Bloggang.com : ploy666 : ความรักริมดาว 05

ความรักริมดาว 05

ความรักริมดาว 05
ผู้แต่ง ploy666 (สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย)

“อาจจะมีคนแกล้ง เช็คเบอร์ที่ส่งแฟกซ์มาหรือยัง”

วุ้นเส้นมีสีหน้าเป็นกังวลขณะพลิกตรวจกระดาษกองนั้นเหมือนจะหาข้อจับผิดให้ได้แต่ไม่สำเร็จ

ปวริศนั่งหน้าซีดอยู่กับโซฟาอีกฝั่ง

“เบอร์นี้เลยครับพี่วุ้นเส้น เบอร์ที่ส่งมันก็เบอร์เดียวกับเครื่องที่รับสายนี่แหละ มันจะเป็นไปได้ยังไงที่เครื่องส่งเครื่องรับอันเดียวกันน่ะ”

ความศรัทธาที่ว่าตัวเองจะเป็นอิสระจากเพชรกะรัตของเขาเริ่มสั่นคลอน ปวริศไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้ากับสิ่งใด

การกลั่นแกล้งอย่างนั้นหรือ
แล้วจากใครกัน...

อีกหนที่ปวริศยกมือลูบใบหน้าอย่างเหม่อลอย ก่อนจะบอกต่อว่า

“เมื่อคืนผมฝันเห็นคุณเพชร”

คนฟังทำสีหน้าแปลกๆก่อนซักไซ้ “เรานอนหลับไม่สนิทหรือเปล่า หรือเพราะไปนอนห้องคุณเพชรเข้าเลยฝันเป็นตุเป็นตะ”

“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ แต่ในฝันคุณเพชรเธอมาหลอกผม”

“นายไม่ใช่คนกลัวผีนี่ริศ อย่าคิดมากสิ”

วุ้นเส้นปลอบไม่เต็มเสียงนักเมื่อเริ่มเหลียวมองรอบตัวอย่างหวาดระแวงไม่น้อย

“ผมว่าจะเก็บพวกนี้ไปทิ้ง ถ้าแม่เห็นกลัวจะคิดมาก”

“พี่ก็ว่าดี”

คุณทิพย์เป็นคนเชื่อเรื่องจิตวิญญาณและโลกหลังความตาย ขนาดพอรู้ว่าต้องมาอยู่นี่เข้าจริงๆเรื่องแรกที่ท่านคิดก็คือการทำบุญบ้านอุทิศส่วนกุศลให้เพชรกะรัตผู้เป็นเจ้าของเดิม

ไม่มีลูกคนไหนทักท้วงเพราะรู้ดีว่าจะสร้างขวัญกำลังใจให้มารดาเพิ่มขึ้น

ถึงยังไงเพชรกะรัตก็ได้ชื่อว่าตายโหง คนไทยมักถือว่าวิญญาณจะเฮี้ยนผิดจากคนตายตามวาระอันปกติ การจะมาอาศัยในบ้านเดิมที่เจ้าของมีอันเป็นไปแบบกะทันหันทำให้เกิดความกดดันไม่มากก็น้อย

“อีกสักชั่วโมงโน่นแหละกว่าทางบ้านโน้นจะขนของมาถึงนี่ พี่ส่งคนไปช่วยตั้งหลายคนริศไม่ต้องห่วงนะ” วุ้นเส้นแสดงออกถึงความมีน้ำใจ

ปวริศเอ่ยขอบคุณก่อนปรึกษาหารือเรื่องใหม่ที่เป็นสาเหตุให้เขาต้องขอให้วุ้นเส้นมาที่นี่ก่อนใครๆจะมาถึง

“เมื่อวานมีคนมาที่นี่สี่คน พวกเขาอ้างว่าเป็นคนรักของคุณเพชร เธอเคยสัญญาไว้ว่าถ้าเธอเป็นอะไรไปจะแบ่งสมบัติให้พวกเขาเพื่อไปตั้งตัว”

