เสน่หาผลาญใจ บุษบายุธ
หากแม้นต้องเหน็ดเหนื่อยสายตัวแทบขาดสักเพียงไรถ้าพัดจันทร์มีความรักจากคนที่ชื่อว่าพ่อแท้ๆ เธอก็พร้อมจะสู้จนขาดใจแต่เมื่อความจริงแล้วเธอคือลูกชิงที่ไม่ว่าจะทำดีสักเท่าไรก็ไม่เคยมีค่าในสายตาเขา ทว่าพัดจันทร์กลับทำไม่ได้แบบที่เธอควรทำด้วยการปล่อยให้พ่อตัวเองต้องไม่เหลืออะไรในชีวิตการขายตัวเองเป็นหนี้เสน่หาให้แก่ผู้ชายหน้าไว้หลังหลอกอย่างปรัชญ์ก็คือหนทางเดียวที่พัดจันทร์จะมีทางเลือก
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่ใช่ความบังเอิญแต่คือการแก้แค้นไฟแห่งความพยาบาทมันสุมอยู่ในอกของปรัชญ์พอๆกับอายุของพัดจันทร์ และเมื่อถึงเวลาที่ปรัชญ์รอคอยเขาไม่สนใจว่าพัดจันทร์จะต้องกลายเป็นเหยื่อไร้เดียงสาเมื่อเธอเธอยินยอมจะเดินเข้าสู่การรอคอยของปรัชญ์แล้วเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายพ่อพระหน้าไหนที่จะปล่อยให้แผนการที่เขาลงมือวางแผนอันแยบยลล่มสลายไปเพียงเพราะน้ำตาของผู้หญิงที่ชื่อพัดจันทร์
พัดจันทร์ไม่ได้อ่อนเดียงสาจนไม่รู้ว่าการที่เธอยอมเอาตัวเข้าแลกจะไม่มีวันได้ความรักกลับคืนมาทั้งจากพ่อหรือแม้แต่ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าหนี้ใจหินอย่างปรัชญ์หากสิ่งที่เธอไม่เตรียมใจได้รับมันก็คือความอ่อนหวานบางอย่างที่ปรัชญ์ตั้งใจหรือเพียงแค่กลลวงที่เอาไว้หลอกลวงผู้หญิงเช่นเธอแต่ชีวิตที่ผ่านมาบนถนนสายสีเทาซึ่งเธอจำเป็นต้องทำก็คอยย้ำเตือนพัดจันทร์ไม่ให้หลงละเลิงไปกับอารมณ์อ่อนไหวที่ทำให้จิตใจอ่อนแอซึ่งเรียกว่าความรัก
หรือสิ่งที่ปรัชญ์ตั้งใจมาตลอดนับตั้งแต่เขาลงมือทุ่มเทแก้แค้นจะเปลี่ยนไปชีวิตที่เพียบพร้อมแต่อ้างว้างของเขาไม่ได้ปรารถนาการเอาคืนอย่างสาสมใจ หากปรัชญ์ต้องการผู้หญิงที่เขาจะมีโอกาสได้ใช้ชีวิตกับเธอไปจนวันตายและเมื่อพัดจันทร์ก้าวเข้ามาอย่างไม่เต็มใจ ปลุกเร้าความรู้สึกที่ตายดับไปนานให้ลุกโชนขึ้นมาเขาก็น่าจะเสี่ยงกับเกมที่เดิมพันด้วยหัวใจนี้อีกครั้งหนึ่งแต่เมื่อสิ่งที่ทำให้ปรัชญ์และพัดจันทร์มาอยู่บนเส้นทางเดียวกันคือเรื่องหลอกลวงเขาจะทำฉันใดให้พัดจันทร์ได้เข้าใจถึงปณิธานใหม่นี้
