Bloggang.com : sandseasun : รักของพ่อ

รักของพ่อ

น้องรัก

พี่อ้อได้เกริ่นเอาไว้ในจดหมายฉบับก่อนว่าจะเล่าถึงจุดเปลี่ยนที่ทำให้มุมมองของชีวิตพี่อ้อ และความรู้สึกที่มีต่อพ่อเปลี่ยนไป แต่ก่อนที่จะเล่าไปถึงตอนนั้นพี่ขอย้อนเล่าถึงความสัมพันธ์ระหว่างพี่อ้อกับครอบครัวในช่วงที่พี่เรียนที่เชียงใหม่ก่อนนะจ๊ะ

ในช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัยพี่อ้อแทบจะไม่กลับบ้านเลย พี่ลงเรียนภาคฤดูร้อนทุกปี และใช้ข้ออ้างในการทำค่ายเพื่อจะได้ไม่ต้องกลับบ้านในช่วงเวลาที่เหลื่อมกันระหว่างสิ้นสุดภาคเรียนสุดท้ายกับการเริ่มเรียนภาคฤดูร้อน ซึ่งมีอยู่ประมาณ 2 สัปดาห์ ก็เป็นอันว่าอย่างมาก ในหนึ่งปี พี่อ้อก็จะได้กลับบ้านครั้งหรือสองครั้ง ครั้งละสองสามวัน ซึ่งพี่รู้สึกพอใจเช่นนั้น การอยู่ไกลบ้านทำให้ความตึงเครียดระหว่างกันลดลง พ่อและน้า (แม่เลี้ยง) ต่างเอาใจพี่อ้อเมื่อกลับบ้าน และเห็นได้ชัดว่าพ่อไม่เข้มงวดกับพี่อ้อเลย อยากจะไปไหนก็ได้ จะกลับกี่โมงก็ไม่ว่า ซึ่งต่างกับเมื่อสมัยที่พี่เรียนมัธยมหน้ามือเป็นหลังมือ แต่ความรู้สึกในใจของพี่อ้อที่มีต่อพ่อและครอบครัวยังไม่เปลี่ยนไป

ขณะที่ความโกรธฝังตัวอยู่ พี่อ้อยังคงรักษาระยะห่างระหว่างพี่กับพ่ออย่างมั่นคง ระหว่างที่พี่อ้อเรียนอยู่ เราแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะสมัยก่อนโทรศัพท์มือถือยังไม่แพร่หลาย (แฮะๆ เลยรู้เลยใช่ไหมว่ามันสักกี่ปีมาแล้ว) พี่อ้อไม่เคยปรึกษาเรื่องใดๆกับที่บ้านทั้งสิ้น ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรก็จะแก้ไขเอง พี่คิดเสมอว่าที่พ่อและน้าทำดีกับพี่อ้อก็เพราะพี่ทำให้ที่บ้าน "ยืด" ได้ ที่พี่อ้อผู้ที่ใครๆคอยจ้องว่าจะไปรอดไหม สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยปิดที่มีชื่อในภาคเหนือได้ ตั้งแต่แม่เสียไป พี่อ้อไม่เคยรู้สึกถึงความภาคภูมิใจของพ่อที่มีต่อพี่เลย จนกระทั่งพี่เข้ามหาวิทยาลัยได้ พ่อแสดงออกว่าภูมิใจให้พี่อ้อเห็นอย่างชัดเจน แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าพี่อ้อรู้สึกว่าพ่อรักพี่ ความภูมิใจกับความรัก...มันต่างกัน

เมื่อพี่อ้อเรียนจบ มีงานทำ ดูแลตัวเองได้ พ่อก็ดูหมดห่วง ไม่มาวุ่นวายอะไรกับพี่อ้ออีก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องคุยกัน นานทีปีหนพี่อ้อจึงจะกลับบ้านสักที และในจำนวนน้อยครั้งนั้น ก็มีอยู่ครั้งหนึ่งที่พี่อ้อได้รับรู้ถึงความรักของพ่อ

