Bloggang.com : น้องออมตังค์ : ววุ่นนักรักเด็กมหาลัย(ช่วงที่3)(ยังไม่จบค่ะมีต่ออีกค่ะ)

ววุ่นนักรักเด็กมหาลัย(ช่วงที่3)(ยังไม่จบค่ะมีต่ออีกค่ะ)

วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสจัง.....ชลดาตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้า โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
“สวัสดีค่ะ อ้อมพูดค่ะ”
“อ้อม....นี่นิคเองนะ” เสียงปลายสายพูด
“จะออกเดินทางกี่โมงเหรอ เรารออยู่นะ” อุเทนถามเวลาเดินทาง
“เจ็ดโมงเช้า เดี๋ยวเราไปรับนะนิค แค่รี้ก่อนนะเรากำลังจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วรีบออกไปนะ”
หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว ชลดาก็กระวีกระวาดอาบน้ำแต่งตัวและจัดเตารียมหิ้วกระเป๋ามาใส่ในรถ และไปรับอุเทนที่บ้านโดยที่ต้นสายไม่รู้ว่าอุเทนไปด้วย เมื่อไปถึงที่ที่จัดงานปาร์ตี้ ชลดาก็พาอุเทนนำกระเป๋าไปเก็บและพามาแนะนำให้ต้นสายและแก้วกาญจ์รู้จัก ความใกล้ชิดของชลดาและอุเทนทำให้ต้นสายมีความรู้สึกไม่สบายใจ จึงได้มานั่งปรับทุกข์กับสมชายที่มาสมทบด้วยในภายหลัง
“เอกเราว่าอ้อมดูเปลี่ยนไปนะ ดูสนิทกับนิคมากเป็นพิเศษจนน่ากลัว”
“นายจะกลัวอะไรอีกเล่าต้น ไหนว่าอ้อมเขาเป็นคนที่มั่นคงไง แล้วทำไมถึงได้มาหวั่นไหวเองแบบนี้เล่าเพื่อน”
“ก็นายลองดูรอยยิ้มที่อ้อมยิ้มให้นิคสิ ยิ้มหวานมากเกินไปหรือเปล่า”
“เราว่านายระแวงอ้อมมากเกินไปนะ คนที่น่าระแวงน่าจะเป็นกุ้งนะ เพราะดูเขาเจ้ากี้เจ้าการเรื่องจัดงานปาร์ตี้เสียเหลือเกิน ไม่รู้ว่ามีอะไรแอบแฝงหรือเปล่า”
ระหว่างที่ต้นสายและสมชายกำลังปรับทุกข์กันนั้น ชลดากับอุเทนก็เล่นละครกันสุดฤทธิ์ ทำให้เข้าแผนของแก้วกาญจ์พอดี แก้วกาญจ์ได้จัดห้องของตัวเองให้มีบรรยากาศโรแมนติก เมื่อจัดการกับห้องของตนเองเรียบร้อยแล้วก็ออกไปดูสถานการณ์ภายนอกและเริ่มดำเนินการตามแผนต่อไป
คนที่สนุกมากที่สุดคงจะเป็นชลดา เพราะเธอไม่ได้มีเรื่องเดือดร้อนใจเลยนอกจากวางแผนแกล้งต้นสายและทดสอบความหนักแน่นของจิตใจต้นสายด้วย
“นิคไปเดินเล่นทางโน้นกันดีกว่า อากาศกำลังเย็นเลย”
“อืม....เราว่ามันก็ดีเหมือนกันนะ ตรงนี้มันดูอึดอัดชอบกล” อุเทนแกล้งว่ากระทบต้นสาย
อุเทนและชลดาเดินออกมาไกลจากที่พักโดยที่ไม่รู้ว่า ตอนนี้ต้นสายกำลังตกอยู่ในแผนการอันชั่วร้ายของแก้วกาญจ์
“พี่ต้นคะ กุ้งนั่งด้วยคนได้ไหมคะ”
“ได้สิกุ้ง มีอะไรเหรอ”
“กุ้งว่าพี่ดูซึม ๆ นะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก”
“เพราะอ้อมใช่ไหมคะพี่ต้น กุ้งเห็นเขาดูสนิทกับนายนิคน่าดู เขาคงไม่นึกถึงพี่แล้วค่ะ”