บางทีพัดจันทร์ก็อยากจะอ่อนไหวและเชื่อในความรักหากกำแพงระหว่างกันไม่ใช่เพียงแค่เหตุผลที่เธอกลายมาเป็นผู้หญิงของปรัชญ์แต่หมายรวมถึงอดีตของเธอด้วย เส้นทางที่พัดจันทร์ไม่มีสิทธิ์เลือกจะทำในวันวานเป็นเหมือนเครื่องตอกย้ำให้เธอสำนึกว่าต่อให้รักสักเพียงใดผู้หญิงที่ควรคู่เคียงข้างปรัชญ์ไม่ควรเป็นเธอ แต่ควรเป็นสตรีที่เหมาะสมเท่านั้นและในความหวั่นไหวของอารมณ์บนเส้นทางที่พัดจันทร์ต้องเลือกความลับบางอย่างที่เคยทำลายความสุขของพัดจันทร์ครั้งหนึ่งได้ตามหลอกหลอนอีกครั้งและมันส่งผลยิ่งใหญ่กว่าเดิมเพราะมันอาจเป็นอุปสรรคที่ตัดขาดความรักระหว่างกันให้ดับดิ้นตลอดไป
ปรัชญ์เชื่อเสมอว่าความมองเห็นความรักในดวงตาของพัดจันทร์แต่ทำไมเขาถึงไปไม่ถึงใจเธอเสียที และในวันนี้ปรัชญ์ได้รู้ว่าอะไรคือเหตุผลของการจะไม่รักกันมันก้ำกึ่งระหว่างโกรธหรือรัก ทว่าเมื่อถึงจุดหนึ่งของชีวิตที่ไม่มีสิ่งใดแน่นอนมันก็ทำให้ปรัชญ์และพัดจันทร์ได้เข้าใจว่า ความจริงคือสิ่งที่ต้องเผชิญแม้ว่ามันจะเจ็บปวดหรืออ่อนหวาน และเมื่อกล้าจะสู้กับมัน ความจริงที่ซ่อนเร้นก็ได้พิสูจน์ตัวเองบางที่ความเจ็บช้ำและการทรยศหักหลังในวันวานของปรัชญ์ก็เพื่อให้เขาได้มีวันนี้วันที่ผู้หญิงที่ยืนเคียงข้างเขาไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่น หากคือเธอที่ชื่อพัดจันทร์
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 264 คน [
หลังจากคิดว่าชาตินี้คงไม่มีวันได้อ่านเรื่องเสน่หาผลาญใจของบุษบายุธแล้ว เนื่องจากสมัยที่ฟีน่าติดนิยายออนไลน์หนักหน่วงหลายปีก่อน เคยอ่านนิยายเรื่องนี้มาก่อนแต่จำชื่อเรื่องไม่ได้ จำได้แต่ชื่อนางเอกว่า ที่ชื่อว่าพัดจันทร์ รู้สึกแปลกดีจนจำฝังใจ แล้วนักเขียนก็หายตัวไปเฉยๆ ไม่มาอัพอีกเลยจนถึงตอนนี้ ก็หลายปีอยู่ ตัดใจจนลืมไปแล้วว่าเคยอ่าน จนมาเห็นปกและชื่อคนเขียนซึ่งฟีน่าตามอ่านอยู่ พออ่านคำโปรยก็คุ้นชื่อนางเอกแล้วล่ะ ก็คือนิยายที่เราตัดใจลืมมันไปแล้วนี้เอง หลายคนจะเห็นฟีน่ากรีดร้องในเพจว่าจะได้อ่านแล้ว ดีใจชะมัด พอออกมาต้องรีบสอยมาครอบครองค่ะ เดี๋ยวจะพลาดอีกแบบหลายเล่มที่รอเวลาจนมันหมด
น่าจะเรียกว่าเป็นความนิยมของคนเขียนก็ว่าได้นะคะ หลังจากอ่านของบุษบายุธหรือนามปากกาอีกชื่อ พินทุมดี พระเอกจะต้องแก่กว่านางเอก ซึ่งโดนใจฟีน่าล่ะ มีชัยไปครึ่งหนึ่ง เรื่องนี้ก็ตามนั้นค่ะ พระเอกช้ำรักจากแม่นางเอก เพราะไปรักกับพ่อเธอ จนแต่งงานมีนางเอก พระเอกที่นอกจากอกหักช้ำรัก ยังสิ้นไร้ทุกสิ่งอย่าง