บทที่ ๔ อุตสาหกรรม

(พ.ศ. ๒๕๒๙ - ๒๕๓๐)

ส่วนที่สอง

“ได้เลยค่ะ”คุณออยพูดพรางหยิบแป้งที่คุณดำรงส่งให้ขึ้นมากำมือนึงเพื่อพิจารณาลักษณะสีและความเนียนของแป้ง “แป้งสีและเนื้อดีค่ะเหมาะสำหรับทำขนมปังเดี๋ยวส่งตรวจปริมาณโปรตีน และค่าคุณภาพอื่นโดยละเอียด แล้วจะรีบสรุปผลแจ้งคุณเกียรติทราบค่ะ”เธอพูดอย่างมั่นใจ

“ใช่เลย คุณออยนี่จอมยุทธมาก เมื่อกี้ผมเพิ่งเทียบตัวอย่างนี้กับตลับแถบสีมาตรฐานแป้งในไลน์ผลิตแล้วเห็นเลยว่าแป้งรอบนี้คุณภาพดีจริง” คุณดำรงกล่าวชื่นชมในฝีมือเธอ

“ดีมากยังไงบ่ายนี้คุณช่วยเอาแป้งนี้ไปทำขนมปังแผ่น ๆ ให้ผมชิมหน่อยนะ” คุณเกียรติต้องการชิมขนมปังที่ทำจากแป้งรอบนี้ด้วยตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นลักษณะขนมตรงตามที่ลูกค้าต้องการ

“สบายมากค่ะเดี๋ยวบ่ายนี้ทำขนมเสร็จแล้วจะเอาไปให้ชิมนะคะ” คุณออยรับคำคุณเกียรติแล้วทั้งสามคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงาน

ห้องปฏิบัติการทางอาหารของโรงงานแป้งนี้มีลักษณะคล้ายห้องครัวขนาดใหญ่ที่มีเครื่องผสมอาหารเตาไฟฟ้า ตู้เย็น และอุปกรณ์ต่าง ๆ สำหรับทำผลิตภัณฑ์เบเกอรี่ ขนมจีบ ซาลาเปา เส้นบะหมี่และอาหารทั่วไป ซึ่งมีเจ้าหน้าที่วิจัยเป็นพนักงานระดับปฏิบัติการทำหน้าที่ช่วยทดลองสูตรอาหารประจำสองคนส่วนเธอเองนั้นต้องรับผิดชอบงานประชุมและจัดทำเอกสารคุณภาพโรงงานหลายอย่าง ซึ่งบ่ายวันนี้เจ้าหน้าที่วิจัยนั้นมีงานด่วนที่เธอมอบหมายไว้แล้วอย่างล้นมือดังนั้นเธอจึงลงมือเขียนสูตรและชั่งน้ำหนักของส่วนประกอบต่าง ๆ ทั้งหมดเองโดยเริ่มทำจากการเทแป้งสาลี ยีสต์ และของแแห้งลงหม้อของเครื่องผสมอาหารเพื่อกวนผสมให้เข้ากันตามด้วยการเติมเนยสด น้ำนม และของเหลวอื่น ๆ ในสูตร แล้วเพิ่มความเร็วใบพัดของเครื่องกวนต่อจนส่วนผสมทั้งหมดจับตัวกับเป็นก้อนโดสีขาวนวลที่มีลักษณะยืดหยุ่นจากนั้นนำมาพักไว้จนก้อนโดมีขนาดใหญ่ขึ้นเท่าตัว แล้วนำไปตัดแบ่งและปั้นลงพิมพ์อลูมิเนียมพักโดต่ออีกรอบก่อนนำเข้าเตาอบให้ความร้อนจนสุกเป็นขนมปัง ขั้นตอนสุดท้ายให้นำปอนด์ขนมหลังอบนี้วางผึ่งไว้จนหายร้อนและเข้านำเครื่องหั่นขนมปังได้เป็นขนมปังแผ่นขาวนวลขอบสีน้ำตาลทองที่น่ารับประทาน

เมื่อได้ขนมปังแผ่นจำนวนนึงแล้ว เธอจึงแบ่งส่วนหนึ่งมาทำขนมขนมปังปิ้งทาเนยราดน้ำตาลก่อนนำขนมปังทั้งสองแบบจัดใส่จานเป็นชุดพร้อมด้วยน้ำเย็น และยกไปให้คุณเกียรติชิม