ช่วงที่พี่อ้อเริ่มงานครูที่เชียงใหม่ พี่ป่วยหนัก ต้องไปอยู่โรงพยาบาลหลายวัน กว่าจะหายก็กินเวลาประมาณสองสัปดาห์ น้ำหนักลดฮวบฮาบ จากที่ก่อนหน้านั้นผอมอยู่แล้วเพราะตรอมใจที่เลิกกับแฟน มาป่วยหนักพี่อ้อก็แทบไม่ต่างจากโครงกระดูกเดินได้ การป่วยครั้งนั้นทำให้พี่อ้อต้องใช้เงินเก็บที่เพิ่งจะได้จากเงินเดือนไม่กี่เดือนทั้งหมดเพื่อรักษาตัว พี่อ้อไม่ได้บอกที่บ้านเลยเพราะไม่คิดว่าเป็นเรื่องไหญ่ คิดว่าหายแล้วกลับบ้านค่อยบอก แล้วพี่อ้อก็กลับบ้านหลังจากหายดีแล้ว

พี่อ้อกลับถึงบ้าน ระหว่างทานข้าวเย็นด้วยกันพ่อก็ทักว่าทำไมผอมจัง พี่อ้อเลยเล่าให้ฟังว่าป่วยและนอนโรงพยาบาล ขณะที่พี่อ้อเล่านั้นพี่ไม่ทันสังเกตว่าพ่อก้มหน้าทานข้าวเงียบๆ เมื่อพ่อเงยหน้าขึ้นมาพี่ก็เห็นว่ามีน้ำคลออยู่ในตาทั้งสองข้างของพ่อ พ่อพูดกับพี่อ้อด้วยเสียงสั่นๆว่า “เจ็บขนาดนี้ทำไมถึงไม่บอกพ่อ” พี่ก็อึ้ง เพราะไม่ได้คิดว่าพ่อจะเป็นห่วง ในตอนนั้นพ่อถามพี่อ้อว่ามีเงินจ่ายค่ารักษาหรือ พี่อ้อตอบว่ามี เพราะใช้เงินเก็บจนหมด หลังจากนั้นเหตุการณ์ก็กลับมาสู่สภาวะปกติ เพียงแต่พ่อดูเงียบๆไป

วันต่อมาพี่อ้อต้องกลับเชียงใหม่ เช้าวันนั้นพ่อต้องตื่นมาส่งพี่ไปขึ้นรถแต่เช้า พี่อ้อตื่นทีหลังพ่อ หลังจากที่พี่เข้าห้องน้ำทำธุระแล้วเปิดประตูออกมาก็เห็นพ่อยืนรออยู่ก่อนแล้วที่หน้าประตู พ่อกระซิบถามพี่อ้อให้พอได้ยินกันสองคนว่า “มีเงินใช้ไหมลูก” พี่อ้อไม่ตอบ พ่อเปิดกระเป๋าเงินใบเก่าที่เกือบจะเปื่อยของตนออกมา พี่อ้อเห็นธนบัตรหนึ่งพันบาทหนึ่งใบ และธนบัตรย่อยสีเขียวๆอีกไม่กี่ใบ จากนั้นพ่อก็หยิบธนบัตรหนึ่งพันบาทที่มีอยู่เพียงใบเดียวนั้นยัดใส่มือพี่อ้อแล้วพูดว่า “นี่เงินส่วนตัวของพ่อ พ่อให้ อย่าให้น้าเขาเห็นนะ” พ่อพูดเท่านี้แล้วก็เดินออกไปรอพี่อ้อที่หน้าบ้าน

ความรู้สึกของพี่อ้อเวลานั้นพูดไม่ออกบอกไม่ถูก รู้สึกว่ามีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ น้ำตาพาลจะไหล พี่อ้อรู้ว่าพ่อยกเงินทุกบาททุกสตางค์ที่หามาได้ ให้น้าจัดการ ส่วนตัวพ่อเองจะได้เงินรายวันเพียงเล็กน้อยจากน้าไว้ซื้ออาหารกลางวันเท่านั้น พ่อไม่เคยอยากได้อะไร ไม่เคยใช้เงินเพื่อซื้อของฟุ่มเฟือย นานๆครั้งพ่อจึงจะได้ออกไปทานข้าวนอกบ้าน ซึ่งก็ไม่ใช่ร้านอาหารที่แพงอะไร ดังนั้น หนึ่งพันบาทที่พ่อให้พี่อ้อมานี้กว่าพ่อจะค่อยเก็บเล็กผสมน้อยมาได้คงจะไม่ใช่วันสองวัน