และมีบาดแผลทางกายติดมาด้วย เขาเต็มไปด้วยความแค้น ค่อยๆสร้างตัวเองมาจนยิ่งใหญ่ในตอนนี้ แต่แม้ว่าเขาจะเจ็บปวดจากอดีต หากไม่ถึงกับตามหาแก้แค้นครอบครัวนางเอก แต่เมื่อบังเอิญได้เจอก็ไม่พลาดจะเก็บเกี่ยวมัน เป็นที่มาของแนวหนี้สวาท ทาสอสูร พ่อเป็นหนี้ ลูกต้องชดใช้ แม้ว่าพ่อจะไม่ค่อยรักเธอ แต่เป็นลูกต้องกตัญญูและดูเหมือนลึกลงไปในจิตใจนางเอก เธอรู้สึกว่าอย่างน้อยเธอก็เป็นที่ต้องการของใครสักคนหนึ่ง ทดแทนที่พ่อไม่เคยต้องการเธอเลย หากการเข้าไปอยู่ในฐานะผู้หญิงของพระเอกก็ไม่ได้ง่ายนัก เมื่อทั้งสองต่างก็มีกฏเกณฑ์ระหว่างกัน เธอยื่นข้อเสนอเรื่องเวลาที่ปรับตัวให้เข้ากับพระเอก จนมันยิ่งทำให้จิตใจอ่อนไหวเกือบเรียกว่ารัก แต่มันก็เต็มไปด้วยอุปสรรคจากตัวเธอเองที่ไม่กล้ารักและไม่อยากจะรักคนที่ทำให้เธอไม่มีทางเลือกนอกจากขายตัวใช้หนี้ แล้วเมื่อทุกอย่างจะดีขึ้นก็เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ ความลับที่อาจทำให้เธอไม่อาจรักพระเอกได้ก็เข้ามา หากท้ายสุดชีวิตคนเราไร้ความแน่นอน เมื่อรักก็จงคว้าไว้อย่าได้รีรอก่อนจะเสียใจที่ไม่กล้ารัก ทำให้ทั้งสองคนได้ลงเอยกันเสียที
อย่างที่บอกว่างานนี้ ของดี พิมพ์นิยมมีชัยไปก่อน เก็บเกี่ยวแต้มลำเอียงรักในอายุของพระเอกค่ะ แน่นอนว่าเล่มนี้คือนิยายแนวแก้แค้น เอาตัวใช้หนี้ของครอบครัว แต่พระเอกไม่ใช่คนที่คิดจะหักหาญเอาแต่ใจตัวเองนะคะ เพราะความที่เขาเองก็รู้สึกว่าเขาเองก็มีบางอย่างที่อ่อนหวานกับนางเอกเล็กๆ จนอยากจะลองเสี่ยงจริงจังกับผู้หญิงคนนี้ดู เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มในวันก่อน ใจร้อน หุนหันพลันแล่น แต่ผ่านร้อนหนาวมามากมาย แค่ยังไม่แน่ใจว่ามันจะมั่นคงแค่ไหน ก็ต้องให้เวลาพิสูจน์กันไป ดังนั้นคุณปรัชญ์จึงได้ใจสุดๆเลยค่ะ เขาพยายามจะเข้าใจนางเอก อ่อนโยนกับนางเอก และไปๆ มาๆ เป็นคนให้กำลังใจนางเอก ปลอบโยนเธอในเวลาที่อ่อนแอและไม่มีใคร เป็นคุณสมบัติของโคแก่ที่ดีเริดเป็นอย่างยิ่งค่ะ นี้ขนาดคิดจะแก้แค้นพ่อนางเอกแท้ๆ แต่เขาก็คิดได้อยู่เล็กๆ ว่า มันไม่ใช่ความผิดของนางเอก มันคือเรื่องของพ่อนางเอกและเขาเท่านั้น ไม่ควรมาลงที่นางเอกแล้ว จึงไม่ยากที่จะหลงรักโคแก่แบบคุณปรัชญ์ค่ะ เขาอาจจะเย็นชา โหดหินในเรื่องงาน