แม้จะรู้ว่าสิ่งที่บิดาทำผิด แต่เพราะความรักที่ณิรินสัมผัสได้ว่าคือความรู้สึกที่แท้จริง เธอจึงไม่ขัดขวางการกระทำของบิดา แต่ณิรินผู้อ่อนต่อโลกไม่คิดเลยว่าโทษทัณฑ์ของการหยามน้ำหน้าคนของตระกูลวรรชยะ ต้องตอบแทนด้วยราคาอันสูงลิ่บ เมื่อณิรินไม่ปริปากบอกถึงที่หลบซ่อนของบิดาและว่าที่แม่เลี้ยง เมฆาก็จะใช้ทุกวิถีทางในการบีบบังคับเธอให้คายความลับที่เก็บไว้
เหนือกว่าเหตุผลของการแก้แค้น เมฆารู้ดีว่าเขากำลังปกป้องณิรินให้รอดพ้นจากฤทธิ์รักแรงแค้นของบิดา แต่มันจะเรียกว่าสิ่งใดเมฆาตอบไม่ได้ เขาพร้อมที่จะเป็นผู้คุมใจร้าย เพื่อความลับที่ณิรินเก็บงำ เขาพร้อมใจลงทุนก้าวเข้าสู่เกมเดิมพันจำเลยใจ เพราะคนที่เขาจับไว้ในกำมือคือณิรินเท่านั้น สาวน้อยที่เขาถูกตาต้องใจมานาน
เมื่อได้ชื่อว่าเป็นเชลย ณิรินก็ต้องหนี แต่เมื่อเธอได้ก้าวออกไปจากกรงขังของเมฆา เธอไม่อาจทำใจให้ไปจากเขาได้ และพร้อมจะกลับมารับโทษทัณฑ์ที่เมฆาอาจจะลงโทษเธอ แม้มันจะรุนแรงแต่สุดท้ายก็เป็นดั่งเดิม ความอบอุ่น อ่อนโยนที่อาจจะมาพร้อมกับความเอาแต่ใจของเมฆาก็แสดงออกให้ณิรินสับสนใจ
ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่าที่ณิรินยังหลอกลวงเขาไม่หมด การโดนคนอื่นโกหกยังไม่เจ็บเท่ากับคนที่ตนรัก หน้าซื่อตาใส หวังใช้ความรักที่มีแลกกับทุกอย่างเพื่อให้หลุดพ้นไปจากความผิด แม้จะรักแต่มันเจ็บที่ณิรินใช้ความรักมาต่อรองทุกอย่าง ความรู้สึกที่มีให้กัน จะยังหลงเหลือความรักอีกหรือเปล่า
ณิรินไม่อาจโทษเมฆาได้เลย เพราะเธอเพียงคนเดียว เพราะรู้ว่ารัก เธอจึงกล้าทำเช่นนี้กับเมฆา ในวูบหนึ่งของอารมณ์ เธอโกรธ เกลียด ชิงชังเมฆาเป็นที่สุดที่ปรักปรำเธอ แต่แล้วตาที่มืดบอดก็บอกว่า คนที่ผิดคือเธอ เพราะเอาหัวใจของเมฆามาล้อเล่น ณิรินเองก็รู้ดีว่า ในเดิมพันนี้ เธอและเขาต่างก็เจ็บพอๆกัน
จะโทษใครได้ เพราะตัวนั้นโง่เอง เมฆาได้แต่หวังว่าสิ่งที่เขาทำลงไป ณิรินจะรับรู้และยอมรับในหัวใจของเขา ผู้ชายที่เพียบพร้อมไปทุกอย่าง ฉลาดทุกเรื่องแต่โง่งมเรื่องหัวใจ ที่ปฏิเสธเสมอว่าณิรินคือรักแรกพบของเขา และเมื่อเขาโชคดีได้ค้นพบรักแล้ว เมฆาจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องและกวาดทุกอุปสรรคในรักครั้งนี้ แม้ขวากหนามอันใหญ่นั้นคือความแค้นในใจของบิดาเขาก็ตามที
ไม่ใช่ไม่รัก แต่เพราะรักมากไป ณิรินจึงหวาดกลัวว่าความรักของเธอและเขา จะทำให้คนรอบข้างต้องเจ็บปวด แต่แล้วเหตุการณ์เลวร้ายที่ณิรินไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น ก็ทำให้เธอรู้ว่า ต่อให้มีกำแพงที่ยิ่งใหญ่แค่ไหน เธอก็ไม่มีวันจะเลิกรักเมฆาได้