“ขออนุญาติค่ะ”คุณออยพูดหลังจากเคาะประตูห้องทำงานคุณเกียรติ

“เชิญเข้ามาได้เลยครับ”คุณเกียรติส่งสัญญาณให้คุณออยเข้าห้องมาได้

“อ้าว!ขอโทษค่ะ เดี๋ยวออยมาใหม่นะคะ” คุณออยตกใจเมื่อเปิดประตูมาแล้วพบว่าเจ้านายกำลังคุยงานอยู่กับคุณโส

“คุณออยไม่เป็นไรค่ะ เอาขนมปังมาให้ชิมใช่ไหม” คุณโสรีบเรียกเธอไว้ไม่ให้กลับ

“เอาเข้ามาได้เลยครับเมื่อกี้คุณโสเพิ่งบอกผมว่าอยากทานขนมปังนี้อยู่พอดี”คุณเกียรติก็รีบบอกให้เธอยกขนมปังเข้ามาในห้องทำงานเลย เพราะก่อนที่เธอจะมาสองคนสามีภรรยาเพิ่งคุยกันเรื่องลูกค้ารายใหม่นี้ที่จะมาเยี่ยมชมโรงงานจึงต้องการลองทานขนมปังนี้อยู่แล้ว

“อร่อยดีครับ” คุณเกียรติชอบขนมปังได้ที่คุณออยทำมาให้ชิม

“อื้อก็เกือบจะดีแล้วนะคะ แต่ว่าขนมปังน่าจะนุ่มและฟูเบากว่านี้ แล้วก็ที่ขอบขนมหนะมันยังแข็งและสีน้ำตาลไหม้ไปหน่อยโดยเฉพาะจานขนมปังปิ้งนี่นะมันกรอบเกินไป”คุณโสทดลองทานขนมปังแผ่นนี้แล้วรู้สึกว่ายังไม่ถูกใจเท่าที่ควร

“ค่ะแข็งไปเหรอค่ะ” คุณออยรับคำด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

“อยากให้คุณออยลองปรับสูตรและลดอุณหภูมิเตาอบดูเพราะลูกค้านี้ต้องการซื้อแป้งสาลีอย่างดีไปทำขนมปังเกรดเอขายตลาดภายในประเทศซึ่งส่วนใหญ่จะชอบขนมปังที่นุ่ม ๆ ค่ะ” คุณโสแนะนำเธอ

“ได้ค่ะเอาแบบนุ่มเบานะคะ” คุณออยทวนคำให้แน่ใจความต้องการของคุณโส

“ถ้าติดขัดอะไรก็บอกชั้นได้เลยนะหรือจะให้เข้าไปช่วยดูตอนทำขนมก็ได้จ๊ะ” คุณโสกล่าวย้ำ

“คุณโสหนะเค้ามีเสน่ห์ปลายจวักทำอะไรก็อร่อย” คุณเกียรติแกล้งพูดติดตลก เพื่อให้ปลอบคุณออยให้ใจชื้น

“ชั้นก็แค่ชอบทำอาหารและเคยทำขนมไทยมาบ้างแต่เรื่องขนมฝรั่งเนี่ยะคุณออยเป็นมือหนึ่งในบริษัทเราอยู่แล้วหละค่ะ” คุณโสพูดด้วยรอยยิ้ม เพื่อให้คุณออยรู้สึกมีกำลังใจทำงานพัฒนาผลิตภัณฑ์อาหารให้ดียิ่งขึ้น

“ขอบคุณมากค่ะเดี๋ยวออยจะรีบไปทำขนมปังใหม่ตามที่คุณโสแนะนำ” คุณออยกล่าวพร้อมยกมือไหว้ขอบคุณเจ้านายทั้งสองแล้วขอจึงตัวไปทำงาน

หลังจากที่พนักงานทุกคนช่วยกันเตรียมความพร้อมเพื่อการเยี่ยมชมของโรงงานของลูกค้าเจ้าสำคัญนี้ที่เมื่อถึงวันนัดหมายคุณเกียรตินำทีมแนะนำบริษัทและตอนรับลูกค้าด้วยตัวเองซึ่งการดูโรงงานครั้งนี้ลูกค้าพอใจในความเรียบร้อยของภาพรวมการผลิตผลิตภัณฑ์ความถูกต้องของเอกสาร และความคุณภาพของขนมปังที่ทำมาให้ชิมเป็นอย่างมาก ประกอบกับการทำงานของฝ่ายขายที่พยายามติดต่อส่งตัวอย่างแป้งสาลีให้ลูกค้าทดลองอีกอย่างต่อเนื่องหลังจากวันนั้นทำให้ไม่กี่เดือนถัดมาบริษัทได้รับคำสั่งซื้อสินค้าล็อตแรกหลายสิบตันจากลูกค้ารายนี้นอกจากนี้แล้วยอดขายสินค้าของบริษัทสารพัดแป้งไทยนั้นมีเข้ามาอย่างต่อเนื่องเพราะจำนวนลูกค้าที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากการเติบโตของอุตสาหกรรมอาหารในประเทศไทย และด้วยความมุ่งมั่นในการทำธุรกิจของสามีภรรยาผู้บุกเบิกทำให้ภายในระยะเวลาเพียงสองปีกิจการนี้ของทั้งคู่เริ่มอยู่ตัวอย่างมั่นคง

