ตอนที่ 15 ตัวช่วย

เกือบสองอาทิตย์ที่ณชนกเริ่มดำเนินการก่อสร้างเรือนรับรอง หญิงสาวลงมือควบคุมดูแลการวางผังและรูปแบบของตัวเรือนด้วยตัวเอง ใบหน้าสวยเฉี่ยวมีแววเคร่งขรึมพลางก้มลงมองแปลนอาคารในมือ เธอจะบอกเจ้าตี๋นั่นยังไงดีกับปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้ หญิงสาวร่างบางในคราบหนุ่มน้อยหน้ามนยืนชั่งใจมาพักใหญ่อยู่หน้าเรือนไหมแก้ว เรือนรักแห่งตำนานและเรือนร้างที่น่าหวาดเกรง จะขึ้นไปก็กลัวจนขนหัวตั้งจะไม่ขึ้นงานก็จะไม่เสร็จ ถึงจะรู้สึกแปลกใจที่ดูเหมือนธีรดลย์จะไม่เดือดร้อนกับการที่ต้องอยู่ร่วมกับคน...ภพอื่น...แต่เธอก็ไม่อยากจะละลาบละล้วงถามไถ่ว่าชายหนุ่มใช้ของขลังชนิดไดถึงได้ไม่สติแตกอย่างคนอื่นเขา “คุณมีอะไรจะคุยกับผมหรือเปล่า?” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวยืนยึกยักอยู่หน้าเรือนมาเกือบห้านาที “เอ่อ....คือ....ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ” “ขึ้นมาสิ” ชายหนุ่มผายมือเชื้อเชิญ “แต่....” ใบหน้าสวยมีแววกังวลชัดเจนอยู่บนสีหน้า “คุณกลัวคุณไหมแก้วเหรอ?” หญิงสาวกวาดตามองไปรอบๆ เรือนอย่างไม่ไว้วางใจนัก ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก “จะกลัวทำไมกลางวันแสกๆ แบบนี้ผีที่ไหนจะออกมาท้าแสงตะวันกันล่ะคุณ คุณไหมแก้วเป็นสาวไทยไม่ใช่ฝรั่งที่จะนิยมอาบแดดในยามนี้” ธีรดลย์พูดอย่างคึกคะนอง “ปากดีแบบนี้กลางคืนไม่กลัวมั่งหรือไง คุณธีรดลย์ฉันถามจริงๆ เถอะคุณไม่คิดจะกลัว...เอ่อ....เอ่อ...คนบนเรือนนี้เลยเหรอ” เมื่อสุดที่จะทนหญิงสาวจึงเอ่ยถามออกไปตรงๆ “ถามแปลก...กลัวสิทำไมผมจะไม่กลัว แต่มันทำยังไงได้ล่ะในเมื่อผมไม่มีทางเลือก อีกอย่างผมรู้สึกผูกพันกับเรือนหลังนี้ มันเหมือนผมกำลังติดค้างอะไรซักอย่าง แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ตอนนี้ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยากไปไหนไกลผมรักเรือนหลังนี้ ณชนกคุณขึ้นมาข้างบนก่อนสิผมก็มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณเหมือนกัน” “คุณลงมาข้างล่างไม่ได้เหรอ....ฉันบอกตรงๆ นะว่าเวลาที่ฉันขึ้นไปอยู่บนเรือนนั่นมันรู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้” บอกพลางลูบแขนป้อยๆ “มาเถอะ ....