และเรื่องนางเอกบางครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่คุณปรัชญ์จะทำตัวเสียคะแนน บางฉากที่เอาเปรียบนางเอกได้ ผูกมัดนางเอกได้ คุณปรัชญ์ก็ยังไม่ยอมทำ เพราะอยากทำให้นางเอกประทับใจในความรักของเขา แม้ยัยนางเอกจะน่าหมั่นไส้ที่มองไม่ค่อยเห็น หรือเห็นแต่ทำไม่รู้ แต่คนอ่านเห็นค่ะ แทบจะบอกว่า ถ้ายัยนางเอกหน้ามืดตาบอดแบบนั้น คุณปรัชญ์หันมามองคนอ่านแทนก็ได้นะคะ พร้อมเสมอค่ะ
และจากที่จำเรื่องนี้ได้เพราะชื่อนางเอกว่าพัดจันทร์ แต่ฟีน่าจำอะไรของเธอไม่ได้ว่าอุปนิสัยเป็นไง แต่ฉากช่วงแรกๆ นี้ใช่อยู่ เว้ากันซื่อๆ ตามประสาเลยว่ารู้สึกยังไงกับพัดจันทร์ ฟีน่าอยากแช่งให้ไม่สมหวังค่ะ คือหล่อนดูงี่เง่าในหลายฉากนะคะ ตั้งแต่เริ่มต้นกันเลย แถมดูจะไม่ค่อยเชื่อใจหรือไว้วางใจคุณปรัชญ์ของฉันเลยนะหล่อน ระแวง เคลือบแคลงใจอีก จนคุณปรัชญ์อ่อนอกอ่อนใจว่าทำไมไม่เชื่อกันบ้าง บางทีก็มาพาลแล้วลงกับคุณปรัชญ์บ้าง โทษคุณปรัชญ์บ้าง ยัยคนนี้ชักเอาใหญ่ คุณๆคงคิดว่า นางเอกนี้นิสัยไม่ดีสุดๆเลยใช่ไหมคะ จะว่าอย่างนั้นก็พูดไม่ได้เต็มปากหรอกค่ะ เพราะว่าพื้นของนางเอกทำให้เธอเป็นแบบนั้นเพราะอะไร
นางเอกต้องเจ็บปวดกับพ่อที่ไม่รักเธอเลย ไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา และเหมือนจะเกลียดเธอ แต่ท้ายสุดเมื่อเกิดเรื่องเธอคือคนต้องรับผิดชอบ ไม่แปลกที่นางเอกจะไม่ชอบพระเอกเลย เพราะเขาบีบบังคับเธอให้มาเป็นผู้หญิงของเขา เพราะเขาทำให้เธอต้องเลือกเส้นทางที่ไม่อยากได้ ความไม่ชอบหน้าจนเรียกว่าเกลียดพระเอกจึงไม่น่าประหลาดใจ ความใจหินในช่วงแรกของพระเอกก็ทำให้เธอไม่อาจเชื่อใจพระเอกได้อีกเช่นกัน เธอรู้จักแต่ภาคเจ้าหนี้หน้าเลือดมาตลอด ถึงแม้ว่าพระเอกจะเริ่มดีกับเธอ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้เธอมั่นใจว่ามันจริงหรือหลอก แต่ตรงนี้ ฟีน่าออกจะรำคาญนางเอกว่าเชื่อพระเอกบ้างได้ไหม ฉันว่าหล่อนเยอะล่ะ ฉันอยากอ่านเวลาเธอน่ารัก เธออ่อนหวานกับคุณปรัชญ์ฉันบ้างนะ บางทีหล่อนก็ดื้อรั้นเสียจนฉันจะเริ่มไม่อยากให้เธอเป็นนางเอกแล้วนะ แต่ก็มาลดระดับความเกรียนลงไป เริ่มๆ จะดี สักพัก กราฟความเกรียนเธอเริ่มขึ้นอีกที ซึ่งบางเหตุผลก็อย่างที่บอกว่าเข้าใจเธอนะ (แต่แอบหักคะแนนความประพฤติ) โดยเฉพาะเรื่องซุบซิบที่เธอไม่คู่ควรกับพระเอก เมื่อเขาคือนักธุรกิจใหญ่ แต่เธอเป็นแค่ผู้หญิงในสถานเริงรมย์ที่ผู้ชายมากหน้าหลายตาเคยเที่ยว แม้เธอจะไม่เคยมีอะไรกับใคร แต่ได้ชื่อว่าผู้หญิงทำอาชีพนั้นมาก่อน มันก็ต้องมีเสียงนินทาลับหลังอยู่แล้ว ยิ่งทำให้นางเอกอยากจะถอยห่างจากพระเอกไปกันใหญ่ อุปสรรคความหวานซึ้งมาเป็นระลอก
