ดวงใจในเงาจันทร์ 04

ดวงใจในเงาจันทร์
4 - โชคชะตาพลิกผัน

ความอ่อนเพลียจากการผ่าตัดและฤทธิ์ยาที่ได้รับ ทำให้วริสายังรู้สึกสะลึมสะลือ รู้สึกเบาหวิวไปทั่วกายคล้ายจะลอยได้อย่างนั้น

“ตื่นแล้วเหรอริส”

เสียงที่เรียกชื่อเธอนั้นคือภาพิมลไม่ผิดแน่ วริสาชำเลืองตาปรือๆไปยังต้นเสียง ก็เห็นเพื่อนสาวเกาะอยู่ขอบเตียง ส่งยิ้มแต้มาให้

“เป็นไงบ้างล่ะ เกือบตายแน่ะ”

แม้วริสาจะคิดว่าตัวเองโต้ตอบมาทันควัน แต่ในความเป็นจริงแล้ว คำพูดของเธอหลุดพ้นจากริมฝีปากช้ากว่าความคิดของเธอมาก

“ขอโทษด้วย... แกไม่เป็นอะไรนะ” น้ำเสียงของวริสาเบาๆ ต่ำๆ

ภาพิมลยกแขนที่เข้าเฝือกให้ดู พร้อมๆกับรอยยิ้มที่ไม่จางหาย วริสาเพิ่งสังเกตอีกอย่างหนึ่งว่า เพื่อนของเธอนั่งอยู่บนรถเข็น

“เป็นหนักจังเลยนะแก...” วริสาว่า หากแต่พิมลหัวเราะคิกคัก

“ดีกว่าตัวเองแหละ เกือบตายไปแล้วรู้ไหม เราล่ะกลัวจริงๆเลย”

“ขอบใจที่เป็นห่วง”

“เปล๊า... ไม่ได้เป็นห่วง” ภาพิมลร้องเสียงสูง “แต่กลัวผีริสน่ะ”

วริสาพยายามฝืนไม่ให้หนังตาปิด ภาพของภาพิมลจึงดูมัวๆ เบลอๆ

“เออ... ถ้าฉันตาย ฉันจะเป็นผีไปหลอกแกคนแรก”

“เราก็จะจ้างหมอผีจับริสถ่วงน้ำซะเลย” ภาพิมลย้อนทันควัน แล้วก็เขยิบตัวเข้ามาใกล้อีกนิด “เออนี่... ตื่นมาก็ดีแล้ว เมื่อตะกี้พ่อริสมาเยี่ยมแน่ะ”

พ่อ... วริสาได้แต่ครุ่นคิดอยู่ในห้วงคำนึงของตน พ่อมาเยี่ยมเธอจริงๆหรือ พ่อน่าจะอยู่รออีกสักหน่อย เธอจะได้ตื่นมาแล้วพบท่าน ในความฝัน... ดินแดนอันแสนไกล ที่แห่งนั้นทั้งมืด หนาว มีเพียงเส้นสีเงินบางๆที่หลอกล่อให้เธอคว้าไขว่ แต่ก็พ่อนั่นแหละที่เรียกเธอกลับมา

พอตื่นขึ้นมาและพบว่ามีเพียงเพื่อนสาวคนเดียวที่อยู่เคียงข้าง ก็อดไม่ได้ที่จะน้อยใจเล็กๆ

...เธอคงไม่สำคัญเท่ากับงานและผู้หญิงที่ชื่อนาถยาหรอกมั้ง

“พ่อริสบอกเราว่า ให้ช่วงกล่อม ให้ริสกลับไปพักฟื้นที่บ้าน” ภาพิมลเล่าต่อ น้ำเสียงแจ้วๆทำให้วริสาไม่อยากเชื่อนักว่าเพื่อนสาวของเธอบาดเจ็บอยู่

“แล้วแกก็ตอบตกลงพ่อฉันใช่รึเปล่า” วริสาเอยเนือยๆ

“อือ... ก็บอกท่านไปว่าจะพูดให้ แต่ริสก็... เราเป็นเพื่อนริสนะ ไม่ใช่เพื่อนพ่อริสซะหน่อย ถึงแม้มันจะดูไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ แต่เราก็ไม่บังคับให้ริสทำในสิ่งที่ริสไม่ชอบหรอก... เพื่อนกันก็ต้องเข้าข้างกันสิ”

