บทที่ ๘ น้ำ

(พ.ศ. ๒๕๓๘ – ๒๕๓๙)

ส่วนที่สอง

“บ่ายแล้วกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวอาหารที่เตรียมไว้จะเย็นชืดหมด” ป้ารัตน์แกล้งตัดบทโดยบอกให้ทุกคนไปทานอาหารกลางวันเพราะรู้ว่าต้องให้พลอยทำใจเรื่องนี้สักระยะ

  ก้าวสู่ศักราชใหม่ในเดือนถัดมาอันเป็นช่วงที่ประชาชนส่วนใหญ่ต่างเฉลิมฉลองด้วยการจัดเลี้ยงและพาครอบครัวไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ แต่กลับเป็นช่วงเวลาที่พลอยกระวนกระวายใจเหลือเกินประหนึ่งว่าตัวเองจะถูกจับไปถ่วงน้ำทั้งที่เตรียมใจเรื่องการฝึกไหว้น้ำนี้อย่างมากแล้วก็ตาม

 และแล้ววันที่ไปเที่ยวสวนสนุกก็มาถึงทุกคนในบ้านจึงตื่นค่อนข้างเร็วเพื่อมามาเตรียมตัวกัน โดยเฉพาะพลอยที่ลุกขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่เพราะนอนไม่หลับตลอดคืนโดยป้ารุ่งได้ช่วยเตรียมชุดไหว้น้ำให้กับเธอกับนำของจำเป็นอื่น ๆ จัดไว้ท้ายรถ ส่วนลุงรัตน์และแก้วต่างก็นำชุดเก่งที่ใช้ไหว้น้ำประจำใส่กระเป๋าเป้เรียบร้อยซึ่งคราวนี้แม่เรืองกับพ่อศักดิ์นั้นตั้งใจมาค้างที่บ้านนี้ตั้งแต่คืนก่อน เพื่อเป็นกำลังใจให้กับพลอยที่จะหัดไหว้น้ำเป็นครั้งแรกอีกทั้งจะได้มาอยู่ต่อกับลูก ๆ ที่กรุงเทพฯในช่วงปีใหม่นี้ด้วย

  “พร้อมกันรึยัง” ครั้งนี้พ่อศักดิ์เอารถตู้คันใหญ่มาขับพาทุกคนไปเที่ยว

  “พร้อมแล้วค่ะ” แก้วขานรับคำพ่ออย่างเสียงดังฟังชัด

   หลังจากนั้นราวชั่วโมงเศษก็ถึงที่หมายพ่อศักดิ์นำรถเข้าจอดในที่จอดรถก่อนที่จะลงจากรถและพากันเดินไปยังจุดจำหน่ายบัตรผ่านประตูเมื่อทุกคนได้ตั๋วเข้ามาภายในสวนสนุกเรียบร้อย พลอยก็หาเหตุรบเร้าให้แม่เรืองพาไปที่ม้าหมุนก่อนเป็นที่แรกแล้วสาวน้อยสองพี่น้องก็ขึ้นเล่นเครื่องเล่นขี่ม้าคนตัวกันอย่างสนุกสนาน โดยผู้ใหญ่นั้นก็มานั่งรออยู่ใกล้ๆ บริเวณนั้น ซึ่งขณะที่เด็ก ๆ ต่างขี่ม้าที่โยกไปมาและหมุนวนรอบอยู่บนลานกลม ๆนั้น ซึ่งในจังหวะนี้พลอยพอดีเหลือบไปเห็นขบวนพาเหรดที่มีเจ้าหญิงเจ้าชายและตัวการ์ตูนน่ารักอันตระกายตาผ่านมาเธอจึงแอบกระโดดลงจากตัวม้าหมุนที่นั่งและมุดตัวออกมาด้านข้างของเครื่องเล่นนั้นโดยที่ไม่มีใครทันได้สังเกตเห็นว่าเธอหายไปจากม้าตัวนั้นแล้ว

