เมื่อกระเหรี่ยงน้อยอยากเป็นอุมปาลุมป้า

ญาติๆชาวบล๊อคเกอร์ของอ๋อยทั้งหลายคงรู้กันดีว่าอ๋อยนี้เป็นคนไม่มีงานมีการทำมานานแล้ว ปกติก็พออยู่ได้เพราะต้องไปเรียนหนังสือจันทร์ถึงศุกร์ เวลาว่างระหว่างอาทิตย์ก็รับจ้างดูแลสวน กับทำอาหารให้เพื่อนสูงวัยบ้านใกล้เรือนเคียงอาทิตย์ละ 10 ชั่วโมงพอจะมีค่าขนมและเหลือช๊อปปิ้งบ้าง


ปัญหามันมีอยู่ว่าพออ๋อยหลังจากเรียนจบสิคะ ทำงานก็แล้ว ทำกับข้าวก็แล้ว เล่นกับแมวก็แล้ว เวลามันยังเหลือท่วมท้น ที่ยังไม่หางานทำเลยเพราะพาสปอร์ตยังอยู่กับโฮมออฟฟิสไม่กล้าจะหางานเพราะส่วนมากเค้าจะถามเรื่องวีซ่า


ไปๆมาๆเกิดฟุ้งซ่านค่ะ ทางออกง่ายๆของอ๋อยคือช๊อปกระจาย จนรู้ตัวว่าปล่อยให้ตัวเองเท้งเต้งแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะเจ๊งแน่ ต้องหางานทำ แล้วจะทำงานอะไรดีล่ะ ที่ผ่านมาเวลาว่างๆอ๋อยจะอบขนมปังมั่ง ทำขนมนั่นนี่มั่ง เลยคิดเป็นจริงเป็นจังว่า เออ ทำไมเราไม่เป็นเบกเกอร์ว่ะ คิดได้แล้วก็เริ่มหาคอร์สเรียนค่ะ ถ้าเราไม่มีประสบการณ์อย่างโชกโชนหรือเรียนจบได้ใบประกาศก็อย่าหวังเลยว่าจะได้งานทำง่ายๆ


โชคร้ายค่ะ ค่าเรียนแพงมาก ฝรั่งจ่ายแปดสิบปอนด์ กระเหรียงจ่ายหนึ่งพันปอนด์ สู้ไม่ไหวเลยได้แต่ถอนหายใจ เปิดแต่เว็บกัมทรี Gumtree หางานอะไรก็ได้ไปวันๆ


วันจันทร์

เปิดกัมทรีแก้เซ็ง(แต่บางทีเซ็งหนักเข้าไปอีก)แล้วเลยลองเข้าไปที่งานประเภทครัว อ๋อยเคยทำงานในครัวร้านอาหารไทยมาก่อน เงินน้อย แรงกดดันเยอะ แถมเสื้อผ้าหัวเหอเหม็นอาหารคลุ้งไปหมด เลยตั้งใจว่าจะไม่ทำงานในครัวร้านอาหาร แต่ถ้าเป็นครัวขนมตัวอ๋อยคงจะหอมกลิ่นช็อคโกแลตดี เลยมองหางานร้านครัวขนม อบขนมแทน


วันนั้นอ๋อยเจองานทำคุ้กกี้หนึ่งงาน ไม่มีอะไรจะต้องเสียค่ะ อ๋อยส่งอีเมลล์สมัครงานไปค่ะ ก็บอกว่าเคยทำงานในครัว เคยเป็นอาสาสมัคร ชอบทำกิจกรรมบลาๆ มีที่พิเศษอย่างหนึ่งคือ คราวนี้อ๋อยไม่ปิดบังว่าอ๋อยเคยทำอะไรมาบ้าง ซึ่งปกติอ๋อยจะบอกไม่หมด คือกลัวว่าเค้าจะสงสัยว่าคุณสมบัติสูง เคยมีหน้าที่การงานดีคงจะอยู่ได้ไม่นาน


ส่งไปไม่ถึงอึดใจ อ๋อยได้รับอีเมลล์อัตฺโนมัติกลับมาว่า "ขอบคุณที่สมัครงานกับเรา ขณะนี้มีคนสมัครเข้ามาจำนวนมาก หากทางเราไม่ได้ติดต่อไปภายในวันศุกร์ ขอให้โปรดเข้าใจว่าเราได้จ้างคนอื่นแล้ว" โอ้ อ่านแค่นี้ก็ปลงแล้ว ปกติเว็บกัมทรีฮิตมาก คนดูงานหนึ่งตำแหน่งเป็นพันๆคน(เค้ามี counter ไว้ให้ดูว่ามีคนเปิดหน้านี้กี่คน) คงไม่ได้แน่ๆ