เมื่อพี่อ้อเตรียมตัวเสร็จแล้วจึงหิ้วกระเป๋าออกมาจากห้อง เกือบจะแปดโมงเช้าแล้วแต่ด้านนอกก็ยังไม่สว่างดีเพราะมีหมอกหนาทึบ พี่อ้อมองเห็นพ่อนั่งรออยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน มีฉากหลังเป็นเงาตะคุ่มของยอดไม้ใผ่โผล่พ้นม่านหมอกขาวโพลนอยู่ลิบๆ พ่อของพี่อ้อใส่เสื้อกันหนาวตัวหนา นั่งหันหลังให้พี่ หลังของพ่ององุ้มลงเล็กน้อย ร่างงุ้มในเงาสลัวของพ่อเหมือนชายแก่คนหนึ่งกำลังนั่งพักเหนื่อย เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ พี่อ้อสังเกตเห็นว่าผมของพ่อบางลงมาก มีผมขาวแซมอยู่ประปราย พี่อ้อเพิ่งตระหนักว่าพ่อแก่ลงมากขนาดไหน และพี่อ้อเสียเวลาไปมากมายเพียงใดกว่าจะเข้าใจความรักของพ่อ

เรื่องนี้ผ่านมาหลายปีมากแล้ว นับตั้งแต่นั้นมา พี่อ้อก็เข้าใจว่า ความรักสามารถแสดงออกได้หลายอย่าง และถึงแม้จะไม่แสดงออกเลยก็ไม่ได้แปลว่าไม่รัก พี่อ้อไม่เคยรู้สึกว่าพ่อรักพี่เลยตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่พ่อแต่งงานใหม่ วันที่พี่อ้อเข้าใจถึงความรักของพ่อนั้น เป็นวันเดียวกันที่พี่อ้อได้ตระหนักว่าพ่อต้องเหนื่อยเพียงใดกับการแบกรับความรู้สึกและภาระต่างๆตลอดเวลาที่ผ่านมา ช่องว่างระหว่างเรามีสาเหตุมาจากทั้งตัวพ่อ และมาจากตัวของพี่เอง ความเย็นชาและเหินห่างของพี่อ้อคงจะทำให้พ่อไม่รู้ว่าจะเข้าหาพี่อ้อได้อย่างไร ในขณะที่พ่อเองก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างอยู่กับบ้านมากนัก ส่วนพี่อ้อก็คาดหวังว่าพ่อจะรู้ว่าพี่อ้อรู้สึกอย่างนั้นอย่างนี้โดยไม่พูดออกมา สิ่งเหล่านี้ทำให้เราสองคนไม่เคยที่จะเข้าใจกัน

ที่ผ่านมา พ่อก็คงเหนื่อยไม่น้อยกว่าพี่อ้อ ไหนจะยังภาระต่างๆที่รอพ่ออยู่ งานก็ยังต้องทำไม่เคยได้หยุด ยังมีน้องเล็กๆอีกสองคนต้องเลี้ยงดู วันนั้น พี่อ้อถามตัวเองว่าคาดหวังอะไรจากพ่อคนหนึ่งที่ผ่านเรื่องราวมามากขนาดนี้ ทำงานหนักขนาดนี้ และรักลูกขนาดนี้ พ่อเองก็ไม่ต่างไปจากเราที่ยังต้องดิ้นรน ต่อสู้กับความรู้สึก บางทีก็ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรกับปัญหารอบตัว สิ่งที่พ่อทำออกไปจะถูกบ้างผิดบ้างก็เป็นธรรมดา เพราะพ่อเป็นคนธรรมดา และที่สำคัญ ไม่ว่าพ่อจะทำอะไรก็ไม่ได้ทำให้ความเป็นพ่อของพ่อน้อยลงได้ บางทีการที่มีพ่อเป็นพ่อก็อาจจะเพียงพอแล้วที่เราจะคาดหวัง การบังคับตัวเองให้พึ่งพาแต่ตัวเอง ไม่ยอมก้มหัวขอร้องใครมาตั้งแต่เล็ก ทำให้พี่อ้อติดนิสัยสันโดษ ไม่ชอบยุ่งกับใคร และโดยไม่รู้ตัวบางครั้งพี่อ้อค่อนข้างเย็นชา ซึ่งพี่อ้อพยายามที่จะแก้ไขมัน

