เปียกปูน...เปียกปูน...เปียกปูน...อยู่ไหน เปียกปูน...เปียกปูน...

     หลังจากร้องเรียกอยู่ได้ 5 ครั้งกับการเดินวนหารอบบ้าน 3 รอบ อาการใจเสียก็มาเยือน เปียกปูนหาย ความคิดที่พุ่งเข้าสู่สมองทำเอาฉันหน้าซีดมือสั่นที่กลับไปบ้านเย็นวันหนึ่งแล้วน้องชายสุดที่รักก็หายตัวไป โดนขโมย ความคิดที่สองที่ผุดขึ้นตามมาขณะที่มือกำลังสาละวนกับการไขกุญแจเข้าไปในตัวบ้าน ด้วยความหวังของคนเพี้ยนๆ เผื่อว่าความจำที่ว่าเมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านจะผิดไป ที่จำได้ว่าเอาสแน็กให้เปียกปูนแทะเล่นที่โรงจอดรถ แต่จริงๆ แล้วอาจจะลืมขังมันไว้ในบ้านก็เป็นได้

     ไขกุญแจเข้าตัวบ้านได้ ปากก็ตะโกนเรียกหาเปียกปูนทันที พร้อมกับเท้าที่เปลี่ยนจากกว้ายาวๆ เป็นวิ่งไปดูทั่วบ้าน ไม่เว้นแม้กระทั่งห้องน้ำที่ประตูปิดและใส่กลอนไว้...ผลคือ ไม่มี ไม่ว่าจะซอกมุมไหนของบ้านก็ไม่มีน้องชาย

     อาการใจเสีย ขวัญเสีย ทำเอาน้ำตากำลังจะไหล เพราะหมาสุดที่รักหายออกไปจากบ้านอย่างไร้ร่องรอย

     โดนขโมยอย่างนั้นหรือ จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อประตูบ้านก็ปิดสนิทดีอยู่ ไม่มีร่อยรอยโดนงัด แล้วเปียกปูนก็ไม่ใช่หมาประกวดอะไรด้วย

     หรือจะหลุดออกไปข้างนอก ...ตายแล้วป่านนี้โดนหมาแถวนี้กัดตายไปแล้วแน่ๆ เลย แต่ถ้ามันหลุดออกไปเพื่อนบ้านน่าจะโทรบอกแล้ว

     หลายความคิดแย่ๆ ตีกันให้ยุ่งไปหมด ระหว่างที่ฉันวิ่งกลับออกไปเอาโทรศัพท์มือถือที่รถเพื่อจะโทรบอกเพื่อน (ไม่รู้เหหมือนกันว่าจะโทรบอกไปเพื่ออะไร แต่เวลานั้นคิดได้เท่านั้นค่ะ)

     และแล้วตอนที่กำลังจะเปิดประตูรถหูก็แว่วได้ยินเสียงแปลกๆ ดังมาจากที่ไหนสักแห่ง เลยหยุดฟังแต่ก็หาที่มาของเสียงไม่ได้ เสียงมันดังๆ หยุดๆ เหมือนมีใครกำลังเคาะหรือเขี่ยอะไรสักอย่าง ...เออหนอ หมาก็หายแล้วค่ำมืดแบบนี้ยังจะมีเสียงอะไรแปลกๆ ให้กลัวอีกนี่ ... เดินวนไปรอบๆ บ้านอีกครั้ง เริ่มรู้สึกว่าเสียงมันจะดังใกล้ๆ แถวๆ ใต้ถุนบ้าน ??? ใต้ถุนบ้าน...

     ทันทีที่คิดได้ฉันก็รีบก้มลงไปดูทันที และแล้วก็เจอกับอะไรบางอย่างตากลมๆ สองข้างสะท้อนกับไฟฉายกระบอกเล็กในมือเป็นสีเหลืองแดง ตัวใหญ่ๆ สีดำๆ หมอบกระดิกหางอยู่ที่ใต้ถุนบ้านตัวเอง

     "เปียกปูน หนูเข้าไปในนั้นได้ยังไงกัน แล้วเข้าไปทำไมในนั้น พี่เรียกตั้งนานทำไม่ตอบกันบ้าง แล้วนี่เข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เอ้า...ออกมาซิมืดแล้วเดี๋ยวยุงกัด" ถามเหมือนคนบ้าค่ะ ยิงคำถามทีเป็นชุด ประหนึ่งว่าไอ้หมาตัวแสบจอมอ้อนมันจะตอบกลับมาได้อย่างนั้นแหละ คิดเอาเองแล้วกันขนาดเรียกหาเปียกปูนเกือบ 20 นาที เรียกตั้งหลายสิบครั้ง ยังไม่มีเสียงตอบรับแม้แต่การเห่าสักโฮ่ง แล้วบ้าไปถามเป็นชุดขนาดนี้คงได้คำตอบกลับมาอยู่หรอกค่ะ