ร้อยอื่นหมื่นแสนอุปสรรคก็ไม่อาจเทียบได้กับสิ่งที่ณิรินและเขาได้ฝันฝ่ามาด้วยกัน ถ้าหากเธออยู่ เขาอยู่ ถ้าหากเธอตาย เขาตาย เมฆาจะใช้ความรักที่มีต่อณิริน ทำให้ทุกคนยอมรับว่า ความรักครั้งนี้ไม่ใช่การเกมการแก้แค้น แต่ว่าหัวใจรักของเขาและเธอเป็นของกันและกันตั้งแต่แรกพบกัน และไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปเท่าไร มันก็ยังคงเป็นเช่นนั้น
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 264 คน [
ว่าด้วยเรื่องของรักแรกพบ แต่ไม่แน่ใจในหัวใจตัวเอง เมื่อนางเอกได้เจอพระเอกครั้งแรกในลิฟต์ของบริษัทพระเอก เมื่อเธอจะเอาเอกสารไปให้พ่อที่ทำงานที่นี้ แล้วเกิดลิฟต์ค้าง นางเอกที่กลัวที่มืด จึงเกิดอาการสติแตก ให้พระเอกได้ดูแลสาวน้อยที่ถูกตาต้องใจแต่แรกพบ แล้วทุกอย่างก็เหมือนจะไม่มีวันได้เจอกันอีกต่อไป ถ้าไม่เพราะพ่อนางเอกดันไปปิ๊งกับสาวของพ่อพระเอก แล้วพากันหนี นางเอกจึงต้องกลายมาเป็นเชลยของพระเอก ที่เขากระโดดเข้ามาเล่นในเกมจำเลยใจ เพราะต้องการคาดคั้นความจริงจากนางเอก และที่สำคัญคือปกป้องนางเอกจากความโกรธของพ่อ
แน่นอนว่าต้องแนวจำเลยรัก แต่ดีว่าพระเอกเขามีความถูกตาต้องใจเป็นทุนเดิม ที่ว่าจะปล้ำทำเมีย(ตามที่ขู่)ก็ได้แค่ชิมๆ เพราะมีอะไรขวางตลอด แถมไม่กล้าทำจริงๆจังๆ กลัวนางเอกจะเกลียดขี้หน้า แล้วก็มีเรื่องให้เข้าใจผิดกันใหญ่โตที่ทำเอาพระเอก นางเอกเจ็บใจกันไป แต่ในความเข้าใจผิดก็ทำให้พระเอกและนางเอกเปิดเผยใจให้กัน จากนั้นจากความเข้าใจผิด ก็เปลี่ยนไปเป็นรัก หากแต่อุปสรรคก็คือความแค้นของพ่อพระเอก ที่สุดท้ายก็เห็นแก่ความรักของลูก จึงยอมทิ้งความแค้น เพื่อได้เห็นลูกชายตัวเองได้อยู่กับคนรัก
พระเอกนี้สเปคฟีน่าเลยค่า อ๊าย โคแก่กินหญ้าอ่อนสุดๆ 36-37 ส่วนนางเอกก็ยี่สิบกว่าๆ เจอกันครั้งแรกตอนนางเอกยังเรียนปีสุดท้ายอยู่เลย คิดเอาเองแล้วกันว่าห่างกันเท่าไร เนี่ยล่ะคนยิ่งอายุมาก อารายๆ มันก็ได้ใจไปหมด เป็นผู้ชายสมบูรณ์แบบทุกอย่าง หล่อ รวย ฉลาด ขรึมๆ เย็นชา เผด็จการ เอาแต่ใจตัวเอง แต่แพ้น้ำตานางเอกตลอด
ตอนแรกนะคะ คิดว่าจะมาแนวแรกๆชอบ แต่พอมาเจอว่าพ่อนางเอกทำอะไรไว้ก้อกะแก้แค้นลูกเดียว แต่พออ่านแล้วไม่ใช่ แกก็ร้ายเพื่อให้นางเอกตายใจ แต่ความรักมีมากกว่าแม้จะยังไม่รู้ใจตัวเองก็ตามที่ พระเอกไม่ใช่คนโง่ด้วยค่ะ แม้จะมีเรื่องเข้าใจผิดนางเอกจนทำให้เขาเสียใจสุดๆไปบ้าง แต่พอคนเราน่ะมันโมโหจนน่าหน้ามืด ก็ไม่แปลกที่จะทำแบบนั้น แล้วตัวเองก็มานั่งลงโทษตัวเอง ว่าไปทำให้เขาเจ็บ เสียใจ ไม่คิดว่าพระเอกจะแก้ตัวด้วยการบอกรักนางเอกไปเลย อธิบายไปเลยว่าที่หน้ามืดทำแบบนี้เพราะอะไร รักมากเลยเสียใจมาก กรี๊ดค่า ชอบๆๆ ไม่อมพะนำทำเป็นเก๊กว่าข้าไม่ผิด เข้าใจผิดแล้วทำไม ก็จะทำแบบนี้ มีอะไรไหม