ตอนนี้พี่อ้อคุยกับพ่อได้มากขึ้น แต่นานๆทีจึงจะโทรกลับบ้าน ขณะที่เขียนนี้ คิดถึงพ่อ สัญญากับตัวเองว่าพรุ่งนี้จะโทรหาพ่อ

แล้วเจอกันใหม่ฉบับหน้านะจ๊ะ

รักจ๊ะ

พี่อ้อ

Create Date : 30 กันยายน 2552

Last Update : 30 กันยายน 2552 18:23:49 น.

46 comments

Counter : 961 Pageviews.

แวะมาเยี่ยมค่ะ

โดย: Unschuld

วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:18:29:32 น.

สวัสดีค่ะคุณอ้อ...ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมนะคะ...

อ่านแล้วนึกถึงตัวเองค่ะ.... เพราะเคยทะเลาะกับพ่อและไม่พูดกันอยู่หลายเดือนจนกระทั่งพ่อเสีย...ก็ไม่มีโอกาสได้คุยกัน เป็นความรู้สึกผิดติดตัวมาจนวันนี้เลยค่ะ

โดย: พีช (somjaidean100

) วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:19:25:52 น.

อ่านแล้วน้ำตาซึมนิดหน่อย และอยากจะบอก และยืนยันว่า พ่อแม่รักลูกทุกคนแหละจ้ะ

รักคงไม่เท่ากัน เพราะไม่มีเครื่องชั่งตวงวัด แต่ต้องคงความยุติธรรมและให้ความเสมอภาคกับลูกทุกคน

โดย: วันจัน

วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:19:33:02 น.

ซึ้งใจจังค่ะ

โดย: tuk-tuk@korat

วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:20:22:01 น.

ยินดีที่ได้รูจักค่ะคุณอ้อ

พี่ได้อ่านเรื่องราวของวันนี้แล้ว ต้องย้อนกลับไปตอนที่ผ่านมาเพราะอยากรู้จักคุณอ้อให้มากขึ้น ถึงตอนนี้ พี่อยากจะบอกว่า "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ชีวิตของเรายังต้องก้าวเดินต่อไป ยืนหยัดและก้าวต่อนะคะ"

โดย: แม่ปุ้มปุ้ย

วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:20:23:18 น.

“เจ็บขนาดนี้ทำไมถึงไม่บอกพ่อ”....

ทำเอาน้ำตาไหลเลยค่ะ

เหมือนกันเลย อยู่กับพ่อกับแม่เลี้ยงเหมือนกันค่ะ

ขอบคุณค่ะ ที่แวะไปทักทาย ยินดีที่รู้จักนะคะ...

โดย: rakpama07

วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:21:11:23 น.

สวัสดียามค่ำคืนของวันพุธกลางสัปดาห์ค่ะ

แวะมาทัก และมาซึ้งกํบความรู้สึกของคุณลูกกับคุณพ่อค่ะ ..

สองพี

โดย: SongPee

วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:21:17:36 น.

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ

ไว้โอกาสหน้าจะแวะมาหาใหม่ ^^

โดย: Khun_Pitta

วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:21:27:12 น.

ตามกลับมาเยี่ยมบ้านค่ะ...
ระหว่างเรากับผู้ให้กำเนิด..ความผูกพันไม่เคยเปลี่ยนนะคะ..
ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมที่บล็อกค่ะ...

โดย: Devonshire

วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:22:10:34 น.