“โห...สี่คน” วุ้นเส้นอุทานออกมาอย่างทึ่งจัด

“ไม่เท่านั้นน่ะสิครับ เท่าที่ถามดูเธอคบสี่คนนี้ในเวลาไล่เลี่ยกันซะด้วย แล้วทุกคนก็มีแหวนมาแสดงตัวว่าเป็นคู่รักของคุณเพชร ตอนนี้ต่างคนต่างจนแต้มไม่มีที่ไปจนเห็นข่าวคุณเพชรเลยมาเพราะอยากรู้ว่ามีพินัยกรรมแบ่งอะไรให้พวกเขาบ้างไหม”

“แหวนอะไร”

“แหวนแบรนด์เนมของคาร์เทียร์ ผมจำได้ว่าเป็นแหวนคู่ในคอลเลคชั่นอะไรสักอย่างนี่แหละ ช่วงหนึ่งคุณเพชรใส่ติดมือตลอด มาตอนหลังๆเธอว่าเธอทำตกหายไปไหนสักที่”

วุ้นเส้นหลุดปากถามมาด้วยประโยคที่ปวริศคาใจก่อนหน้านี้
“ทำไมต้องคาร์เทียร์”

“ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะครับ”

“ไม่ใช่แหวนประจำตระกูลสักหน่อย พวกนี้อาจไปซื้อมาแล้วแอบอ้างก็ได้”

“แต่ผมกลับคิดอีกอย่างนะพี่”

“คิดยังไง”

แค่แหวนยี่ห้อดังแม้จะราคาแพงไปบ้างวุ้นเส้นก็ไม่ให้ความสลักสำคัญใดๆมากนัก แต่สีหน้าท่าทางของปวริศแสดงว่ากำลังไตร่ตรองบางประการในใจ

“ถ้ามีคนเอาพวกแหวนเก่าๆมาแอบอ้างว่าเป็นแหวนที่คุณเพชรให้นี่สิไม่สมเหตุสมผล คุณเพชรเธอชอบพวกแบรนด์ดังแบบนี้มากกว่าเครื่องเพชรสมัยเจ้าคุณปู่หรือกรุกรุงเก่า”

“แล้วเราจะเอายังไงริศ คงไม่ใช่อยากเป็นพ่อพระแบ่งมรดกให้คนแปลกหน้าไปเฉยๆหรอกนะ”

“ฟังก่อนสิครับ อย่างแรกผมเห็นแนวโน้มว่าอาจเป็นไปได้ที่คุณเพชรจะเป็นคนให้แหวนแล้วก็สัญญาปากเปล่าให้ความหวังสี่คนนี่เอาไว้ แต่อย่างที่สองน่ะทั้งหมดก็ยื่นคำขอร้องว่าต้องการส่วนแบ่งตามแต่ผมจะจัดให้เพื่อไปตั้งตัวเริ่มต้นใหม่ ผมว่าพวกเขาอาจถึงทางตันจริงๆถึงแบกหน้ามาขอร้องแบบนี้ จริงๆแล้วผมก็ไม่ใช่คนใจบุญขนาดจะไปเที่ยวยกเงินให้ใครสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกนะ เลยปฏิเสธไปแล้วอ้างว่าไม่มีหลักฐานยืนยันว่าคุณเพชรบอกไว้ แต่เมื่อเช้าที่กระดาษแฟกซ์พวกนี้มันหล่นลงมา ผมอดคิดไม่ได้ว่าบางทีคุณเพชรอาจยังไม่ได้ไปผุดไปเกิดเพราะว่าเธอยังไม่ได้ทำตามสัญญาข้อนี้ก็ได้”

ตอนท้ายๆความคิดของเขาเริ่มผุดพรายขึ้นมาทีละนิดแม้กระทั่งตัวเองก็แปลกใจ

วุ้นเส้นขมวดคิ้วเหมือนพยายามจะตามให้ทัน

“นายคิดว่าผีจะหลอกนายด้วยเทคโนโลยีไฮเทคอย่างการใช้แฟกซ์เป็นเครื่องมือกลางวันแสกๆได้เหรอริศ พี่ว่านายเพี้ยนเหมือนคุณเพชรเข้าไปทุกทีแล้วล่ะ!”

