บทที่ ๓ บ้านนา

     (พ.ศ.๒๕๒๗ – ๒๕๒๘)

             ความสัมพันธ์ของคุณเกียรติและหญิงพัฒนาไปตามที่หญิงคาดการณ์ไว้และเล่นไปตามบทนั้นเพราะหลังจากช่วงหยุดสงกรานต์นั้นคุณเกียรติก็ให้เฮียฮงและเจ้เนียนช่วยเป็นธุระนัดให้เขาได้พบกับหญิงทั้งสองจึงได้เริ่มต้นคบหาดูใจกัน โดยคุณเกียรติได้พาหญิงไปเที่ยวหลายที่หลายแห่งในพระนครมีทั้งพาไปดูภาพยนต์ที่ศาลาเฉลิมกรุง พาไปชมคอนเสริต์ฟังเพลงจากวงดรีชื่อดังหลายคณะพาไปงานบุญวันลอยกระทงที่ภูเขาทองและยังไปไหว้พระด้วยกันที่วัดใหญ่ ๆ อีกหลายแห่ง ทำให้ทั้งสองมีโอกาสใกล้ชิดสนิทสนมกันมากขึ้น และบางครั้งคุณเกียรติก็ยังพาลูกพลลูกชายคนเดียวของเขาไปเที่ยวกับเธอด้วยกันทำให้ความประทับใจในกิริยาอันอ่อนหวานที่เธอแสดงออกต่อเขากับลูกชายเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยมานอกจากนี้จะเขาก็ยังมาที่ร้านหวานไทยช่วยดูเครื่องจักรในการทำขนมให้เธออยู่เนือง ๆทำให้ความรักนี้เบ่งบานอย่างรวดเร็วดุจดอกไม้งามที่ได้รับน้ำและแสงตะวันอย่างสม่ำเสมอทำให้คุณเกียรติมองข้ามเรื่องการเป็นแม่ม้ายลูกติดที่เธอเคยบอกไว้ และแทบไม่เคยนำความเป็นหม้ายของผู้หญิงที่เขารักนี้มาใส่ใจคิดมากเลย

  ไม่นานนักหลังจากทั้งคู่คบหาดูใจกันได้เกือบปีคุณเกียรติก็มั่นใจแล้วว่าเขาต้องการจะสร้างครอบครัวใหม่อีกครั้งกับผู้หญิงจากบ้านนาที่งดงามคนนี้เมื่อเขาแน่ใจอย่างนั้นแล้วจึงตั้งใจจะขอเธอแต่งงาน ดังนั้นบ่ายวันหนึ่งหลังจากทั้งสองดูภาพยนตร์เสร็จก็เดินเคียงคุยเรื่องสัพเพเหระกันมาเรื่อยๆ จนถึงร้านน้ำที่มาแวะด้วยกันเป็นประจำ ที่นี่มีเครื่องดื่มชงเย็นชงร้อนเกือบทุกประเภทตั้งแต่ชากาแฟ โอเลี้ยง นม และน้ำหวาน แถมยังมีขนมปังปิ้งขายด้วยพอได้ที่นั่งคุณเกียรติเรียกเด็กในร้านมาสั่งเมนูเดิมที่คุ้นเคย

  “น้อง ๆ กาแฟเย็นสองแก้วขนมปังเนยนมสองชุดเหมือนเดิม วันนี้ช่วยชงให้หวานเป็นพิเศษหน่อยนะ” คุณเกียรติพูดและยิ้มแปลก ๆ จนทำให้หญิงรู้สึกสงสัยแต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไร

 “ได้ครับเฮีย” เด็กในร้านพยักหน้ารับคำลูกค้าขาประจำ

 ระหว่างที่รออาหารที่สั่งคุณเกียรติก็ลุกออกจากโต๊ะทำทีเหมือนจะไปเข้าห้องน้ำ แล้วแอบไปกระซิบเด็กในร้านคนสนิทให้ช่วยซื้อดอกกุหลาบสีแดงและเตรียมเล่นเพลงจากตู้เพลงหยอดเหรียญเขาให้เงินเด็กไปถึงสองร้อยบาทเป็นสินน้ำใจ แล้วก็กลับมานั่งกับหญิงที่โต๊ะอย่างเป็นปกติสักพักเด็กในร้านก็นำเครื่องดื่มและขนมมาเสิร์ฟแล้วระหว่างนี้ก็ทานไปคุยถึงหนังที่เพิ่งดูกันอย่างสนุกสนานจู่ ๆ เด็กในร้านก็นำดอกไม้ช่อโตมามอบให้หญิง โดยบอกว่ามีคนฝากมาให้ซึ่งทำให้เธอเริ่มคิดว่าน่าจะเป็นของขวัญพิเศษจากคุณเกียรติ แล้วสักพักก็มีเสียงเพลงลอยมาเข้าหูเธอ