สวัสดีค่ะ

จริงๆ มันก็มีบางช่วงเวลานะค่ะที่เราคิดอะไรเอง
เออ เองไปหมดโดยลืมคิดว่าอีกฝ่าย ซึ่งเป็นคนที่เรารัก
เค้าจะรู้สึกยังไง .. เรียกว่ากดดันกันไป เพราะบางครั้ง
การเงียบ การไม่พยายามพูดคุยกันค่ะเห็นบ่อยเลย ...

อ่านแล้วก็ทำให้คิดถึงตัวเองหลายๆ ครั้งเหมือนกันค่ะ
เพราะว่าบางช่วงเวลาเราก็เป็นเหมือน จขบ.เลยล่ะค่ะ

โดย: JewNid

วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:22:16:37 น.

จริงๆแล้ว ...
คนเรามักแสดงออกต่างกันนะครับ...
ผมก็นานๆจะได้ลงไป...

ปลายเดือน ต.ค.นี้ล่ะครับ
จะได้กลับไปเยี่ยมที่บ้านอีก...
ฝนตกบ่่อยๆ
อย่าลืมรักษาสุขภาพนะครับ

โดย: sananda (sananda

) วันที่: 30 กันยายน 2552 เวลา:23:59:11 น.

มาให้กำลังใจค่ะ

ชอบประโยคที่ว่า " บางทีการที่มีพ่อเป็นพ่อก็อาจจะเพียงพอแล้วที่เราจะคาดหวัง "

จริงๆด้วยค่ะ บางทีกว่าเราจะเข้าใจอะไรได้อย่างลึกซึ่งมันก็กินเวลาเข้าไปเกือบครึ่งชีวิตแล้ว แต่ก็ยังไม่สายเนาะ

คุณอ้อยังโชคดีค่ะ ยังมีคุณพ่อ ดิฉันไม่มีคุณพ่อให้โทรกลับไปแล้ว

ขอให้ทำวันนี้ให้ดีที่สุดน่ะคะ โชคดีค่ะ

โดย: MommyKitchen

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:0:55:44 น.

อ่านแล้ววูบในอก เข้าใจความรักของพ่อที่มีต่อลูกจริงๆ
โทรหาคุณพ่อบ่อยๆนะคะ ท่านคงคิดถึงคุณอ้อมาก

ขอบคุณที่แวะไปทานมะม่วงน้ำปลาหวานด้วยกันนะคะ

โดย: ปลาทอง9

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:1:49:14 น.

Tags Maker is a Text Image Generator to write Messages, Comments or Tags on Pictures

หวัดดีค่ะคุณอ้อ
อ่านแล้วก็อึ้งและแน่น ๆ ไปหลายประโยคเหมือนกันค่ะ
มินเองเล็ก ๆ ก็ไม่ได้อยู่กับพ่อ เพราะเป็นนักเรียนประจำ
สมัยนั้นไม่มีโทรมือถือหรอกค่ะ
แล้วก็รู้สึกแอนตี้พ่อมาก เพราะมินเองก็ไม่มีแม่คอยดูแล
เพราะพ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่มินยังเด็ก ๆ แค่ 5-6 ขวบมั๊ง
เพิ่งจะมารู้สึกว่ารักและเข้าใจพ่อเหมือนกัน
เมื่อ 10 กว่าปีมานี่เองค่ะ แต่ ตอนนี้พ่อมินก็ไม่อยู่แล้วอ่ะนะคะ
บางครั้งก็คิดโกรธตัวเองเหมือนกันว่า
ทำไม ตอนพ่อยังอยู่เราไม่ค่อยได้ดูแลเลยอ่ะ
จริง ๆ อยากบอกว่า รักพ่อมาก ๆ นะคะ
เดี๋ยวจะเหมือนมินที่ กว่าจะรู้ว่าไม่น่าจะอย่างนั้น
ไม่น่าจะอย่างนี้กับพ่อ พ่อก็ไม่ได้อยู่กับมินแล้วอ่ะค่ะ

โดย: มินทิวา

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:5:07:24 น.