“พี่ไม่คิดหรอกว่าอ้อมเขาจะเป็นคนหลายใจ กุ้งเป็นเพื่อนน่าจะรู้ดีนะครับ”
“ก็เพราะกุ้งเป็นเพื่อน ถึงได้รู้ดี พี่ไม่ได้อยู่กับอ้อมตลอดนี่คะแล้วพี่จะรู้ได้ยังไงคะว่าอ้อมเป็นคนแบบไหน” แก้วกาญจ์ยังคงเถียงไม่ลดละ
“เอาเถอะ.....มัวแต่เถียงกันอยู่ก็เท่านั้นไร้สาระ” ต้นสายตัดบทอย่างรำคาญ เพราะไม่อยากให้แก้วกาญจ์มาเซ้าซี้และมาว่าคนรักของตนเอง
“เอาเถอะค่ะ ยังไงพี่ก็คงไม่เชื่อกุ้งหรอกค่ะช่างมันเถอะค่ะ พี่อยากกินอะไรอีกหรือเปล่าเดี๋ยวกุ้งไปเอามาให้ค่ะ มัวแต่นั่งคุยกันเดี๋ยวไม่ได้กินอะไรกันพอดี”
“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวพี่หากินเองได้ลำบากเปล่า ๆ “
“ไม่ลำบากหรอกค่ะ กุ้งตั้งใจทำให้พี่นะคะ”
“ถ้าอย่างนั้นกุ้งก็ช่วยไปเอาน้ำส้มมาให้พี่หน่อยสิ ไม่รู้เป็นอะไรนึกอยากกินน้ำส้ม”
ระหว่างที่แก้วกาญจ์เทน้ำส้มใส่แก้ว ก็ได้มองซ้ายมองขวาพอเห็นว่าปลอดคนจึงหยิบวัตถุสิ่งหนึ่งที่เป็นขวดเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋า โดยที่ต้นสายเองก็ไม่รู้ตัว เมื่อยกน้ำส้มมาวางไว้ให้ต้นสาย ไม่รู้ว่าสมชายมาจากไหนและได้เห็นน้ำส้มจึงอยากดื่ม เลยมานั่งคุยกับต้นสายเพื่อฉวยโอกาสดื่มน้ำส้ม ทันทีที่ต้นสายกับแก้วกาญจ์เผลอนั้น สมชายจึงรีบยกแก้วน้ำส้มของต้นสายขึ้นมาดื่มจนหมดโดยที่ไม่รู้ว่าในน้ำส้มแก้วนั้นมีสิ่งแปลกปลอมเจือปนอยู่ แผนของแก้วกาญจ์จึงล้มเหลวเธอจึงเจ็บใจเป็นอย่างมากและขอตัวกลับไปยังห้องพักของเธอและระบายอารมณ์ใส่หมอนและบรรยากาศของห้องที่เธอได้จัดไว้
สมชายกับต้นสายกำลังนั่งคุยกันอย่างเงียบ ๆ เพราะบรรยากาศมันเงียบเหงาจนต้นสายคิดถึงชลดาที่น่าจะเป็นเธอที่ต้องมานั่งเป็นเพื่อนเขาแทนสมชาย
“ต้นเมื่อกี้เห็นนายคุยกับกุ้งคุยเรื่องอะไรเหรอ เห็นกุ้งส่งตาหวานใส่นายเชียว”
“เปล่าหรอก ก็คุยกันเรื่องทั่ว ๆ ไปไม่มีอะไรมากหรอก”
“อืมเหรอ.....แต่เมื่อกี้ที่กินน้ำส้มของนายเข้าไปทำไมมันรสชาติของมันแปลก ๆ ก็ไม่รู้นะ มีรสชาติขม ๆ ชอบกล”
“สงสัยขมเปลือกส้มหรือไม่ก็ปากนายขมน่ะสิ เพราะว่าอากาศที่นี่มันไม่เหมือนที่บ้านเรา นายอาจจะไม่สบายก็ได้” ต้นสายพูดพยายามหาเหตุผลว่าทำไมน้ำส้มถึงได้มีรสชาติแปลก ๆ
“น้ำส้มนี่มันไม่ใช่น้ำส้มแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์นะ มันจะมีรสชาติของเปลือกส้มได้ยังไง และอีกอย่างหนึ่งเราไม่ได้ป่วยไม่ได้ไข้สบายดีนี่นา แต่ตอนนี้รู้สึกมึน ๆ หัวอยากนอนยังไงก็ไม่รู้” สมชายพูดและวัตถุเจือปนในน้ำส้มเริ่มออกฤทธิ์
“เออ แปลกจริง ๆ ด้วย นี่มันเพิ่งจะหัวค่ำเองทำไมนายถึงได้ง่วงนอนเร็วจัง”