“.....ลา ล้าลาลาหล่า ลา รักคือการค้นพบ............” เพลงรักที่คุณเกียรติตั้งใจมอบให้หญิงเพื่อขอเธอแต่งงาน ดังขึ้นมาจากตู้เพลงหน้าร้าน

“ความรักที่เกิดขึ้นในใจ ถึงวันนี้มันเต็มเปี่ยมและยากที่จะอธิบายเป็นคำพูดแต่ผมขอสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายว่าจะมั่นคงในรักต่อคุณและไม่ว่าอนาคตจะเจออุปสรรคอะไรก็ตามเราจะก้าวผ่านมันไปด้วยกัน” คุณเกียรติพูดแล้วก็หยุดนิ่งไปพักหนึ่ง เขากุ้มมือ มองตาเธอและพูดต่อด้วยน้ำเสียงสุภาพอย่างจริงใจว่า “คุณหญิงแต่งงานกับผมนะครับ”

“จริงนะคะ ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นคุณจะอยู่เคียงข้างฉัน รักและดูแลกันตราบชีวิตนี้” หญิงถามย้ำเพื่อยืนยันคำพูดของคุณเกียรติด้วยเธอรู้ดีแกใจถึงเรื่องส่วนตัวที่ปิดบังเขาไว้จึงไม่อยากให้เกิดแตกหักในวันหน้า

“ยิ่งกว่าจริงอีกครับ ผมสาบาน” คุณเกียรติรับคำหญิงอย่างจริงจัง

“งั้นก็...ไม่มีเหตุผลอะไร.....ที่ฉันจะปฏิเสธค่ะ” หญิงตอบรับอย่างไว้เชิงแต่อย่างไรเหตุการณ์ในวันนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกชื่นใจ ถึงกับหน้าแดง และอดยิ้มกว้างๆ ไว้ไม่อยู่

“ขอบคุณครับคุณหญิง ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้เราพบกัน แล้วก็ได้คู่กัน” คุณเกียรติกล่าวพร้อมหยิบแหวนเพชรเม็ดโตที่ผูกเรือนรองด้วยทองคำจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาค่อย ๆ บรรจงสวมเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของมือหญิง ทำให้เธอปลื้มปริ่มกับการขอแต่งงานครั้งนี้มากจนแสดงอาการดีใจอย่างออกนอกหน้า

หลังจากคุณเกียรติให้แหวนกับหญิงไว้เป็นของหมั้นแทนใจแล้วเขาก็รับปากว่าจะรีบไปสู่ขอเธอกับผู้ใหญ่และหาฤกษ์แต่งงานโดยเร็วที่สุดทำให้ความสุขใจของหญิงที่เต็มเปี่ยมอยู่แปรเปลี่ยนเป็นกังวลถึงเรื่องสามีกับลูกที่บ้านเกิดขึ้นมาทันทีเพราะเธอต้องหาทางขอลูกจากหมายมาอยู่กับเธอให้ได้ก่อน หลังจากวันนั้นเธอจึงขอร้องให้คุณเกียรติเลื่อนการแต่งงานไปสักระยะและขอให้ไม่ต้องจัดงานแต่งงานให้เอิกเกริก โดยอ้างว่าต้องไปจัดการธุระหลายอย่างที่บ้านเกิดก่อนและพาลูกที่ฝากเพื่อนบ้านเลี้ยงไว้มาอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ แต่กระนั้นหญิงก็ฉลาดพอที่จะขอให้คุณเกียรติจดทะเบียนสมรสกับเธอไว้ให้ถูกต้องตามกฎหมายก่อนจัดการเรื่องพิธีการอะไรทั้งหมดเพราะเธอรู้ดีว่าเอกสารนี้คือสิ่งสำคัญที่ต้องมีไว้เพื่อให้มีสิทธิ์ในทรัพย์สินของเขาจึงต้องดำเนินการโดยเร็วเพราะเธอเองก็ไม่เคยมีทะเบียนสมรสให้ต้องสะสางกับหมายสามีคนก่อนเลย

