ๒๕๓๑-๒๕๓๓)

ส่วนที่สอง

  “พ่อช่วยพาลูกกลับบ้านไปก่อนได้ไหมจ๊ะแม่ขออยู่ต่อเวียนเทียนตอนเย็นสักหน่อย” คุณเรืองเห็นว่าลูกๆ ยังเด็กมาก จึงไม่อยากให้อยู่ที่วัดหลังพระอาทิตย์ตกดิน

  “ได้เลยครับเดี๋ยวเย็น ๆ พ่อจะกลับมารับแม่นะ”

  “ไม่เป็นไรจ้ะแม่ติดรถเพื่อนกลับได้ทางเดียวกัน พอดีเค้าอยู่เวียนเทียนด้วย ขอบใจพ่อมาก” คุณเรืองอยากสามีอยู่ดูแลลูกระหว่างที่เธอยังกลับไม่ถึงบ้าน “พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ แถวนี้มีแต่คนรู้จักทั้งนั้น ไว้ใจ”

  “ตามใจจ๊ะงั้นพ่อพาลูกกลับก่อนนะ”

  เมื่อคุณศักดิ์ตกลงกับคุณเรืองเรียบร้อยเขาพาลูก ๆ ขึ้นรถกระบะแล้วขับมุ่งตรงกลับบ้านสวน และกลับมาถึงที่บ้านราวบ่ายสามโมง

  “ถึงบ้านแล้วครับเด็กๆ” คุณศักดิ์ให้สัญญาณลูก ๆเพราะเห็นว่าทั้งคู่นอนหลับกันมาตลอดทาง

  “คุณพ่อหนูหิวข้าว” แก้วตื่นขึ้นแล้วท้องร้อง

  “หนูก็หิวเหมือนกันค่ะ” พลอยตื่นตามและอยากกินด้วย

  “หิวอีกแล้วเหรอค่ะลูกเพิ่งกินมาจากวัดไม่นานเองนะ”

  “เด็กกำลังโตขอกินหน่อยนะคะ”สองพี่น้องมองหน้ากันแล้วพูดประสานเสียงอ้อนพ่อ

           “เอางี้เดี๋ยวพ่อจะไปเก็บกล้วยหลังบ้านมาให้ทาน”

  “กล้วยมันไม่อิ่มหรอกค่ะพ่อ” แก้วพยายามต่อรอง

  “กินกล้วยรองท้องไปก่อนอีกชั่วโมงพ่อจะให้พี่แจ๋วทำกับข้าวให้ทาน”คุณศักดิ์ต้องการฝึกให้ลูก ๆ มีวินัยและรับประทานอาหารมื้อหลักให้ตรงเวลาครั้งนี้จึงตัดสินใจไม่แวะระหว่างทางที่ตลาดซื้อข้าวอย่างเคย “อดทนหน่อยนะคะ คืนนี้พ่อจะชงนมแถมให้เราดื่มก่อนนอนด้วยค่ะ” พูดแล้วเขาก็ลูบหัวลูก ๆก่อนลงจากรถเดินไปที่สวนหลังบ้านตัดกล้วยมาสองหวีและไปบอกให้พี่เลี้ยงแจ๋วเตรียมทำกับข้าวมื้อเย็น

  ส่วนเด็กทั้งคู่ก็พากันเดินไปที่ห้องรับแขกและนั่งเล่นกันอยู่พักใหญ่จนกระทั่งรู้สึกหิวจึงยอมกินกล้วยน้ำว้าที่พ่อเก็บมาวางไว้ให้

  “เวลาหิวๆ เนี่ยะกินอะไรก็อร่อยเนอะพี่แก้ว” เผลอแป๊บเดียวพลอยก็ซัดกล้วยเข้าไปเกือบครึ่งหวี

  “ไม่อะพี่กินผลไม้ไม่เก่งเหมือนพลอยนี่”แก้วทำหน้าเบื่อมากกับการกินกล้วย

  “เอาหนะพี่แก้วเดี๋ยวข้าวเย็นเสร็จ เรากินกันคนละสองจานให้พุงกางไปเลย”พลอยพูดติดตลก เพราะอยากให้พี่สาวเจริญอาหาร