พระเอกเป็นคนรักมั่นคงมาก ไม่มีหวั่นไหว ไม่เอาเรื่องแค้นของบรรดาพ่อๆมา ตัดรักนางเอก แต่เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ทุกอย่างดีขึ้น แม้จะต้องเข้าข้างพ่อนางเอกเขาก็ยอม เขาไม่มีวันจะเลิกรักนางเอก ไม่ว่าพ่อจะยื่นคำขาดหรือหาผู้หญิงดีขนาดไหนให้ รักแล้วรักเลย และที่เท่ที่สุดคือฉากเอาปืนจ่อหัวใจตัวเองแล้วเพื่อแลกความปลอดภัยของนางเอก คุณเมฆค่า จะน่ารักไปไหน
เกือบลืม ฉากนี้ก็น่ารักค่ะ ตอนที่พระเอกแกล้งให้นางเอกทำอาหารให้กิน แต่นางเอกทำไม่เป็นเลย ก็เลยทำตัวเองเจ็บตัว พระเอกเลยบอกกฏว่า ห้ามไม่ให้นางเอกทำตัวเอง มีแผลหรือเจ็บตัวใดๆอีก ต่อไป ต้องระวัง เพราะเขาคือเจ้าของนางเอก เวลาพระเอกอยู่กับคนอื่นจะเคร่งขรึม แต่ถ้าเวลาดีๆกับนางเอกเนี่ย น่ารักมากเลยค่ะ อิจฉานางเอกสุดๆ ขนาดโดนจับตัวมาวันแรกๆ ประเภทฉุด กระชาก ลากถู ตบตีด่าทอไม่มี แค่จะปล้ำทำเมียเฉยๆ (อุตส่าห์ลุ้นให้สำเร็จแต่ก็กินแห้ว เพราะคุณเมฆน่ารัก)
ร่ายยาวถึงพระเอก ก็ข้ามมานางเอกค่ะ เธอเป็นสาวน้อยอารมณ์ติสต์ที่น่ารักมาก แสนจะเหมาะสมกับพระเอก ไม่ใช่คนเจ้าทิฐิ ปากแข็ง หัวดื้อ หัวรั้นจนน่ารำคาญ เป็นคนยอมอ่อนให้ โดยไม่คิดว่าเป็นการทำลายอัตตาของตัวเอง เพราะรู้ว่าพระเอก เป็นคนที่สมบูรณ์พร้อมทุกอย่าง เคยแต่สั่งลูกน้องมาจนชิน หากอะไรที่เธอผิด แล้วยอมลงให้ก่อนได้เสมอ ซึ่งฟีน่าชอบมากค่ะ ประเภทนางเอกดื้อๆ ฉันไม่ผิด แต่ไม่อธิบาย คิดไปเองไม่มีเหตุผล นำไปสู่การกระทำที่เลวร้าย แต่ณิรินไม่ใช่เลย
ขนาดโดนพระเอกจับขังในห้องเก็บของเพราะโดนเข้าใจผิด ตอนแรกก็โกรธพระเอก แต่มานั่งตรองแล้วเธอมันก็โง่ แทนที่จะอธิบายดีๆ แต่ดันปากแข็ง ใครจะไม่โกรธ หลักฐานมัดตัวขนาดนั้น เป็นเธอก็ต้องโกรธ อาจจะทำยิ่งกว่าพระเอกทำด้วยซ้ำไป และแทบจะหายโกรธที่เห็นพระเอกมานั่งลงโทษตัวเองเป็นเพื่อนเธอ ข้อดีต่อไปคือ ไม่หูเบา ไม่เชื่อใครที่มาเป่าหูเลย มั่นคงมาก เมื่อรู้ว่าพระเอกรักขนาดนี้ อะไรก็ไม่ทำให้นางเอกสั่นคลอน ยกเว้นแค่สำนึกว่าเธออาจทำให้พ่อและพระเอก ทะเลาะกันและไม่มองหน้ากันจนตายถ้ารักเธอ ซึ่งอันนี้ฟีน่าว่านางเอกเข้าใจคิดเลยค่ะ ไม่ได้รักจนเห็นแก่ตัว พ่อเธอคิดยังไงฉันไม่สน ก็เรารักกัน แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เรียกได้ว่า พระเอก นางเอกคู่นี้เขาสมกันมากค่ะ ในเรื่องความรัก ไม่มีใครต้องรักใครมากไปกว่ากัน