“ปกติเรานอนก็ประมาณเกือบเที่ยงคืนนี่ หรืว่าในน้ำส้มมียานอนหลับ แย่แล้วนายต้น นายน่าจะระวังกุ้งให้ดีนะ เราไปนอนก่อนนะชักจะไม่ไหวแล้วง่วงนอน”
ต้นสายคาดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าทำไมแก้วกาญจ์ถึงได้กล้าทำถึงขนาดนี้ ถ้าสมชายไม่มาป่านนี้เขาคงต้องแย่แน่ ๆ เลย เขาคงต้องระวังตัวให้มากกว่านี้แล้วจริง ๆ ในขณะที่ต้นสายกำลังคิดอยู่นั้นชลดากับอุเทนก็ กลับมาพอดี แต่ชลดาแกล้งทำเป็นไม่สนใจเขาเลย เขาเริ่มคิดมากว่าหรือสิ่งที่แก้วกาญจ์พูดจะเป็นความจริง
เมื่อลับหลังต้นสายชลดาและอุเทนก็เข้าสู่สภาวะปกติและพูดคุยกันอย่างร่าเริง
“อ้อมเราว่านะ พี่ต้นของเธอไม่ต้องทดสอบอะไรหรอกดูเขามั่นคงต่อเธอมากเลยนะ”
“เราไม่ได้กลัวใจพี่ต้นหรอก แต่ที่เรากลัวคือ ยายกุ้งต่างหาก”
“ทำไมเหรอ ยายกุ้งก็นิสัยดีออกไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลยเธอคิดไปเองหรือเปล่า”
“เธอก็ลองดูพฤติกรรมของกุ้งต่อไปสิ เดี๋ยวนี้กุ้งเขาไม่เหมือนเดิมแล้วนะ เราเคยเจอมาแล้ว” ชลดาย้ำกับอุเทน
“อืม.....ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเราจะคอยดูกุ้งต่อไปก็แล้วกันนะ เพราะเรื่องแบบนี้ถ้าไม่เห็นกับตาเราก็ไม่เชื่อหรอก”
“พี่เอกกับกุ้งไปไหนกันก็ไม่รู้ไม่เห็นเจอเลยปกติช่วงนี้น่าจะยังนั่งอยู่ในงานกันนะ”
“ไปอาบน้ำเข้านอนกันดีกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะได้เตรียมตัวกลับบ้านกัน เราอยากกลับบ้านแล้ว”
ก่อนค่ำคืนแห่งความเงียบเหงาจะผ่านไปยังมีคน ๆ หนึ่งที่ยังนั่งมองดวงจันทร์ด้วยความอ้างว้าง ดวงจันทร์ในค่ำคืนนี้ดูหมองหม่นคล้ายกับจะรู้ว่าเขารู้สึกเงียบเหงาเพียงใด
ดวงอาทิตย์ขึ้นมาทักทายแล้ว แต่ต้นสายยังไม่ยอมตื่นเพราะพิษไข้ที่เขานอนตากน้ำค้างมาทั้งคืน
“พี่ต้นคะ ตื่นตั้งแต่เช้าเลยนะคะ”
ชลดาตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าและมาเห็นต้นสายนอนอยู่ที่เก้าอี้ผ้าใบตัวเดิม แต่ไม่มีเสียงทักทาย เธอจึงเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ก็เห็นว่า เขายังคงนอนหลับจึงเขย่าตัวของต้นสาย ทันทีที่มือของชลดาไปสัมผัสกับแขนของต้นสาย ชลดาถึงกับตกใจเพราะตัวของต้นสายร้อนมากจึงรีบเรียกสมชายมาดูและรีบพาไปส่งโรงพยาบาล ชลดาได้แต่โทษตัวเองที่ไม่น่านึกแผนอะไรบ้า ๆ เลย ต้นสายเลยต้องมาล้มป่วยแบบนี้ ชลดาเฝ้าดูแลต้นสายที่นอนอยู่โรงพยาบาลอย่างดี และได้เล่าความจริงทั้งหมดให้ต้นสายฟัง ในตอนแรกต้นสายก็มีท่าทีว่าไม่พอใจที่ชลดาไม่ไว้ใจเขาเลย แต่เมื่ออุเทนช่วยพูดให้ ต้นสายจึงหยุดความคิดที่จะโกรธชลดาและเขาก็ได้เล่าเรื่องที่แก้วกาญจ์วางยานอนหลับเขาให้ชลดากับอุเทนฟัง อุเทนแทบจะไม่เชื่อหูของตัวเองว่าทำไมแก้วกาญจ์แก้วกาญจ์เพื่อนที่แสนดีของเธอจึงเปลี่ยนไปมากถึงขนาดนี้
