ดวงใจในเงาจันทร์ 05

ดวงใจในเงาจันทร์
5 - ลางสังหรณ์เป็นจริง

“ที่จริง พ่อไม่น่าคะยั้นคะยอให้นาถเขามาเลยนะคะ เพราะเขาคงไม่อยากมาเท่าไหร่”

วริสาพูดกับพ่อผู้มีอายุห้าสิบกว่าๆที่นั่งอยู่ข้างเตียง ทว่าสายตาของเธอกลับกรีดผ่านไปยังหญิงสาววัยยี่สิบปลายๆที่กำลังส่งยิ้มแห้งแล้งมาให้

นาถยา... แม้จะจดทะเบียนอย่างถูกกฎหมายกับพ่อเธอ แต่... ไม่มีวันเสียหรอกที่เธอจะยอมรับเรื่องนี้

“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะริส คุณนาถเขาอยากมาเยี่ยมลูกเพราะเป็นห่วง ลูกไม่น่าพูดอย่างนี้”

น้ำเสียงดุๆของพ่อทำให้วริสาหน้างอ แล้วเชิดไปทางอื่น

ยิ่งพ่อปกป้องนาถยามาเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเกลียด... เกลียดจนไม่อยากจะเห็นหน้า

“ทำไมริสไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย คุณนาถเขาก็เป็นคนดี ทำไมต้องไปตั้งแง่ ไม่พอใจอย่างนั้น” พ่อยังพยายามจะโน้มน้าวให้เธอเห็นดีเห็นงามกับความคิดของพ่อ

...ยากหน่อยนะ...

“รู้ว่าเป็นคนดี... แต่ดีแล้วไง ในเมื่อริสไม่ชอบ พ่อจะบังคับให้ริสชอบเหรอ” วริสาหันกลับมาสวนกลับอย่างเผ็ดร้อน

คำโต้ตอบของเธอไร้เหตุผลสิ้นดี เธอรู้ว่าพ่อคงจะคิดอย่างนี้ แต่ว่า นี่แหละคือเหตุผล เหตุผลจำเป็นด้วยหรือที่ต้องเป็นไปตามตรรกะ เหตุผลจำเป็นด้วยหรือที่จะต้องอ้างอิงจากสิ่งที่เป็นหลักเป็นฐาน มีรูปธรรม

“พ่อไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะ”

“ก็ไม่ต้องพูดค่ะ ริสเองก็เบื่อเหมือนกันที่เราจะต้องมาเถียงกันเรื่องผู้หญิงคนนี้”

“ริส!”

“คุณวันชนะคะ” นาถยาเอ่ยแทรก ห้ามทัพ “นาถว่า อย่าเพิ่งทำให้น้องริสไม่สบายใจเลยค่ะ เพิ่งฟื้นมาเดี๋ยวอาการจะทรุดลงไปอีก”

แม้น้ำเสียงของนาถยาจะแสดงถึงความจริงใจสักเพียงไร แต่สำหรับวริสา ก็ยังเป็นอะไรที่ชวนให้ขัดหู ขัดใจอยู่นั่นเอง

“ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะเป็นอะไรรึเปล่าหรอกค่ะคุณนาถยา เพราะไม่ว่ายังไง ฉันก็คงไม่ไปขัดขวางความรักของคุณหรอก แม้คนที่คุณคบจะเป็นพ่อฉันก็ตาม”

“ริส... ลามปามมากเกินไปแล้วนะ ยังไงคุณนาถเขาก็มีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงของลูก”

“ริสมีแม่คนเดียว... ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียพ่อได้ แต่เป็นแม่ของริสไม่ได้”

วริสาเห็นพ่อโกรธจนขบฟันแน่น เห็นกรามขึ้นเป็นสัน แม้จะรู้สึกสะเทือนใจเล็กๆที่ทำให้พ่อที่แสนดีของเธอเสียใจ แต่ก็ช่วยไม่ได้ อยากมาบีบบังคับจิตใจเธอก่อนนี่

