|
ดาวหลงจันทร์ Crush on You บทที่ ๙ (Yuri)
๙ พ่อว่า ลูกควรทำความคุ้นเคยกับคุณเตไว้ให้ดีนะหากเธอเป็นคนรักของคุณทินจริงๆ จะเป็นผลดีกับเรา ปรีชาเตือนดาริน หลังอีกคนแวะเอาแฟ้มงานไปส่งให้เขาที่ห้องทำงานไม่อยากให้ลูกสาวทำตัวไม่ดีกับใคร โดยเฉพาะเพื่อนร่วมงานที่มีแววจะเป็นใหญ่เป็นโตแบบติชิลา พูดง่ายแต่ทำยากมากเลยนะคะ นึกเถียงในใจ แต่สายตาดุๆ ของพ่อ ทำให้เธอในฐานะลูกที่ดีต้องจำใจรับปาก จะพยายามแล้วกันนะคะ แวะไปทักทายเธอหน่อย ตอนนี้น่าจะอยู่ที่ห้องนั่นแหละ เขากำชับกึ่งสั่ง เฮ้อ! สาวร่างเล็กถอนหายใจยาวกับคำสั่งนั้น ถ้าไม่มีอะไรดาไปก่อนนะคะ ผู้จัดการอาวุโสพยักหน้าแทนคำอนุญาตมองตามแผ่นหลังของลูกสาวที่ก้าวออกไปจากห้อง ก่อนหยิบแฟ้มของ ฝ่ายผลิต มาเปิดอ่านแล้วอดที่จะวิตกไม่ได้ ยิ่งผลิตยิ่งขาดทุน...ใจคอจะทำให้บริษัทเจ๊งหรือไงกัน ปรีชาส่ายหน้ากับพฤติกรรมของเผด็จที่ละโมบโลภมากอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ได้คืบก็จะเอาศอก เขาได้แต่หวังว่าทรงพลกับทินกรจะทำอะไรสักอย่าง เพื่อหยุดยั้งเรื่องนี้โดยเร็ว ...ไม่เช่นนั้นบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งนี้อาจจะถึงกาลอวสานได้ หลังออกจากห้องทำงานบิดาดารินหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องของผู้ช่วยผู้จัดการเป็นนาที นึกลังเลใจไม่น้อยว่าควรจะเข้าไปเผชิญหน้ากับติชิลาหรือไม่ ยกมือชะงักค้างกลางอากาศ ก่อนตัดสินใจเคาะ เป็นไงเป็นกัน ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ติชิลาเงยหน้าจากเอกสารมองไปที่ประตู เชิญค่ะ ประตูถูกผลักเข้ามาแล้วหล่อนก็ต้องทำหน้าแปลกใจที่เห็นอดีตคนรักแวะมาเยือนถึงถิ่น พลางปิดประตูสนิทลง สงสัยเย็นนี้ฉันต้องไปซื้อหวยน่าจะถูกรางวัลใหญ่ คิดติดตลกในใจ เอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ ก่อนเอื้อนเอ่ยถามเสียงนุ่ม ไม่ทราบว่าคุณดา มีอะไรให้ฉันรับใช้เหรอคะ? ดารินไม่ก้าวเข้าไปใกล้ แต่เลือกจะยืนกอดอกพิงผนัง ใบหน้าคมสวยนิ่งเฉยสายตาดุดันจ้องเขม็ง ประหนึ่งเกลียดขี้หน้าอีกฝ่ายเหลือเกิน คุณมาทำอะไรที่นี่? ถามเสียงเย็นเยือก หืม? มาทำงานสิคะ หล่อนตอบด้วยสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการคำตอบแบบไหน อย่ามากวนประสาทกันนะ ตวาดออกมาแบบที่ไม่ใช้บ่อยนัก ไปกินอะไรผิดสำแดงหรือไง? เจ้าของห้องหรี่ตามองแขกสาว ฉันตอบคำถามตรงๆ ฉันกวนตรงไหนไม่ทราบ? สาวสวยนึกหงุดหงิดกับท่วงท่าเย็นชาของอีกฝ่าย ซึ่งผิดไปจากเมื่อก่อนชนิดหน้ามือเป็นหลังมือดารินที่หล่อนเคยรู้จักสุภาพอ่อนโยน ไม่แข็งกร้าวแบบนี้ เธอหรี่ตาจ้องอีกคนชนิดอยากจะหักคอคามือ ก่อนถามเข้าเรื่องที่อยากรู้ที่สุด...