วันอังคาร

ประมาณสามทุ่ม อ๋อยได้รับอีเมลล์จากคุณเจมส์เจ้าของร้าน อ่านทีแรกยังมึนๆว่า เค้าจะส่งอีเมลล์มาปฏิเสธทำไมเนี่ย ก็รู้อยู่แล้วว่าถ้าไม่ได้รับการติดต่อภายในวันศุกร์ก็ไม่ได้งาน แต่พอตั้งใจอ่านดีๆเค้าบอกว่า

"Thank you very much for your application. We had a lot of applicants
and have narrowed these down to a select few – of which you are one!!!"

อ่านรอบสองแล้วกรี๊ดค่ะ เพราะไม่ได้หวังขนาดนั้น ยิ่งรู้ว่าเค้าเลือกเราให้ได้สัมภาษณ์จากคนจำนวนมากยิ่งดีใจค่ะ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร โดนเรียกสัมภาษณ์ก็ดีใจจะแย่แล้ว ฮ่าๆ


อ๋อยมีสัมภาษณ์ในวันรุ่งขึ้นเวลาสองทุ่มค่ะ ฟังดูทะแม่งๆมั๊ย แต่อ๋อยทำการบ้านค่ะ เข้าเว็ปไซต์ของร้าน อ่านดูประวัติเลยรู้ว่าบริษัทพึ่งจะตั้งได้แค่สองปี โดยสามีภรรยาคู่หนึ่งที่เบื่องานออฟฟิส ตอนนั้นเดาเอาว่า สงสัยจะยังทำงานบริษัททั้งคู่เลยสัมภาษณ์เอาเวลาป่านนี้


การเตรียมตัวในการสัมภาษณ์ของอ๋อยคือ ข้อมูลของบริษัทค่ะ เหมือนที่ขงเบ้งบอกว่า รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง นอกจากอ๋อยจะอ่านประวัติของบริษัทก็ยังดูแผนที่ที่จะสัมภาษณ์ในกูเกิ้ลและปริ้นท์ออกมา เข้าเว็บไซต์ Transport for Londonเพื่อคำนวณเวลาการเดินทาง(การตรงต่อเวลาสำคัญมากๆ) นอกจากที่ว่ามา อ๋อยพยายามอ่านเนื้อหาในเว็ปไซต์ศึกษาว่าบุคลิกของเจ้าของเป็นยังไง (อ่านแล้วเค้าน่าจะติ๊สอยู่นะคะ เป็นพวกมองอะไรนอกกรอบและตลก)


การแต่งตัวในวันสัมภาษณ์ก็สำคัญค่ะ เนื่องจากตำแหน่งที่สมัครเป็นตำแหน่งทำขนมไม่ได้นั่งในออฟฟิส อ๋อยเลยไม่ใส่สูท(ไม่มีด้วยล่ะ) แต่แต่งตัวทะมัดทะแมงและใช้โทนสีอ่อนๆ เพราะตามความเข้าใจของอ๋อย หัวใจของธุรกิจการทำอาหารคือ ความสะอาด (เรื่องรสชาดก็สำคัญแต่ปรับปรุงได้) อ๋อยเลยรวบผม ตัดเล็บ ไม่ทาเล็บ ไม่ใส่น้ำหอมฟุ้ง ไม่แต่งหน้าจัด(วันนั้นไม่แต่งหน้าค่ะ) อันนี้คิดเองเดาเองล้วนๆนะคะ

เคล็ดลับที่สำคัญคืนนั้นอ๋อยเปิดหนังเรื่อง Willy Wonka & The Chocolate Factory รุ่นดึกดำบรรพ์ที่ Gene Wilder แสดงนู่นแหละค่ะ เอาฤกษ์เอาชัย ฮ่าๆ

วันพุธ

พอตอนสัมภาษณ์ ภาพเจ้าของที่อ๋อยวาดไว้ตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิงคือทั้งคู่แต่งตัวเรียบร้อยใส่สูทเลยอ่ะ ตอนนั้นนึกซวยละตรู ใส่เสื้อเชิตสีขาวก็จริงแต่ดันนุ่งกางเกงยีนส์นี่สิจะรอดมั๊ยนี่(เคล็ดลับข้างบนใช้ไม่ได้เสมอไปเหอๆ)


