บทที่ ๘ น้ำ

(พ.ศ. ๒๕๓๘ – ๒๕๓๙)

             ยามใกล้เที่ยงวันที่อากาศสดชื่น เริ่มมีแสงแดดรำไรทอประกายมายังชานเรือนบ้านหลังงามหลังจากที่พลอยนั้นใจจดจ่อรอให้ฝนหยุดตกมานานเกือบชั่วโมง เพราะลุงรัตน์สัญญาไว้ว่าวันนี้จะสอนเธอวาดภาพสีน้ำ

   “รุ้งกินน้ำมาแล้วค่ะคุณลุง”พลอยตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจเมื่อสิ่งที่เธอตั้งใจเฝ้ารอปรากฏขึ้นเพราะลุงรัตน์สัญญาว่าจะสอนเธอวาดภาพสีน้ำในวันนี้

            “มาสักที” ลุงรัตน์เปรยขึ้นกับตัวเอง

           “เหมือนที่ครูสอนเลยม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง” พลอยมองท้องฟ้าแล้วเอ่ยสีต่างๆ ของรุ้งกินตามที่เคยเรียนมา

             “เตรียมอุปกรณ์ที่ลุงบอกไว้ครบแล้วใช่ไหม” ลุงรัตน์ถามให้แน่ใจ

            “แน่นอนค่ะ” พลอยจัดเตรียมกระดาษขาวสำหรับวาดภาพหนีบไว้บนที่รองวาดกับขาตั้งไว้ พร้อมทั้งดินสอ ยางลบ สีน้ำ พู่กัน กระป๋องใส่น้ำและของจำเป็นทั้งหมดไว้อย่างครบถ้วน

             “เดี๋ยววันนี้ลุงจะสอนหลานวาดภาพสวนหลังบ้านนี้ในยามที่มีรุ้งกินน้ำ”ลุงรัตน์พูดไปพลางหยิบดินสอคู่กายขึ้น แล้วอธิบายวิธีการวาดภาพ “ให้วาดภาพที่เห็นนี้ด้วยดินสอน้ำหนักเบา ๆ ก่อนลงสีน้ำ แต่ถ้าต่อไปเราเก่งแล้วจะระบายสีโดยไม่ร่างภาพด้วยดินสอก่อนก็ได้”เขาใช้ดินสอร่างภาพอย่างช่ำชองด้วยเพราะเป็นสถาปนิกมือทองที่รักการวาดภาพจึงมีความชำนาญในศิลปะด้านนี้อย่างมาก

             เมื่อพลอยสังเกตเทคนิคการวาดภาพของคุณลุงแล้วจึงทำตามโดยใช้เวลาร่างภาพด้วยดินสออยู่สักพัก ภาพสวนหลังบ้านที่มีรุ้งกินเป็นฉากหลังน้ำก็เสร็จเรียบร้อย

             “ลายเส้นประมาณนี้พอใช้ได้ไหมค่ะ” พลอยโชว์ภาพให้ลุงรัตน์ดู

             “ดีทำได้ดี เดี๋ยวลงสีต่อเลย” ลุงรัตน์ชม “ครั้งนี้ให้ระบายสีพื้นหลังก่อนแล้วค่อยเน้นจุดเด่นที่รุ้งกินน้ำและแปลงดอกไม้กับชิงช้า”

             “ค่ะ” พลอยรับคำแล้วจึงลงมือผสมสีน้ำลงในหลุมของจานสีตามที่ลุงเคยสอนแล้วหยิบพู่ขึ้นระบายสีอย่างคล่องมือ

   “ระวังด้วยว่าการวาดภาพสีน้ำนี้ขณะลงสีนี่ต้องให้น้ำเป็นตัวนำ อย่าใช้พู่กันไปบังคับน้ำจึงจะได้ภาพที่งามสมจริง” ลุงเตือนพลอย ก่อนที่จะปล่อยให้หลานโชว์ฝีมืออย่างเต็มที่

