|
ดาวหลงจันทร์ Crush on You บทที่ ๑๐ (Yuri)
๑๐ เจ็บ ครั้นเห็นน้องชิดเชื้อกับคนนั้น ใจพี่สั่นหนักหน่วงเจ็บปวดแสน จิตตกต่ำระทมทุกข์สุดคั่งแค้น ได้แต่แหงนคอตั้งบ่ากลืนน้ำตา. วันเสาร์นี้ว่างไหมลภ? ปรีชาเอ่ยถามเพื่อนชายของลูกสาวที่บังเอิญเจอกันในลิฟต์ ว่างครับคุณอา ชายหนุ่มรีบตอบรับอย่างกระตือรือร้นมองอีกฝ่ายเป็นพ่อตาในอนาคต ซึ่งแน่นอนว่าหากเขาได้แต่งงานกับดารินเขาจะได้รับการสนับสนุนให้ก้าวหน้าเรื่องหน้าที่การงานมากขึ้นไปอีก ...ได้ทั้งหญิง ตำแหน่ง และเงินทอง ไม่เอาก็โง่เต็มทน งั้นแวะไปทานข้าวเย็นที่บ้านอาหน่อยสิ อามีเรื่องจะคุยด้วย ได้ครับ คงหมายตาจะดองกันจริงๆ สินะ ติชิลาคิดเดาในใจ หลังสังเกตชายสองวัย ที่ดูจะสนิทสนมกันเกินกว่าเพื่อนร่วมงานธรรมดาปรายตาคู่สวยมองไปยังคนกลางที่ยืนเงียบกริบอยากจะอ่านใจดารินได้เหลือเกินหวั่นใจไม่น้อยกลัวว่า สาวร่างเล็กจะเห็นดีเห็นงามไปด้วยจริงๆหากเป็นแบบนั้นหล่อนคงแทบขาดใจ แล้วน้องดาคิดยังไง? แล้วลูกจะกลับบ้านวันไหน? คนเป็นพ่อหันไปถามหญิงสาวผมสั้นที่ยืนนิ่งแม่เขาบ่นคิดถึงมาสองสามวันแล้ว อาทิตย์ที่แล้วก็ไม่กลับ คงเป็นเย็นวันศุกร์ค่ะ ดารินตอบเสียงเรียบใจจริงไม่อยากจะกลับบ้านนัก แต่เมื่อโดนถามแบบนี้ก็ไม่มีทางจะบอกปัดได้ แม้จะไม่ใช่ลูกที่ดีสมบูรณ์แบบแต่เธอก็ไม่อยากเป็นคนอกตัญญู งั้นเสาร์นี้ลูกก็เข้าครัว โชว์ฝีมือให้ลภทานหน่อยสิปรีชาโยนหินถามทางหมายเปิดโอกาสให้ชายหนุ่ม ก่อนหันมาอวดลูกสาวกับติชิลาลูกคนนี้ทำอาหารอร่อย แต่ไม่ค่อยชอบทำน่ะครับ เหรอคะคุณอา หวังว่าสักวัน เตคงมีโอกาสได้ชิมฝีมือคุณดานะคะ หล่อนรีบรับลูกทั้งที่เคยทานฝีมือของอดีตคนรักหลายหนสมัยที่ยังคบกัน ชิส์ ทีอย่างนี้ทำมาชม ไม่ให้กินหรอก ดารินลอบส่งค้อนให้สาวสวยอย่างหมั่นไส้ ที่ทำมาปากหวานตีสนิทกับบิดาของเธอ คุณเตพักที่ไหนเหรอครับ? ผู้จัดการอาวุโสถามอย่างใส่ใจ คอนโด XXX ค่ะ ที่เดียวกับดาเลยครับ วัลลภโพล่งหลุดปากออกมา เหรอคะ? ติชิลาเลิกคิ้วเรียวเหลือบมองไปยังอดีตคนรัก เฮ้ย! บอกทำไม เธอเอื้อมมือไปหยิกเอวเพื่อนชายปากมาก โอ๊ย!