“พี่ต้นคะ อ้อมกลับบ้านก่อนนะคะ พี่อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะอ้อมจะได้เอามาฝากในวันพรุ่งนี้คะ”
“พี่ไม่อยากได้อะไรหรอกครับแค่อ้อมมาเยี่ยมพี่ แค่นี้พี่ก็ดีใจแล้ว” ต้นสายหยอดคำหวาน
“นี่ขนาดพี่ต้นป่วยยังหวานจ๋อยเลยน่าอิจฉาจัง” อุเทนแกล้งแซว ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงกับแฟนสาวเขินหน้าแดงทั้งคู่
“ถ้าเธออิจฉาก็รีบหาแฟนสิ เธอเองก็ไม่มีแฟนมานานแล้วไม่ใช่เหรอ”
“บ้าเหรอ แฟนนะไม่ใช่เห็ดที่จะหาได้ตามป่าละเมาะ”
ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้คนทั้งสามหันไปดูและพบว่าแก้วกาญจ์เป็นคนเปิดประตูเข้ามา เธอทั้งทายบุคคลทั้งสามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อยู่กันครบเลยนะคะ”
“เขาจะอยู่กันไม่ครบเพราะเธอนั่นแหละยายกุ้ง เธอยังเห็นอ้อมเป็นเพื่อนเธออยู่หรือเปล่า” อุเทนเจ็บแค้นแทนชลดา
“ความเป็นเพื่อนก็อยู่ส่วนความเป็นเพื่อนสิ อ้อมไม่เห็นเดือนร้อนเลยแล้วตัวเธอจะเดือดร้อนอะไรด้วย”
“อ้อมดูนะถ้าเราเป็นเธอนะ เราคงเลิกคบกุ้งตั้งแต่เริ่มออกลายแล้ว ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้แย่งได้แม้กระทั่งแฟนเพื่อน”
โดนอุเทนว่าไปแบบนั้นแก้วกาญจ์ถึงกับหน้าชาเพราะไม่คิดว่าอุเทนจะปากร้ายมากขนาดนี้ จึงลากลับอย่างรวดเร็วเพื่อไปตั้งหลักใหม่
“อ้อมต้องระวังตัวดี ๆ นะเพราะว่ากุ้งคงไม่ลามือง่าย ๆ แน่เลย” อุเทนพูดขึ้นเมื่อเดินออกมาจากห้องผู้ป่วยที่ต้นสายอยู่
“กุ้งไม่น่าเป็นไปได้ขนาดนี้เลยนะ”
“เป็นไปไม่ได้มันก็เป็นไปแล้ว เพราะความอยากได้ของคนอื่นมาเป็นของตนเป็นเหตุ”
“อ้อมไม่เคยแย่งอะไรมาจากกุ้งเขาเลยนะไม่รู้ว่าทำไมกุ้งเขาต้องมา........”
“แย่งพี่ต้นสายไปจากเธอ”
“นิคพูดแรงไปหรือเปล่า กุ้งอาจจะแกล้งเราก็ได้นะ”
“นี่นะแกล้ง แกล้งกันแรงไปหรือเปล่าเป็นเพื่อนกันเขาไม่เอาเรื่องพวกนี้มาแกล้งกันหรอกนะ”
“มันอาจจะเป้นอย่างที่นิคพูดก็จริงนะ แต่ยังไงกุ้งเขาก็ยังเป็นเพื่อนเราอยู่ดี”
“เอาเถอะ คุณอ้อมผู้แสนดี ระวังเถอะจะเจอแม่มดกุ้งทำเสน่ห์คุณชายต้น”
“นิคก็พูดไป”
แม้ว่าชลดาจะหวั่นไหวกับคำพูดของอุเทน แต่เธอก็ยังเห็นว่าแก้วกาญจ์เป็นเพื่อนของเธอเหมือนกัน แต่หากแก้วกาญจ์หักหลังเธอจริง ๆ ก็ไม่แน่ว่าความรักที่เพื่อนอย่างเธอมีให้แก้วกาญจ์คงต้องขาดลงเพราะการกระทำของตัวแก้วกาญจ์เอง