   พลอยพยายามทำงานศิลป์นี้ให้ใกล้เคียงภาพวิวและสิ่งประกอบตรงหน้าที่เห็นมากที่สุดโดยเลือกใช้พู่กันให้เหมาะสมและเลือกใช้สีในแต่ละส่วนของภาพให้พอเหมาะพอดี ส่วนลุงรัตน์ก็ให้สีภาพไปอย่างเรื่อยๆ เพื่อเป็นทิ้งระยะให้หลานสังเกตดูการให้น้ำหนักสีในส่วนต่าง ๆ ตามได้ทันจนในที่สุดผลงานชิ้นงามของทั้งสองก็เสร็จสมบูรณ์ในเวลาไล่เลี่ยกัน

   “เสร็จแล้วใช่ไหมจ้ะพลอย” ลุงรัตน์หันไปมองภาพที่คิดว่าหลานทำเสร็จแล้ว

   “อีกจุดนึงนิดเดียวเสร็จแล้วค่ะ” พลอยนำพู่กันแต้มสีเพิ่มที่รุ้งกินน้ำก่อนจะชูภาพขึ้นอวดลุงรัตน์

   “องค์ประกอบภาพลงตัวให้สีได้ดีขึ้นกว่าครั้งก่อน” ลุงรัตน์เอ่ยชม

   “ขอบคุณค่ะคุณลุงที่ค่อย ๆ ลงสีภาพช้า ๆ ให้ดูเป็นตัวอย่าง ไม่งั้นหนูคงงงมาก” พลอยมองภาพที่ตัวเองวาดเทียบกับภาพของลุงรัตน์แล้วรู้สึกพอใจที่ครั้งนี้ทำได้ใกล้เคียงกว่าทุกครั้ง

  “ลุงเชื่อว่าถ้าพลอยฝึกฝนสม่ำเสมอก็ต้องเก่งขึ้นอีกและโตขึ้นจะได้เป็นศิลปินเอกแน่นอน” ลุงรัตน์มั่นใจอย่างที่พูดเพราะเขาเล็งเห็นถึงพรสวรรค์ด้านนี้ในตัวหลานและประกอบกับในรักในศิลปะของเธอ

  ขณะที่พลอยกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชื่นชมภาพที่เพิ่งทำเสร็จนั้นพี่แก้วที่เพิ่งกลับมาจากตลาดพร้อมกับป้ารุ่งนั้นก็ย่องเข้ามาด้านหลังเธอเพราะเห็นมาแต่ไกลว่าน้องสาวน่าจะกำลังง่วนอยู่กับภาพ

  “จ๊ะเอ๋! ภาพสวยจังเลยพลอย” แก้วแกล้งแหย่เสียงดังจนทำให้พลอยสะดุ้ง แต่เธอก็ยังคงยิ้มหน้าบานต่อเพราะคำชมที่พ่วงท้ายนั้น

  “สองคนวาดภาพกันอีกแล้วใช่ไหมเนี่ยะ” ป้ารุ่งที่เดินตามแก้วมาติด ๆ นั้นก็บ่นพรึมพรำ เพราะคิดว่าการทำสิ่งเหล่านี้ทำให้เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์แล้วจึงเดินผ่านเลยไปยังห้องครัวเพื่อเอาของสดที่ซื้อมาจากตลาดเก็บในตู้เย็นและเตรียมเอาข้าวหมกไก่เจ้าอร่อยจัดใส่จานให้ทุกคนไว้รับประทานกลางวัน

  “ไหนให้พี่ดูใกล้ ๆ หน่อยซิ” แก้วรู้สึกว่าภาพที่น้องวาดนั้นมีความงามงามโด่ดเด่นขึ้นกว่าครั้งก่อนๆ

 “คุณพระ!ฝนตก!” ขณะที่พลอยกำลังจะส่งภาพให้พี่แก้ว จู่ๆ ฝนก็ตกลงมาอีกครั้งอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้ภาพที่พลอยวาดเปียกเล็กน้อย เธอจึงรีบเก็บภาพและขนอุปกร์ทั้งหมดเข้าไปไว้ที่ห้องนั่งเล่น