ชายหนุ่มหลุดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด รีบปัดปูหนีบออกจากเอวพัลวัน เป็นอะไรเหรอลภ? ปรีชาที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ถามอย่างเป็นห่วง มะ ไม่มีอะไรครับ สงสัยยุงกัด ชายหนุ่มงึมงำโกหกตอบ ไม่กล้าบอกว่าโดนลูกสาวเขาจิกเอวแบบไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ฉันพูดอะไรผิดล่ะเนี่ย เขาบ่นในใจ พลางเอามือลูบเอวปอยๆ วันหยุดต้องให้คนมาฉีดยุงในตึกสักทีเดี๋ยวเป็นไข้เลือดออกจะยุ่งกันใหญ่ ปรีชาเปรยขึ้นอย่างเป็นห่วงสุขภาพอนามัยของพนักงาน หึหึ น่าสนุกแล้วสิ ติชิลาอมยิ้มในหน้าอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่คาดคิดเลยว่า คนรักเก่าจะพักอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกการหาห้องพักของดารินไม่ใช่เรื่องยากเย็นเลย แม้จะเพิ่งย้ายเข้าไปอยู่เพียงไม่นานแต่หล่อนตีซี้กับเจ้าหน้าที่หลายคนในคอนโดไว้แล้ว ตามประสาคนอัธยาศัยดี ลภบ้า! พูดออกไปทำไม เธอนึกต่อว่าเพื่อนชายในใจที่ทำให้ความลับที่ปิดบังเอาไว้แตกดังโพละ...เร็วเกินกว่าจะทันตั้งตัว หลังทุกคนออกจากลิฟต์ ก็ไปเจอกับปรียานุชที่รอติชิลาอยู่ พรุ่งนี้เจอกันครับ ปรีชาเอ่ยลาเป็นคนแรกแล้วเดินนำออกไปก่อน ปล่อยให้คนที่เหลือคุยกันตามสบาย งั้นผมกลับก่อน วัลลภขอตัวกับทุกคนรู้สึกประหม่ายามอยู่ใกล้ติชิลา หัวใจของเขาสั่นไหวแบบแปลกๆทั้งที่ดารินก็อยู่ข้างกาย ทำให้เขาไม่ค่อยจะไว้ใจตัวเองนัก ไปนะคะพี่นุช ดารินพูดลากับปรียานุชโดยไม่คิดจะแยแสกับหล่อนทั้งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน ไม่อยากจะพูดด้วยเลยถ้าไม่จำเป็นกลัวตบะแตกอีกรอบ ยังไม่หายโกรธที่โดนสาวสวยขโมยจูบไปวันนี้ คิดขึ้นมาทีไรก็ยังหงุดหงิดไม่หาย น่าจะตบให้แรงกว่านั้นอีกหน่อย...เอาให้หน้าบวมไปเลย ค่ะพรุ่งนี้เจอกัน ผู้ช่วยฝ่ายการเงินกล่าวตอบแอบมองเพื่อนสนิทที่ทำหน้าหงอยๆ หน้าหงอยเป็นน้องหมาโดนทิ้งเชียว...ยายเตหึหึ แต่ก่อนที่ดารินจะหมุนตัว ติชิลาก็เรียกชื่ออีกฝ่าย คุณดาคะ มีอะไรอีก? สาวร่างเล็กจดจำได้ดีว่าเป็นน้ำเสียงของใคร หันกลับไปปรายตามองเป็นเชิงถามว่ามีธุระอะไร ไว้พี่จะแวะไปคุยที่ห้องนะคะ บายค่ะน้องดา สาวสวยยิ้มหวาน โบกมือไหวๆให้เหมือนล้อเลียน คาดเดาปฏิกิริยาของเธอไว้ในใจ เชื่อเถอะว่า ดาต้องเต้นแน่นอน ไม่ต้องมาเลย ดารินพูดลอดไรฟัน แยกเขี้ยวถลึงตาใส่อีกฝ่ายก่อนสะบัดหน้าเดินออกไปอย่างเร็วประหนึ่ง