ปวริศเองก็งงกับสมองของตัวเองเหมือนกัน

อย่างน้อยเขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าผีจะหลอกผ่านเครื่องแฟกซ์ตอนที่ตะวันขึ้นหราอยู่บนฟ้า แถมเขาเองก็ตื่นเต็มตามีสติสมบูรณ์พร้อมทุกอย่าง

แต่ใครจะยืนยันกับเขาได้ว่าถ้าคนเราตายเป็นผีไปแล้วจะใช้แฟกซ์ไม่ได้กันล่ะ...

คุณทิพย์เงยหน้ามองลูกชายที่เพิ่งวางลังใบสุดท้ายลงที่พื้น

“เหนื่อยไหมลูก...หมดเสียทีนะ”
หญิงวัยกลางคนหันไปมองรอบห้องส่วนตัวแห่งใหม่อย่างพึงพอใจ

“ริศนอนห้องเก่าคุณเพชรได้ใช่ไหม รุ้งเองก็อยากได้ห้องนอนแขกข้างบนที่ว่างอยู่ห้องหนึ่ง แต่แม่ไม่อยากขึ้นบันไดน่ะ อยู่ชั้นล่างนี่ดีแล้ว”

“ถ้าแม่ไม่ติว่าห้องนี้เล็กกว่าห้องชั้นบนก็ไม่มีปัญหาครับ”

“กว้างออก”

คำกล่าวนั้นไม่เกินจริงเมื่อเทียบกับบ้านเก่าที่พวกเขาเพิ่งย้ายออกมา แต่ถึงยังไงปวริศก็คิดว่าเขาต้องใช้เวลาปรับตัวไปสักระยะกว่าจะคุ้นเคยกับที่นี่

“พี่วุ้นเส้นช่วยหาเด็กรับใช้มาให้แล้วสองคนนะครับ คงช่วยแม่ทำความสะอาดบ้านได้บ้าง ทยอยทำไปเรื่อยๆอย่าไปเครียดมากนัก บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ผมว่าจะหาคนเพิ่มเติมอีกที” ปวริศแจกแจงสิ่งที่กะเอาไว้เพื่อให้มารดาคลายกังวลลง

คุณทิพย์พยักหน้าน้อยๆอย่างพึงพอใจ

“บ้านคุณเพชรสวย...” ท่านชม

“เก่ามากแล้วฮะ มีต้องซ่อมหลายที่เหมือนกัน ได้ยินว่าเป็นมรดกตกทอดกันมา นี่ถ้าเป็นบ้านใหม่ที่คุณเพชรเธอปลูกเองผมว่าคงออกแนวร่วมสมัยมากว่าเพราะเธอชอบแบบนั้น แต่คงเพราะเห็นว่าของเดิมถูกอนุรักษ์มาในครอบครัวก็เลยเอาไว้ตามเดิมแบบนี้”

“ดูเหมือนเธอขี้เหงานะ”

ประโยคนั้นทำให้ปวริศนิ่งไปเหมือนไม่เคยคิดมาก่อน

“แม่ว่าอะไรนะครับ”

“แม่บอกว่าคุณเพชรเธอคงเหงาน่ะ เลยไม่อยากเปลี่ยนบ้านให้แปลกไปจากสมัยที่เคยมีญาติผู้ใหญ่อยู่ด้วยเยอะๆ”

ข้อสันนิษฐานของมารดาเป็นมุมมองที่ปวริศไม่เคยคิดจะมองหาในตัวเพชรกะรัต

เพชรกะรัตจะขี้เหงาเกินไปหรือเปล่าเมื่อหวนนึกว่าหล่อนคบผู้ชายสี่คนในคราวเดียวกัน จะว่าไปทั้งสี่คนนั้นนอกจากหน้าตาดีปวริศก็ยังไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไมเพชรกะรัตจึงยอมคบหาสมาคม

หล่อนคงมีเหตุผลของตัวเองนั่นแหละ

แต่คบทีเดียวสี่รายนี่ฟังดูก็ออกจะเกินไปหน่อยเหมือนกัน...