พอตอนคุยกัน ทั้งคู่เป็นกันเองมากๆเลย เค้าแนะนำว่าเป็นนักบัญชีทั้งคู่ และเกิดอยากมีธุรกิจของตัวเองขึ้นมาเลยมาลงตัวที่ช็อคโกแลต โดยเริ่มจากที่ไม่เคยทำขนมมาก่อนค่อยๆเรียนค่อยๆปรับกันสองคนผัวเมีย จนกลายเป็นธุรกิจเล็กๆ


เค้าถามอ๋อยมาคำถามหนึ่งว่า ทำไมอ๋อยคิดว่าตัวเองน่าจะเหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากกว่าผู้สมัครคนอื่นๆ ตอนนั้นด้วยบรรยากาศสบายๆเป็นใจ อ๋อยเลยตอบติดตลกว่า "เธอถามคำถามเดียวกับรายการ The Apprentice เลยอ่ะ" พอตอบเสร็จปุ๊บ พวกเราสามคนฮากันอยู่พักนึง แล้วอ๋อยก็ตอบไปว่า "อ่า จะให้ชั้นพูดว่าทำไมชั้นดีกว่าคนอื่นๆที่ชั้นไม่รู้จักชั้นคงทำไม่ได้ แต่ชั้นมีข้อดีที่ว่า ชั้นเป็นคนมีความยืดหยุ่นสูง laid back และมุ่งมั่นในการทำงาน" ดูเค้าอึ้งๆนะแล้วเค้าก็ตบท้ายก่อนเสร็จว่า เค้ายังต้องสัมภาษณ์อีกสองสามคนแล้วเค้าจะโทรมาบอกผลวันศุกร์


วันนั้นพอมานึกถึงทีหลังไอ้คำว่า laid back นี่ตรูไม่น่าพูดเลย เค้าจะนึกว่าตรูขี้เกียจหรือเปล่าว่ะ

วันพฤหัสบดี


The least expect you have the more you get! ตอนนั้นอ๋อยก็ยังปลื้มว่าได้ไปสัมภาษณ์ไม่หาย ถึงจะตอบคำถามได้งี่เง่ามากไปก็ไม่เสียใจ ได้แค่นี้ก็พอ (คือก็ฟุ้งซ่านแต่ได้ระบายความเครียดลงในเฟสบุ๊คแล้วมีคนมาให้กำลังใจจนหาย อิอิ)


ตกบ่ายวันพฤหัส อ๋อยได้รับโทรศัพท์จากเฮเลน เจ้าของบริษัทผู้หญิง พอเห็นเบอร์ อ๋อยใจหายเลยค่ะคิดว่าโดนโทรมาปฏิเสธแน่ๆ อะไรฟะ ไหนบอกว่าจะโทรมาวันศุกร์ไง พอรับโทรศัพท์ เฮเลนเสียงแจ๋วมาว่า "เราชอบเธอมาก จนยกเลิกสัมภาษณ์กับผู้สมัครอีกสองราย เธอยังอยากจะทำงานกับเราอยู่มั๊ย" อ๊ายยยย ดีใจสิคะนึกว่าจะแห้วแล้ว


ตอนนี้อ๋อยเริ่มทำงานมาได้สามวันแล้ว ทางครัวหาเสื้อเชฟมาให้ใส่สองตัว ตัวที่เห็นเปื้อนช็อคโกแลตนิดหน่อยและยับยู่ยี่เพราะกำลังจะเอาไปซัก แต่ก็อยากได้รูปมาลงบล๊อคด้วย เลยถ่ายมาซะแบบนี้แหละ


เพื่อนร่วมงานก็น่ารักดีค่ะเธอชื่อ แอล มาจากประเทศอาฟริกาใต้แต่เป็นคนขาวนะคะ ก็หวังว่าจะดีแบบนี้ไปเรื่อยๆ

ที่ร้านทำช็อคโกแลตทรัฟเฟิล แต่ช่วงนี้หยุดไว้ก่อนเพราะอากาศร้อนเกินไปทำให้ช็อคโกแลตมันละลาย เราเลยทำคุ้กกี้สามสี่อย่างและบราวนี่กันไปก่อน




ร้านนี้ดีค่ะ คุ้กกี้ทำเหลือจากออร์เดอร์ก็เอากลับได้ ที่เห็นนั่นเคยเต็มกล่อง แต่อ๋อยแบ่งเอาไปแจกเพื่อนบ้านบ้างแล้ว


กะว่าถ้าเจ้าร้านตายใจเมื่อไหร่จะถ่ายรูปครัวมาให้ดูค่ะ (ตามคำเรียกร้องของน้องอีชีส)

Create Date : 20 กรกฎาคม 2552 Last Update : 21 กรกฎาคม 2552 18:34:59 น. Counter : 1886 Pageviews.		18 comments
Share Tweet