          “พี่จะพยายามกิน” แก้วพูดแล้วก็ใส่กล้วยผลนั้นเข้าปากกินจนหมด

           “นึกออกแล้ว! ดูการ์ตูนกันดีกว่า”พลอยพุ่งตัวเข้าไปเปิดโทรทัศน์ที่ตั้งอยู่ในห้องรับแขกนั้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเป็นช่วงที่มีการ์ตูนเรื่องโปรด

             เมื่อโทรทัศน์ฉายเรื่องราวสนุกๆ และตัวละครที่น่ารักของการ์ตูนนั้นไปสักพักก็ทำให้แก้วและพลอยรู้สึกเพลิดเพลินจนลึมความหิวกระทั่งคุณศักดิ์มาตามเด็ก ๆ ไปทานอาหารเย็นที่แจ๋วเพิ่งทำเสร็จ

             “เด็กๆ กินข้าวได้แล้วค่ะ” คุณศักดิ์เดินเข้ามาตามลูก ๆในห้องรับแขก

              “คุณพ่อค่าทำไมโทรทัศน์เราไม่มีสี พลอยเคยเห็นแมวนี่ที่บ้านในตลาด สีสวย ๆ” พลอยนึกสงสัยมาสักพักแล้วเพราะวันก่อนตอนแม่พาไปตลาดนั้นเห็นบ้านใหญ่หลังนึง เค้ากำลังดูโทรทัศน์ที่จอภาพสีกัน

“ก็ทีวีบ้านเราเป็นทีวีขาวดำนี่ค่ะ” พ่อศักดิ์อธิบาย

            “ว้า! หนูชอบแมวมีสีอย่างนั้น”พลอยรบเร้าพ่อตามภาษาเด็กที่ชอบตัวการ์ตูนมีสีสันสดใส

“แมวจะสีอะไรก็ช่างเถอะพลอยพี่หิวแล้ว”

“ไปค่ะลูกเดี๋ยวข้าวจะเย็นหมด” คุณเกียรติได้จังหวะเหมาะจึงรีบปิดโทรทัศน์เขาอุ้มลูกทั้งสองด้วยแขนอันกำยำ และพาเด็ก ๆ ไปที่โต๊ะกินข้าว

หลังจากพ่อลูกรับประทานอาหารมื้อเย็นเสร็จจึงพากันกลับมานั่งดูโทรทัศน์ต่อที่ห้องรับแขก เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดต่อเนื่องของโรงเรียนดังนั้นคุณศักดิ์จึงอนุโลมให้ลูก ๆ พักการฝึกอ่านเขียนได้ซึ่งปกติแล้วคุณเรืองจะให้แก้วและพลอยทบทวนตำราเรียนเป็นประจำทุกวันโดยเฉพาะวิชาภาษาไทยและภาษาอังกฤษที่เธอจะเน้นเป็นพิเศษเพราะอยากให้ลูกได้มีพื้นฐานภาษาที่ดีตั้งแต่ช่วงประถมศึกษาตอนต้นเพื่อนำไปต่อยอดกับการศึกษาแขนงอื่นได้ ทำให้วันนี้เด็ก ๆมีความสุขมากที่มีโอกาสได้ดูการ์ตูนต่อเนื่องหลายเรื่องจนกระทั่งเสียงเพลงชาติไทยจากโทรทัศน์ดังขึ้น จึงได้เวลาที่แก้วและพลอยต้องทยอยกันไปอาบน้ำตอนค่ำอย่างเคย

           อีกไม่นานคุณเรืองก็กลับมาถึงบ้านพอดีกับที่เด็ก ๆ อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย และเมื่อพลอยได้ยินเสียงฝีเท้าแม่จึงรีบวิ่งลงไปหาทันที

“คุณแม่คุณแม่เหนื่อยไหมค่ะ” พลอยเรียกแม่มาแต่ไกล

“หนูกับพี่แก้วอาบน้ำกินข้าวเรียบร้อยแล้วใช่ไหมจ้ะ” คุณเรืองยิ้มให้ลูก แล้วจึงสอบถามถึงกิจวัตรประจำวัน

           “เรียบร้อยค่าคุณแม่คืนนี้พลอยยากฟังนิทานอีสปค่ะ” พลอยเปลี่ยนเรื่องไปรบเร้าถึงนิทานก่อนนอนเพราะกลัวแม่จะวกมากถามถึงการทบทวนบทเรียน