 “มานี่เร็วพลอย รีบเอาภาพมาผึ่งลมอย่าเอามือไปถูหละ เดี๋ยวจะยิ่งเปรอะ”ลุงรัตน์รีบเตือนและกวักมือเรียกพลอยหลังจากที่เขาเพิ่งจะนำภาพที่วาดหลบฝนเข้ามาในร่มได้ทันอย่างเฉียดฉิว

  “โอ้ย! รุ้งสีปนกันไปซะแล้ว” พลอยเสียดายรุ้งกินน้ำในภาพที่เธอใช้ความพยายามทำอยู่นานกว่าจะได้

  “ไม่เป็นไรจ้ะ แค่นี้พี่ก็รู้แล้วว่าเราวาดได้ดีจริง ๆ” แก้วปลอบน้อง

  “ฮือ! ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนี้ต้องมีฝน มีน้ำ มีไปทำไมก็รู้” พลอยถอนหายใจเพราะความไม่ชอบอะไรที่เกี่ยวข้องกับน้ำเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว “เมื่อก่อนพลอยก็เกือบตายเพราะมัน”

  “อ้าว! ไปเรื่อยแล้วนะพลอย” แก้วดุน้อง “รู้ไหมว่าชีวิตคนเราหละขาดน้ำไม่ได้นะ ขาดเพียงวันเดียวก็ถึงตายได้เลยนะ” แก้วบอกเพื่อต้องการให้พลอยระลึกถึงความสำคัญของน้ำ

   เมื่อลุงรัตน์เห็นเหตุการณ์ที่พลอยโวยวายอย่างไม่มีเหตุผลที่สมควรเขาจึงคิดหาวิธีเตือนสติหลานอย่างแยบยลด้วยการนำแผ่นเสียงจากกล่องที่เก็บไว้อย่างดีออกมาเพื่อนำเปิดกับเครื่องเล่นแผ่นเสียงให้ได้ฟัง

  “พลอยถึงเราจะเคยเกือบจมน้ำ แต่ก็ไม่ควรจะเอาความรู้สึกพวกนั้นมาเหมารวมและพาลไม่ชอบน้ำ” ลุงรัตน์กล่าวด้วยน้ำเสียงเข้ม ๆเพื่อเตือนให้พลอยได้คิดว่าไม่โกธรเพียงเพราะเอาเรื่องจมน้ำของตัวเองมาปนเปกับฝนเพียงเล็กน้อยที่ตกลงมาซ้ำๆ ในวันนี้

  “เมื่อลมฝน.................. น้ำทิพย์สาดเป็นสายพรายพลิ้วทิวงามทั่วเขตคามชุ่มธารา” เมื่อบทเพลงอันไพเราะที่เนื้อหากินใจนี้ดังกังวาลขึ้นก็สะกดทุกคนในที่นี่ให้หยุดทุกอย่างและมาตั้งใจฟังสิ่งนี้ซึ่งทำให้พลอยก็คิดได้ตามจนกระทั่งได้สติเต็มเปี่ยมเมื่อเพลงจบ ว่าน้ำนั้นเป็นต้นกำเนิดของต้นไม้ที่เปรียบดั่งเครื่องหล่อเลี้ยงทุกชีวิตบนโลกใบนี้