บอกได้เลยว่าชอบมากค่ะ ขนาดหิ้วไปเที่ยวน่านด้วย อ่านรวดเดียวจบ ไปนอนในป่าในเขา ก็ยังนั่งอ่านซ้ำ เพราะนานๆจะเจอนิยายที่สไตล์แค้นระหว่างครอบครัว แต่สิ่งที่พระเอกเลือกทำมันรับได้ทุกอย่าง ก็แค่เหตุผลที่ว่าเขาเลือกจะเป็นคนลงมือกับนางเอกเอง แทนคนของพ่อก็ได้ใจไปเกินครั้งแล้ว เพราะรู้ดีว่าคนของพ่อ เป็นคนประเภทไหน เขารู้สึกดีๆ กับนางเอกมาก่อน แม้จะไม่รู้ว่ารักแรกพบ อย่างน้อยมาเป็นอีหนูเขาก็ดีกว่า แต่สิ่งที่พระเอกทำมันขัดกับปากเลยเกิน อยากจะบังคับนางเอกให้ยอม ก็ทำไม่ได้เต็มๆ เพราะดันห่วงเขา หวงเขา หยอดนางเอกตลอด แล้วแบบนี้เชลยที่ไหนจะไปกลัวค่ะ อ่ะ มีบ้างเล็กน้อย เวลานางเอกขัดใจ แต่พอเจอน้ำตานางเอกเข้าไปก็จอด สุดท้ายก็ต้องมาพูดดีกับเขา ขนาดบังคับให้นางเอกไปธุระด้วย สุดท้ายก็ต้องมาง้อเขา ตามใจสาวเจ้า
ฟีน่าชอบที่พระเอก นางเอกไม่เจ้าทิฐินี้ล่ะ ปกติ นิยายแบบนี้ปากอย่างใจอย่าง กว่าจะยอมรับว่ารักก็บทสุดท้าย แต่นี้ไม่ใช่เลย พระเอกแสดงออกตลอดว่ารัก ว่าห่วง จนสุดท้ายทำเขาเสียน้ำตา แล้วก็มาสำนึกได้ว่าโง่ไปวูบหนึ่ง ต้องมาง้อ กลัวเขาเกลียดตัวเอง แล้วจบด้วยการบอกรักไปเสียเลย หวานมากค่ะ อยากมีคนโรคจิตมาตามดูพฤติกรรมและแอบเอารูปใส่กระเป๋าตัวเองพกติดตัวตลอดเวลา แบบนี้นางเอกไม่รับรักคงจะแปลก นางเอกก็ดี๊ ดี ไม่งี่เง่า รู้ตัวเหมือนกันว่าผิด ไม่ปากแข็ง รักก็บอกว่ารักเขา
พระเอกนี้พูดได้เลยว่าเป็นคนโรแมนติคมาก แต่แสดงออกกับนางเอกคนเดียวจริงๆ อาจจะเพราะเขาโตมากับครอบครัวที่พ่อและแม่รักกัน เลยได้รับรู้ถึงความรักนี้ แต่อาจจะหาคนที่รอคอยไม่เจอจนมาพบกับนางเอก ฟีน่าชอบตอนที่เขาสารภาพรักกับนางเอกประมาณว่า เขาได้รู้จักคำว่ารักแรกพบเมื่อเจอเธอ เพราะมีคนนับพัน นับหมื่นที่เดินสวนกันไปมา แต่จะมีเพียงคนเดียวที่สะดุดใจและบอกว่าใช่แล้ว คนนี้ล่ะคือคนเขารอคอย ที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ตัวเขาได้ค้นพบผู้หญิงคนนั้นแล้วเมื่อหนึ่งปีก่อน แล้วนางเอกล่ะ พบผู้ชายคนนั้นของเธอหรือยัง ละลายค่ะ
ถ้ายังไม่พอ ของขวัญแทนใจที่พระเอกมอบให้คือเข็มทิศ เพื่อให้นางเอกรู้ว่า เขาจะไม่หลงทางไปไหนอีกแล้ว เพราะนางเอกคือบ้านของเขา คุณเมฆค่ะ โรแมนติคเว่อร์ค่ะ เห็นใจคนอ่านได้ไหมเนี่ย จะรักนางเอกไปถึงไหนกันค่ะ แค้นกันอยู่นะคะ สงสัยจะลืมไปหมดแล้ว
