มิงกะลาเมียนม่าร์ ตอน มาทำงานนะไม่ได้มาเที่ยว

ต่อจากตอนที่แล้ว เราตกค้างเอ้งเตงอยู่ที่ย่างกุ้งสองคืนกัน จนวันที่สามเราจึงได้ฤกษ์เดินทางเข้าหมู่บ้าน เราจ้างรถอาโกโม อาโกแปลว่าพี่ชายค่ะที่สนิทหน่อย คุ้นๆมั๊ยเหมือนภาษาจีนเลยเนอะ แต่ถ้าเป็นทางการเราจะเรียก อู ค่ะ คล้ายๆมิสเตอร์ประมาณนั้น ส่วนผู้หญิงที่แต่งงานแล้วเรียก อาดอ ถ้าเป็นทางการเรียก ดอ เฉยๆมาถึงตรงนี้หลายคนจะกิ๊กกั๊กกับชื่อผู้หญิงที่คลับคล้ายกับอะไรบางอย่างผู้ชายมั๊ยหนอ


ล่ามที่เดินทางกับเราวันนี้ชื่อ พิวม่า พิวแปลว่าดอกบัว ส่วนม่านั้นมาจากพม่าหรือเปล่าไม่รู้ เธอสวยค่ะ มีผมสั้นไตล์เก๋ ต่างจากสาวพม่าทั่วไปที่นิยมไว้ผมยาวเลยตูด ถามไถ่เธอบอกว่าผมสั้นเป็นกระแสนิยมสมัยใหม่ แต่ของเธอนี่พึ่งจะไปบวชชีมาค่ะ ผมเลยยังสั้นอยู่


พิวม่านั้นถือว่าสวยมากสำหรับสาวพม่า การศึกษาเธอดีมาก จบจากมหาวิทยาลัยแห่งชาติพม่า(อันนี้แปลมาจากภาษาอังกฤษนะ) พูดได้ 3 ภาษา แต่ว่าก็ว่าเถอะเธอไม่มีหน้าอกเอาเสียเลย ดีว่าได้บั้นท้ายดินระเบิดมาช่วยกู้หน้าได้โขอยู่ ขอบอกว่ามารน้อยที่แบนแต๊ดแต๋และตัวเล็ก มาอยู่ที่นี่ถือว่าอึ๋มและตัวสูงเลยละค่ะ เป็นไงล่ะ อยากมาพม่าบ้างละสิ


การเดินทางนั้นแสนสาหัสค่ะ รถที่เราจ้างเป็นเชอโรกีรุ่นเท่าไหร่ไม่สามารถระบุได้ อาโกโมใจเย็นแถมยังขับถนอมรถมาก เวลาเจอหลุมแกก็จะค่อยๆหยอด บรรยายเหมือนขนมครกเนอะ จึงใช้เวลาเดินทางทั้งหมดสามชั่วโมงเพราะสภาพถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อและแคบที่สุดถึงที่สุด คาดว่าถ้าเป็นเมืองไทยคงใช้เวลาประมาณ 45 นาที เริ่มซาบซึ้งกับถนนเมืองไทยขึ้นบ้างรึยังเอ่ย


วิวรอบๆพม่านั้นก็ไม่มีอะไรมาก แค่เขียวกับเขียวจากท้องนาสองข้างทาง และจุดตรวจเรียงราย ที่มารน้อยจะไปทำงานนี่เป็นเขตที่ไม่อนุญาติให้ชาวต่างชาติเข้าไป เราจึงต้องมีหนังสือทางการที่ระบุเป็นภาษาพม่าว่าอนุญาติให้เราเข้าไปในเขตนี้ได้ ปกติเค้าจะไม่ค่อยให้ความสนใจตรวจเท่าไหร่ แต่ถ้าเรียกตรวจขึ้นมาเราก็ต้องมีให้เค้าดูนะ ไม่งั้นอาจโดนขังคุกขี้ไก่ตลอดชีวิตก็ได้ ที่เราโชคดีคือเราเป็นคนเอเชีย หน้าตาเราก็เหมือนๆกันจึงไม่ค่อยเป็นจุดสังเกตเท่าไหร่ (ถ้านั่งในรถนะ เพราะเราแต่งตัวแตกต่างกับชาวบ้านจังเลยอ่ะ) ถ้าเป็นฝรั่งผมทองนี่จะโดนเพ่งเล็งหน่อย ทริปนี้มารน้อยจึงไม่เห็นฝรั่งในเขตหมู่บ้านเลยสักครั้ง ยกเว้นตอนที่ขบวนท่านๆมาเยี่ยม (ขึ้นฮอมาค่ะ ไม่ยอมโยกเยกในรถเหมือนพวกเรา)