 เมื่อหญิงเตรียมตัวและเอกสารพร้อมแล้วเธอจึงรีบรบเร้าให้คุณเกียรติพาไปจดทะเบียนสมรสอย่างถูกต้องตามกฎหมายต่อหน้านายทะเบียนโดยทั้งคู่นัดพากันไปในวันฤกษดีต้นสัปดาห์ ซึ่งคุณเกียรติก็ขับรถยนต์หรูไปรับเธอจากร้านขายดอกไม้ที่ปากคลองเพื่อไปเดินเรื่องสำคัญนี้ทำให้เธอหน้าบานมาตลอดทางกระทั่งมาถึงสำนักงานเขตบางรัก

“ติดต่อเรื่องอะไรครับ ถ้าจะจดทะเบียนสมรสเชิญทางนี้” นายทะเบียนถามเหมือนรู้คำตอบ เพราะประเมินจากอาการของคู่ชายหญิงที่เดินจูงมือกันมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ใช่ครับ ๆ” คุณเกียรติรับคำเจ้าพนักงาน แล้วก็อมยิ้มมุมปาก

“เดี๋ยวกรอกเอกสารตามนี้ และขอบัตรประชาชนกับทะเบียนบ้านพร้อมสำเนาด้วยครับ” เจ้าหน้าที่กล่าว

“ขอโทษนะคะ ถ้าดิฉันต้องการเปลี่ยนชื่อด้วย ทำวันนี้เลยได้ไหมค่ะ” หญิงวางแผนมาเป็นอย่างดี ด้วยเธอต้องการเปลี่ยนทั้งชื่อและนามสกุลของใหม่หลังจดทะเบียนสมรสกับคุณเกียรติเพื่อให้เสมือนเป็นคนใหม่และให้ยากต่อการจดจำของคนในสังคมเดิมที่เคยรู้จักเธอโดยเฉพาะพวกคนบ้านนาเพราะเธอมีความเรื่องสามีคนเก่าที่เป็นชะนักติดหลัง จึงต้องป้องกันตัวไว้ก่อนไม่ให้ใครมาขุดคุ้ยได้

“ไม่มีปัญหา พอจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยฝ่ายหญิงสามารถแจ้งเปลี่ยนนามสกุลและชื่อได้เลยครับ” เจ้าหน้าที่กล่าวอย่างอารมณ์ดีเนื่องด้วยวันนี้เขาและเธอมาทำเรื่องแต่เช้าเป็นคู่แรก และวันทำการนี้คนมารับบริการเรื่องอื่นก็ค่อนข้างบางตา

 เมื่อกรอกเอกสารแจ้งขอจดทะเบียนสมรสเสร็จเจ้าหน้าก็สอบถามทั้งคู่ต่อเล็กน้อยเกี่ยวกับประวัติการสมรสและบุตรซึ่งคุณเกียรติได้ชี้แจ้งและแสดงหลักฐานต่าง ๆ เรียบร้อยว่าเขาเป็นพ่อหม้ายมีลูกติดหนึ่งคนส่วนภรรยาเสียชีวิตแล้วในขณะที่หญิงก็เตรียมหลักฐานสูติบัตรที่มีชื่อเธอเป็นมารดาของลูกทั้งสองคนเท่านั้นให้เจ้าหน้าที่ดูซึ่งเจ้าหน้าที่ก็ไม่ติดใจสักอะไรมากนัก เพราะเธอไม่เคยมีประวัติการจดทะเบียนสมรสมาก่อนแล้วเจ้าหน้าที่ก็ให้ทั้งคู่ลงนามในใบทะเบียนสมรสสองฉบับ โดยเจ้าหน้าที่สองคนช่วยลงชื่อเป็นพยานในเอกสารให้เรียบร้อยจากนั้นเธอก็แจ้งความจำนงค์เรื่องนามสกุลและและชื่อต่อเจ้าหน้าที่ทำให้วันนี้หญิงโล่งใจเป็นอย่างมากที่การจดทะเบียนสมรสนี้ผ่านไปด้วยดีและรู้สึกดีเหมือนได้ชุบตัวเองจากผู้หญิงธรรมดาที่ชื่อ นางสาวรัตนา นารุ่งขึ้นเป็นคุณนายนามว่า นางโสภิตสิริรัตน์ พระอมรินทร์นิมิต และแล้วคุณโสก็กลายเป็นชื่อใหม่ของหญิงต่อจากนี้ที่เธอขอให้คุณเกียรติและบอกให้คนอื่นๆ เรียกเช่นนั้น เพื่อต้องการยกฐานะของตัวเองให้ดูสูงส่งด้วย

