เพลงศึกอยุธยา (๑๑๒)
ถึงวันเสาร์เดือนยี่ขึ้นสี่ค่ำ
เข้ายามย่ำสนธยาสมัย
เหล่าพหลพลที่วัดพิชัย
ต่างรอให้พระยาตากสั่งการ
ตัวเจ้าคุณนั้นพาประดาปวง
หมื่น, ขุน, หลวง เข้าไปในวิหาร
กล่าวถวายสัจจะพระประธาน
อธิษฐานบานบนบันดลชัย
พอถึงคราฟ้าค่ำก็ย่ำฆ้อง
สั่งเคลื่อนผองพลพรรคกันขวักไขว่
ผ่านหันตราลาสู่ทุ่งอุทัย
ลับหายไปเหมือนกับสูรย์ลับลา
ในอกช้ำกล้ำกลืนเหล่าหมื่นทรง
ยืนคอยส่งสหายเคยคบหา
เคยทุกข์ยากบากบั่นร่วมกันมา
เคยเคียงบ่าเคียงไหล่รบใกล้เคียง
จงไปเถิดเพื่อนยากภายภาคหน้า
เพื่ออนาคตไทยต้องไปเสี่ยง
เมื่อกรุงศรีวิไลอันไกรเกรียง
จะเหลือเพียงปรักอันดักดาน
เหลือเพียงซากสงครามกับความหลัง
กรุงจะพังจะผุเป็นสุสาน
พวกเรานี้ขอก้มหน้าซมซาน
เอาวิญญาณของเรานี้เฝ้ากรุง
นายหมื่นทรงกล่าวคำขื่นลำคอ
ในใจหนอเหมือนลิ่มทิ่มถลุง
คืนนี้ขอลำบากนอนตากยุง
ไว้วันพรุ่งจะเข้าพระนคร
ควายเฒ่า