   เมื่อพลอยมั่นใจว่าหลบพ้นจากสายตาของพี่และทุกคนแล้วเธอจึงเดินจ้ำมุ่งไปยังกระต่ายน้อยที่ถือลูกโป่งหลากสีกำลังทยอยแจกเด็กที่มุงอยู่รอบๆ ตัว แต่โชคไม่ดีที่เมื่อไปถึงลูกโป่งที่แจกดันหมด ทำให้พลอยที่มาด้วยความหวังนั้นหยุดยืนนิ่งและน้ำตาคลอเบ้าได้แต่มองขบวนอันสวยงามนั้นก็ผ่านไป

   “เธอ ๆเราให้ ไม่ร้องไห้นะครับ” วัยรุ่นชายคนหนึ่งที่เพิ่งได้รับของแจกเดินย้อนกลับมาเพื่อเอาลูกโป่งนั้นมายื่นให้กับมือพลอย

   “ขอบคุณค่ะ” พลอยหยุดร้องไห้ แล้วรับลูกโป่งไว้ “พี่ให้หนูทำไมไม่เก็บไว้เองเหรอค่ะ” เธอถามเขาเพราะเริ่มไม่ไว้ใจชายแปลกหน้า

 “พอดีเค้ามาแจกเลยรับไว้แต่พี่ว่าลูกโป่งสีสวย ๆ อย่างนี้เหมาะกับเด็กผู้หญิงน่ารัก ๆ มากกว่าครับ” คำพูดของเขาทำให้พลอยเขินอายจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ ๆ

 ในระหว่างนี้เองแม่เรืองก็วิ่งตรงมาอย่างเร็วเพราะเห็นมาแต่ไกล ๆ ว่าพลอยกำลังคุยกับคนแปลกหน้า

  “พลอย มานี่!” แม่เรืองรีบคว้าตัวลูกสาวกลับ

  “อ้าว! อย่าเพิ่งไปสิครับ” เขาอุทานด้วยไม่ทันตั้งตัวจึงหยุดสาวน้อยไว้ไม่ทันเพราะแม่ของเธอได้พาตัวลูกคล้อยหลังไปแล้ว “ไม่ทันขอเบอร์โทรเลยเรา” เขาเสียดายที่พลาดโอกาสทองจะได้สานสัมพันธ์ต่อกับพลอย ผู้หญิงที่นามไพเราะคนนี้ด้วยตัวเขารู้สึกถูกชะตาเธอเป็นพิเศษ

  ขณะเดียวกันนี้เองที่เอกนั้นมาเที่ยวสวนสนุกกับพลและครอบครัวเช่นกันเขากำลังมาเดินตามหาน้องชายที่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแต่กลับหายไปพักใหญ่

  “พลทำอะไรอยู่หนะบอกว่าไปแป๊บเดียว ไหนมาติดสาวซะงั้น” เอกแซวพลเพราะพอเดาได้ว่าสาวแรกรุ่นผิวนวลหน้าตาจิ้มลิ้มที่เขาเห็นแว๊บๆ คนนั้นคงเป็นหญิงที่ต้องตาต้องใจน้องชายเป็นแน่

  “ไม่มีอะไรหรอกครับไปเล่นรถไฟเหาะกันดีกว่า” พลเบี่ยงเบนประเด็นให้พี่ชายกลับไปสนใจเครื่องเล่นที่คุยกันค้างไว้ก่อนหน้าแต่เขาก็เก็บอาการอมยิ้มไว้ไม่ได้เมื่อนึกถึงหน้าเธอคนนั้นที่เพิ่งจากไป

  “งั้นเล่นสักห้ารอบเลยนะพลไม่ต้องห่วง พี่ขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่แล้ว”เอกบอกให้พลสบายใจว่าพ่อกับแม่รับทราบแล้ว “เดี๋ยวค่อยกลับไปกินข้าวกลางวันที่ร้านกับท่าน” พูดจบแล้ว เขาก็เดินนำมุ่งไปยังเครื่องเล่น