เป็นครั้งแรกที่วริสาหัวเราะหลังจากหลับๆตื่นๆมาหลายรอบ แต่เสียงหัวเราะก็เพียงเบาๆ เพราะรู้สึกปวดร้าวไปทั้งกระบังลมและซี่โครง

“มีเพื่อนอย่างแกนี่ฉันเสียคนแน่ๆ”

“ช่วยไม่ได้นี่ อยากมาเป็นเพื่อนเราทำไมล่ะ” ภาพิมลยักคิ้วให้หนึ่ง

วริสาออกจะดีใจอยู่ไม่น้อยที่คบกับภาพิมลเป็นเพื่อนมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม แม้อุปนิสัยใจคอจะแตกต่างกันค่อนข้างมาก และบ่อยๆที่ทัศนคติของเธอกับภาพิมลไม่ตรงกันซึ่งบางครั้งอาจลุกลามเป็นเรื่องทะเลาะใหญ่โต แต่ก็ไม่เคยว่าจะโกรธกันลงสักครั้ง

บางที... เกิดมาทั้งชีวิตจะมีเพื่อนดีๆก็เพียงแค่คนเดียวล่ะมั้ง

“ทีแรกแม่เราก็บอกให้เรากลับไปพักที่บ้านเหมือนกัน” ภาพิมลเล่า “แต่เราไม่ไปหรอก ว่าจะจ้างเด็กที่บ้านน่ะให้มาอยู่เป็นเพื่อน เพราะเราเจ็บอยู่อย่างนี้คงทำอะไรหลายๆอย่างไม่ถนัด ว่าแต่ริสเถอะ พ่อออกปากชวนขนาดนี้แล้วจะกลับบ้านหรือว่าจะอยู่กับเราต่อ”

“ไปกับแกสิถามได้... เออ แล้วแกถามเด็กที่จะจ้างมาหน่อยสิว่าถ้าดูแลนังเดี้ยงอีกคนหนึ่งจะมีปัญหาอะไรรึเปล่า ฉันจะจ่ายค่าจ้างเพิ่มให้ด้วย”

ภาพิมลยิ้มแฉ่ง “ถ้าจ่ายตังค์เพิ่มก็คงไม่มีปัญหาหรอกจ้ะ หรือถึงไม่จ่าย เราก็หักคอรวบอยู่แล้ว”

“ร้ายกาจมากเพื่อนฉัน”

“ติดมาจากริสแหละ”

คำตอบของภาพิมลทำให้วริสายิ้มออกอีกครั้งหนึ่ง

แต่ในชั่ววินาทีนั้นเอง อะไรบางอย่างในใจกลับมากระตุ้นให้เธอต้องชะงัก เสียงหัวเราะดูไม่ใช่เสียงหัวเราะจากความสุข สังหรณ์ใจอยู่ลึกๆว่าเรื่องร้ายๆยังไม่หมด

“มล... แกจำตอนที่เราเพิ่งประสบอุบัติเหตุได้ไหม”

“จำได้สิ... เรากลัวมากเลย แล้วก็กรี๊ดลั่นรถด้วย ริสน่ะไม่ช่วยกันกรี๊ดเลย แล้วตอนรถเหวี่ยงนะ โฮ๊ย... กระแทกจนระบมไปหมด นี่ถ้าหายเจ็บเมื่อไหร่นะ เราจะไปศัลยกรรมหน้าอกให้บึ้มๆ จะได้มีถุงลมนิรภัยแบบพกติดตัว ไม่ต้องกลัวอันตรายอีก”

“บ้า!...” วริสาค้อน ก่อนจะทำหน้าตาจริงจังอีกครั้ง “ตอนนั้นแกให้ฉันฟังรายการดูดวงอะไรสักอย่างใช่ไหม เขาบอกว่า ฉันจะได้รับบาดเจ็บ แล้วก็มีเรื่องต้องพัวพันกับสิ่งเร้นลับ”

