บทที่ ๑๐ เจ้าภาพ

(พ.ศ. ๒๕๔๑)

     เอกอมรลูกชายคนโตของตระกูลพระอมรินทร์นิมิตโตขึ้นเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้วซึ่งเขาสร้างความภาคภูมิใจให้กับครอบครัวเป็นอย่างมากที่สามารถสอบเข้าได้เป็นนิสิตคณะวิศวะกรรมศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยชื่อดังระดับแถวหน้าของประเทศไทย

    โดยวันนี้ลูกชายสุดหล่อมาดเข้มของคุณโสแต่งกายด้วยเครื่องแบบประจำเสื้อเชิ้ตสีขาวพร้อมเนคไทที่ติดตราพระเกี้ยวกับกางเกงสีกรมท่าเอกต้องออกจากบ้านตั้งแต่พระอาทิตย์เพิ่งจะพ้นขอบฟ้าเพราะมีเรียนวิชาแรกตอนแปดโมงเช้าเขาใช้เวลาขับรถทางค่อนข้างไกลราวหนึ่งชั่วโมงจึงถึงมหาวิทยาลัยและเมื่อได้ที่จอดรถใกล้ๆ อาคารเรียนนั้น ซึ่งพอดีเป็นจังหวะที่เพื่อนซี้สองคนของเอกเดินผ่านมา พวกเขาเหลือบมาเห็นรถยนต์สปอร์ตสุดหรูจึงมั่นใจว่าคนข้างในนั้นคือเอกแน่นอน ดังนั้นทั้งคู่จึงรีบเดินจ่ำไปดักรอเขา

   “เอก ไปโรงอาหารด้วยกันไหม”ต้าเอ่ยชวนเมื่อเห็นเอกก้าวออกมาจากรถยนต์ เพื่อนคนนี้เขาเป็นนิสิตหนุ่มหล่อขาวตี๋ที่มักใส่แว่นสายตาสี่เหลี่ยมและเป็นลูกเถ่าแก่ใหญ่เจ้าของร้านขายทองที่จังหวัดโคราช

   “วันนี้เราทานมาจากบ้านแล้ว”เอกบอก

   “กาแฟสักแก้วหนะยังพอมีเวลา” เพื่อนซี้อีกคนพูดเสริมด้วยรู้ว่าเอกชอบดื่มกาแฟมากเขาชื่อแมนเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทยอิตาลีที่คิ้วเข้มตาคมดูโดดเด่นซึ่งมีคุณแม่เป็นตระกูลผู้ดีเก่าทำธุรกิจโรงแรมอยู่ทางภาคเหนือ

   “หนะไปด้วยกันเหอะ” ต้ายังไม่หยุดคะยั้นคะยอ

   “ได้แต่ต้องกลับมาให้ทันเรียน อย่าสายนะ” เอกยอมไปด้วยเพราะไม่อยากให้เพื่อนเสียน้ำใจ

  “รับรองหนะไปกันเถอะ” แมนรับปากไปแบบส่ง ๆ

   เมื่อทั้งสามหนุ่มมาถึงโรงอาหารคณะฯต้ากับแมนจึงรีบไปซื้อข้าวแล้วกลับมาที่นั่งกินกันอย่างรวดเร็วส่วนเอกก็จิบกาแฟรอเพื่อนซึ่งระหว่างนี้สาวสวยคณะอักษรศาสตร์ที่ต้าหมายตาอยู่นั้นแวะมาทานข้าวที่นี่พอดีจึงทำให้ต้าเปลี่ยนอาการมานั่งท่าเรียบร้อยและทานอาหารช้า ๆ อย่างสุภาพ