   ฝ่ายแม่เรืองที่กับทุกคนที่ตั้งหน้าตั้งตารออยู่รู้สึกไม่ดีนักที่พลอยทำอะไรไม่ระวังตัวแบบนี้ดังนั้นครั้งนี้ทั้งแม่และป้าจึงว่ากล่าวตักเตือนลูกสาวอย่างยกใหญ่ ทำให้พลอยเศร้ามากที่เป็นต้นเหตุให้คนที่รักเธอต้องเสียใจ

   “หนูไม่ได้ตั้งใจเพราะอยากได้ลูกโป่ง แล้วก็ไม่ยังไม่อยากไหว้น้ำด้วยค่ะ”พลอยเริ่มเอ่ยปากพูดด้วยเสียงอ่อย ๆ หลังจากนั่งเงียบมาโดยตลอดเกือบครึ่งชั่วโมงที่ถูกเทศนาอบรม

  “สัญญากับแม่นะต่อไปจะไม่คุยกับคนที่เราไม่รู้จักโดยเฉพาะผู้ชาย และห้ามทำแบบนี้อีกนะคะ” พูดแล้วแม่เรืองรวมทั้งป้ารุ่งหันจ้องหน้าพลอย

  “หนูผิดไปแล้วค่ะ จะไม่ทำอีก” พลอยรับคำแม่เรือง

   “ลูกคิดได้แล้วหละแม่” พ่อศักดิ์ก็สงสารลูกที่ถูกว่ากล่าวอย่างหนัก

   “เรืองพี่ว่าพลอยสำนึกผิดแล้วหละ” ลุงรัตน์ได้จังหวะจึงพยายามพูดเพื่อช่วยหลานรัก“ความจริงวันนี้เราก็มาที่นี่กันเพื่อหัดไหว้น้ำให้พลอยไม่ใช่เหรอ”

   “ค่ะแก้วก็คันไม้คันมือ อยากจะไหว้น้ำเต็มที่แล้วค่ะ” แก้วนั้นเป็นเด็กฉลาดจึงรับบทลุงรัตน์ต่อทันทีเมื่อเห็นว่าท่าทีโกธรเกรี้ยวของแม่และป้านั้นเพลาลงแล้ว

   พอความตึงเครียดนี้เริ่มคลายตัวลงลุงรัตน์จึงคว้ามือพลอยและนำทุกคนไปยังบริเวณสระไหว้น้ำของสวนสนุกที่เรียกว่าสวนน้ำซึ่งที่นี่มีทั้งผู้คนจำนวนมากทั้งเด็กและผู้ใหญ่ทำกำลังเล่นน้ำกันอย่างเพลิดเพลิน

   “ไปตรงนู้นกันดีไหมค่ะคุณลุงดูท่าน้ำจะตื้นหน่อย” แก้วชี้มือไปฝั่งสระขนาดเล็กที่มีเด็กๆ กำลังว่ายน้ำ

  “เอ้อก็ดีเหมือนกัน” ลุงรัตน์เห็นด้วยกับข้อเสนอของแก้ว

  “งั้นเดี๋ยวป้าจะนั่งรออยู่แถวนี้นะ” ป้ารัตน์พูดจบก็วางสัมภาระลงบนโต๊ะแล้วทิ้งตัวนั่งลงกับเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลจากบริเวณสระไหว้น้ำนั้น

  “แม่กับพ่อก็จะรอตรงนี้เหมือนกัน” แม่เรืองบอกทุกคน ก่อนจะไหว้วานรัตน์ให้ช่วยเป็นธุระเรื่องว่ายน้ำ “ว่ายสักสองชั่วโมงละกัน วานรัตน์ช่วยสอนหลานหน่อย ฝากดูแลด้วยจ้ะ”

  “ไม่ต้องห่วงยังไงพ่อจะแอบไปดูเป็นระยะ ๆ ลูก ๆ สบายใจได้” พ่อศักดิ์พูดแล้วก็มองไปที่พลอยเพื่อแกล้งขู่ไม่ให้ลูกสาวตัวดีคิดหนีการว่ายน้ำอีก

