Bloggang.com : น้องออมตังค์ : เธอคนนั้นที่ตามหามานาน ตอนที่ 1 ตอน ดวงดาว น้ำค้างมันเหงาใช่ไหม

เธอคนนั้นที่ตามหามานาน ตอนที่ 1 ตอน ดวงดาว น้ำค้างมันเหงาใช่ไหม

ตอนที่ 1 ดวงดาว น้ำค้างมันเหงาใช่ไหม

นั่งมองดาวอยู่ท่ามกลางน้ำค้าง
แสนกระจ่างลอยล่องกลางเวหา
ระยิบระยับงามแสงเด่นนภา
โอ้งามตาเจ้าล่องลอยแสนเหงาใจ..........

ฉันชื่อ เรโกะ สาวน้อยลูกครึ่งญี่ปุ่นไทย ฉันมาอยู่กับยายที่ประเทศไทยตั้งแต่เด็กทำให้ได้รับการเลี้ยงดูมาแบบคนไทย เติบโตมาด้วยความรักและความอบอุ่นจากตาและยายที่รักฉันอย่างมาก สิ่งที่ฉันชอบมากเป็นที่สุดก็คือการได้ออกมาดูดาวในตอนดึกเพราะว่ามันสามารถทำให้ฉันจินตนาการในสิ่งต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดีและสามารถนำภาพที่นึกถึงได้ในจินตนาการมาแต่งเป็นกลอนได้นี่แหละคือสิ่งที่ฉันภูมิใจ จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อยายของฉันมาเสียชีวิตลงด้วยโรคชราแม่และพ่อจึงต้องกลับมาอยู่ที่ประเทศไทยเพราะไม่อยากให้ฉันอยู่คนเดียว
“เรโกะจ๊ะมาทำความรู้จักกับพี่เค้าหน่อยสิลูก พี่เค้าชื่อฟุยุเป็นลูกชายของเพื่อนแม่เองจ้า”
“ใครกันคะแม่ไม่เห็นเคยรู้จักเลยค่ะ”
“รู้จักพี่เค้าไว้นะ พี่เค้าเป็นคู่หมั้นของลูกเองนะ”
เจ้าหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ายิ้มทักทายฉันที่ทำท่าทางไม่พอใจกับสิ่งที่เพิ่งรู้เมื่อไม่กี่นาทีนี้
“แต่แม่คะ เรเพิ่งจะเห็นหน้าเค้าเป็นครั้งแรกนะคะจะเป็นคู่หมั้นกันได้ยังไงกันถ้าเค้าเป็นพวกสิบแปดมงกุฎขึ้นมาเรามิแย่หรอคะ”
ฉันคัดค้านมารดาด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมากก็อยู่ดี ๆ ดันมามีคู่หมั้นที่ไม่เคยรู้จักมักจี่กันมาก่อน เป็นใครก็ต้องตั้งแง่ไว้ก่อนเป็นธรรมดา และที่น่าโมโหยิ่งกว่านั้นก็คือชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้ามกับฉันกลับทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยทั้ง ๆ ที่ทั้งเขาและฉันต่างก็ถูกจับคลุมถุงชนด้วยกันทั้งคู่
“น่าลูกอยู่กันไปก็รักกันเองนั่นแหละใจเย็น ๆ ก่อนสิจ๊ะลูกจ๋า”
“ยังไงก็ไม่ค่ะแม่เรยังไม่อยากแต่งงานค่ะ ถ้าแม่อยากแต่งแม่ก็แต่งไปคนเดียวสิคะเอาเรไปเกี่ยวด้วยทำไมล่ะคะ ผู้ใหญ่ก็พูดกันอย่างนี้แหละ ไม่เห็นเข้าใจความรู้สึกของเรกันบ้างเลย”