   “เฮ้ย!ต้ากินเร็ว ๆ หน่อย” เอกเร่งเพื่อนเมื่อเห็นว่าจู่ ๆ ต้าก็กินข้าวช้าลง

    “หะ! อะไรนะ” ต้าเริ่มใจลอยไปที่สาวงาม

    “แอบมองดาวคณะ”แมนรู้ทันทีว่าที่เพื่อนมีอาการอย่างนี้ก็เพราะไหมฟ้านิสิตสาวคนงามที่ต้าหมายปองอยู่ต้องแถวนี้เป็นแน่“มองจนน้ำลายยืดแล้วไม่จีบ ได้กินแห้ว”

   “เองก็จีบเลยสิ ข้าเชียร์”เอกฉุดใจจึงมองเหลียวไปเล็กน้อย และเห็นว่าเธอคนนั้นนั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ

    “ใจเย็นๆ ไม่นานหรอก ดาวก็ต้องมาเคียงคู่กับเดือนอย่างต้าคนนี้แน่นอน” ต้ามั่นใจว่าตัวเองจะสามารถพิชิญใจเธอได้ด้วยการแสดงความรักและความจริงใจอย่างสม่ำเสมอ

    “อะ ๆ เดี๋ยวให้ไอ้แมนวางแผนช่วยจีบ สำเร็จแน่” เอกให้กำลังใจเพื่อนก่อนจะเร่งเขาให้เข้าชั้นเรียน “แต่ตอนนี้เข้าเรียนกันก่อนนะ”

    “ข้ายังไม่อยากเรียนเลยอะ”ต้าพูดเบา ๆ เพราะเกรงสาวเจ้าจะได้ยิน

    ในที่สุดเอกกับแมนนั้นก็ต้องช่วยกันลากเพื่อนต้าที่ใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวพากลับมาเข้าชั้นเรียนได้ทันเวลาพอดีโดยการเรียนในวันสุดสัปดาห์ของภาคเช้านี้เริ่มต้นด้วยวิชาหลักวิศวกรรมศาสตร์และคณิตศาสตร์ประยุกต์ซึ่งเป็นวิชาเกี่ยวกับการคำนวณที่เอกถนัดมากจึงเข้าใจเนื้อหาได้อย่างดี จึงทำให้อีกสองหนุ่มนั้นไม่ค่อยสนใจเรียนนักเพราะรู้ว่ามีเพื่อนคนเก่งเป็นที่พึ่งได้ยามใกล้สอบ

   เมื่อเสร็จจากการเรียนสองวิชานี้นิสิตแต่ละคนในชั้นต่างทยอยกันเก็บเอกสารการเรียนพร้อมแยกย้าย ส่วนแมนก็ได้โอกาสชวนเพื่อนไปตระเวนกินกันต่อที่อาหารหรูเจ้าอร่อยนอกรั้วมหาวิทยาลัยเพราะตอนบ่ายนี้ไม่มีวิชาที่ต้องเข้าเรียนประกอบกับเป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์

  “โอ้!ผ่านไปอีกสัปดาห์” แมนเปรยกับตัวเอง “เราไปหาอะไรอร่อย ๆ นอกมอกินกันเถอะ” เขาชวนเอกและต้า

  “งั้นข้าอยากกินสเต็ก แล้วก็ไปต่อร้านเค้กเจ้าประจำกัน” ต้าเสนอความคิดเพราะอยากไปกินอาหารนอกมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว

  “เปิ้ลจอย ไปทานข้าวด้วยกันไหมครับ” ระหว่างนี้พอดีมีเพื่อนนิสิตสาวที่เพิ่งเก็บของเสร็จเดินผ่านหน้าแมนเขารีบลุกขึ้นและไปดักสาวเจ้าก่อนจะพูดด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน

  “ไม่ค่ะขอบคุณ” เปิ้ลและจอยตอบอย่างประสานเสียงกันแล้วจึงพากันออกจากห้องเรียนไป

   “เฮ้ย!อะไรฟะ หล่อ ๆ อย่างข้า ปฏิเสธได้ไง” แมนงงในท่าทีของเพื่อนสาว

   “แมนเองพูดซะหวานเจี๊ยบขนาดนั้น สาวคนไหนก็กลัว” เอกเตือนเพื่อนแม้ตัวเองก็อดกลั้นข้ำไว้ไม่ได้