อ่านแล้วคิดถีงพ่อแม่ ที่เมืองไทยอ่ะ ตอนอยู่ใกล้ ๆ กันอ่ะนะ ไม่ค่อยสนใจ ตอนนี้มากอยู่ไกล ๆ คิดถีง ๆ ๆ ๆ

โดย: teddybear@LB

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:7:35:07 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่อ้อ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:8:16:49 น.

รูปสวย น่ารัก glitter emoticon //www.yenta4.com

โดย: mutcha_nu

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:8:25:38 น.

.....
.....อ่านแล้วคิดถึงพ่อจัง..
...

โดย: ลมลวง

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:8:58:16 น.

อ่านแล้วซึ้งมาก ๆ เลยค่ะ

โดย: สวยตลอดกาล

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:10:38:04 น.

ขอบคุณค่ะที่แวะไปเยี่ยม

อ่านแล้วน้ำตาซึ้ม งุ งิ

โดย: Kra_tai (stardift

) วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:11:47:04 น.

รักแท้คือพ่อแม่เราคะ

โดย: น้องผิง

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:11:49:06 น.

สวัสดีครับคุณอ้อ
ขอบคุณมากนะครับที่แวะเข้าไปเยี่ยมเยือนและทักทายกัน....

เราต้องช่วยกันตัดวงจรช้างเร่ร่อนด้วยการไม่ซื้ออาหารนะครับ ไม่งั้นเค้าก็จะยังพาช้างมาเดินอยู่เรื่อยๆ ครับ

อ่านแล้วซึ้งจัง ผมไม่มีคุณพ่อแล้วหล่ะ ท่านจากผมไปเป็น 10 ปีแล้ว แต่ผมก็ยอมรับนะ ว่าผมเป็นผู้เป็นคนมาได้ เพราะแนวการสอนแบบแปลกๆ ของพ่อน่ะครับ.....

สบายดีนะครับ

โดย: เพลงดาบกระบี่เดียวดาย

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:13:20:31 น.

ขอบคุณแทนน้องนาห์ด้วยครับพี่อ้อ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:14:49:22 น.

หง่ะ ซึ้งอ่ะค่ะ
ไว้อ่านตอนต่อไปเรื่อย ๆ ละักันนะคะ

โดย: ชินโจมายุ

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:16:30:09 น.

สวัสดีครับ คุณอ้อ
ขอบคุณนะครับ ที่แวะไปเยี่ยมที่บล็อกครับ

ขออนุญาต แวะมาอ่าน รักของพ่อ ด้วยคนนะครับ

ฝนบล็อกมีเรื่องน่าสนใจเยอะเลยนะครับ

โดย: หมึกสีดำ

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:17:00:57 น.

คุยกะท่านเยอะ ๆ ดีมากเลยค่ะ
วันนี้แหละ วันนี้เท่านั้นที่เราควรทำในสิ่งที่เราอยากทำ

เอ รูปวาดในกล่องนี้ วาดเองใช่ป่ะคะ
สาวน้อยหมวกแดง กุงเกงชมพู เนี่ย เจ้าของบ้านนินา (สวยมาก ๆ เลยค่ะ)

โดย: wujirab

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:17:10:39 น.

อ่านแล้วคิดถึงพ่อมากเลยค่ะ แต่พ่อเอิงเสียได้ เกือบ 10 ปีแล้วค่ะ ตอนนี้อยากบอกรักพ่อ อยากพาพ่อเที่ยวแต่ไม่มีพ่อให้กอด ให้บอกรัก ให้พาเที่ยวแล้วค่ะ ...

โดย: Madam_Hatyai

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:17:15:28 น.

ดีใจจังเลยค่ะที่จดหมายของคุณอ้อทำให้หลายคนได้เริ่มต้นคิดใหม่ ทำใหม่ มาถึงวันนี้ น้องอ้อก็คงมีความคิดที่เปลี่ยนไปเช่นกันนะคะ สู้ สู้ค่ะ

โดย: แม่ปุ้มปุ้ย

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:18:57:15 น.

คิดถึงพ่อแล้ว..