เรื่องคืนนั้น ทำไมต้องทำอะไรแบบนั้นด้วย? สุ้มเสียงที่ถามเย็นยะเยือก สาวผมยาวทำหน้างวยงงอีกครั้ง หมายถึงเรื่องอะไร? เรื่องคืนนั้นไง สาวหน้าคมถามไม่เต็มเสียงกระดากที่จะเอ่ยถึงเรื่องบัดสีที่เกิดขึ้น คืนที่ฉันเมา ฉันก็แค่พาคุณกลับคอนโดฉัน เพราะไม่รู้ว่าคุณพักที่ไหนหรือจะให้ฉันทิ้งคุณไว้ให้คุณเผด็จหิ้วไปล่ะติชิลาเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นแบบไม่ยินดียินร้าย เผด็จ! ดารินทำหน้าแตกตื่นหลังได้ยินชื่อหัวหน้าฝ่ายผลิต เธอเมามากจึงไม่รู้ว่าเขาอยู่ในเหตุการณ์คืนนั้นด้วยหากนี่เป็นเรื่องจริงถือว่าติชิลามีบุญคุณกับตนไม่น้อย โกหกหรือเปล่า? เธอทำหน้าไม่อยากจะเชื่อคำพูดของอีกคนนัก เหมือนหล่อนจะเดาความคิดของสาวร่างเล็กออก จึงพูดต่อ ถ้าไม่เชื่อไปถามนุชดูก็ได้ คืนนั้นนุชช่วยฉันพาคุณไปส่งที่รถ ฉันต้องถามแน่ สาวร่างเล็กสวนเสียงแข็ง ก่อนเข้าประเด็นแต่คืนนั้นคุณ...ล่วงเกินฉัน ประโยคหลังกล่าวเสียงแผ่ว กระดากอายที่จะเอ่ยออกมา ว่าแล้วเชียว ติชิลาซ่อนยิ้มในหน้ากับคำถามนี้ ลุกจากเก้าอี้ แล้วก้าวยาวๆมาประชิดตัวอีกฝ่าย ยกแขนข้างหนึ่งกั้นประตูเอาไว้ไม่ให้ดารินหนี เฮ้ย! สาวร่างเล็กตกใจไม่น้อยที่อีกคนบุกมาไวเกิน เพราะพี่อดใจไม่ไหวน่ะสิ ก็น้องดาน่ากินจะตายไปสรรพนามแทนตัวเปลี่ยนไปเป็นแบบเดิมที่เคยใช้ ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา คืนนั้นน้องดาก็ไม่ปฏิเสธพี่นี่คะครางเรียกชื่อพี่ตลอดเลยนะทั้งๆ ที่เมามาก... ร้ายกาจที่สุด!คนบ้า! ต่อว่าเสียงลอดไรฟัน นึกหวาดหวั่นใจไม่น้อยยามที่อีกคนอยู่ใกล้มากเกินไปจึงก้าวถอยหลังไปสองก้าว เพื่อให้มีระยะห่าง ว่าพี่แบบนี้ อยากถูกลงโทษอีกใช่ไหมคะ? สาวสวยกล่าวข่มขู่ ทำหน้าเจ้าเล่ห์สืบเท้าเข้าไปใกล้ อย่าเข้ามานะ! ยกมือขึ้นดันอีกคนให้ออกห่าง ทำไมล่ะ พี่จะจูบเมียพี่ไม่ได้เหรอคะ? ใครเมียคุณ! กระชากเสียงเขียว ก็น้องดาไงคะ จำไม่ได้หรือไง ติชิลาแกล้งพูดยั่วนัยน์ตาคู่สวยเป็นประกาย หรือต้องให้พี่ทบทวนความจำอีกสักรอบสองรอบ ใครจะไปยอมคุณ! พี่ถ่ายรูปคืนนั้นเก็บไว้เป็นร้อยเลยนะ ไว้พี่จะส่งไปให้ดูรับรองว่าดาจะต้องชอบ ท่าสวยๆ ทั้งนั้น หึหึ สาวผมยาวหัวเราะร้ายกาจ ทุเรศที่สุด ดารินสบถในใจอย่างขุ่นแค้น หรี่ตาจ้องอีกฝ่ายอย่างดุดันคิดไม่ถึงว่าหล่อนจะร้ายกาจขนาดนี้ คุณคิดจะแบล็กเมล์ฉัน? เปล่าสักหน่อย หล่อนปฏิเสธ พลางยักไหล่พี่เขียนบอกแล้วไงว่า เราจะเริ่มต้นกันใหม่ ตัวเองมีคุณทินกรอยู่แล้วทั้งคนยังจะมาตอแยกับฉันทำไม ...