ฝนตกลงมาตั้งแต่เช้าช่างเป็นบรรยากาศที่น่านอนจังเลย
กริ๊ง ๆ กริ๊ง ๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นมันช่างรบกวนโสตประสาทและการนอนของชลดาจัง เมื่อชลดารู้สึกตัวขึ้นมาก็รีบขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปซื้อของและเยี่ยมต้นสายที่โรงพยาบาล
เมื่อไปถึงโรงพยาบาล ชลดาก็พบว่าต้นสายนอนหลับยังไม่ตื่นเลย เธอจึงนั่งมองต้นสายที่นอนหลับอยู่บนเตียงคนไข้อยู่นาน จนกระทั่งต้นสายรู้สึกตัว
“อ้อมมานานแล้วเหรอ น่าจะปลุกพี่นะ มัวแต่ให้พี่หลับอยู่ได้”
“ก็อ้อมอยากให้พี่นอนพักผ่อนมาก ๆ นี่คะ วันนี้อ้อมมีผัดวุ้นเส้นของชอบของพี่มาฝากด้วยนะคะ เดี๋ยวพี่ล้างหน้าล้างตาแล้วมากินด้วยกันนะคะ”
“สงสัยถ้าพี่อยู่โรงพยาบาลนาน ๆ พี่คงจะอ้วนเหมือนหมูแน่ ๆ เลยได้แต่นั่งกินนอนกิน”
“ดูพูดเข้าสิ เอ....พี่ต้นคะหมู่นี้ทำไมไม่เห็นเจอพี่เอกเลย ไม่รู้หายไปไหนนานจัง”
“เห็นว่าต้องช่วยกิจการที่บ้านอยู่นะ ช่วงนี้กิจการที่บ้านเขากำลังไปได้สวยเลย”
“สงสัยพี่เอกคงจะนั่งนับเงินอยู่น่ะสิคะ” พอชลดาพูดจบทั้งคู่ก็หัวเราะอย่างเบิกบาน
“หัวเราะอารมณ์ดีกันตั้งแต่เช้าเลยนะคุยอะไรกันอยู่เหรอ” สมชายเดินเข้ามาพอดี