ควายได้หายไปจากคอก โดยไม่คิดจะรอวัลลภแม้แต่น้อย ดารอผมด้วยสิ ชายหนุ่มร้องบอก พลางก้าวยาวๆ ตามไป สองสาวกลั้นหัวเราะจนน้ำตาเล็ดกับอากัปกิริยาบึ้งตึงของสาวร่างเล็ก ก่อนชวนกันเดินออกนอกตึกไปลานจอดรถเพื่อเตรียมกลับบ้านบ้างซึ่งเป็นจังหวะที่พนักงานกำลังพลุกพล่านด้วยเป็นเวลาเลิกงาน แกนี่มันแสบจริงๆ ไปแกล้งน้องเขา ปรียานุชส่ายหน้ากับความกวนของเจ้าหล่อน ช่วยไม่ได้นี่ อยากทำฉันเจ็บทำไม น้องเขาไปทำอะไรแก? อดที่จะถามออกมาไม่ได้ ดูแล้วดารินไม่น่าจะกล้าทำอะไรหล่อนมีแต่จะเว้นระยะห่างแล้วเผ่นหนีเสียมากกว่า เอาไงดี? ติชิลานึกลังเลว่าจะตอบอย่างไร ก็ตอนบ่ายดาไปหาฉันที่ห้อง แล้วก็ตบฉันเสียหน้าหันน่ะสิ นี่ยังเจ็บอยู่เลยดีที่แต่งหน้าเลยไม่เห็นรอย ตบ! ทวนคำอย่างประหลาดใจขมวดคิ้วแทบเป็นปม แล้วแกไปทำอะไรน้องเขาก่อนหรือเปล่า? ฉันก็แค่... หล่อนอ้ำอึ้งเมื่อต้องพูดถึงความผิดของตน แค่อะไร? ฉันเผลอจูบดาน่ะสิ จะบ้าเหรอ! ปรียานุชส่ายหน้าหลังรู้พฤติกรรมอุกอาจของเพื่อนสนิทก่อนทำหน้าสะใจออกมา สมควรแล้ว น่าจะโดนตบให้หน้าบวมเลยด้วยซ้ำ แกนี่มันจริงๆ เลย หาเรื่องใส่ตัวชัดๆบ่นแบบไม่จริงจัง ไปนะพรุ่งนี้เจอกัน ติชิลาหัวเราะแก้เก้อ โบกมือให้เพื่อนในใจไม่ได้รู้สึกสำนึกแม้แต่น้อยที่โดนดารินตบไปหนึ่งฉาด จูบแลกตบ...ฉันว่าคุ้มนะคุ้มมากเลยล่ะ สาวสวยจอดรถเมื่อไปถึงคอนโดทันเห็นแผ่นหลังคุ้นตาของใครบางคนเข้าไปในตึก พร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งที่ถือถุงจากร้านค้าปลีกใกล้ๆ วันนี้พาหนุ่มกลับบ้านด้วยเหรอเนี่ย...สนิทกันเกินไปแล้ว หล่อนขมวดคิ้วเรียวแทบเป็นปม นึกหวงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก รีบหยิบข้าวของลงจากรถแล้วก้าวยาวๆ ตามไปทันที พอผ่านประตูทางเข้าเจอกับยามหนุ่มที่คุ้นหน้าเปิดประตูให้พร้อมโค้งงามๆให้ สวัสดีครับคุณเต วันนี้กลับเร็วนะครับ ขอบคุณค่ะ ผู้หญิงคนเมื่อกี้ที่เดินมากับผู้ชายพอจะรู้จักไหมคะ?