คนหลายใจ! ฉันไม่เคยพูดสักคำว่า จะเริ่มต้นใหม่กับคุณคุณคิดไปเองฝ่ายเดียวต่างหาก เถียงไม่ยอมลดละ ก่อนยกเพื่อนชายมาเป็นเกราะกำบังอีกอย่างฉันกำลังคบกับวัลลภ คุณก็เห็นนี่ ใครจะยอมกัน ติชิลานึกหงุดหงิดที่ได้ยินชื่อศัตรูหัวใจ พี่ไม่ยอมให้น้องดาเป็นของคนอื่น น้องดาต้องเป็นของพี่ ของพี่คนเดียวเข้าใจไหมคะ? เอ่ยแสดงความเป็นเจ้าของออกมา ดารินเชิดหน้าขึ้น เหมือนจะท้าทายอีกฝ่าย ฝันไปเถอะ อย่าท้านะ ชิส์ งั้นพี่จะแสดงให้ดู นึกหมั่นไส้จนทนไม่ไหว ก้าวไปประชิดอีกฝ่าย ยกคางมนให้เงยขึ้นแล้วครอบครองริมฝีปากแสนคม ที่รู้ดีว่ารสชาติหอมหวานขนาดไหน ดารินเบิกตากว้างแตกตื่นที่โดนล่วงเกินแบบไม่ทันตั้งตัวหลายวินาทีต่อมาจึงตั้งสติได้ ออกแรงผลักให้หล่อนถอยห่าง แล้วสะบัดมือตบหน้าคนฉวยโอกาสเต็มแรงเป็นรางวัล เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังสนั่น หน้าสวยของติชิลาหันไปตามแรงตบนั้นโชคดีที่คอไม่หลุดจากบ่า อ่า...มือหนักจริงๆ สาวสวยนึกครางในใจ ทั้งเจ็บทั้งแสบ ไม่ต้องเห็นก็พอเดาได้ว่าต้องมีร่องรอยทิ้งไว้บนแก้มขาวๆของตนแน่ คนบ้า! คนนิสัยไม่ดี! เธอยกหลังมือขึ้นปาดเรียวปากทิ้งอย่างรังเกียจ จ้องใบหน้าของอดีตคนรักเขม็งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้ ถ้าฆ่าคนไม่ผิดกฎหมายคงทำไปแล้ว ทุเรศที่สุด! ดารินระเบิดคำต่อว่าออกมา ก่อนสะบัดหน้าแล้วออกไปจากห้องนั้นทันที เจ้าของห้องได้แต่ยืนนิ่งงันอยู่กับที่เหลือบมองประตูที่ถูกปิดลงอย่างแรงด้วยความรู้สึกใจหายวาบทั้งที่ในใจอยากจะคืนดีด้วยแท้ๆ แต่ดันไปกวนโทสะของเธอเข้าให้อีกจนได้ ทำอะไรไม่คิดเลย งี่เง่ามากติชิลา! นึกด่าตัวเอง ความหวังจะคืนดีกับดารินริบหรี่ลงเรื่อยๆ แต่สาวสวยก็ไม่ท้อหรือสิ้นหวังจนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย น้องตบ รอยแดงช้ำที่แก้ม น้องตบ ใจพี่แป้วฉากจบ หมดสิ้น ทรุดเข่าอ่อนยอมสยบ หวังนุชเห็นใจ น้องสะบัดพี่แดดิ้น โศกช้ำใจหายฯ ปวดหัวชะมัด ติชิลาบ่นกับตัวเอง เปลี่ยนท่านั่งเป็นเอนหลังพิงเก้าอี้หลับตาพริ้มยกมือนวดขมับเพื่อบรรเทาอาการปวดตุ๊บๆ อันเกิดจากการอ่านเอกสารต่อเนื่องหลายชั่วโมงเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่านกับเรื่องดารินจนเกินไป ขยับข้อมือมองเวลา โห เกือบห้าโมงแล้วเหรอเนี่ยไวจัง ตึ้ง! เสียงข้อความเข้าจากโปรแกรมสนทนาดังขึ้นทำให้หล่อนคว้าสมาร์ทโฟนมาดู เป็นข้อความจากปรียานุช นุช : กลับยัง? MOON : เก็บของแป๊บ นุช : เค MOON : CU (SeeYou) ติชิลาปิดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายหยิบแป้งรองพื้นมาทาเพื่อปกปิดร่องรอยแดงบนแก้มอย่างแนบเนียน แค่นี้น่าจะใช้ได้...