   “รู้แล้วใช่ไหมพลอยว่าน้ำสำคัญมากแค่ไหน” ลุงรัตน์กล่าวสอนหลาน

   “ค่ะเข้าใจแล้ว พลอยขอโทษคุณลุงกับพี่แก้วค่ะ”พลอยยกมือขึ้นพนมพร้อมกล่าวขอโทษ

   “นี่ฉันไม่ได้ฟังเพลงนี้มานานแล้วนะเนี่ยะ ช่างเพราะพริ้งจริง ๆ” ป้ารุ่งที่เพิ่งเดินกลับจากห้องครัวมาทันได้ยินเสียงมาตั้งแต่ช่วงกลางของเพลงยังรู้สึกจับใจในท่วงทำนองเพลงพระราชนิพนธ์นี้ของในหลวง “คงเป็นแผ่นเสียงที่รัตน์ได้เป็นของขวัญวันเกิดสมัยเรียนที่...” เธอเผลอพูดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วจึงรีบหยุดเพราะเกรงว่าน้องชายจะกลับไปคิดมากถึงคนรักเก่าที่มอบของชิ้นนี้ให้ตอนเรียนมหาวิทยาลัยเนื่องจากหญิงคนนั้นเป็นรักแรกและรักเดียวของลุงรัตน์อันเป็นสาเหตุทำให้เขาครองตัวเป็นชายโสดมากระทั่งทุกวันนี้

   “เอ๊! ทุกทีเราก็ฟังแต่วิทยุ ทำไมวันนี้คุณลุงถึงเล่นเพลงจากเครื่องนี้หละคะ” ปกติคุณลุงจะนิยมฟังเพลงและข่าวสารต่าง ๆ จากวิทยุ จึงทำให้พลอยอดแปลกใจไม่ได้“แผ่นเสียงนี้เนี่ยะดียังไงเหรอค่ะ”พลอยยังถามต่อด้วยความสงสัย

   “ก็แค่เปลี่ยนบรรยากาศไงหละพลอย นี่ถามมากไปแล้วนะ” ป้ารัตน์จ้องพลอยอย่างตาเขม็ง

    ระหว่างนี้แก้วสังเกตเห็นอาการแปลกๆ ของป้า และสีหน้านิ่ง ๆ ของลุง เมื่อน้องสาวถามมากถึงเรื่องแผ่นเสียง เธอจึงช่วยแก้สถานการณ์ด้วยการเปลี่ยนเรื่องคุย

   “นี่พลอยเมื่อกี้ตอนไปตลาดพี่เห็นแผ่นป้ายโฆษณาของสวนสนุก เค้าประกาศลดราคาตั๋วตั้งห้าสิบเปอร์เซ็นต์ช่วงปีใหม่ด้วยหละ” แก้วขยิบตาส่งสัญญาณให้พลอยรับรู้

  “อ๋อ! ค่ะ ๆ” พลอยเข้าใจความหมายของพี่สาวและรับลูกต่อในทันที“น้องอยากเล่นม้าหมุนพอดีเลย”

  “ก็ดีเหมือนกัน จะได้ให้พลอยไปหัดไหว้น้ำด้วย” ป้ารัตน์จ้องพลอยจนเธอต้องสบสายตา

  “ห๊ะ!”สีหน้าของพลอยซีดลงทันที ประหนึ่งรู้ว่าตกตกกระไดพลอยโจนเสียแล้ว “ไปเล่นเครื่องเล่นก็พอนะค่ะ หนูขอร้อง หนูว่ายน้ำไม่เป็น หนูจะต้องจมน้ำตายแน่ ๆ ค่ะคุณป้า” เธอพยายามอ้อนวอนอย่างเต็มที่ป้ารุ่งให้เห็นใจ

  “ไม่ได้ป้ายอมเรามาหลายครั้งแล้วนะ คราวนี้ห้ามต่อรองเด็ดขาด”ป้ารุ่งปรารถนาดีกับหลานและเห็นว่าพลอยก็โตพอสมควรแล้วจึงอยากจะให้ว่ายน้ำได้และเลิกกลัวน้ำสักที ครั้งนี้เธอจึงไม่ยอมใจอ่อน

  “เอาหนะพลอยเดี๋ยวพี่ช่วยเต็มที่” แล้วแก้วเดินก็เข้ามาโอบไหล่น้องเพื่อปลอบใจ“อย่าลืมสิว่าพี่หนะฉายามัจฉาแก้ว นักกีฬาว่ายน้ำมือหนึ่งของโรงเรียน”

  “ได้เลยลุงสอนให้ รับรองว่าทีเดียวเห็นผล”คำพูดของลุงรัตน์ทำให้พลอยตกใจจนตาค้างโตและเงียบกริบไม่ยอมพูดยอมจาอะไรอีก

https://web.facebook.com/199Foods/