“เรากับอ้อมกำลังนินทานายอยู่พอดีเลยตายยากชะมัด”
“ลับหลังเป็นไม่ได้เลยนะ นินทากันจังนายต้น”
“ล้อเล่นหรอกน่านายเอกเพื่อนรัก ก็ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งหลายงันนึกว่านั่งนับเงินจนลืมซะแล้วว่าเพื่อนอยู่โรงพยาบาล”
“งานที่บ้านเยอะจนล้นมือเลยไม่มีเวลาว่างปลีกตัวไปไหนเลย ว่าแต่นายเถอะจะได้ออกจากโรงพยาบาลวันไหน”
“เราเห็นหมอบอกว่าเป็นวันพรุ่งนี้เย็น เออ....เราเกือบลืมไปว่า ถ้ากุ้งถามก็อย่าบอกตามตรงนะจะได้ไม่มากวนเราอีก” ต้นสายพูดแบบเอือมระอาอย่างเต็มทน
“พี่ต้นวันนี้อ้อมว่างทั้งวันนะคงได้อยู่ดูแลพี่ได้ทั้งวันนะ” ชลดายิ้มอย่างแจ่มใสและร่าเริง
วันนั้นทั้งวันชลดาได้อยู่คอยดูแลต้นสายตลอดทั้งวัน ได้พูดคุยในเรื่องที่ตนเองคิด แลกเปลี่ยนความคิดเห็นต่าง ๆ แก่กันและหลังจากที่ชลดากลับบ้านไปในวันนั้นก็มีแต่ความสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะเธอได้รับรู้ถึงความรู้สึกดี ๆ ที่ต้นสายมีให้เธอ
วันนี้อากาศแจ่มใสจัง ชลดามาที่มหาลัยตั้งแต่เช้าเพื่อมาดูผลการสอบ แต่เธอไม่อยากมาคนเดียวจึงโทรศัพท์ไปชวนแก้วกาญจ์มาเป็นเพื่อน ระหว่างทางที่ไปมหาวิทยาลัยชลดาพูดคุยกับแก้วกาญจ์อย่างเป็นกันเอง เพราะเธอยังคงเห็นแก้วกาญจ์เป็นเพื่อนที่ดีของเธออยู่เสมอ แต่สำหรับแก้วกาญจ์ เธอกลับไม่ได้คิดกับชลดาอย่างเพื่อนรักรัก แต่กลับคิดว่าชลดาเป็นมารหัวใจ
“อ้อมกลางวันนี้ไปกินข้าวกับเราก่อนได้ไหมแล้วค่อยกลับบ้าน” แก้วกาญจ์ชวนชลดา
“ได้สิกุ้ง มีอะไรให้ช่วยเหลือหรือเปล่าร้อยวันพันปีไม่เห็นชวนเราเลย”
“ก็เราเหงานี่นา พอเธอมีพี่ต้นเธอก็ไม่เคยมากินข้าวกับเราเลย ให้เรากินคนเดียวตั้งหลายวัน” แก้วกาญจ์แกล้งตัดพ้อ
“เราขอโทษนะกุ้ง เอาอย่างนี้ดีกว่านะ มื้อนี้เราเลี้ยงดีกว่า จะได้เป็นการไถ่โทษไง”
“ไม่เป็นไรหรอกอ้อม เพื่อเป็นการไถ่โทษเราขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหมล่ะ” แก้วกาญจ์ขออย่างมีเลิศนัย
“ขออะไรล่ะเราให้ได้หมดแหละ”
“ขอให้เธอเลิกคบกับพี่ต้นจะได้ไหม”
ปัง....เหมือนแก้วกาญจ์ใช้ปืนจ่อยิงเข้าไปที่กลางหัวใจของเธอ ไม่คิดเลยว่าทำไมเพื่อนที่เธอรักถึงได้กล้าขออย่างนี้นะ