   “จริงด้วยรุ่นเรายิ่งมีผู้หญิงน้อย ๆ เจอเองพูดอย่างนี้ เผ่นหมด” ต้าซ้ำเติมเพื่อน

   “โอ้ย!พ่อเทพบุตร” แมนสวนต้ากลับทันที “ต้องแบบเองใช่ไหมไอ้ต้า ได้แต่มองสาว เดี๋ยวจะโดนสุนัขคาบไปรับประทานหรอก”เขายังทำหน้ากวน ๆ แถมด้วยการยักคิ้วข้างเดียวใส่เพื่อน

   “พอ ๆ ข้าหิวแล้ว ไปหาอะไรกินดีกว่า” เอกตัดบททั้งคู่ที่ต่อล้อต่อเถียงกันไม่ยอมหยุดแล้วจึงกอดคอเพื่อนทั้งสองพาออกจากห้องทันที

   ทั้งสามคนมักคุยหยอกล้อเล่นกันอย่างนี้ประจำโดยไม่มีใครเก็บไปคิดมากแม้ว่าเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานแต่ก็ได้ผ่านการร่วมหัวจมท้ายกันมาช่วงรับน้องเมื่อเทอมแรกและช่วยกันเรียนอย่างหนักในช่วงของชีวิตนิสิตใหม่จึงสนิทสนมและรู้นิสัยใจคอกันเป็นอย่างดีนอกจากนี้แล้วด้วยความหล่อเหลาอย่างมีสไตล์ที่โดดเด่นของสามหนุ่มและมนุษยสัมพันธ์อันดีมากกับทุกคนนั้นทำให้เพื่อน ๆ ในรุ่นพร้อมใจกันมอบฉายาแกงค์หล่อเทพให้ไปครอบครองแบบขำ ๆ อีกด้วย

     หลังจากที่เอก ต้าและแมนได้ทานนอาหารกลางวันที่ร้านสเต็กอย่างเอร็ดอร่อยแล้ว หนุ่ม ๆ ก็พากันไปต่อที่ร้านเบเกอรี่และเครื่องดื่มชื่อดังที่นิยมกันในหมู่วัยรุ่นโดยวันนี้ก็มีลูกค้าแน่นร้านเช่นเคย

     “เชิญค่ะสามที่เหมือนเดิมนะคะ รอสักครู่ค่ะ” พนักงานเข้ามาให้การต้อนรับเป็นอย่างดีเพราะจำได้ลูกค้าขาประจำได้ “ไม่เกินสิบนาทีได้แน่นอนนี่ค่ะบัตรคิว”

     ประมาณห้านาทีผ่านไปเมื่อได้โต๊ะว่างพนักงานพาไปยังที่นั่งและมารับออเดอร์

    “บลูเบอรี่ชีสเค้กกับมอคค่าปั่น”แมนสั่งขนมและเครื่องดื่มที่ทานประจำ

     “เอสเพรสโซ่ร้อนทีนึงครับ”วันนี้เอกอยากดื่มกาแฟเข้ม ๆ อีกเพราะเมื่อคืนอ่านตำราเรียนจนดึกจนดื่น

     “เอ้อ! ของผมเอาเป็นเค้กวนิลาสองชิ้น แล้ะก็ชาเขียวเย็น” ต้าพลิกเมนูของทางร้านอยู่นานก่อนจะสั่ง