แต่นั่นล่ะ ก็นางเอกดีขนาดนั้นจะไปคิดแค้นทำไม นางเอกจะเข้าใจพระเอกตลอดเวลา จะไม่ทำให้พระเอกรู้สึกว่าเรื่องร้ายๆทุกอย่างกับเธอ เป็นเพราะพ่อเขา เพราะไม่อยากให้พระเอกเสียใจว่าพ่อทำร้ายคนที่ตัวเองรัก ไม่ยอมร้องไห้ต่อหน้าพระเอก จนพระเอกต้องพูดคำที่มันโดนอีกแล้ว ที่เขาบอกว่า หากอยากร้องไห้ ก็ขอให้ร้องไห้ตรงนี้เถอะ อย่าหลบหนีความเจ็บปวดไปแล้วไปร้องไห้ในฝัน เขาอาจจะตามไปปลอบใจเธอไม่ได้ ทั้งๆที่อยากทำแบบนั้นเหลือเกิน เจอแบบนี้เข้าไป ไม่บ่อน้ำตาแตกก็ให้มันรู้ไป นั่นล่ะยิ่งตอกย้ำนางเอกว่า รักนี้เธอจะรักษามันไว้ให้ดี ไม่สั่นคลอน ไม่ยอมเลิกรักพระเอก
พูดถึงเรื่องความแค้น พ่อของพระเอกก็เรียกได้ว่าเป็นคนที่ดีมากค่ะ แม้จะแค้นจะอยากจะทำให้ทุกคนเสียใจ แต่สุดท้ายแล้วพ่อพระเอกคือคนที่เสียสละทุกอย่าง ทำให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี เรียกว่าเป็นพ่อที่น่ารักไม่ต่างกัน ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมพระเอก แม้จะร้าย แต่ก็ไม่ได้ชั่ว ยอมที่เสียผู้หญิงที่รักคนที่สองในชีวิตไป ดีกว่าจะยื้อไว้ให้ทุกคนเจ็บปวด ความแค้นที่คิดไว้จะล้างผลาญแก้แค้นทุกคนก็เลยจบลงที่พ่อพระเอกทั้งหมด และเรียนรู้จะมีความสุขกับคำว่าครอบครัวของลูกชายแทน
ไม่รู้จะพร่ำพรรณาอะไรดี รู้แต่ว่าชอบมากๆ ชอบจนตอนอ่านจบ ยังร้องเสียดายเลยว่า ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ อยากอ่านต่ออีก คุณเมฆน่ารักที่สุด ณิริณก็เป็นนางเอกที่น้อยคนจะไม่งี่เง่า ฉลาด คิดเป็น ไม่เอาแต่โทษคนอื่น
อยากจะบอกว่าแนะนำมากๆค่ะ อยากให้สาวๆได้อ่านกันนะคะ พระเอกที่แสนจะได้ใจอะไรขนาดนั้น ร้ายบ้างก็แค่ให้มีรสชาติ มีปมและอดีตในใจนิดหน่อย เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ แต่เหนือกว่าอะไรคือรักนางเอกที่สุด รักแรก รักเดียว ความแค้นก็เปลี่ยนใจไม่ได้ โคแก่แต่หล่อบาดใจมากๆ เหมือนนางเอกที่เหมาะสม เป็นกิ่งทองใบหยกเลยค่ะ งวดนี้เกือบโดนคำโปรยไม่แนวทำให้พลาดของดีไปค่ะ เพราะเราไม่แนวคำโปรยแบบนี้เลย ขอบอกว่าคำโปรยยังกะพระเอกเป็นผู้ชายหื่นกาม คลำไม่มีหางก็ฟันดะ แท้จริงไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย มันอ่อนหวาน มีเหตุผลในการกระทำกว่าคำโปรยเยอะค่ะ ทำเอาคุณเมฆเสียอิมเมจดีๆไปเลยในสายตาครั้งแรกของฟีน่า แต่ยังดีที่สวรรค์เป็นใจ ให้เห็นรูปทองข้างในที่ไม่ได้ย่ำแย่แบบคำโปรย ไม่งั้นคงจะไม่ได้อ่านนิยายเขียนได้สนุกโดนใจฟีน่าขนาดนี้ พระเอก นางเอกที่ไม่ได้กินหญ้า กินความแค้นเป็นอาหาร แต่มันคือนิยายที่ให้นิยามว่ารักแรกพบ โดยมีความแค้นเป็นกามเทพทำให้รักที่น่าจะไม่มีทางบรรจบ ลงเอยกันได้ด้วยรัก