แสงแรกของวันยังไม่ทันเดินทางมาถึง วรกายสูงใหญ่ก็เคลื่อนไหวช้าๆ ก่อนจะหันไปมองร่างเล็กซึ่งนอนอยู่อีกด้านของเต็นท์ รอยยกยิ้มที่ริมโอษฐ์ปรากฏขึ้นจางๆ ก่อนที่เจ้าชายรัชทายาทจะทรงส่ายพระพักตร์เล็กน้อย ทรงออกนอกเต็นท์ไปจัดการสรงพระพักตร์ แปรงพระทนต์ จนเรียบร้อย แต่คนในเต็นท์ก็ยังไม่ตื่น ราเชนทร์ซึ่งทำหน้าที่พ่อครัวจำเป็น ก่อเตาต้มน้ำร้อน ชงชาชนิดพิเศษส่งกลิ่นฉุยลอยมายังไม่ตื่นอีกหรือกระหม่อมยังเลย สงสัยจะเพลียไม่ได้เรื่อง ราเชนทร์ได้ทีทับถม ศวัสธรทรงพระสรวลเบาๆ ก่อนจะดำเนินกลับเข้าไปด้านใน คนตัวเล็กยังคงนอนนิ่ง ใบหน้าแดงก่ำจนเจ้าชายแปลกพระหทัย ทรงเอื้อมพระหัตถ์ไปแตะที่หน้าผากก็ทรงสัมผัสกับไอร้อน...ร้อนจนน่ากลัวราเชนทร์!! ศวัสธรทรงรับสั่งเสียงดัง เพียงชั่วอึดใจร่างใหญ่ของราชองครักษ์ก็ปรี่เข้ามาคุกเข่าอยู่หน้าเต็นท์รอรับคำสั่งมีร์ตัวร้อนมาก เอาล่วมยาในรถมาให้เราหน่อย ขอน้ำอุ่นสำหรับเช็ดตัวด้วยกระหม่อมราเชนทร์รับคำแล้วรีบวิ่งกลับไปที่รถ รื้อค้นล่วมยาจากท้ายรถ จากนั้นวิ่งไปคว้ากาต้มน้ำ เทลงในชามอ่างแล้วผสมน้ำเย็นลงไปอย่างรวดเร็ว เมื่อทดลองวัดระดับความร้อนแล้วว่าอยู่ในระดับอุ่นพอดี จึงยกชามอ่าง และล่วมยาก้าวเดินกลับมาที่เต็นท์อย่างรีบเร่งแม้เจ้าชายจะทรงสุขุมลุ่มลึก แต่ราเชนทร์รู้ดีว่าในยามที่ทรงพระหทัยร้อนขึ้นมา ลาวาในภูเขาไฟก็ยังร้อนไม่เท่า สีพระพักตร์เมื่อสักครู่นี้ แสดงให้เห็นว่าทรงร้อนพระหทัยกับอาการของเด็กคนนั้นเป็นอย่างมากเอาผ้าชุบน้ำร้อนมาให้เราก่อนจะดีหรือกระหม่อม ข้าพระองค์เช็ดตัวให้เด็กมีร์น่าจะเหมาะสมกว่าศวัสธรทรงยกพระหัตถ์ขวาขึ้นเสมอพระพักตร์ ยังผลให้ราเชนทร์สงบปากสงบคำ พระพักตร์นิ่ง ริมโอษฐ์เหยียดเป็นเส้นตรง เป็นสัญญาณว่า...เฉยไว้แล้วจะดีเองข้าพระองค์ออกไปรอข้างนอกนะกระหม่อม ราเชนทร์ถวายความเคารพแล้วมุดออกจากเต็นท์ไปจัดการกับสัมภาระภายนอก ศวัสธรทรงซับน้ำอุ่นออกจากผ้าขนหนูสีขาวสะอาดผืนกำลังเหมาะ เช็ดใบหน้ามอมแมมของคนที่นอนคุดคู้ เมื่อผิวหน้าถูกสัมผัสด้วยผ้าอุ่น เด็กหนุ่มก็ครางฮื้อฮ้า เอามือปัดป้องไปมา แถมยังบ่นอุบอิบจนฟังไม่ออก คนที่กำลังเช็ดหน้าให้แย้มสรวลอย่างเห็นขัน พระหัตถ์ใหญ่หนาซับผ้าแผ่วเบาลงบนผิวหน้าที่ร้อนระอุ จากแก้มซ้ายขวา หน้าผาก เปลือกตาทั้งสองข้าง ก่อนจะไล่ลงไปจนถึงซอกคอ หลังหู ทรงพินิจใบหน้าซึ่งแท้จริงมิได้กระดำกระด่างอย่างที่เห็นเมื่อวานนี้ ผิวเนื้อละเอียดแม้จะไม่ใช่ผิวขาวจัด หากเป็นผิวขาวนวลมีเลือดฝาด ทอดพระเนตรขนตาดำขลับงอนยาวเกินกว่าจะเป็นขนตาของบุรุษ ไล่เรื่อยลงมาที่สันจมูกเล็กเชิดรั้น ริมฝีปากอิ่มอมชมพู ...สวย...ศวัสธรสะดุ้ง เมื่อตระหนักว่าพระองค์ทรงคิดอะไรอยู่...บ้าแล้ว ไม่มีทางหรอก...เจ้าชายรัชทายาททรงสะบัดพระพักตร์เล็กน้อย ก่อนจะทำหน้าที่บุรุษพยาบาลต่อ ทรงปลดกระดุมเม็ดบนที่ติดอยู่ตรงคอเสื้อเพื่อที่จะไล่ลงมายังเม็ดที่สอง แต่...บางสิ่งทำให้ทรงชะงักพระหัตถ์ พระขนงขมวดมุ่น พร้อมๆ กับที่เสียงหัวใจภายในพระอุระเต้นโครมครามอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนศวัสธรทรงสูดอากาศเข้าออกลึกๆ ก่อนจะทรงติดกระดุมเข้าที่เหมือนเดิม แล้วหันไปสนพระหทัยที่แขนเสื้อแทนเช็ดแค่หน้ากับแขนก็แล้วกันนะทรงรับสั่งกับคนที่หลับอยู่ แล้วร่นแขนเสื้อของคนเป็นไข้ให้สูงขึ้นจนถึงต้นแขน ผิวเนื้อที่อยู่ในร่มผ้ามีสีแตกต่างจากมือเรียวแต่มอมแมมนั้นมากนัก ทั้งยังกลมกลึงไม่หยาบกร้านราวกับไม่เคยถูกแดดถูกลม...แม้แต่แขนยังเห็นว่าสวย เราต้องบ้าแน่ๆ ...ศวัสธรทรงละจากร่างที่นอนอยู่ คลุมผ้าให้ความอบอุ่น แล้วทรงผุดลุกขึ้นออกจากเต็นท์ด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน!
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ในที่สุดบทที่ 4 ก็มาครบบทแล้ว ขอบคุณทุกคนที่คิดถึงกัน และคลิกเข้ามารออ่านนะจ๊ะ จุ๊บๆๆ
ตอนนี้มีงานที่ต้องเขียนคู่กันไป คือ โปรเจ้กต์พิเศษบางประการซึ่งต้องส่งในอีกเดือนเศษๆ ข้างหน้า บก.แนะนำว่าให้หยุดเขียนเรื่องเจ้าชายก่อน เอาโครงการเร่งด่วนก่อน 555+ เห็นด้วยกันม้ายยยยยยยยยยยยย??