เรื่องสำคัญถัดไปที่หญิงต้องจัดการต่อจากการจดทะเบียนสมรสก็คือการกลับบ้านอยุธยาไปรับลูกมาอยู่บ้านคุณเกียรติซึ่งเธอรู้ดีกว่าหมายไม่มีทางยอมให้ลูกมาอยู่กับเธอ หากเธอบอกเขาไปตรง ๆ ว่าเธอแต่งงานใหม่กับสามีใหม่ที่สามารถเลี้ยงลูกๆ ให้สุขสบายได้และให้เงินก้อนใหญ่เขาเพื่อไปทำทุน แต่เธอมั่นใจว่าหมายไม่มีทางยอมแน่นอนทำให้เธอครุ่นคิดอยู่หลายตลบจนที่สุดก็คิดแผนเพื่อพาลูกจากหมายมาอยู่กรุงเทพฯด้วยกันได้ดังนั้นเธอจึงรีบไปขออนุญาตลางานกับเจ้เนียม และบอกกล่าวน้าจวงและคุณเกียรติว่าจะกลับอยุธยาสักห้าวันเพื่อไปรับลูกและทำธุระต่าง ๆ ที่นู่นให้เรียบร้อย ซึ่งเธอจะเดินทางไปคนเอง โดยอ้างว่าเพื่อไม่ให้เขาต้องมาเสียงานกับเรื่องทางบ้านเธอเพียงเล็กน้อย

           จากนั้นหญิงจึงรีบจัดกระเป๋าเพื่อกลับบ้านนาแล้วเธอก็มาถึงบ้านไม้หลังเดิมตอนเที่ยงวันหนึ่งกลางเดือนกรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๒๘ที่ฝนตกพร่ำ ๆ เธอเดินขึ้นบนบ้านเห็นหมายกำลังใช้เท้าไกว้เปลให้ยี่เพราะอีกมือกำลังป้อนข้าวให้อ้ายซึ่งเป็นภาพที่เธอเห็นชินตาทุกครั้งที่กลับมาบ้าน

“พ่อหมายเป็นยังไงบ้างจ้ะ ดูท่าพ่อจะเลี้ยงเจ้าจอมจนเหนื่อย มากินข้าวกลางวันกันดีกว่าแม่มีทั้งของกินของใช้มาฝากเพียบเลยจ้า” หญิงพูดกับหมายด้วยเสียงอ่อนหวาน

“ไม่ต้องมาพูดดีเลย คราวนี้แม่หายไปตั้งเกือบสองเดือนพ่อนึกว่าแม่จะไม่กลับมาแล้วซะอีก” หมายพูดด้วยความน้อยใจเมียรักเพราะปกติเธอจะกลับมาหาเขาและลูก ๆ ทุกเดือน

“แม่ต้องขอโทษพ่อด้วยจ้ะที่หายไปนาน เพราะช่วงนี้งานยุ่งมาก ขนมที่ร้านหนะขายดีเป็นเทน้ำเทท่าจนฉันแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยหละจ้ะ” เธอตอบแก้ตัวกับเขาตัวอย่างลื่นไหล “พ่ออย่าโกธรเลยนะจ้ะวันนี้แม่ตื่นแต่เช้าตั้งใจทำแกงเลี้ยงกับขนมฝอยทองของโปรดพ่อมาด้วยเดี๋ยวเรามากินข้าวกันดีกว่า” หญิงพูดต่อด้วยเตรียมมาเป็นอย่างดีและใช้น้ำเสียงออดอ้อนเพื่อทำให้เขาตายใจ

“พ่อไม่โกธรก็ได้แต่แม่ต้องสัญญาก่อนนะว่าต่อไปจะต้องกลับมาตรงเวลาทุก ๆ เดือน” หมายพูดย้ำให้เมียรักกลับมาหาตามที่เคยรับปากไว้ก่อนเข้ากรุงเทพฯไปทำงาน

“รับรองเลยจ้ะว่าต่อไปแม่จะไม่ทำให้พ่อต้องมาชะเง้อคอรออีก” หญิงพูดย้ำอย่างฉะฉ้าน “ดูท่าพ่อจะหิวมากแล้วหละแม่เตรียมกับข้าวกับปลาแป๊บเดียว เดี๋ยวเรามาทานด้วยกันนะจ้ะ”