คือเธอเป็นเพื่อนฉันน่ะ แต่ฉันไม่รู้ว่าพักห้องไหน? อ๋อครับ คุณดาอยู่ห้อง XXX ครับ เธอพักชั้นเดียวกับคุณเตเลย ชายหนุ่มตอบออกมาอย่างเร็ว จำหน้าได้เกือบทุกคนที่พักในคอนโดนี้ ขอบคุณค่ะ ติชิลายิ้มหวานให้ยาม ก้าวไปขึ้นลิฟต์อย่างใจเย็น เจตนาปล่อยให้ดารินกับวัลลภขึ้นห้องไปก่อนในหัวคิดวางแผนว่าจะไปเป็นก้างขวางคออดีตคนรักกับเพื่อนชายอย่างไรดี แล้วแผนบางอย่างก็ผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็วทันใจ หึหึ น่าสนุกจัง หลังกลับถึงห้อง สาวสวยวางกระเป๋าและสัมภาระเรียบร้อย ทรุดตัวลงนั่งโซฟาหยิบสมาร์ทโฟนโทรไปยังหมายเลขสี่ตัว ที่ให้บริการส่งอาหารแสนอร่อยทั่วราชอาณาจักร ฮัลโหล ขอสั่งพิซซ่าหน่อยค่ะ ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เดี๋ยวลภเปิดเอง วัลลภเอ่ยปากอาสาหลังเห็นดารินกำลังยุ่งกับการเตรียมอาหารเย็นอยู่ในโซนครัว ที่แม้จะใช้เครื่องปรุงกึ่งสำเร็จรูปแต่รสชาติอร่อยถูกปากเขาที่สุด ...หรืออาจเพราะติดใจแม่ครัวก็ไม่รู้ ชายหนุ่มมองผ่านตาแมวก่อนเปิดประตูเห็นเป็นผู้หญิงผมยาวยืนหันหลังให้ จึงได้แต่สงสัย ใคร? เขาเปิดประตู แล้วทำหน้างงเมื่อเห็นหน้าแขกที่เพิ่งหันมา สวัสดีครับคุณเต สวัสดีอีกครั้งค่ะ มีอะไรเหรอครับ? เอ่ยถามอย่างสงสัย นึกแปลกใจที่หล่อนรู้ได้อย่างไรว่าดารินพักห้องนี้? ฉันสั่งพิซซ่ามา ว่าจะเอามาทานกับคุณดาฉลองที่เราทำงานที่เดียวกัน แล้วยังพักที่เดียวกันด้วย คงไม่เป็นการรบกวนนะคะ สาวสวยยกกล่องพิซซ่าขึ้นโชว์ตรงหน้าที่สั่งมาเป็นบัตรผ่านทางมาหาดาริน ไม่ครับ เข้ามาก่อนสิครับ ชายหนุ่มเปิดประตูกว้างให้แขกสาวเข้ามาในห้อง การได้คุยกันนอกเวลางานเป็นโอกาสเหมาะที่จะได้กระชับความสัมพันธ์ และรู้จักอีกคนมากขึ้น ซึ่งเขามองว่าการคุ้นเคยกับคนของฝ่ายบริหารคือโอกาสทองสำหรับอนาคต ...โดยหารู้ไม่ว่า ดารินไม่คิดแบบเดียวกับเขาในเรื่องนี้ ขอบคุณค่ะ ติชิลาก้าวเข้าไปในห้องของดาริน ก่อนถอดรองเท้าแตะออกวางคู่กับรองเท้าของเจ้าของห้องแล้วตามวัลลภเข้าไป คอนโดแห่งนี้มีลักษณะเดียวกับห้องของหล่อน มีโซฟาสีเข้มสี่ที่นั่งในส่วนรับแขกด้านในแบ่งเป็นโซนครัวเล็กๆ ซึ่งดารินกำลังง่วนกับการเตรียมอาหารเย็นอยู่หลังเคาน์เตอร์ ใครมาเหรอลภ? เจ้าของห้องร้องถาม โดยไม่ได้ละสายตาจากการหั่นผักตรงหน้าเพื่อทำแกงเลียง คุณเตครับ หืม! ดารินรีบเงยหน้าขึ้นหันมอง แล้วเห็นเจ้าหล่อนยืนยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่พร้อมกล่องพิซซ่าในมือ รู้ได้ไงว่าฉันอยู่ห้องไหน? แม้จะอยากรู้ แต่ไม่คิดเอ่ยปากถามออกไป