แต่อะไรคงไม่เท่าประเด็นก่อนจบค่ะ คือโมโหนางเอกในความไม่เชื่อใจของเธอ แต่ลึกลงไปมันก็มีเหตุผลที่ทำให้นางเอกไม่เชื่อ เพราะมันมาจากปากของคนที่เธอเรียกว่าพ่อ คนที่เธอรักแม้จะไม่รักเธอ และนำไปสู่การตัดรอนที่ออกจะสร้างแง่ลบให้นางเอกกับคำว่าไม่เคยมีความเชื่อใจในตัวพระเอกตลอดเวลา แต่ท้ายที่สุดคำตอบอีกมุมก็คือว่าทำไมนางเอกถึงไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับพระเอก เพราะเธอกลัวพระเอกรับไม่ได้ เธอจะรับความเจ็บช้ำในความจริงไว้คนเดียว เพราะเธอรักเขามากที่สุด ซึ่งนางเอกเองตัดสินใจอะไรอยู่บนพื้นฐานของคำว่าไม่เชื่อมั่นในตัวพระเอกเป็นหลักค่ะ คือถ้าเธอเชื่อสักนิดอาจจะเป็นอีกรูปแบบหนึ่ง นางเอกคงจะไม่น่าหมั่นไส้ตั้งแต่ต้นจบแบบนี้ได้ แต่เราเองอ่านไปก็เข้าใจในเหตุผลและการกระทำของเธอ หากความเข้าใจไม่ได้ช่วยให้เราปลื้มนางเอกสุดๆนะคะ พระเอกเราควรได้คนที่หนักแน่นกว่านี้สักหน่อย นางเอกลมเพลมพัดอารมณ์ของเธอราวกับสาววัยทองมากกว่าพระเอกที่อายุควรจะวัยทองเสียอีก ใจหนึ่งฟีน่าก็ช่วยค้านให้นางเอกก็คือ นางเอกอายุแค่ 24 นับว่าน้อยแม้ว่าต้องเป็นเสาหลักของครอบครัว หากภาวะทางจิตใจคงไปเทียบกับพระเอกที่ตั้ง 44 ไม่ได้ เลยมองภาพคำว่าวุฒิภาวะได้ คิดในแง่ว่าในตอนที่พระเอกเกิดเรื่องแบบนี้ในอายุที่พอๆ กับนางเอก เขาก็อาจจะทำในสิ่งที่ไม่ต่างจากนางเอกเลยก็ได้
มันก็เลยแบ่งซีกความรักได้อย่างชัดเจนค่ะ คนแก่ทำอะไรก็ถูกใจในสายตาฟีน่าค่ะ ประมาณสามีแก่เอาใจเมียสาวเช่นนั้น เพราะเมียเด็กเป็นเด็กมีปัญหาครอบครัวติดมาด้วย แต่ไม่ใช่ว่าพระเอกจะไม่มีข้อด้อย ในช่วงแรกๆ ที่ไฟแค้นยังสุมอก ก็ดูจะร้ายนิดๆ แต่อาศัยว่าคงแก่แล้ว ขืนเอาแต่แก้แค้นชาตินี้คงอดมีเมีย พี่ท่านเลยเปลี่ยนใจ โยนทิ้งเรื่องนี้ไปเลย มาแสดงออก แต่ยังไม่รักนะให้เห็น ความหนักแน่นมั่นคงของฝ่ายชายชนะเลิศจริงๆค่ะ ทำอะไรก็ถูกใจเราไปหมด เป็นหลักในชีวิตนางเอกได้อย่างดี เพราะเขาไม่ได้สนใจว่าใครจะนินทาเขาและนางเอกยังไง