“รายการหมออ้อยน่ะเหรอ มั่วแล้วล่ะรายกาจเนี่ยะ...” ภาพิมลค้าน ทำให้วริสาต้องแปลกใจเพราะโดยปกติแล้ว เรื่องโชคชะตาจะเป็นสิ่งที่ภาพิมลเชื่ออย่างเป็นจริงเป็นจัง

“มั่วยังไง”

“ริสก็ดูสิ เขาทายว่า คนเกิดวันจันทร์จะเลือดออกตามไรฟัน แล้วนี่...” ภาพิมลยกแขนให้ดู “ไรฟันบ้านไหนเนี่ยะ เจ็บจะตายอยู่แล้ว”

สิ่งที่ภาพิมลเอามาค้านดูสมเหตุสมผลและจริงจังจนน่าขัน ถ้าหากว่าคำพยากรณ์ของแม่หมออ้อยไม่เป็นจริงก็คงจะดี

หากแต่ลึกๆลงไป... ในห้วงลึกลับแห่งจิตวิญญาณ เธอรู้สึกว่าเรื่องไม่ดีกำลังคืบคลานมา

“มัน... อาจจะไม่แม่นจริงๆก็ได้ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า... ฉันกำลังจะตาย”

ภาพิมลตกใจ หน้าที่ซีดอยู่แล้วยิ่งถอดสีจนเผือดลงกว่าเก่า ดวงตาโตนั้นบอกถึงความตระหนกที่จู่ๆก็ได้ยินคำพูดที่น่ากลัวด้วยโทนเสียงขึงขัง

“ริส อย่าล้อเล่นนะ”

“ไม่ได้ล้อเล่น... แต่ ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ ก่อนที่ฉันจะฟื้น มันเหมือนกับว่าฉันได้ไปในที่ไหนสักทีซึ่งมืดมาก มันอ้างว้าง โดดเดี่ยวชอบกล มีแต่หมอกรายล้อม มันน่ากลัว... น่ากลัวอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะน่ากลัวน่ะ แล้วต่อจากนั้น ภาพมันก็แว่บๆ กลายเป็นว่า ฉันกำลังเดินเข้าไปในห้องเก็บศพ...”

“ไม่เอาอ่ะ ริส... จะแกล้งเราใช่ไหมเนี่ยะ ก็รู้อยู่ว่าเรากลัวผี”

วริสาไม่ยอมฟังคำพูดขัดบทของเพื่อนสาว หากแต่ยังเล่าต่อเรื่อยๆ ราวกับหากไม่ถ่ายทอดมันออกมา สิ่งเหล่านี้จะล้นและทะลักออกมาเอง

“ตอนนั้นฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งเรียกชื่อฉัน เขาตามฉันมา แต่พอฉันเข้าไปในห้องดับจิตแล้ว เขาก็ตามฉันเข้าไปไม่ได้... นี่ฉันจะตายจริงๆใช่ไหม”

ภาพิมลแสดงท่าทางให้เห็นอย่างชัดเจนว่าอึดอัดอย่างมากกับการสนทนาเรื่องนี้

“ริส... มันก็แค่ความฝันนะ ฝันร้ายจะกลายเป็นดี รู้ไหม”

“เราแค่ฝันไปจริงๆเหรอ...”

วริสาสบตากับเพื่อนสาว... อยากให้เป็นดั่งที่ภาพิมลคิดจริงๆ แต่... โชคชะตาชอบเล่นตลกกับเธอเสมออย่างคราวของที่แม่ตายนั่นก็ครั้งหนึ่งแล้ว ตอนพ่อแต่งงานใหม่ก็อีกครั้งหนึ่ง หากคราวนี้อยู่ๆเธอจะต้องตายโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

ภาพิมลไม่อาจให้คำตอบใดๆได้อีก นอกจากนั่งทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ

วริสาถอนสายตาจากเพื่อนสาว เหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ปุยเมฆรูปนกกำลังลอยเลื่อนบนท้องฟ้ายามบ่ายอันแสนสดใส

Create Date : 25 สิงหาคม 2551		8 comments
Last Update : 25 สิงหาคม 2551 0:59:45 น.
Counter : 479 Pageviews.
Share Tweet