มาเถิด” ณชนกถึงกับหูผึ่งเมื่อเสียงทุ้มที่เชิญชวนมีเสียงหวานละมุนของผู้หญิงผสมผสานอยู่ด้วย บรรยากาศยามสายที่เจิดจ้าไปด้วยไอร้อนของดวงตะวันพลันวูบสลัว อากาศที่กำลังอบอ้าวในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นร่มรื่น สายลมที่นิ่งสงบค่อยๆ พัดพลิ้วจนบรรยากาศเย็นลงทุกขณะ หัวใจดวงน้อยเริ่มพุ่งพล่านเมื่อจิตสำนึกที่มีใกล้ขาดผึง หญิงสาวกลั้นลมหายใจเมื่อสายลมเย็นๆ พาดผ่านร่างกายแล้วหมุนมวนอยู่รอบๆ ตัว เสียงวิหกที่ดังขับขานอยู่ปลายยอดไม้เงียบกริบเมื่อสายลมบางๆ พัดโชยกลิ่มหอมอ่อนๆ ของหมู่มวลมาลีเข้ามาปะทะจมูก “กลิ่นกุหลาบดอกไม้ของย่าไหมแก้ว....” หญิงสาวพึมพำเหมือนรำลึกได้ “มาเถิด.....ขึ้นมา.....เรารอพวกเจ้าอยู่.....รอมานานเหลือเกิน.....ขึ้นมา.....” เสียงหวานหากเย็นยะเยือกแว่วลอยมาตามลม ร่างบอบบางก้าวขาเดินตรงขึ้นเรือนเหมือนคนเลื่อนลอย ความรู้สึกนึกคิดของเธอคล้ายคนกำลังอยู่ในห้วงแห่งนิทราอันลึกล้ำ......หรือว่านี่คือความฝัน.....เธอกำลังนอนหลับอยู่งั้นเหรอ?.....ความเงียบงันจากสรรพสิ่งรอบกายยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในความฝัน..... เมื่อเท้าก้าวเข้าสู่ตัวเรือนพลันทุกอย่างก็พร่าเลือนเหมือนเธอกำลังข้ามไปอยู่ยังอีกฝั่งหนึ่งของโลกที่เธอไม่รู้จัก อาการกึ่งหลับกึ่งตื่นที่เป็นทำให้เธอรู้สึกเหมือนสติที่มีถูกสิ่งอื่นควบคุมอยู่ วูบหนึ่งเธอเหมือนเห็นใครบางคนกำลังขยับร่างอยู่ใกล้ๆ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อร่างโปร่งบางของหญิงสาวปริศนากำลังล่องลอยใกล้เข้ามา “คุณเป็นใคร?....คุณต้องการอะไร?” ถึงจะกลัวจนขนหัวลุกแต่หญิงสาวก็ยังมีแก่ใจถามไถ่ออกไป “เป็นใครงั้นเหรอ?.....หึหึ.......” “คุณคือย่าไหมแก้วใช่ไหม?....” ดวงตาเศร้าสร้อยเปล่งประกายสุกใสแวววาวเมื่อคำถามที่เธอเอื้อยเอ่ยยุติลง เรือนร่างโปร่งบางหากวาวใสค่อยๆ ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ กลิ่มหอมจางๆ ของดอกกุหลาบทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ...จนเริ่มอบอวลไปทั่ว ท่าทีของหญิงสาวปริศนาดูเปลี่ยนไปเมื่อคำถามที่สองจบลงจนเธอต้องถามซ้ำอีกครั้ง “คุณต้องการอะไร?” “พวกเราต้องการความช่วยเหลือ.....เราต้องการเจ้าทั้งสอง” เสียงหวานหากเย็นยะเยือกเหมือนดังกระซิบอยู่ข้างหู หญิงสาวห่อไหล่เล็กน้อยเมื่อสัมผัสกับไอเย็นของสายลมที่ยะเยือกไปจนถึงไขสันหลัง “ทำไมต้องเป็นฉัน ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยฉันไม่เข้าใจ แล้วทำไมคุณถึงไม่ยอมไปผุดไปเกิดจะมาวนเวียนอยู่อย่างนี้ทำไม” “ทำไมต้องเป็นเจ้างั้นหรือ?...” ผีสาวเอียงคอกรอบหน้าบางใสคลี่ยิ้มหวานละมุน “ที่ต้องเป็นเจ้าก็เพราะเราเคยมีชีวิตอยู่ร่วมกันมา ทุกอย่างถือกำเนิดจากพันธะสัญญา เรารอพวกเจ้าเพียงเพราะต้องคำมั่นที่พันธนาการให้พวกเราต้องวนเวียนอยู่อย่างนี้ไปชั่วกาล....ไหมแก้ว!....