ซึ่งเย็นวันหนึ่งที่คุณโสทำงานที่บริษัทเสร็จเร็วกว่าปกติเธอจึงกลับบ้านก่อนคุณเกียรติเพื่อเข้าครัวทำอาหารพิเศษให้เขาและลูก ๆ ทานกัน อีกทั้งเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ที่ลูกชายทั้งสองไม่ได้ไปโรงเรียนจึงเป็นโอกาสดีที่เธอจะได้มีเวลาอยู่ใกล้ชิดกับลูก เพราะปกติเธอต้องส่งลูกขึ้นรถโรงเรียนตั้งแต่เช้าตรู่และกลับจากทำงานเวลาค่ำที่เด็กๆ ใกล้เข้านอนแล้ว ซึ่งวันนี้คุณเกียรติก็รับปากเธอไว้ว่าจะกลับมาทานมื้อเย็นด้วยกันที่บ้าน

“มาแล้วครับที่รัก” คุณเกียรติเดินเข้ามาหาคุณโสที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวทันทีที่กลับถึงบ้าน

“โชคดีที่เย็นนี้คุณไม่ติดงานด่วนไม่งั้นของมื้อนี้ชั้นกับลูกกินกันไม่หมดแน่ ๆ”วันนี้คุณโสตั้งใจทำอาหารที่คุณเกียรติชอบ

“น่าทานมากเลยที่รักทั้งสเต็ก สปาเก็ตตี้ พิซซ่า”

“ยังไม่หมดนะคะเดี๋ยวมีขนมเค้กด้วยค่ะ”

“ทำฉลองอะไรรึเปล่าครับ” คุณเกียรติถามด้วยความแปลกใจเพราะปกติเธอไม่ค่อยอาหารไม่ทำอาหารมากเท่านี้

“ไม่มีโอกาสพิเศษอะไรหรอกค่ะก็แค่อยากทำให้คุณและลูก ๆ ทาน และก็ได้ฝึกทำเมนูใหม่ด้วยค่ะ”

“ลาภปากผมอีกแล้วทานหละนะ เมียผมเนี่ยะน่ารักที่สุดเลย” คุณเกียรติยอดคำหวานจนภรรยายิ้มหน้าบานและเตรียมท่าจะไปหยิบช้อนส้อมที่ชั้นวาง

“รออีกแป๊ปนะคะคุณไปนั่งเล่นกับลูกก่อนน้า เดี๋ยวอาหารเสร็จครบ ฉันจะไปตามค่ะ”

คุณเกียรติรับคำภรรยาและหอมแก้มเธอทีนึงก่อนเดินไปห้องนั่งรับแขกหาลูกชายทั้งสองที่กำลังเพลิดเพลินกันอยู่กับของเล่นตัวต่อพลาสติก

“ลูก เล่นอะไรกันอยู่เอ่ย”คุณเกียรตินั่งลงระหว่างเด็กสองคนที่กำลังนั่งเล่นอยู่ที่พื้น

“บ้านครับพลเพิ่งต่อเสร็จ อันนี้ก็เราสี่คนครับพ่อ” พลตอบพ่ออย่างฉะฉ้าน

“แล้วเอกหละลูกนั่นอะไร” สิ่งที่เอกต่อนั้นมีรูปร่างแปลก ๆ จนคุณเกียรติไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร

“เรือครับพ่อบนนี้เป็นดาดฟ้า ตรงนั้นเป็นที่บรรจุของ ส่วนคนนี้ก็กัปตันเรือครับ” เอกพยายามอธิบายลักษณะของที่ทำให้พ่อฟัง

“ดี ๆลูกเอก ลูกพล” คุณเกียรติเอ่ยชมเพราะเขาต้องการให้กำลังใจและส่งเสริมให้ลูกมีพัฒนาการที่ดีแม้ว่าสิ่งที่เด็กน้อยทั้งสองประกอบขึ้นจะหน้าตาดูแปลก ๆ ในสายตาผู้ใหญ่