“ทำไมล่ะกุ้ง ทำไมถึงอยากให้เราเลิกคบกับพี่ต้นล่ะ” ชลดากัดฟันถามถึงแม้จะรู้ว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน
“ก็เพราะเป็นการไถ่โทษที่เธอปล่อยให้เรากินข้าวคนเดียวตั้งหลายวันไงล่ะ”
คนที่คิดอยากได้แฟนของเพื่อนมาเป็นของตนเอง ย่อมพยายามหาเหตุผลที่ไม่ว่าจะฟังขึ้นหรือไม่ก็ตาม เพื่อจะให้ได้มาซึ่งในสิ่งที่ตนหวังไว้ เมื่อฟังแก้วกาญจ์พูดจบชลดาก็เดินจากแก้วกาญจ์ไปอย่างช้า ๆ แต่เรื่องราวเมื่อครู่ที่เพิ่งผ่านไปล้วนแต่อยู่ในสายตาของสมชายทั้งหมด แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะเข้าไปพูดกับแก้วกาญจ์ได้
หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนกลางวัน แก้วกาญจ์ก็โทรศัพท์หาต้นสาย
“พี่ต้นคะ พี่ว่างอยู่หรือเปล่าคะ อ้อมอยากพูดกับพี่สักเดี๋ยวเดียวจะได้ไหมคะ”
“ได้สิว่ามาเลยมีอะไรจะให้พี่ช่วยเหรอ” เมื่อต้นสายพูดออกมาอย่างนั้นทำให้ชลดาถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“พี่ว่ากุ้งเขาเป็นคนยังไงบ้างคะ”
“ถามพี่แบบนี้ทำไมล่ะ”
“พี่เลิกคบกับอ้อมเถอะค่ะ”
“ทำไมอ้อมพูดแบบนั้นล่ะ พี่ไม่ดีตรงไหน” ต้นสายถามด้วยความไม่สบายใจ
“พี่ดีทุกอย่างแหละค่ะ แต่อ้อมไม่ดีเองค่ะ”
“อ้อมฟังพี่นะ ไม่ว่าอ้อมจะเป็นคนไม่ดีขนาดไหนพี่ก็ยังเป็นคนเดิมนะ”
“กุ้งเขารักพี่มากนะ อ้อมอยากให้พี่คิดให้ดี ๆ นะคะ “
“อย่าคิดมากเลยอ้อม กุ้งเขาก็อยู่ส่วนเขา เราก็อยู่ส่วนเรา ไม่มีทางที่จะยุ่งเกี่ยวกันอยู่แล้วจริงไหม”
เมื่อสิ้นสุดการสนทนาแล้ว ต้นสายก็รีบโทรศัพท์ไปหาสมชายเพื่อปรึกษาถึงสาเหตุที่อยู่ ๆ ทำไมชลดาถึงได้โทรมาบอกเลิกกับเขา ซึ่งสมชายก็รู้เป็นอย่างดีว่าทำไมชลดาถึงได้ทำเช่นนั้น

Create Date : 28 มิถุนายน 2550

Last Update : 28 มิถุนายน 2550 11:05:37 น.

2 comments

Counter : 310 Pageviews.

รออ่านค่ะ ไม่ได้อัพแล้วหรอ -*-

ซินชอบนะคะ แต่ทำไมสั้นจัง 4 ตอนจบเองอ่ะ

โดย: CynCyfer (สาวน้อยแมนัวร์

) วันที่: 20 กรกฎาคม 2550 เวลา:14:57:58 น.

^^
มาต่อเร็วๆนะคะ

คือจะมาบอกว่า ซินเริ่มนิยายเรื่องใหม่แล้วอ่ะค่ะ อย่าลืมไปดูกันนะ

โดย: สาวน้อยแมนัวร์

วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:13:24:11 น.