เพราะเจ้าเราถึงไปไหนไม่ได้” ณชนกสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินคำเรียกขานจากผีสาวชัดๆ เต็มสองหู “อะ...อะ...ไร...คุณพูดว่าอะไรนะ...อะไรคือไหมแก้ว....คุณคือไหมแก้วไม่ใช่เหรอ?....” “หลายร้อยปีที่เจ้าดับสูญแต่เรายังเฝ้ารอการกลับมา......เจ้าละทิ้งพวกเราเพียงเพราะปวดร้าวจากพิษรัก....พิษรักที่เจ้าไม่มีวันเข้าใจว่าใครอีกคนก็ทุกข์ทนไม่ต่างกัน....ไหมแก้ว....เจ้าต้องแก้ไขแล้วปลดปล่อยพวกเราให้เป็นอิสระ....เจ้าต้องช่วยพวกเรา.....นั่นคือหน้าที่” “มันเกิดอะไรขึ้น....ฉันไม่เข้าใจ....ฉันไปทำอะไรให้พวกคุณฉันไม่ใช่ไหมแก้วฉันชื่อณชา ฉันไม่ได้มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับพวกคุณ ใช่อยู่ที่ฉันมีเชื้อสายสืบทอดจากคนตระกูลนี้แต่ฉันก็เป็นฉัน” “พวกเรารอเจ้าอยู่ รอมานานเหลือเกินกว่าเจ้ากลับมา” ณชนกจ้องกรอบหน้าบางใสอย่างกังขา อะไรกันตลอดเวลาทุกคนเข้าใจผิดกันมาตลอดเลยเหรอว่าคนที่วนเวียนอยู่บนเรือนนี้คือ....ไหมแก้ว....หากผู้หญิงตรงหน้าไม่ใช่ย่าไหมแก้ว...แล้วเธอเป็นใครกัน?.... “ถ้าฉันในวันนี้คือการจุติใหม่เรื่องราวแต่หนหลังมันก็ควรจบสิ้นไม่ใช่เหรอ? " “ผิดแล้ว...ไหมแก้ว....ทุกอย่างสูญสิ้นแต่พันธะสัญญายังคงอยู่ ในเมื่อเรายังผูกพันต่อให้ผ่านไปนานเท่าใดสายใยเหล่านั้นก็ไม่อาจสูญสลายไปกับกาลเวลา” “แล้วฉันควรทำยังไง? คุณจะให้ฉันทำยังไงฉันไม่รู้ว่าฉันเคยผูกพันอะไรกับคุณ ฉันไม่รู้จริงๆ” “หากเจ้ารู้เจ้าจะช่วยเราไหม?” “ฉันคงช่วยคุณไม่ได้หรอก เพราะฉันไม่รู้จะช่วยยังไง หรือว่าคุณต้องการให้ฉันทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ ฉันทำได้นะกับเรื่องแค่นั้นและฉันยินดีที่จะทำ” หญิงสาวโปร่งบางเหมือนกำลังเลือนลางจางหาย ใบหน้างดงามเมื่อครู่หมองหม่นลงทันใด ดวงตาสุกสกาวในคราแรกปรับเปลี่ยนเป็นทุกข์โศก ชั่ววินาทีเธอเหมือนได้ยินเสียงสะอื้นไห้คล้ายปวดร้าวนักหนา ไม่มีทางผีไม่มีทางร้องไห้....แต่คำสันนิษฐานของเธอกลับต้องพับเก็บลงทันใดเมื่อเสี้ยววินาทีต่อมาหยาดน้ำตาวาวใสดังผลึกแก้วก็หยาดหยดลงมาอาบแก้มนวล ณชนกยืนตะลึงมองภาพพร่าเลือนตรงหน้าอย่างสับสน ถึงเธอจะไม่เดือดร้อนกับหยาดน้ำตาของอีกคนแต่น่าแปลกที่เธอกลับรับรู้ถึงความปวดร้าวของแรงอารมณ์ที่หล่อนกำลังรู้สึก ใบหน้าคนเป็นเผือดซีดเมื่อเสียงสะอื้นไห้ดังระงมเหมือนไม่ได้มีแค่หญิงสาวแปลกหน้าเท่านั้นที่เจ็บปวด กรอบหน้างดงามอ่อนหวานหากโปร่งใสแปรเปลี่ยนเป็นหม่นหมอง เมื่อการรอคอยของเธอกำลังถูกปฏิเสธ ณชนกนิ่งงันเมื่อเห็นใบหน้าโปร่งใสดูระทมทุกข์เสียงสะอื้นคล้ายเจ็บปวดจนสุดจะทานทนสร้างความร้าวรานให้กับความรู้สึกของเธอจนเหมือนปลายมีดแหลมคมกำลังกรีดลงบนเนื้อผิว ห้วงเวลาที่คนบนเรือนไหมแก้วต้องทนทุกข์เวียนวนอยู่อย่างนี้มันผ่านมากี่ปี่กี่วันกันหนอ พวกเขาต้องรอคอยและรอการหลุดพ้นมานานแค่ไหน หากเธอคือคนที่พวกเขารอคอยจริงๆ เธอควรที่จะวางเฉยหรือควรที่จะช่วยเหลือ...