คงโกรธน่าดูสินะตบซะสุดแรงขนาดนั้น หล่อนอดที่จะคิดถึงดารินไม่ได้ ก่อนสะบัดหน้าตั้งสติ เลือกแฟ้มที่จะเอากลับไปอ่านต่อที่คอนโดส่วนแฟ้มดำที่เหลือหยิบใส่ตู้เหล็กโดยไม่ลืมล็อกกุญแจเอาไว้ คว้าข้าวของที่จะเอากลับไปด้วยก้าวออกมาจากห้องทำงาน ไล่เลี่ยกับผู้จัดการที่อยู่ห้องเยื้องๆ กัน ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กัน ไปครับคุณเตกลับบ้าน ปรีชาเอ่ยชวนมือข้างหนึ่งถือกระเป๋าเอกสารใบเก่าที่ใช้มาหลายปี ค่ะคุณอา สองคนเดินออกไปพร้อมๆ กันเพื่อไปลงลิฟต์ เขากดปุ่มลงแล้วยืนรอพลันเหลือบเห็นติชิลาถือแฟ้ม จึงยิ้มอ่อนๆ ให้กับความขยันของผู้ช่วยคนใหม่ ขยันเกินไปหรือเปล่าครับ เตอยากอ่านให้จบเร็วๆ ค่ะ หญิงสาวให้เหตุผลเผื่อว่าเตจะทำประโยชน์อะไรให้บริษัทได้บ้าง ผมเชื่อว่าคุณเตทำได้แน่ครับ เขาตอบอย่างมั่นใจ ส่งยิ้มอย่างผู้ใหญ่ใจดีออกมา หืม? ติชิลานึกประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่า ปรีชาต้องการจะบอกอะไรกันแน่แต่คงไม่ใช่เรื่องเหมาะที่จะถามออกไป จึงปิดปากสนิท อ่านไปถึงไหนแล้วครับ? เพิ่งจบไปหนึ่งแฟ้มค่ะ ค่อยๆ ทำความเข้าใจนะครับ ไม่ยากหรอกทุกส่วนจะมีข้อมูลอ้างอิงถึงกันทั้งหมด ค่ะคุณอา ติ๊ง! ประตูลิฟต์เปิดออก ทั้งคู่ก้าวเข้าไปในกล่องเหล็กด้วยเป็นลิฟต์ของฝ่ายบริหารจึงไม่มีพนักงานทั่วไปมาใช้ซึ่งในเวลานี้หน้าลิฟต์ตัวอื่นจะมีคนยืนรอคิวยาวเหยียด แย่งกันตอกบัตรออกแย่งกันลงลิฟต์ และแย่งกันกลับบ้าน ชีวิตมนุษย์เงินเดือน ต้องแก่งแย่งกันไปซะหมดทุกอย่างตั้งแต่ลืมตาตื่นจนหลับตาลง...ช่างเป็นชีวิตที่แสนสุขมากจริงๆ คุณเผด็จครับ กิตติคุณเรียกหัวหน้าของตัวเองหลังไม่เห็นหน้าค่าตาของอีกฝ่ายหลายวัน ด้วยเหตุผลที่ชายหนุ่มพอรู้อยู่แก่ใจว่าอีกคนยุ่งขนาดไหน...ถ้าไม่ติดสาว ก็ไปบ่อน เฮ้อ! น่าเบื่อจริง ชายหน้าหล่อหันกลับมามองคนเรียก อารมณ์ไม่ค่อยดีนักหลังเสียค่าไพ่ไปเฉียดครึ่งแสนวันก่อน แต่ก็ไม่ได้ทำให้เผด็จเข็ดขยาด คำพูดติดปากของเขาคือ...