ปวริศแสร้งเป่าลมหายใจออกทางปากเพื่อเลี่ยงการอธิบายอันอาจเป็นการนินทาคนตายไปแล้ว
โชคดีที่ความสนใจของคุณทิพย์เบี่ยงเบนไปเมื่อเห็นบางสิ่ง

“คราบเปื้อนอะไรกัน...ริศดูสิ แม่ไม่ได้หยิบแว่นสายตามา มองไม่ค่อยถนัด”

“แค่น้ำซึมจากขอบหน้าต่างน่ะครับแม่ ไม่มีอะไร”
คนรายงานเม้มปากอย่างกังวล เขาเอาตัวไปบังมันเอาไว้คล้ายไม่เจตนา กล่าวเรียบๆว่า
“เดี๋ยวผมจะดูให้อีกทีว่ามีชำรุดตรงไหนหรือเปล่า”

“เมื่อคืนฝนก็ไม่ได้ตกนี่นะ” คุณทิพย์และไม่ได้ติดใจสิ่งใดอีก ผละจากไปวุ่นวายกับการเคลื่อนย้ายจัดวางข้าวของเล็กน้อยๆ

ปวริศมองตามจนแน่ใจว่ามารดาไม่หันกลับมาอีก ชายหนุ่มจึงก้มหน้าลงไปชิดรอยน้ำที่ซึมทาบผนังเห็นเป็นเงารางๆนั่น

ไม่มีอะไรที่ต้องคิดอีกต่อไปเมื่อใจกระหวัดคิดถึงข้อความเดียวกันที่เคยเห็น

ประโยคที่มากับแฟกซ์เมื่อเช้านี้
คำที่โยกคลอนความเชื่อมั่นถึงการจากไปของเพชรกะรัตในจิตใจเขา

...เพชรกะรัตยังอยู่...ปวริศอยากจะร้องไห้ออกมา

นี่เขาคิดผิดหรือถูกกันนะที่ต้องมาอยู่ร่วมบ้านกับดวงวิญญาณอันไม่สงบสุขของอดีตเจ้านายสาว หนึ่งปีนับจากนี้เขาคงไม่อาจนอนหลับสนิทได้อีกครั้ง

เสียงมารดาแว่วดังมาจากระยะไกล
“ริศว่าเจ้าที่บ้านนี้แรงไหมลูก แม่แปลกใจน่ะจ้ะ บ้านออกใหญ่โตไม่เห็นมีศาลพระภูมิสักหลัง เขาอยู่กันมาได้ยังไงตั้งหลายรุ่นโดยไม่คิดจะตั้งศาลพระภูมิสักที”

“ไม่น่าจะ...แรงครับ” คนตอบขาอ่อนระทวย ทรุดลงนั่งกับพื้นพิงผนังกุมขมับนิ่ง

อย่างน้อยเพชรกะรัตก็ ‘แรง’ กว่าเจ้าที่เป็นไหนๆสำหรับบ้านหลังนี้

และเขารู้แล้วว่าสิ่งที่ตนเองต้องทำต่อไปคืออะไร...

Create Date : 04 กันยายน 2551

Last Update : 4 กันยายน 2551 19:00:32 น.

4 comments

Counter : 510 Pageviews.

แรงจริงๆ ด้วย แต่แหม อุตส่าห์มาหลอกสวยๆ ทั้งที ไม่น่าทำมือเปื่อยเลยน้า หมดสวยเลย ฮ่าๆๆ

โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา

) วันที่: 5 กันยายน 2551 เวลา:17:17:02 น.

มาต้อนรับแทนครับ

คุณพีท....ณ ลายปากกา(ส์)

นั่นแน่ะๆ อยากเห็นผีสวยๆใช่รึเปล่า
หาอยากครับ เพราะเจ๊พลอยส่องกระจกดูเป็นแบบมาน่ะ เอิ๊กๆๆ

กริ๊วววว (มาตอบอย่างมึนๆ แล้วก็จากไปอย่างมึนๆ)

++++++++++++++++++++

โดย: รักดี (ploy666

) วันที่: 7 กันยายน 2551 เวลา:11:39:21 น.

อ๊าก (ไม่)รักดี ปากร้าย ฟ้องเจ๊พลอย

โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา

) วันที่: 16 กันยายน 2551 เวลา:20:06:24 น.

เห็นด้วยค่ะพี่พีท
หนหน้าคงต้องมีการหักแต้มกันหลังไมค์มั่งละ
ฮึ่ม!!!

55+

โดย: ploy666 IP: 124.157.236.104 วันที่: 26 กันยายน 2551 เวลา:4:30:58 น.