หญิงสาวเริ่มลังเล “ก็ได้...ก็ได้ฉันช่วยก็ได้...หยุดทำเสียงปวดร้าวนั่นเสียที คุณกำลังทำให้ฉันปวดใจรู้ไหม” เมื่อทนเห็นความทุกข์ทรมานของวิญญาณสาวไม่ไหวหญิงสาวจึงหลุดคำมั่นออกไป กรอบหน้าบางใสหยุดชะงักแล้วเปลี่ยนเป็นยินดีเมื่อได้ยินคำพูดที่เธอเฝ้ารอมานาน “เจ้าจะช่วยเราใช่ไหม?” “ถ้าทุกอย่างมันเกี่ยวกับฉันและฉันสามารถช่วยคุณได้ฉันก็ยินดี” ณชนกแทบยกมือขึ้นตีปากตัวเองที่ดันไปรับปากโดยไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร “เจ้าช่วยเราได้....ไหมแก้ว” ดวงตาแห้งผากหมองเศร้ากลับทอประกายฉ่ำใสจนมีแสงสะท้อนแวววาวดังเกร็ดเพชร “แล้วจะให้ฉันช่วยเธอยังไง? ฉันไม่ใช่แม่มดหมอผีที่จะเสกหม้อดินกับผ้ายันต์ได้หรอกนะ” “มากับเราสิ...แล้วเจ้าจะรู้ว่าต้องทำยังไง” มือบางหากโปร่งใสยื่นออกมารับมือเรียวที่กำลังยื่นไปหา หญิงสาวมองมือบางโปร่งสีนวลเรืองรองด้วยประกายตาหวาดหวั่น เมื่อมือเธอสัมผัสกับมือหล่อนไอเย็นที่อยู่รายล้อมก็แทรกผ่านเข้าสู่เนื้อผิวจนรู้สึกเยือกเย็นไปทั้งร่าง “คุณพาฉันมาหาเขาทำไม?” ณชนกหยุดเท้าเมื่อเห็นว่าตัวเธอกำลังเดินเข้าไปหาชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเรือนไหมแก้ว “เจ้าต้องไปกับเขา” “ทำไมฉันต้องไปกับอีตานี่ด้วย ฉันช่วยคุณได้ด้วยตัวของฉันเอง” บอกอย่างมาดมั่น “พวกเจ้าหลีกเลี่ยงกันไม่ได้หรอก เพราะพวกเจ้านั้นผูกพันกันมาเนิ่นนาน” ณชนกนิ่วหน้าอย่างขัดใจเมื่อต้องร่วมหัวจมท้ายกับเจ้าตี๋ที่เธอไม่คิดปรารถนาจะอยู่ใกล้ มันเป็นเวรเป็นกรรมอะไรของเธอนะถึงต้องมาผูกพันกับเรื่องเร้นลับพวกนี้ หญิงสาวยืนจ้องชายหนุ่มหน้าตี๋ที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าเรือนด้วยสีหน้าฉงนสงสัย ก่อนจะหันไปพินิจหญิงสาวโปร่งใสข้างกายอีกครั้ง “คุณเป็นใคร? เรือนหลังนี้เป็นของย่าไหมแก้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าคุณไม่ใช่ย่าไหมแก้วแล้วคุณคือใคร?” หญิงสาวถามขึ้นด้วยสีหน้าที่ยังไม่หายจากอาการมึนงง “เราคือใครงั้นหรือ....เราคือไหมงาม....” “...ไหมงาม....งั้นเหรอ? “ หญิงสาวทำท่าครุ่นคิด “ฉันไม่เคยได้ยินชื่อของคุณ แล้วก็ไม่เคยมีใครเอ่ยถึงคุณ ทำไมไม่มีใครรู้จักคุณทำไมคุณถึงเรียกตัวเองว่าไหมงามล่ะ....