เนื่องจากพม่าเป็นประเทศปิด ขนบธรรมเนียมประเพณีต่างๆจึงยังคงดั้งเดิมอยู่มาก ก่อนเรามาก็เตรียมข้อมูลเบื้องต้นมาบ้าง เช่นการแต่งกาย ไม่ควรนุ่งกางเกงขาสั้น(เด็ดขาด) กางเกงยาวเท่าหัวเข่าได้ ไม่ใส่แขนกุด และเวลานั่งเราจะต้องให้แน่ใจว่าไม่โชว์แผ่นหลัง ที่มารน้อยคิดว่าเรื่องกล้วยๆแค่นี้ไม่น่าจะเป็นปัญหาก็กลับกลายเป็นปัญหาจนได้ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังตอนต่อไปนะคะ

มาดูรูปกันดีกว่า



อาโกโม ขับไปเรื่อยฟังเพลงไปด้วย




วิวสองรอบทาง




รูปนี้ชื่อว่า แบ่งๆกันไปนะตัวเอง



แตนแต่นแต้น ในที่สุดเราก็เดินทางมาหมู่บ้านจนได้ หมู่บ้านนี้ชื่อว่า Seik Gyi หรือไซจี มาแล้วคึกค่ะคึก เรียกประชุมชาวบ้านทันที เพราะคนไทยที่ทำงานเป็นตัวหลักนั้นต้องการแนะนำเราให้ผู้นำหมู่บ้านได้รู้จักและงานที่ยังค้างอยู่ จากนั้นพวกเค้าต้องตีรถกลับย่างกุ้งเพื่อไปอบรมเรื่องการจัดการและลดความเสี่ยงกับภัยพิบัติ รอร๊อรอก็ไม่มีใครมา อ้าวที่ได้ข่าวว่าชาวบ้านหมู่นี้กระตือรือร้นดีนี่หน่า ไม่เป็นไรเราเรียกเค้ากระทันหันเกินไป ประชุมเฉพาะเจ้าหน้าที่แล้วกัน หน้าที่ของมารน้อยคือเขียนรายงานปิดโครงการและช่วยตามงานที่ยังทำไม่เสร็จ มารน้อยรับมาเป็นโครงการส้วมค่ะ สร้างแค่หกหลังเองแต่ลากยาวมา 3 เดือน งานนี้มันต้องเจอเขี้ยวลากดินอย่างมารน้อย เอิ้กๆ

และแล้วเราก็มาถึงบางอ้อ เมื่อเราได้พบกับผู้ดูแลของเรา ป้าแกชื่อ ดอคินตัน แต่เราเรียกแกสั้นๆว่า อาดอ ๆ เดินมาบอกว่าทางอำเภอเชิญให้เราอาสาสมัครไปร่วมงานออกพรรษาของเขา มีงานรื่นเริงและตักบาตร นั่นไงว่าแล้วชาวบ้านไม่ยอมมาประชุมเพราะไอ้งานนี้นี่เอง แอบถามล่ามว่า ทำไมเข้าอกพรรษากันหลายวันจัง ที่บ้านชั้นแค่วันสองวันเองอ่ะ เค้าก็บอกมาว่าแต่ละหมู่บ้านจะจัดงานไม่พร้อมกันเพื่อเปิดโอกาสให้หมู่บ้านข้างๆ ได้เข้าไปมีส่วนร่วม อ้าว แล้วงี้จะได้ทำงานเมื่อไหร่ละวะเนี่ย เอ้าไปดูรูปก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวตอนหน้าจะมาต่อว่ามารน้อยได้เริ่มทำงานจริงๆน่ะเมื่อไหร่





วัดหมู่บ้านไซจีที่พวกเราจะเข้าพัก




อาคารสองชั้น ผู้ชายพักชั้นบน ผู้หญิงนอนชั้นล่าง ที่กิน นอน และทำงานของพวกเรา




บรรยากาศงานของอำเภอ




ขบวนช้างเต้นมากับเสียงดนตรีแสบหู




ขบวนสาวงามจากหมู่บ้านต่างๆ มาเป็นตัวแทนตักบาตร




หิวแล้ว มาแวะกินเครปพม่ากันดีกว่า




อาหารประจำงานบุญพม่า โมฮิงก้า คล้ายๆขนมจีนราดน้ำแกงกับหยวกกล้วยต้มและหนังปลาทอดกรอบ อร่อย แต่ว่าทำท้องเสียทั้งคืนเลย ล่ามเราแซวว่า Welcome to Myanmar!




ผู้หญิงใส่แว่นผมสั้นคือพิวม่า ส่วนผู้ชายใส่แว่นคือ ฮานซี กลุ่มล่ามของเรา





เด็กน้อยมากับแม่ เด็กๆที่นี่ทาทานาคากันแต่อ้อนแต่ออก มารน้อยก็เห็นเค้าทาให้ลูกกันทั้งหน้า บางทีมันก็หล่นเข้าตา เจ็บตากันไปก็มี



ปิดท้ายด้วยรูปนี้ เด็กๆที่นี่ไม่รู้จักท่าสู้ตายอ่ะ มารน้อยสอนเด็กคนนี้สักพักแล้วก็ถ่ายรูป สังเกตดีๆว่าเธอยังไม่ค่อยคล่อง อิอิ

Create Date : 04 มกราคม 2552 Last Update : 4 มกราคม 2552 19:02:31 น. Counter : 1320 Pageviews.		19 comments
Share Tweet