“เราให้น้องริสนอนพักก่อนเถอะค่ะ” นาถยาแทรกเข้ามาอีกครั้ง และวริสาก็คงจะสวนกลับไปอย่างที่เคย หากผู้เป็นพ่อไม่รีบตัดบท

“งั้นก็ตามใจ... พ่อเหนื่อยใจกับริสจริงๆ ริสไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน พ่อเสียใจมากที่เลี้ยงให้ลูกเป็นคนไม่มีเหตุผลอย่างนี้”

คำพูดของพ่อคล้ายหนามแหลมๆที่ยอกแทงจิตใจให้เจ็บปวด วริสาไม่เคยคิดเลยว่าพ่อจะพูดถึงขนาดนี้ เสียใจมากที่เลี้ยงเธอมาให้กลายเป็นคนไม่มีเหตุผลงั้นหรือ พ่อพูดกับเธอขนาดนี้เลยหรือ

...ถ้าแม่อยู่ เอคงไม่ต้องได้ยินคำพูดนี้จากปากของพ่อ

วริสาเงียบลง ไม่ยอมโต้ตอบเพราะจิตใจคุกรุ่นจนไม่อาจจะกลั่นกรองคำพูดใดๆ ให้หลุดออกมาจากปากได้ พ่อเองก็คงเห็น นาถยาเองก็คงเห็น ทั้งคู่จึงนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง

พอมีเมียใหม่ก็ลืมแม่ ลืมเธอ พ่อเป็นผู้ชายแบบนี้เอง นี่แหละความรัก ความรักชนิดที่แท้จริงที่มีอยู่บนโลกใบนี้ มันก็แค่ตัณหาธรรมดาไม่รู้จบสิ้น จะยิ่งใหญ่อะไรนักเชียว

สายสัมพันธ์ดีงาม เส้นใยที่โยงยึดผูกพันก็แค่ตัวหนังสือที่กวีทั้งหลาย บรรยายให้คนอารมณ์อ่อนไหวเคลิบเคลิ้ม

หรือเขาจะมองความยิ่งใหญ่ตรงที่ความรู้นั้น แม้มีให้คนๆหนึ่งแล้ว ก็ยังไม่หมด ยังมีเหลือเฟือพอเผื่อแผ่แบ่งปันให้กับคนอื่นได้อีก

อย่างนี้ล่ะมั้ง รักยิ่งใหญ่ต้องมีหลายคน... น่าตลกเสียจริง

“ริส... พ่อ...” พ่อเอ่ยขึ้น เหมือนพยบายามจะแก้ตัวจะคำพูดที่หลุดปากออกมา

แล้วจะแก้ตัวไปทำไม ในเมื่อคำพูดหลุดปากนั้นมาจากความคิดจิตใจจริงๆ ไม่ใช่การกลั่นกรองให้สวยหรู

เมื่อในใจพ่อคิดอย่างนั้น พูดมาอย่างนี้ก็ดีแล้ว...

“ริสจะนอน”

“ริส... พ่อขอโทษ”

“ริสจะนอน!”

วริสาขึ้นเสียง แล้วหลับตาลง ข่มใจตัวเองไว้ให้หนัก หากแต่สองหูยังได้ยินชัด ถึงเสียงถอนใจระบายยาว

“ไม่ว่าพ่อจะเป็นคนยังไง และลูกจะมองพ่อแบบไหน แต่พ่ออยากให้ริสรู้ไว้... ไม่มีพ่อคนไหนที่ไม่รักลูกตัวเอง”

สิ้นคำพูด วริสาก็ได้ยินเสียงคนทั้งสองเดินออกจากห้องไป ประตูปิดงับเบาๆ

แอบลืมตาขึ้นมามอง... ภายในห้องว่างเปล่า มีแต่ความเงียบชวนให้เหงา ความว่างเปล่าชวนให้อ้างว้างให้หัวใจ

แล้วจู่ๆ ในมโนภาพ เอเห็นตัวเองกลายเป็นศพ!

Create Date : 29 สิงหาคม 2551		4 comments
Last Update : 29 สิงหาคม 2551 14:00:52 น.
Counter : 536 Pageviews.
Share Tweet