มีธุระอะไร? เธอพูดเสียงเย็นเยือก จ้องหน้าผู้บุกรุกที่เข้ามายังพื้นที่ส่วนตัวโดยไม่ได้รับอนุญาต ก็แค่แวะมาทักทายค่ะ หวังว่าคุณดาจะชอบพิซซ่าฮาวายเอี้ยนหนานุ่มนะคะ ติชิลาพูดจาอ่อนหวานนุ่มนวล จดจำได้ทุกรายละเอียดว่าอดีตคนรักชอบหรือไม่ชอบอะไร เพียงแต่จะพูดออกมาหรือไม่เท่านั้น เอาของกินมาล่อ คิดเหรอว่าฉันจะหลงกลชิส์ ฉันเคยชอบค่ะ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วตอบสวนกลับไปอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้ ดา... วัลลภเรียกชื่อเพื่อนสาวเบาๆ พลางส่ายหัวไปมา เหมือนจะเตือนให้สุภาพกับแขกอย่างไรเสียอีกคนก็เป็นเพื่อนร่วมงานที่มีหน้าที่การงานสูงกว่าซึ่งเขาไม่อยากให้มีปัญหาขัดแย้งใดๆ โดยไม่จำเป็น นี่ก็ไม่ได้รู้อะไรเลย ดารินค้อนเพื่อนชาย ที่ดูจะเอนเอียงเข้าข้างติชิลาเหลือเกินแถมยังพูดอะไรหลายอย่างเข้าทางอีกคนโดยไม่รู้ตัว แต่สาวร่างเล็กไม่คิดจะบอกอะไรกับเขานักโดยเฉพาะเรื่องที่เคยคบหากับหล่อนมาก่อน ...ไม่มั่นใจว่าวัลลภจะรับได้ หากรู้ว่าตนเคยเป็นหญิงรักหญิง เชิญคุณเตนั่งก่อนนะครับ เดี๋ยวรอดาทำกับข้าวเสร็จแล้วเราทานพร้อมกัน ชายหนุ่มเชื้อเชิญอย่างเป็นมิตร ทำหน้าที่แทนเจ้าของห้องเสร็จสรรพ ขอบคุณค่ะ หล่อนยิ้มหวานให้เขารู้สึกว่าคิดถูกที่แวะมาตอนที่ผู้ชายคนนี้อยู่ด้วย ยิ้มสวยเหลือเกิน เขาอึ้งงันไปเหมือนโดนมนตร์สะกดเข้าอย่างจังหลายวินาทีจึงตั้งสติได้ แล้วรีบขอตัวออกไปจากตรงนั้น เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ ชายหนุ่มรีบลุกไปห้องน้ำทันที...เพื่อรวบรวมสมาธิ อ่อนหัดเหลือเกิน...ไม่ไหวเลยจริงๆ ติชิลานึกขำกับท่วงทีที่แสดงชัดเจนของวัลลภ ที่ดูไม่เจนจัดเรื่องผู้หญิงเอาเสียเลยก่อนเหลือบมองไปยังอีกสาวที่จ้องมาทางตน อย่าบอกนะว่าหลงเสน่ห์เข้าให้อีกคน เจ้าของห้องอดที่จะคิดแบบนั้นไม่ได้ หลังเห็นเพื่อนชายหน้าขึ้นสีแดงจางๆด้วยหล่อนเป็นคนสวยมีเสน่ห์ล้นเหลือ ไม่ว่าหญิงชายคนใดอยู่ใกล้ ก็ยากจะอดใจไหวรวมถึงเธอ...ในตอนนั้นด้วย อยากหลงก็หลงไปเลย...ลภบ้า! นึกหงุดหงิดชายหนุ่ม ก่อนระบายอารมณ์ลงกับการหั่นผักซึ่งเป็นกิจกรรมที่ต้องใช้สมาธิและความระมัดระวังสูง โอ๊ย!