ไว้แก้ตัวใหม่รอบหน้า มีอะไร? เสียงทุ้มต่ำถามห้วนๆ คือว่าที่ประชุมเมื่อวาน ต้องการให้ฝ่ายเราส่งข้อมูลเพิ่มน่ะครับผู้ช่วยฝ่ายผลิตสรุปสั้นย่อที่สุด ด้วยรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ชอบฟังอะไรยืดยาว ก็หาไปส่งสิ มาบอกฉันทำไม เผด็จตอบแบบปัดสวะโดยลืมนึกไปว่างานนี้จริงๆ แล้ว คือหน้าที่และความรับผิดชอบของตน อีกแล้วเหรอ! กิตติคุณนึกครางในใจ ทำให้มันเนียนๆ หน่อยล่ะเข้าใจไหม? กำชับเสียงเข้มราวกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายมีอะไรอีกไหม? มะ ไม่ครับ ลูกน้องอึกอักทำหน้าลำบากใจ แต่พูดไม่ออกด้วยอยู่ในสภาพน้ำท่วมปาก ไม่เคยเลยที่จะทำงานตรงเวลา มาทีหลังกลับตรงมาบ้างไม่มาบ้างอีกต่างหาก...พนักงานดีเด่นชัดๆ ตั้งใจทำงานดีๆ ฉันกลับแล้ว มีอะไรโทรมาก็แล้วกัน หัวหน้าฝ่ายผลิตโบกมือให้ชายหนุ่ม ก่อนเดินออกไปจากโรงงานอันเปรียบเสมือนอาณาจักรของเขา สถานที่ซึ่งไม่มีฝ่ายบริหารหน้าไหนของบริษัทกล้ามาค้นหาความจริงเผด็จทำอย่างความชะล่าใจ ด้วยถือว่ามีคุณหญิงธนิดาพี่สาวคอยให้ท้ายไม่ได้ไหวตัวเลยสักนิดว่ามีหลายคนหมายหัวกะโค่นเขาแล้ว...ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือหลานชายของเขา หกเดือนที่แล้ว เผด็จคิดการณ์ใหญ่ทะเยอะทะยานอยากนั่งเก้าอี้ประธานบริษัทกับเขาบ้างจึงพยายามหาเงินหมายซื้อหุ้น PremiumGroup เพื่อขึ้นเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ แต่เงินจากการพนันซื้อหุ้นได้ไม่มากนักความโลภทำให้วางแผนยักยอกบริษัทแบบแนบเนียน เพื่อจะหาเงินก้อนใหญ่ให้ได้โดยเร็วโดยไม่เลือกวิธีการ รวมถึงกลวิธีนำอัฐยายซื้อขนมยาย ด้วยการนำที่ดินราคาถูกไปเสนอขายพี่สาวตัวเองในราคาแพงๆ ...สมองของเขาตอนนี้มีแต่เรื่องการหาเงินเท่านั้น บอกให้โทรแต่ไม่เคยรับเนี่ยนะ...บ้าหรือเปล่า กิตติคุณนึกบ่นอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด รู้สึกผิดอย่างที่สุดที่มารับหน้าที่เป็นผู้ช่วยของเผด็จ ยิ่งอยู่นานไป ก็ยิ่งดูเหมือนว่าขาข้างหนึ่งของเขาก้าวเข้าไปอยู่ในซังเตเสียแล้วหากวันใดความลับเรื่องนี้เปิดเผยคงไม่พ้นติดคุกหัวโต คิดถึงเรื่องนี้ทีไร เขาก็ได้แต่นึกเสียวสันหลังแม้อยากจะลาออกแต่ก็ติดตรงที่งานที่อื่นไม่ได้เงินเดือนเยอะแบบที่นี่ ...รู้ทั้งรู้ว่าทำผิดทำชั่ว แต่เขาก็ละเลิกไม่ได้ แล้วจะเอาข้อมูลที่ไหนไปส่งว่ะ ชายหนุ่มยืนเกาหัวตัวเองแกรกๆคิดหาวิธีเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ตามคำบงการของเผด็จ
OoXoO ขอบคุณที่กรุณาติดตาม และอุดหนุนกันเสมอมาค่ะ
Ebook โหลดซื้อได้ที่ MEB ลิงค์ขวามือบนนะคะ ส่วนหนังสือจองได้ถึง 21 ธันวาคม 60 ค่ะ ที่ 'สินค้า' ลิงค์ซ้ายมือค่ะ
นาง OoXoO
| Create Date : 12 ธันวาคม 2560 |
|
0 comments |
| Last Update : 12 ธันวาคม 2560 14:02:43 น. |
| Counter : 711 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