ฉันพูดกลับอย่างหน้าตาเฉยแถมยังคิดว่าชีวิตเราทำไมมันช่างเหมือนละครในทีวีที่พระเอกนางเอกถูกจับคลุมถุงชน หลังจากที่แม่ของฉันเดินออกไปแล้วก็ทิ้งให้ฉันและอีตาฟุยุอยู่กันสองคนฉันเลยจ้องหน้าอย่างไม่ลดละและหมั่นไส้เพราะว่าอีตานั่นไม่ได้มีความสะทกสะท้านอะไรเลย
“นายเป็นใครมาที่นี่เพื่ออะไร” ยัยเรโกะไม่พอใจ
“ผมมาตามหาหัวใจของผมครับ” สีหน้าเรียบเฉย เขาตอบด้วยสีหน้าเรียบมาก
“แล้วเจอหรือยังล่ะ ถ้าเจอแล้วก็ช่วยออกไปด้วยนะที่นี่ไม่ใช่ที่พักคนจรจัด”
“ครับผม”
กวนมาก ๆ ฉันชักจะไม่พอใจแล้วนะ ใครจะมัวยิ้มพอใจอยู่ได้ล่ะก็ ฉันดันโดนคนที่ไม่เคยแม้แต่เจอหน้ากันมาทำหน้าทะเล้นใส่ซะขนาดนั้นทั้ง ๆ ที่พูดจาแดกดันขนาดนั้นยังทำหน้าระรื่นอยู่อีกไม่รู้ว่าหนังหน้าทำด้วยอะไร
ในช่วงที่ฉันกำลังโมโหอยู่นั้นตาฟุยุนั่นก็มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วทำท่าทางเหมือนนึกถึงเรื่องราวในอดีตแล้วก็ยิ้ม ๆ ไม่รู้ว่านึกอะไรอยู่
‘ยัยเรนี่โตขึ้นมานี่น่ารักจังแฮะ ไม่เหมือนตอนเด็ก ๆ ซนยังกับลิง
ดึกดื่นในคืนนี้ฉันไม่ได้ออกมาดูดวงดาวเหมือนคืนก่อนเพราะว่ามีเรื่องไม่สบายใจจึงไม่มีอารมณ์ที่จะออกมาดูดาวเหล่านั้น ถ้าเป็นดวงดาวมันคงจะพากันคิดถึงฉันกันแน่ ๆ เพราะว่าไม่มีคนออกมาดูพวกมันและนั่งแต่งกลอนออกมาตามอารมณ์ของฉันเอง
ผมกับเรโกะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ว่าไม่รู้ทำไมผมถึงลืมเธอไม่ได้เลยจริง ๆ ผมยอมรับว่าคิดถึงเธอมาก จนวันหนึ่งเหมือนสวรรค์เข้าข้างคนอย่างผม เมื่อผมกลับมาจากมหาวิทยาลัยก็ได้มาเจอแม่ของยัยเร แล้วท่านก็ได้ชวนผมกลับมาอยู่ที่เมืองไทย แล้วก็แน่นอนครับผมรีบตอบตกลงอย่างไม่ลังเลอะไรเลย ผมยังนึกด้วยซ้ำไปว่ายัยเรจะจำผมได้ไหม แต่ว่าเรื่องราวในอดีตใครบ้างที่จะจำกันได้ คงจะมีก็น้อยคนที่จะจำเรื่องราวในความทรงจำที่ถูกเก็บไว้นานได้ ผมรอโอกาสที่จะทบทวนความทรงจำของผมกับยัยเรที่แสนจะเลือนรางนั้นกลับมาเสียที แต่เมื่อผมกลับมาเจอยัยเรอีกครั้งยัยเรจำผมไม่ได้เลย ผมก็หวังว่าสักวันยัยเรคงจะจำผมได้ ผมคิดเช่นนั้น
ดวงดาวในคืนนี้ช่างสวยงามนัก ผมไม่ได้มองดูดวงดาวแบบนี้มานานเท่าไรแล้ว นับตั้งแต่ผมไปอยู่ที่ญี่ปุ่นตั้งแต่เด็ก ๆ ผมก็ไม่เคยได้ดูดาวอีก เลย กลับมาคราวนี้เห็นทีว่าผมคงจะได้อยู่ดูจนเบื่อไปแล้วแน่ ๆ
“นั่นใครน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจมาจับเดี๋ยวนี้”
เสียงผู้หญิงคุ้น ๆ เหมือนจะเพิ่งโต้ฝีปากมาเมื่อตอนกลางวัน
“ผมเองครับคุณเร ผมแค่ออกมาดูดาวอย่าแจ้งตำรวจจับผมเลยครับ”