  หลังจากตกลงกันเรียบร้อยลุงรัตน์และหลาน ๆ ต่างไปเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นชุดว่ายน้ำเสร็จแล้ว จึงไปพากันยังเป้าหมายที่เล่นน้ำซึ่งจุดนี้เป็นบริเวณที่น้ำไม่ลึกมากและพอที่ทั้งสามคนจะยืนถึงพื้นน้ำได้

  “สบายตัวชื่นใจดีจัง” ลุงรัตน์ก้าวนำลงในสระน้ำเป็นตัวอย่างให้หลานดู

  “ลงน้ำกันเถอะพลอย” แก้วเรียกน้อง

  “น้ำ มันดูวน ๆ ไหมค่ะ” พลอยพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

  “มาพลอยจับมือพี่ไว้ ไม่ต้องกลัว” แก้วกุ้มมือน้องสาวไว้ก่อนจะพาหย่อนตัวลงในน้ำอย่างช้าๆ ซึ่งตอนนี้พลอยก็ให้ความร่วมมือยอมทำตามอย่างไม่ขัดขืน

  “ดีมากพลอย” ลุงรัตน์ให้กำลังใจพลอย “ท่องไว้ ว่ายน้ำเนี่ยะง่ายมากง่ายพอ ๆ กับวาดรูปเลย”

  “เดี๋ยวสูดลมหายใจเข้าให้เต็มที่ ค่อย ๆ ก้มหน้าลงในน้ำ พยายามลอยตัวให้ได้” แก้วประคองตัวพลอยให้อยู่ในท่าที่เหมาะสม แล้วสอนให้คว่ำหน้าเหยียดแขนและลอยตัวตามสบายให้ได้สักครู่ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ปล่อยมือน้อง โดยไม่ให้พลอยนั้นทันรู้ตัว

  “ลอยได้แล้ว” พลอยผุดหัวขึ้นจากน้ำและตะโกนด้วยความดีใจเพราะรู้ว่าตัวเองนั้นสามารถพยุงตัวอยู่ในน้ำได้แล้ว

  “ดีใจด้วยพลอยในที่สุดน้องพี่ก็ทำได้” แก้วโผล่เข้ากอดน้อง

  “เยี่ยมไปเลย เห็นไหมหละ ว่ายน้ำของหมู ๆ” ลุงรัตน์ชมเชยหลาน

  “นี่เพิ่งเริ่มต้นนะเดี๋ยวเรามาฝึกกันต่อเลยดีกว่า สู้ ๆ จ้ะ” แล้วแก้วจึงยื่นมือให้พลอยจับไว้

  “ค่ะ สู้ ๆ” พลอยส่งมือมาจับตอบอย่างหนักแน่น เพื่อเป็นการสัญญาว่าเธอจะไม่ทำให้พี่แก้วผิดหวัง

   หลังจากวันนี้ที่พลอยตั้งใจฝึกอย่างเต็มที่ก็ทำให้เธอเริ่มว่ายน้ำได้เพราะเอาชนะความกลัวน้ำในใจได้สำเร็จ และด้วยการเคี่ยวเข็ญเรื่องนี้อย่างต่อเนื่องของลุงรัตน์กับพี่แก้วด้วยการพาพลอยไปไหว้น้ำที่สระน้ำของสโมสรใกล้บ้านทุกสัปดาห์จึงทำให้เธอสามารถว่ายน้ำได้คล่องแคล่วภายในเวลาเพียงไม่กี่เดือนและหายสนิทจากอาการกลัวน้ำจึงทำให้ช่วงเทศกาลสงกรานต์ของปีนี้ที่สวนสนุกจัดรายการส่งเสริมการขายอีกครั้ง พลอยกลับกลายเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงมาชวนทุกคนในบ้านไปเที่ยวสวนสนุกเพื่อจะได้เล่นน้ำในสระน้ำใหญ่นั้นอย่างเหลือเชื่อ

https://web.facebook.com/199Foods/