คุณชื่อไหมแก้วไม่ใช่เหรอ?” คำถามหลายข้อโพล่งออกจากริมฝีปากสีสวยอย่างสับสนปนเปเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังเผชิญมันซับซ้อนจนยากที่จะเข้าใจ “เราชื่อ.....ไหมงาม.....” “โอเคไหมงามก็ไหมงาม คุณช่วยเล่ารายละเอียดให้ฉันฟังหน่อยสิว่าเรื่องราวที่มีมันเป็นมายังไง แล้วทำไมคนที่อยู่บนเรือนนี้ถึงเป็นคุณ แล้วคุณจะบอกได้หรือยังว่าจะให้ฉันช่วยอะไร” “มาสิ.....มากับเรา แล้วเจ้าจะเข้าใจกับทุกสิ่ง” ร่างบอบบางผายมือเชิญชวน พอเธอวางมือลงบนมือบางอีกครั้งก็กลับพบแต่ความว่างเปล่าจนไม่อาจสัมผัสได้ บรรยากาศรอบกายเริ่มหนาทึบดำทะมึนจนน่ากลัว หญิงสาวเหมือนกำลังเดินไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกลอยคว้างโดยไร้จุดหมาย ร่างบอบบางเดินตามแสงสว่างที่ส่องอยู่เบื้องหน้าลิบๆ อย่างมีหวัง ความอึดอัดที่เธอกำลังเผชิญกำลังลดลงจนรู้สึกเหมือนร่างกายคล้ายเบาหวิว “คุณ!....คุณ!” เสียงทุ้มนุ่มเรียกขานเหมือนดังมาจากที่ไกลๆ หญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกเหมือนมีใครกำลังเขย่าร่างกายของเธอ “หืม....” ณชนกขยับตัวไปมาค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาคู่สวยกราดมองไปรอบๆ พอเห็นใบหน้าขาวตี๋ของอีกคนโน้มใกล้เข้ามาร่างบางที่แน่นิ่งอยู่เมื่อครู่ก็เด้งลุกพรวดขึ้นทันที “คุณจะทำอะไร?” “เอ้า..ถามแปลกผมก็ปลุกคุณไง คุณเป็นอะไรหน้ามืดเหรอ?” “คุณจะปลุกฉันทำไม? ฉันก็ตื่นอยู่ไม่เห็นเหรอ” หญิงสาวปรายตาตำหนิ ธีรดลย์ถึงอึ้งจนพูดไม่ออกเมื่อได้ฟังคำพูดพร้อมประกายตาขวางๆ ของเจ้าหนุ่มหน้ามน “เมาแดดหรือเมาอากาศล่ะแม่คุณตื่นบ้าอะไรคุณคุยอยู่กับผมอยู่ดีๆ ก็ล้มตึงอยู่หน้าเรือน เล่นซะผมตกใจแทบแย่นึกว่าผีคุณไหมแก้วเข้าร่างซะอีก” “อะไรนะ! ฉันเนี่ยนะมานอนล้มตึงอยู่หน้าเรือน คุณเมาค้างหรือเปล่าฉันเดินขึ้นมาเอง ฉันยังเห็นคุณยืนอยู่ตรงหน้าบันไดอยู่เลย ฉันตื่นอยู่ตลอดเวลาคุณอย่ามามั่ว” “แล้วผมจะโกหกคุณหาสวรรค์อะไร คุณเป็นลมจริงๆ เล่นซะผมตกใจหมดนึกว่าคุณขึ้นสวรรค์ซะแล้วแค่ผีนางรำโบราณผมก็ผวาจะแย่ มาเจอผีผิดเพศแบบคุณเข้าไปอีกไม่อยากจะคิดว่าเรือนไหมแก้วจะหรรษาขนาดไหน” พอได้ยินคำพูดเหน็บแนมหญิงสาวถึงกับกัดริมฝีปากล่างแน่นด้วยความขัดเคือง....ปากมันเรอะนั่น....ผู้ชายอะไรใจแคบไม่เปลี่ยน ขนาดธีรดาประกาศตัวเจ้าบ่าวไปเมื่ออาทิตย์ก่อนเจ้านี่ก็ยังกังวลไม่จบอีกหรือไง...จับอัดให้หายงี่เง่าซักหมัดดีไหมเนี่ย...