     พอรู้สึกตัว เรียกสติกลับมาได้ งานนี้ก็ต้องนั่งลุ้นว่าเปียกปูนจะกลับออกมาได้ไหม ผ่านไปสักพักเจ้าหมูอ้วนก็ปฏิบัติการกระดึ๊บๆ เอาพุงพลุ้ยกับไขมันเจ้าของน้ำหนักกว่า 39 กิโลกลับ คืบคลานผ่านช่องแคบๆ ของใต้ถุนบ้านออกมาได้อย่างสวัสดิภาพค่ะ เสร็จแล้วพ่อตัวดีก็กระดิกหางดิ๊กๆ ทักทายกันก่อนวิ่งปรู๊ดนำหน้าเข้าบ้านค่ะ

     เรื่องน่าจะจบลงเพียงเท่านี้เมื่อคนตามหาหมาเจอ แต่มันเหมือนเพิ่งเริ่มต้นภาระกิจอันยิ่งใหญ่ค่ะ

     เมื่อเดินตามเปียกปูนเข้าบ้านแล้วลมแทบจับ...ไม่ใช่เพราะหิวข้าวจนตาลายนะคะ แต่เพราะรอยพระบาทาของน้องชายตัวดีที่ย่ำเป็นทางยาวตั้งแต่หน้าประตูเข้ามาต่างหากค่ะ เข้าใจว่าใต้ถุนคงแฉะๆ พอเปียกปูนเข้าไปเลยเหยียบเอาดินเข้าบ้านมาด้วย เดือดร้อนให้ต้องเรียกกลับออกไปล้างเท้ากันใหม่ และฉันเองก็ต้องเตรียมตัวถูบ้านรอบดึกซะแล้ว แต่อะไรๆ ก็ไม่เป็นใจค่ะ เมื่อเดินไปหาเจ้าตัวยุ่งที่นอนกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้นบ้านแบบสบายใจเฉิบแล้วก็ต้องยืนเอามือกุมหน้าผากอีกรอบ 

     ตอนนี้นอกจากรอยเท้าที่เป็นเถือกแล้วยังมีรอยดินแฉะๆ ที่ติดตามตัวเปียกปูนเปื้อนอยู่เต็มพื้นบ้านไปหมดเพิ่มขึ้นมาอีกด้วยนี่ซิคะ...โอยหมดแรง ใครก็ได้ช่วยมาขโมยหมาตัวนี้ไปที  

     ว่าแล้วภาระกิจการเช็ดรอยเท้าหมาที่กระจายอยู่เป็นหย่อมๆ บนพื้นบ้าน และการล้างเท้าหมา จึงกลายเป็นการถูบ้านแบบจริงจัง และตามมาด้วยการอาบน้ำหมายามค่ำคืน...มันช่างมีความสุขจริงๆ ค่ะ ถูบ้านและอาบน้ำหมาตอนเกือบสามทุ่ม หลังจากที่ตรากตรำสู้รบกับงานมาทั้งวัน  

     เกือบห้าทุ่มภาระกิจลุ่ล่วงค่ะ ซักผ้าเช็ดตัวเปียกปูนเสร็จพร้อมตาก สะบัด 2 พรืด แล้วเดินปาดเหงื่อเข้าบ้านพบกับเปียกปูนที่ตัวหอมกรุ่นกลิ่นแชมพูสุนัขนอนหมอบกระดิกหางให้ รอข้าวเย็นที่เจ้าของต้องคลุกให้ก่อนเสริ์ฟถึงปากแต่วันนีบอกตัวเองไว้แล้วค่ะ ว่าจะไม่ป้อนเด็ดขาด  

     หมาทานข้าว ทานน้ำพร้อมขนมเรียบร้อย นั่งกระดิกหางชวนเล่น ในขณะที่เจ้าของนั่งแบบหมดแรงบนเก้าอี้ดื่มนมสดแก้วเดียวเป็นอาหารเย็น...ปรายตามองเปียกปูนแล้วได้แต่บอกว่า

     "วันนี้งดเล่น หมดแรงแล้ว ราตรีสวัสดิ์" แล้วฉันก็ขอตัวเปียกปูนที่รักไปอาบน้ำนอน ปล่อยให้เจ้าตัวดีนอนหมอบหงอยไม่มีเพื่อนเล่นอยู่ตัวเดียว