“แจ้งแน่ ก็นายมาบุกรุงพื้นที่ส่วนตัวของฉัน จำไว้ด้วยว่าที่ตรงนี้เป็นที่ส่วนตัวของฉันคนเดียวเท่านั้นนายไม่มีสิทธิ์”
“ครับผมจะไปเดี๋ยวนี้”
เท่าที่ผมจำได้ตั้งแต่เล็กจนโต ยัยเรไม่ใช่เป็นคนไม่น่ารักและเอาแต่ใจแบบนี้เลย แต่ไม่รู้ตอนนี้เธอเป็นอะไรไปถึงได้กลางเป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้ ผมมาถึงที่นี่ได้ยังไม่ทันถึง ยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยซ้ำก็ถูกหาว่าบุกรุกพื้นที่ทั้ง ๆ ที่ผมเองก็มาในฐานะว่าที่คู่หมั้นของเธอ ทำไมมันช่างยากเย็นจังนะ
เช้านี้อากาศเย็นสบายจัง ฉันตื่นมาบิดขี้เกียจตั้งแต่เช้า วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันรู้สึกทำอะไรก็ไม่สะดวกเอาเสียเลย จะทำอะไรก็ไม่เป็นส่วนตัวนับตั้งแต่มีนายฟุยุมาอยู่ในบ้าน ออกไปหายัยแพนดีกว่าเผื่อจะได้คิดอะไรดี ๆ ออก
“แม่คะเรออกไปหาเพื่อนนะคะ”
“เพื่อนที่ไหนลูก”
“แพนค่ะแม่เพื่อนสนิทของเรเองค่ะ”
“อย่ากลับช้านะลูก แม่จะทำกับข้าวของโปรดลูกไว้รอ”
สำเร็จ ยัยแพนต้องช่วยฉันได้แน่ ๆ
“งั้นเดี๋ยวเรขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะคะแม่”
ฉันกลับขึ้นไปอาบน้ำอย่างดีใจ แต่ว่าคุณผู้อ่านขาช่วยเรโกะด้วยค่ะ อยู่ ๆ ก็นายฟุยุก็แอบนั่งมาในรถ ของฉัน
“คุณเรจะไปไหนครับ ให้ผมไปด้วยนะครับตั้งแต่กลับมาผมยังไม่ได้ไปไหนเลยนะ”
“นายจะบ้าหรอฉันจะไปหาเพื่อนของฉันนายลงไปเดี่ยวนี้เลยนะ”
“...........”
ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของอีตาฟุยุ สะใจจริง ๆ ผู้ชายอะไรตัวก็โตไม่น่าทำใจเสาะกลัวผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างฉันได้
“นายอยากไปกับฉันจริง ๆ หรอ”
“จริง ครับ”
ได้โอกาสแกล้งคนแล้ว คงสะใจใช่เล่น นาน ๆ โอกาสจะมาถึงสักที เอาไปปล่อยไว้ที่สวนสัตว์ดีกว่า
“พี่ฟุคะ พี่ไม่ต้องพูดว่าครับทุกคำก็ได้ค่ะเดี๋ยวเรว่าจะพาพี่ไปเที่ยวที่สวนสัตว์ค่ะพี่ไม่ได้ไปนานแล้วใช่มั้ย”
“เรใจดีจัง ไปกินอะไรผิดมาหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะแค่เรอยากขอโทษพี่ที่พูดจาไม่ดีกับพี่นี่คะ”
“ครับขอให้มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ นะครับ”
ก๊าก ๆๆๆๆอดจะหัวเราะไม่ได้อีตาฟุยุหลงกลเรา

Create Date : 07 ธันวาคม 2550

Last Update : 7 ธันวาคม 2550 16:17:37 น.

0 comments

Counter : 324 Pageviews.