ปรายตามองเสี้ยวหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง “คุณเป็นอะไรทำตาขวางยังกับคนโดนผีเข้าแน่ะ” “ฉันสบายดีขอบคุณที่ช่วยปลุก” “คุณไม่สบายเหรอ? หรือว่าปวดใจที่แฟนหนีไปแต่งงานกับผู้ชายอื่นจนเรี่ยวแรงหดหาย อกเดาะแบบนี้จะทำงานให้ผมได้ไหมเนี่ย” ปรายตามองอย่างตำหนิ ณชนกเหลือบมองใบหน้าขาวตี๋ที่กำลังแกว่งปากหาเรื่องอย่างอดกลั้น เธอบอกตัวเองให้วางเฉยกับถ้อยคำดูแคลนที่อีกฝ่ายกำลังสาดใส่ไม่หยุดด้วยธรรมะที่พระพุทธองค์เคยสั่งสอนไว้ตามหลักศาสนา....โกรธคือโง่....โมโหคือบ้า....ท่องไว้ณชาเอ๋ย...หญิงสาวพร่ำบอกตัวเองเพื่อระงับอารมณ์ให้เย็นลงจนอีกคนเริ่มแปลกใจที่เจ้าแต๋วแหววไม่เดือดอย่างที่คิด “ฉันบอกว่าฉันสบายดี และสามารถทำงานให้คุณได้ไม่ต้องห่วงหรอกฉันแยกแยะได้” “ให้มันแน่เถอะไม่ใช่พอเศร้าเข้าหน่อยแล้วมาพาลกับงานของผมล่ะ อกหักแบบนี้สภาพจิตมันจะปกติได้ยังไง นี่แหละไปรักกับคนผิดประเภทมันก็ชีช้ำแบบนี้แหละ” เจ้าตี๋ที่ยังไม่รู้ชะตากรรมยังหาเรื่องไม่เลิก “แล้วคุณจะมาเป็นเดือดเป็นร้อนกับฉันทำไมฮึ ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน” “ผมก็แค่หวังดีเผื่อคุณอยากได้คนมาดามอก ผมก็แค่อยากจะสงเคราะห์ช่วยเผื่อคุณต้องการ” “ฉันไม่สิ้นไร้ไม้ตอกขนาดหาคนมาดามอกไม่ได้หรอกนะ และฉันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรกับการที่ธิดาจะไปแต่งงานกับพี่หิรัญเพราะฉันไม่ได้ใจแคบเหมือนคุณ ฉันจะกลับแล้ว” หญิงสาวสะบัดหน้าทำท่าจะลุกจากเตียง “เดี๋ยวสิ คุณบอกว่ามีอะไรจะคุยกับผมไม่ใช่เหรอ?” ธีรดลย์คว้าข้อมือของเธอแล้วรั้งไว้ “เอาไว้คุยกันวันหลังวันนี้หมดอารมณ์คุย” “แหมจะคุยแต่ละทีคุณต้องใช้อารมณ์เลยเหรอ? เอาอารมณ์อย่างอื่นมั้ยเผื่อคุณชอบและอาจจะอยากคุยกับผมนานๆ” ใบหน้าขาวตี๋ฉายแววกรุ้มกริ่ม “นี่แนะ..อีตาบ้า คนลามก” เสียงนี่แน่ะที่ดังขึ้นพร้อมๆ กับปลายดัชนีนางทิ่มลงบนลูกกะตาของชายหนุ่มสร้างความเจ็บปวดให้กับเจ้าตี๋ปากหาเรื่องไม่น้อย “โอ๊ย.....ยัยบ้า...คุณเอานิ้วมาจิ้มตาผมทำไมฮึ เดี๋ยวก็ตบจูบแล้วปล้ำให้ลืมเพศซะหรอก” ชายหนุ่มผงะถอยยกมือขยี้ตาชี้นิ้วขู่ ก่อนจะทำท่าถลาเข้าไปหาร่างบางที่ง้างหมัดเตรียมพร้อม “เอาอีกดอกมั้ยไอ้ตี๋บ้ากาม” เสียงเขียวๆ โพล่งขึ้นพร้อมกับท่าเตรียมพร้อม ธีรดลย์ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้าแต๋วแหวววางท่าได้น่าคลุกวงใน แต่เพราะภาพผู้ชายที่ครอบกายของเธอทำให้เขาไม่กล้าพุ่งเข้าไปหา เฮ้อ! ขืนเจ้านี่ยังมีภาพเป็นหนุ่มน้อยแบบนี้เขาจะทำยังไงดี....จะแตะต้องก็ยังทำใจไม่ได้....จะปล่อยไปก็รู้สึกเหมือนต้องการเธอ... ชายหนุ่มยืนขยี้ตาไปมาแล้วนิ่งคิด....   Create Date : 29 ตุลาคม 2552 5 comments Last Update : 30 ตุลาคม 2552 8:34:17 น. Counter : 619 Pageviews. Share Tweet