“ได้สิจ๊ะเดี๋ยวลูกไปรอที่ห้องนอนกับพี่แก้วก่อนนะ แม่อาบน้ำแป๊บเดียว” พลอยโล่งอกที่แม่ไม่ถามเรื่องอ่านเขียนแล้วจึงเดินกลับขึ้นบันไดกลับไปที่ห้องนอน

ตั้งแต่ลูกๆ เริ่มจำความได้ คุณเรืองจะเล่านิทานก่อนนอนให้เด็ก ๆ ฟังเกือบทุกวันเป็นปกติซึ่งนิทานที่เล่านั้นมีหลายประเภททั้งนิทานอีสป นิทานพื้นบ้าน นิทานวิทยาศาสตร์และนิทานธรรมะ โดยในวันนี้เมื่อเธอทำกิจส่วนตัวเรียบร้อย จึงเดินไปที่ห้องนอนของลูกสาวที่นอนอยู่ด้วยกันเพื่อเล่านิทานอีสปที่น่าสนใจให้ลูกฟังตามที่ร้องขอ

           “แม่มาแล้วค่ะนอนหลับกันรึยัง” คุณเรืองค่อย ๆ แง้มประตูห้องนอนของเด็กทั้งสองแล้วจึงเอ่ยถามลูก

           “คุณแม่มาแล้ว” พลอยตะโกนเสียงดัง ทำให้แก้วที่เริ่มง่วงกลับตาสว่างขึ้นมาทันทีส่วนคุณเรืองปิดประตูห้องแล้วจึงเดินมานั่งลงบนเตียงใหญ่ที่เด็กน้อยทั้งสองกำลังนั่งอยู่ด้วยกัน

         “คืนนี้แม่จะเล่านิทานเรื่องเด็กเลี้ยงแกะที่ลูกเคยฟังกันเมื่อปีก่อนยังจำได้ไหมค่ะ” คุณเรืองถามลูก ๆ

         “จำได้ค่ะ ที่มีหมาป่ามากินแกะ” พลอยตอบอย่างมั่นใจ

          “แล้วก็มี..เด็กคนหนึ่งในหมู่บ้านมีหน้าที่เลี้ยงแกะค่ะ” แก้วพูดเสริม

           “ถูกต้องแล้วค่ะเก่งมาก” คุณเรืองกล่าวชมลูกสาว “แต่สาระสำคัญของเรื่องก็คือเด็กดีต้องพูดความจริงซึ่งหนูต้องจำไว้ให้ขึ้นใจนะคะ” คุณเรืองพูดขยายต่อแล้วจึงเริ่มหยิบหนังสือนิทานที่มีภาพสีประกอบคำบรรยายนี้ขึ้นมาพลิกไปทีละหน้าพร้อมเเล่าเรื่องราวให้เด็ก ๆ ฟังและทำท่าทางประกอบด้วยอย่างคล่องแคล่วเนื่องจากเธอเป็นอาจารย์โรงเรียนประถมที่มีทักษะในการสอนหนังสือเป็นอย่างดี ทำให้สองพี่น้องสนุกไปกับนิทานที่แม่เล่าให้ฟังทุกครั้งโดยระหว่างที่แม่เล่าเรื่องนี้ แก้วได้นำคำภาษาไทยที่สนใจมาเปิดพจนานุกรมแปลเป็นภาษาอังกฤษและจดเก็บไว้อย่างเคยส่วนพลอยก็มีดินสอสีคู่ใจกับกระดาษมาวาดภาพฉากต่าง ๆ ที่ชอบเช่นกัน

 คืนนี้เด็ก ๆ เข้านอนเรียบร้อยเหมือนเคยเมื่อแม่สรุปคติเตือนใจจากนิทานให้หลังเล่าเรื่องจบโดยแม่เรืองจะคอยเฝ้ารออยู่จนกว่าแก้วและพลอยจะหลับกันสนิทเสมอก่อนที่ตัวเองจะไปพักผ่อนซึ่งการปฏิบัติเช่นนี้อย่างต่อเนื่องในฐานะแม่ที่ต้องดูแลลูกสองคนที่อายุไล่เลี่ยกันแม้จะทำให้เธอเหนื่อยมากแต่ความสุขในใจของเธอนั้นก็มากขึ้นเป็นทวีคูณที่ได้เห็นลูก ๆ เติบโตขึ้นเป็นเด็กดีและฉลาดขึ้นทุกวัน

https://web.facebook.com/199Foods/