ดารินร้องอุทานออกมาอย่างเจ็บปวด หลังมีดคมๆ บาดโดนนิ้วของตน เผลอปล่อยมีดหล่นบนเขียงเสียงดัง แกร๊ง! ติชิลารีบวางกล่องพิซซ่า ก้าวยาวๆ ไปหาอดีตคนรักในชั่วอึดใจคว้ามือบางของดารินไว้อย่างเป็นห่วง ขอดูหน่อยค่ะ แม้จะเจ็บ แต่สาวร่างเล็กยอมให้อีกคนดูแผล ที่มีเลือดสดๆไหลรินออกมาพอสมควร ไม่ลึกเท่าไหร่ สาวสวยคิดประเมินจากที่เห็น ดึงอีกคนไปตรงอ่างน้ำแล้วเปิดน้ำเพื่อทำความสะอาดบาดแผล ล้างแผลก่อนค่ะ ดารินยอมทำตาม หน้าคมบิดเบี้ยวอย่างเจ็บปวด อู๊ย! เจ็บ... มีกล่องยาไหมคะ? ตรงโน่น เธอชี้บอกตำแหน่งซึ่งอยู่ในตู้แถวนั้น ติชิลาเอื้อมหยิบเปิดกล่องปฐมพยาบาลเอาแอลกอฮอล์ทำความสะอาดแผลคนเจ็บครางเบาๆ ทำหน้าบูดเบี้ยวเจ็บแสบไม่น้อย จนหล่อนใส่ยาเสร็จ ไม่มีพลาสเตอร์ปิดแผลเหรอคะ? หล่อนถามขึ้นหลังหาในกล่องยาไม่พบ ดารินส่ายหน้าแทนคำตอบ สาวผมยาวดึงพลาสเตอร์ปิดแผลมาจากกระเป๋าเสื้อของตน ที่มักพกติดตัวเป็นประจำหนึ่งหรือสองแผ่นด้วยความเคยชิน ยื่นมือมาค่ะ เดี๋ยวพี่ปิดแผลให้ ไม่ต้องฉันทำเอง สาวร่างเล็กออกแรงฝืน จะชักมือกลับหลังรู้สึกตัวว่า ไม่ควรให้อีกฝ่ายดูแล...เหมือนในอดีต แต่หล่อนไม่ยอม ยึดข้อมือของอีกคนแน่น อยู่เฉยๆ ค่ะ เดี๋ยวเจ็บกว่าเดิมไม่รู้นะเลือดยังไม่หยุดไหลเลย ปล่อยฉัน! ดารินพูดเสียงเข้ม หลังได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิด ขอปิดแผลก่อนแล้วพี่จะปล่อยมือ ตกลงไหมคะ? สาวสวยยื่นข้อเสนอ ช่างต่อรองจริงๆ! สาวผมสั้นจำใจยอมแพ้ ยอมอยู่นิ่งๆ ให้ปิดแผล ด้วยไม่อยากให้เพื่อนชายสังเกตเห็นความผิดปกติปรายตามองหล่อนบรรจงปิดแผลให้อย่างเบามือ ช่างเป็นภาพซ้อนที่คลับคล้ายภาพในวันเก่าที่เธอซุ่มซ่ามเป็นประจำ แล้วมีติชิลาคอยทำแผลให้บ่อยๆหล่อนจะมีพลาสเตอร์ยาพกติดตัวเสมอ เพื่อทำแผลให้เธอ ทำไมต้องใจดีกับฉันด้วย?...ทั้งๆ ที่คุณเป็นฝ่ายทิ้งฉันไป นึกเจ็บแปลบกับความทรงจำที่ไม่ยอมเลือนหายไปกับกาลเวลาสักที เรียบร้อยค่ะ หล่อนบอกเบาๆ ก่อนปล่อยมือบางอย่างเสียดาย ฉันไม่ขอบคุณหรอกนะ สาวผมสั้นเอ่ยเสียงเย็นเยือก แบบปากไม่ตรงกับใจนัก ก็คิดว่างั้นนะ ติชิลาฝืนยิ้ม คิดไว้แล้วว่าดารินไม่มีทางใจอ่อนให้อภัยง่ายๆ แต่หล่อนก็จะตื้อต่อไปจนกว่าจะถึงที่สุด วัลลภเดินมาที่เคาน์เตอร์ครัว เห็นสองสาวมายืนกระซิบกระซาบกันเหมือนมีความลับบางอย่างจึงนึกสงสัย