เพราะเขายืนหยัดด้วยตัวเองไม่ได้ง้อคนอื่น นางเอกจะมาจากไหนเป็นอย่างไร อดีตเป็นผู้หญิงทำงานในไนท์คลับก็แล้วไง เขาไม่สนใจ แล้วคนอื่นมีสิทธิ์อะไรมาคิดแทนเขา คะแนนนิยมของคุณปรัชญ์ติดลมบนมากค่ะ ตรงข้ามกับนางเอกที่มีคะแนนอยู่บ้าง แต่น้อยกว่าคุณปรัชญ์อย่างเห็นได้ชัดค่ะ บางช่วงมีแช่งให้คุณปรัชญ์ไม่เอาหล่อนเลย หมั่นไส้ล่ะ
อีกอย่างที่ชอบนะคะ คือความรักในเรื่องนี้แม้จะเกิดไวแต่ไม่ได้ฉาบฉวย เพราะอย่างน้อยคุณปรัชญ์ก็ค่อยๆ ตะล่อมนางเอกล่ะ ฉากจับกดแล้วยัดเยียดความเป็นสามีจึงไม่เกิด แน่นอนว่าก็ต้องมีบทถึงเนื้อถึงตัวบ้างแต่คุณปรัชญ์ก็มีสติคิดได้เสมอ และไปโทษตัวเองแทนว่าไม่ควรทำให้นางเอกรู้สึกไม่ดีกับเขา งานนี้ถ้าไม่ใจอ่อนก็คงแปลกแล้วค่ะ ผู้ชายคนหนึ่งที่เขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้ กลับไม่ทำทั้งๆที่ปากก็บอกว่าจะไม่ยอมผ่อนปรน ท้ายสุดรักที่มากกว่าเลยทำไม่ลง
สำนวนภาษาของเรื่องก็ถือว่าโอเคเลยค่ะ คาดว่าคนเขียนก็คงรุ่นราวคราวเดียวกับฟีน่า ยิ่งฟีน่าเป็นคนชอบอ่านวรรณคดีไทยด้วย ในเรื่องจะแทรกโคลงต่างๆ ที่เราได้เคยอ่านจากวรรณคดีหลายเล่ม หรือบางเล่มก็แทบจะลืมไปแล้วอย่าง เวนิสวานิช ที่เราคุ้นเคยกันอย่างโคลงนี้
ความเอยความรัก เริ่มสมัครชั้นต้น ณ หนไหน
เริ่มเพาะเหมาะกลางหว่างหัวใจ หรือเริ่มในสมองตรองจงดี
แรกจะเกิดเป็นไฉนใครรู้บ้าง อย่าอำพรางตอบสำนวนให้ควรที่
ใครถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงรตี ผู้ใดมีคำตอบขอบใจเอย
ส่วนนิราศนรินทร์ ก็บทนี้
ตราบขุนคิริข้น ขาดสลาย แลแม่
รักบ่หายตราบหาย หกฟ้า
สุริยจันทรขจาย จากโลก ไปฤา
ไฟแล่นล้างสี่หล้า ห่อนล้างอาลัย
แต่สำหรับนิราศนรินทร์ ฟีน่าคุ้นบทนี้มากกว่าค่ะ
โฉมควรจักฝากฟ้า ฤาดิน ดีฤา
เกรงเทพไท้ธรณินทร์ ลอบกล้ำ
ฝากลมเลื่อนโฉมบิน บนเล่า นะแม่
ลมจะชายชักช้ำ ชอกเนื้อเรียมสงวน
ถ้าเทียบจากงานสามเล่ม (จริงๆ สี่เล่มของนามปากกานี้ค่ะ แต่ติดใจแค่นี้) คุณปรัชญ์ก็คล้ายคุณเพลิงจากสกุณาคืนรักนะคะ ไม่ชอบหน้าพ่อ อยากจะแก้แค้น แต่เอาเข้าจริงก็ทำไม่ลงเพราะติดใจในลูกสาวศัตรู แต่เล่มนี้จะดรามามากกว่าทุกเล่มที่ผ่านมาค่ะ อุปสรรคของพระเอก นางเอกเยอะจนตอนสุดท้าย จะมาหวานชื่นแบบไม่ต้องระแวงว่าจะมีอุปสรรคเข้าทำนองสามหน้าสุดท้ายเลยค่ะ (แต่มันเยอะกว่าสามหน้า