     “แหมะ!เห็นดูตั้งนาน กินวนิลา” แมนแหย่เพื่อนตามเคย

     “เรื่องของข้า”ต้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบอารมณ์

      ทางร้านเตรียมรายการที่สั่งไม่นานก็นำมาเสริฟ์ที่โต๊ะจนครบแล้วทั้งสามหนุ่ม ก็กินไปพลางคุยเรื่องสัพเพเหระกันไปเรื่อย ๆจนกระทั่งมีสาวหน้าตาคุ้น ๆ สองคนเดินวนเวียนมาหาที่นั่งภายในร้านแล้วกำลังจะเดินจากไปเพราะไม่มีโต๊ะว่างเลย

     “เฮ้ย!ไหมฟ้าสุดสวยกับเพื่อนชี้นี่หว่า” แมนแปลกใจที่เห็นสาวที่ต้าหมายปองมาที่นี่

     “ชวนเธอมานั่งด้วยกันไหมต้า”เอกกระชิบบอกเพื่อน

     ยังไม่ทันที่ต้าจะตอบรับหรือปฏิเสธอะไรแมนก็รีบลุกขึ้นไปทักทายสองสาว

      “ขอโทษครับเชิญนั่งนี่ได้นะครับ โต๊ะนี้ยังว่างอีกสองที่ครับ” แมนกล่าวด้วยเสียงอันนุ่มนวล

      “ใช่ครับเรานิสิตมหาวิทยาลัยเดียวกัน เห็นหน้ากันบ่อย ๆ ไม่ต้องเกรงใจครับ” เอกลุกขึ้นไปช่วยเพื่อนอีกแรง

     “ขอบคุณนะคะคุณ.....” ก้อยเพื่อนชี้ของสาวไหมตอบรับคำเชื้อเชิญทันทีเพราะเห็นและจำหน้าหนุ่มตี๋แว่นที่แอบมองเพื่อนอยู่ทุก ๆ วันได้ดีอีกทั้งพอรู้ว่าไหมก็ชอบเค้าเช่นกัน

    “ครับผมแมน เอก แล้วก็สุดหล่อแว่นเนี่ยะชื่อตี๋” แมนแนะนำตัวเองและเพื่อนๆ ตามลำดับ โดยภูมิใจนำเสนอต้าเป็นพิเศษ

    “จำได้ค่ะเห็นพวกคุณที่โรงอาหารบ่อย ๆ” ก้อยรับมุขแมนเพราะเธอก็อยากจะช่วยเพื่อนให้ได้สานสัมพันธ์ต่อกับผู้ชายคนนี้ “ก้อยนะคะ แล้วก็ไหมคนสวยนี่เพื่อนกันค่ะ”

    “ขอบคุณมากนะคะ”คำพูดขอบคุณจากปากของไหมนี้ทำให้ต้าเขินจนพูดอะไรไม่ออกและรู้สึกเหมือนตัวลอยจากที่นั่ง

     เมื่อการเจรจากับสาวเจ้าเป็นอันเรียบร้อยแมนกับเอกจึงขยับตัวย้ายมานั่งโซฟาข้างเดียวกับต้า เพื่อให้สองสาวได้นั่งด้วยกันอย่างสบายแล้วจึงเรียกพนักงานมารับรายการเพิ่มเติม จากนั้นทั้งหมดก็เริ่มสนทนากันในเรื่องการเรียนและแลกเปลี่ยนประสบการณ์ชีวิตนิสิตปีหนึ่งอย่างเป็นกันเองอยู่พักใหญ่ยกเว้นต้าที่พูดน้อยมากเพราะอายที่จะสบตาตรง ๆ กับสาวไหมที่นั่งอยู่ตรงหน้าทำให้แมนผู้ช่ำชองในการจีบสาวต้องออกโรงช่วยเพื่อนอย่างเต็มที่ และเมื่อเข้าจังหวะที่ก้อยกำลังพูดถึงเรื่องกีฬาฟุตบอลที่เธอกับไหมชื่นชอบนั้นแมนจึงเห็นโอกาสวกเข้าแผนที่คิดได้เดี๋ยวนั้น

https://web.facebook.com/199Foods/