ทำอะไรกันเหรอครับ? คุณดามีดบาดค่ะ ฉันเลยมาช่วยทำแผลให้ สาวสวยหันไปตอบเขาเสียงราบเรียบ เป็นอะไรมากหรือเปล่าดา? ถามสาวในดวงใจอย่างเป็นห่วง ไม่หรอก เธอปฏิเสธ ก่อนเอ่ยปากไล่ ออกไปก่อนเดี๋ยวดาจะทำกับข้าวต่อ ไม่ต้องทำแล้ว มือเจ็บแบบนี้ ทานพิซซ่าคุณเตแทนเถอะ ดาทำได้ ยังคงปากแข็ง เรื่องอะไรจะยอมทานอาหารของหล่อน งั้นให้ฉันช่วยทำแทนนะคะ อยากให้ทำอะไรคุณดาก็บอกมาค่ะติชิลาเสนอตัว ไม่อยากให้ดารินต้องเจ็บแผลไปมากกว่านี้ คุณเตทำแกงเลียงเป็นเหรอครับ? วัลลภทำหน้าแปลกใจ ไม่คิดว่าผู้หญิงส่วนใหญ่จะทำอาหารชนิดนี้ได้แกงเลียงเป็นอาหารพื้นบ้านมีสารพัดผัก อุดมไปด้วยคุณค่าของสารอาหารดูธรรมดาแต่การจะปรุงให้อร่อยถูกปากไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งผู้หญิงสวยสมัยนี้ไม่นิยมเข้าครัว จะเน้นทานอาหารถุงหรือกึ่งสำเร็จรูปด้วยสะดวกและประหยัดเวลากว่ามาก และที่สำคัญคือไม่ต้องเหงื่อไหลไคลย้อย...ให้หมดสวย พอได้ค่ะ สาวสวยตอบด้วยรอยยิ้ม ไม่คิดว่าการทำกับข้าวเป็นเรื่องยากลำบากอะไรหล่อนชอบเข้าครัวช่วยมารดาอยู่บ่อยๆ อยากทานอะไรก็หัดทำอย่างน้อยก็พอมีเสน่ห์ปลายจวักอยู่บ้าง เป็นเกียรติมากที่จะได้ทานอาหารฝีมือคุณเตวัลลภเอ่ยชมออกนอกหน้า ชายหนุ่มชื่นชอบเป็นนักชิมมาแต่ไหนแต่ไร เป็นลูกมือพอช่วยหั่นผักได้นิดหน่อยจึงมองว่าผู้หญิงทำกับข้าวเก่งมีเสน่ห์อย่างที่สุด ...นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขารักหลงดาริน ปากหวานเกินไปหรือเปล่า? ติชิลาคิดในใจแต่ไม่พูดอะไร พับแขนเสื้อขึ้นจนถึงข้อศอกทั้งสองข้างเพื่อไม่ให้เกะกะ ก่อนเหลียวมองเจ้าของห้อง หั่นผักหมดนี่ใช่ไหมคะคุณดา? เอาจริง? ดารินคิดถามในใจอย่างลังเล ก่อนขานรับเสียงต่ำในลำคอ อือ ผู้ช่วยผู้จัดการคนใหม่นำมีดที่เปื้อนเลือดไปทำความสะอาดแล้วหั่นสารพัดผักที่อยู่ในกาละมังอย่างคล่องแคล่ว ดูออกว่าไม่ใช่มือใหม่หัดหั่นแน่เพียงไม่นานก็หั่นเสร็จทั้งหมด ทำอะไรต่ออีกคะ? ติชิลาหันมาถาม ติดไฟเตาแก๊สรอให้น้ำซุปเดือดพล่าน รู้แล้วยังถามนะคนเรา...