ไม่ต้องกลัว) หลังจากแต่งงานแล้วนี้ล่ะ ค่อยวางใจหน่อยว่าไม่มีวิบากกรรมมาเยือนอีก ทำให้ความหวานออกจะน้อยไปนะคะ อยากได้มากกว่านี้ ประมาณจำเลยใจ ทัณฑ์อสูรก็ยังดี เพราะเรื่องนั้นก็ธีมแค้นๆ พ่ออีก แต่นางเอกไม่หัวแข็ง ชีวิตบิดเบี้ยวหนักหน่วงใจแบบพัดจันทร์ เพราะเธอมีบาดแผลในจิตใจพอสมควร ความหวานแบบที่ต้องเอื้อกันระหว่างนางเอกและพระเอกจะหายไปค่ะ ก็ยังดีที่คุณปรัชญ์น่ารักนะคะ เลยหยวนๆไป
แต่ขอบ่นสักเล็กน้อยนะคะ ฉากเลิฟซีนตอนจบ พูดเลยว่ามันไม่ค่อยเข้ากับเรื่องเลย เอาแค่ผีผ้าห่มก็เข้ากับเนื่อเรื่องแล้วค่ะ เรื่องที่ดำเนินมาไม่มีอะไรเลย ก็ไม่มีต่อไปก็ได้นะคะ เหมือนถูกจับให้ต้องมีแปลกๆ ไม่มีฉากเลิฟซีนเนื้อเรื่องในตอนท้ายก็ถือว่าสมบูรณ์แล้วว่าลงเอยกันเสียที ฉันเหนื่อยจะลุ้นแล้วนะ อะไรจะอุปสรรคหน้าแรกยันจะจบเรื่อง ดังนั้นฟีน่าไม่ได้แสวงหาความร้อนแรงจากเนื้อเรื่องเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่รู้ว่าต้นคิดใส่เลิฟซีนมาจากไหน ฟีน่าอ่านงานของนักเขียนมาทุกเล่ม อย่างมากก็นิดๆ หน่อยๆ แต่นี้มาแบบงงๆ เหมือนถูกจับสอดไส้มาจากเล่มอื่นกันเลย ไม่ใช่รังเกียจเลิฟซีน อ่านได้หมด เพียงแต่เนื้อเรื่องมันไม่ได้มาทางนี้เลยค่ะ แพนกล้องไปจับที่โคมไฟหัวเตียง ฉันก็ฟินแล้วล่ะ
แล้วสรุปที่เขียนมายืดยาว สามหน้า สี่หน้า เอาง่ายๆ ว่าสนุกหรือแนวไหม อย่างที่บอกนะคะว่าถ้าแบ่งใจให้เป็นสอง มันผ่านเพราะพระเอกเลยค่ะ ถูกใจไปหมดทุกประการ สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความคือ รักคนแก่ค่ะ ดีเลิศเลอค่ะ แต่ส่วนนางเอกได้คะแนนแค่พอสอบผ่านค่ะ ถ้าไม่เห็นใจอดีตและการหล่อหลอมเธอให้หวาดระแวงจนบางที่ไปลงที่พระเอก คาดว่านางเอกสอบตกค่ะ ฉุดรั้งคะแนนรวมทั้งเรื่องไปด้วย ดังนั้นจะอ่านเล่มนี้ถ้าไม่มีปัญหากับนางเอกที่เยอะและมีมุมงี่เง่าเสมอๆ ก็อ่านได้นะคะ แต่ถ้ามีก็คิดเสียว่าเสพพระเอกค่ะ ถูกใจ ได้ใจและลำเอียงรักอย่างชัดเจน ริษยานางเอกเลยทีเดียวนะคะ แต่พออ่านเล่มนี้จบ ก็คิดต่อไปว่าแล้วฉันจะได้อ่านบุษบายุธอีกไหมเนี่ย แต่ละเล่มที่ออกมาให้อ่าน ห่างกันจนคิดว่านักเขียนเลิกเขียนไปแล้ว ก็คงต้องตามดูไปเรื่อยๆ แม้ว่าเรื่องนี้ฟีน่าจะไม่กรี๊ดแบบสุดใจขาดดิ้น (ติดคะแนนลบนางเอก) เราก็ยังเป็นแฟนบุษบายุธและพินทุมดีต่อไปค่ะ