อยากกลับบ้านอยู่ตลอด
แต่ด้วยหน้าที่การงานมันค้ำคอ
ไม่สามารถกลับไปได้อย่างใจคิด

เดือนตุลาคม มีวันหยุดคงได้กลับ

หวัดดีตอนเย็นค่ะ....

โดย: aenew

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:19:32:20 น.

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:20:03:55 น.

บางทีความรักก็ไม่ได้แสดงออกมาให้เราเห็น ทำให้เราคิดว่าพ่อเค้าไม่ห่วงเรา
บ้างเลย ตอนนั้นพี่อ้อคงเจ็บปวดน่าดู
แต่พี่อ้อก็ผ่านมาได้ด้วยดี ไม่ผิดหรอกที่พี่อ้อจะรักการสัญโดษ เพราะสิ่งรอบๆตัวพี่ทำให้เราเจ็บช้ำ พี่อ้อคงเป็นเหมือนมล คือมีโลกส่วนตัวสูง ซึ่งมลกำลังจะแก้ใขมันอยู่เหมือนกันแต่ยากจริง ๆๆ

โดย: เดินทางรอบโลก

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:20:20:16 น.

รออ่านฉบับต่อไปค่ะ

โดย: sangseetong

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:20:32:54 น.

สวัสดีค่ะคุณอ้อ ขอบคุณมากที่แวะไปเยี่ยมกันนะคะ

อ่านบางตอนแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ ดีใจด้วยที่สุดท้ายคุณอ้อและคุณพ่อเข้าใจกัน และที่ดีที่สุดคือ ท่านยังอยู่ให้คุณอ้อแสดงความกตัญญู

รักษาสุขภาพนะคะ

โดย: haiku

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:21:07:11 น.

เอารูปหมามาใส่ไปแล้วนะ

โดย: ช้างดอกไม้

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:22:01:22 น.

แวะมาเยี่ยมครับ
รูปในกล่องความเห็น
กับรูปที่นั่ง คล้ายกันเลย อิอิ

โดย: MAILAKPAGKEELAN

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:22:35:49 น.

อ่านแล้วแอบน้ำตาซึม...คิดถึงพ่อค่ะ
พ่อเพิ่งจากไปเมื่อปีที่แล้วนี่เอง
คุณอ้อเขียนได้กินใจมาก ๆ เลย

" พ่อเองก็ไม่ต่างไปจากเราที่ยังต้องดิ้นรน ต่อสู้กับความรู้สึก บางทีก็ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรกับปัญหารอบตัว สิ่งที่พ่อทำออกไปจะถูกบ้างผิดบ้างก็เป็นธรรมดา เพราะพ่อเป็นคนธรรมดา และที่สำคัญ ไม่ว่าพ่อจะทำอะไรก็ไม่ได้ทำให้ความเป็นพ่อของพ่อน้อยลงได้ บางทีการที่มีพ่อเป็นพ่อก็อาจจะเพียงพอแล้วที่เราจะคาดหวัง "

ขอบคุณที่ไปเยี่ยมบล็อกและยินดีที่ได้รู้จักกันค่ะ

โดย: เอื้องสามปอย

วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:23:13:11 น.

เอาโฆษณาซึ้งๆ
ความหมายดีๆมาฝากครับ..

โดย: sananda (sananda

) วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:23:48:23 น.

แวะมาราตรีสวัสดิ์ครับ

คอมเมนท์ข้างบนเขาชื่นชม เขาซึ้งกันไปหมดแล้ว... ^^ ในฐานะที่มีโอกาสได้เป็นทั้งลูก เป็นทั้งพ่อคนเหมือนกัน ก็ขอซึ้งด้วยอีกคนละกันครับ

"ความรักสามารถแสดงออกได้หลายอย่าง และถึงแม้จะไม่แสดงออกเลยก็ไม่ได้แปลว่าไม่รัก "
^^ อันนี้ก็คงเป็น รักนะแต่ไม่แสดงออก สินะครับ... ได้คำคมไปใช้อีกแล้ว

โดย: penguinsound

วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:0:23:13 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่อ้อ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:8:11:09 น.

สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณอ้อ
แวะมาทักทายก่อนไปทำงานค่ะ
มีความสุขรักษาสุขภาพนะค่ะ

โดย: เพราะฉันห่างไกล

วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:8:22:25 น.

สวัสดีค่ะคุณอ้อ...ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมนะคะ...
สายสัมพันธ์พ่อลูก อย่างไรก็ยังเหนียวแน่น เป็นกำลังใจให้คุณอ้อและพ่อได้เข้าใจกัน และพบจุดที่สมดุลของทั้งสองคนได้ในเร็ววันนะคะ

โดย: hi hacky (hi hacky

) วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:8:27:30 น.

สวัสดีค่ะคุณอ้อ
ขอบคุณที่แวะไปทักทายนะคะ
...

อ่านแล้วน้ำตาใหลเลยนะคะ
บางทีความรักของพ่อมีมากมาย
แต่บางครั้งการแสดงออกอาจแตกต่าง
ขอแค่ให้เราได้รับรู้ก็เพียงพอแล้วค่ะ
ขอให้คุณอ้อดูแลท่านบ้างคุยกับท่านบ้างนะคะ
อย่างน้อยพ่อก็จะได้รับรู้ว่าเราเองก็รักท่านมากมาย

พี่ขอให้คุณอ้อมีความสุขกับวันดีๆนะคะ

โดย: tanjira

วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:9:11:09 น.

สวัสดีครับ คุณอ้อ
ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยมบล๊อกมือใหม่
สำหรับลูกแล้ว
"กตัญญู"

โดย: เศษเสี้ยว

วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:9:36:31 น.

สวัสดีค่ะคุณอ้อ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ขอบคุณที่แวะไปที่บล๊อกนะคะ

เข้ามาตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ แต่เพิ่งมีเวลามาอ่านวันนี้
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ
คุณพ่อของคุณอ้อ คงเป็นคนแบบเดียวกันกับพ่อแม่เราอ่ะค่ะ คือไม่เคยแสดงความรักกับลูกๆ
หรือถ้าจะแสดงความรัก ก็จะออกมาในแนวบ่นหรือไม่ก็ดุ (ซึ่งก็ดูแล้วไม่ค่อยเหมือนการแสดงความรักเท่าไหร่)

อ่านบันทึกของคุณอ้อแล้ว สงสัยต้องหมั่นแสดงความรักกับลูกบ่อยๆซะแล้ว รักแค่ในใจบางทีลูกก็ไม่รู้จริงๆนะคะ

โดย: พจมารร้าย

วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:11:15:59 น.

สวัสดีค่ะคุณอ้อ

อ่านจดหมายแล้วสะท้อนในใจของตัวเอง
เพราะชอบตัดพ้อว่าพ่อแม่ไม่ค่อยรัก รักน้องมากกว่า

ซึ้งจนไม่รู้จะบอกว่าอย่างไรดี
รู้แต่ว่าได้ข้อคิดมากมายจากจดหมายของคุณอ้อ
ขอบคุณนะคะ

โดย: You're My SunshinE

วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:12:35:45 น.

สวัสดีค่ะ พี่อ้อ
อ่านแล้วคิดถึงพ่อเหมือนกันค่ะ แต่...พ่อพลอยท่านเป็นอัมพาต
พูดไม่ได้ ขาและมือขวาใช้การไม่ได้ค่ะ พ่อป่วยก่อนพลอย 3 ปี
พลอยไม่รู้ว่า...พ่อจะรู้ไหมว่าพลอยป่วยอยู่
วันที่พลอยแต่งงาน พลอยเชื่อว่า พ่อคงมีความสุขที่สุด
ที่ได้เห็นลูกสาวตัวเองแต่งงาน แม้ท่านจะพูดไม่ได้ก็ตาม
ทุกวันนี้พ่อสู้โรคร้ายนานาๆชนิด ทั้งเบาหวาน หัวใจ ความดัน
พลอยกับพ่อเราคงต้อสู้โรคร้ายต่างๆไปด้วยกัน

โดย: rizzonte

วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:13:48:31 น.