เจ้าเล่ห์ไปไหม เธอนึกต่อว่าในใจ บอกขั้นตอนต่อไป แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าหล่อนแกล้งทำเป็นไม่รู้ก็ตาม โห! คล่องว่าดาอีก วัลลภทำตาโตกว้าง อดที่จะคิดเปรียบเทียบฝีมือทำครัวของสองสาวไม่ได้ ลภออกไปรอข้างนอกก่อน ยืนตรงนี้เกะกะ เจ้าของห้องออกปากไล่เพื่อนชายหลังเห็นเขาจับจ้องหล่อนนานเกินไป โอเค ชายหนุ่มยักไหล่ ยอมไปโดยดี หวงเหรอคะ? ติชิลาเอ่ยขึ้นลอยๆ หลังอยู่กับอดีตคนรักเพียงลำพังยกถาดใส่ผักที่หั่นเทลงหม้อหลังน้ำซุปเดือด ทำไมต้องหวงด้วย? เธอพูดสวนกลับทันควันอย่างมั่นอกมั่นใจกึ่งโอ้อวด ลภรักฉันจะตายไป พี่ไม่ได้หมายถึงเขา สาวสวยเอียงคอมองมาที่อดีตคนรักด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้เท่าทัน ดารินทำหน้าแข็งกระด้าง เม้มริมฝีปากแน่น ที่โดนคนตรงหน้าอ่านความคิดได้อดที่จะประชดในใจไม่ได้ จะเก่งไปไหม? หล่อนหัวเราะเบาๆ เหมือนกำลังถูกใจอะไรสักอย่างก่อนหันไปสนใจหม้อแกงต่อ หัวเราะอะไร? สาวร่างเล็กอดที่จะถามออกไปไม่ได้ไม่ชอบใจเลยเวลาที่อีกคนแสดงท่าทีลึกลับแบบนี้ ก็แค่ขำคนปากกับใจไม่ตรงกัน ใครปากไม่ตรงกับใจ เธอสวนกลับกับประโยคที่แทงทะลุหัวใจเผลอกำหมัดข้างตัวแน่น ความขุ่นเคืองก่อตัวมากขึ้น คิดว่าใครล่ะคะ ตอนนี้เราอยู่กันแค่สองคนนะ ติชิลายิ้มเยาะมุมปากก่อนถามคำถามแทงใจออกมา สรุปคือน้องดาหวงพี่เหรอคะ? หลงตัวเองไปหรือเปล่า? ย้อนถามเสียงห้วน อย่างน้อยก็มีคนเคยหลง จนโงหัวไม่ขึ้นก็แล้วกันสาวสวยพูดสวนกลับแบบไม่ต้องใช้เวลาคิดนาน จะมากไปแล้ว! ทำแล้วก็กินเองแล้วกัน เจ้าของห้องกล่าวเสียงเขียว สะบัดหน้าแล้วก้าวยาวๆ ออกไปจากตรงนั้น ตอนที่ดารินออกปากไล่เพื่อนชายออกไปด้วยหมั่นไส้ที่เห็นเขาจ้องหล่อนตาเป็นมัน ราวกับพบของถูกใจ ลึกๆ ในใจเธอไม่มั่นใจนักว่าแท้จริงแล้วตนหวงใครกันแน่? ...ระหว่างวัลลภกับติชิลา? บ้าน่า! ติชิลาหันไปยกทัพพีคนแกงเลียงที่ใกล้เดือดพล่านหากแต่ในใจนึกถึงคนที่เพิ่งออกไป เจ้าอารมณ์แบบนี้ หมอนั่นทนน้องดาไม่ไหวหรอกมีแต่พี่เท่านั้นที่ทนได้
OoXoO ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ และขอบคุณที่ทำให้เรื่องนี้ติด BEST SELLER บน MEB ในเวลา 6 วัน ไรท์ดีใจสุดๆ ค่ะ
Ebook ซื้อได้ที่ MEB ส่วนหนังสือจองได้ถึง 21 ธันวาคม 60 นะคะ
นาง OoXoO
| Create Date : 14 ธันวาคม 2560 |
|
0 comments |
| Last Update : 14 ธันวาคม 2560 16:22:48 น. |
| Counter : 602 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
