ดาวหลงจันทร์ Crush on You บทที่ ๘ (Yuri)
๘ ห้องถูกใจไหมครับ? ปรีชาถามขึ้น หลังผู้ช่วยคนใหม่ของเขาปรากฏตัวพร้อมกับรองประธานฯหนุ่มเช้าวันรุ่งขึ้น จึงพาทั้งคู่ไปชมห้องที่เตรียมไว้ให้ ซึ่งได้แวะมาตรวจความเรียบร้อยหลายรอบจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรบกพร่อง ...ไม่อยากทำให้ ว่าที่ภรรยา ของทินกรต้องหงุดหงิด ค่ะ สวยมาก ติชิลายิ้มสวยออกมาหลังเห็นสภาพห้องทำงานใหม่ของตัวเอง ใหญ่และหรูกว่าที่คิดนะเนี่ย ห้องของผู้ช่วยผู้จัดการอยู่ตรงข้ามกับห้องปรีชาทุกอย่างถูกจัดวางได้อย่างลงตัวมีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ตั้งด้านในสุดของห้องพร้อมเก้าอี้หนังพนักสูงบนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะรุ่นใหม่จอใหญ่วางเด่นเป็นสง่า ข้างผนังมีตู้เหล็กสองตู้ไว้สำหรับใส่เอกสารเก้าอี้สองตัวตั้งหน้าโต๊ะ แถมมีโซฟาสี่ที่นั่งพร้อมโต๊ะกระจกไว้รับแขก นับเป็นห้องทำงานที่ใหญ่และดูหรูหราไม่น้อยด้วยเคยถูกใช้เป็นห้องของระดับหัวหน้าฝ่ายมาก่อน ขอบคุณค่ะคุณอา หล่อนหันไปกล่าวกับปรีชา ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณเต ที่จะมาช่วยงานผม ชายสูงวัยพูดอย่างจริงใจถ้าขาดอะไรก็บอกนะครับ ค่ะ แล้ววันนี้คุณอาจะให้เตทำอะไรครับ? ชายหนุ่มถามอย่างอยากรู้อยากเห็น ศึกษาข้อมูลทั่วไปเกี่ยวกับบริษัทก่อนครับผมเตรียมแฟ้มเอาไว้ให้แล้วล่ะ ผู้จัดการอาวุโสเชื่อว่า การทำงานบริหารหรืองานใดๆ ก็ตามการปูพื้นฐานคือสิ่งสำคัญที่สุด งั้นเตขอเริ่มเลยนะคะจะได้ไม่เสียเวลา สาวผมยาวเอ่ยขึ้นอย่างกระตือรือร้น ได้สิครับ เดี๋ยวไปเอาแฟ้มที่ห้องผม ปรีชายิ้มอย่างพอใจก่อนหันไปพูดกับชายหนุ่ม ท่าทางผู้ช่วยผมคนนี้ จะไฟแรงมากเลยนะครับ นั่นสิครับ ทินกรยกยิ้มให้อีกฝ่าย ที่เอ่ยล้อเล่นกับน้องสาวของเขานึกสบายใจที่ผู้จัดการกับผู้ช่วยดูจะเข้ากันได้ดี ปรีชาเดินออกจากห้องของผู้ช่วย ไปยังห้องของตนที่อยู่ตรงข้ามโดยติชิลาเดินตามไป ชี้ไปยังกองแฟ้มใหญ่สันดำที่เลือกไว้ซึ่งตั้งอยู่มุมโต๊ะทำงาน เอาห้าแฟ้มนี้ไปอ่านก่อนนะครับ เป็นรายละเอียดของบริษัทกับโครงสร้างฝ่ายต่างๆข้อมูลปีที่แล้วครับ ขอบคุณค่ะ สงสัยตรงไหนก็ถามนะครับ ชายสูงวัยบอก ค่ะ หล่อนอุ้มแฟ้มทั้งหมดเดินกลับมาที่ห้องของตน เจ้าของห้องมองตาม ก่อนทรุดนั่งเก้าอี้แล้วเริ่มทำงานบ้างด้วยมีงานต้องเคลียร์ไม่น้อย ทินกรที่นั่งเล่นอยู่ที่เก้าอี้หน้าโต๊ะตัวใหญ่ อ้าปากค้าง หลังเห็นแฟ้มที่น้องสาวหอบกลับมาวางบนโต๊ะ โห! จะอ่านสักกี่วันเนี่ย? ไม่กี่วันหรอกค่ะ ติชิลาไม่คิดว่าแฟ้มแค่นี้เป็นเรื่องยากเลย เยอะกว่านี้ก็อ่านมาแล้ว ตามสบายเลย พี่กลับห้องก่อน มีอะไรก็โทรไปนะทินกรลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หลังเห็นสมควรกลับไปสะสางงานของตนเสียที ไม่อยากกวนเวลาของน้องสาว ค่ะ หญิงสาวยืนมองแผ่นหลังของพี่ชายที่ก้าวออกจากห้องไป และไม่ลืมปิดประตูให้หันมองกองแฟ้มตรงหน้า ทรุดนั่งเก้าอี้หยิบแฟ้มข้อมูลทั่วไปของบริษัทมาเปิดดูเป็นแฟ้มแรกโดยมีกระดาษเปล่าพร้อมปากกาไว้จดข้อมูลวางใกล้ๆ มาลุยกันดีกว่าติชิลา ทำงานวันแรกเป็นยังไง? ปรียานุชถามขึ้น ขณะทานก๋วยเตี๋ยวด้วยกันหลังโทรชวนหล่อนนั่งทานมื้อกลางวันด้วยกันที่โรงอาหารเกรงผู้ช่วยคนใหม่ทานคนเดียวจะว้าเหว่ โดยเลือกนั่งในห้องกระจกที่ติดแอร์เย็นเฉียบจัดไว้เฉพาะคนระดับบริหารจึงมีคนไม่ค่อยพลุกพล่านผิดกลับโรงอาหารของพนักงานทั่วไป ที่หาที่นั่งยากยิ่งกว่าเล่นเก้าอี้ดนตรี คุณอาปรีชาให้อ่านแฟ้มปีที่แล้ว หล่อนตอบเสียงเรียบ โห! แฟ้มหนาเป็นตั้งเลยสิคนฟังทำเสียงประหลาดใจ รู้อยู่ว่าไม่ได้เป็นงานยาก แต่ค่อนไปทางน่าเบื่อมากกว่า อือ ติชิลาขานรับเบาๆก่อนใช้ตะเกียบคีบบะหมี่แห้งหมูรสชาติอร่อยเข้าปาก เจออะไรน่าสนใจไหม? สาวสวยส่ายหน้า ไม่สะดวกจะตอบหลังอาหารยังคงเต็มปาก ว่าแล้ว... ปรียานุชถอนหายใจยาวๆ ออกมาอย่างผิดหวัง ในใจอยากให้เพื่อนสนิทหาสิ่งผิดปกติในบริษัทเจอในเร็ววันไม่อยากให้คนชั่วลอยหน้าลอยตาอยู่ในสังคมนี้นานเกินไป หากทุกคนเพิกเฉยกับความชั่วร้ายต่างๆ จนกลายเป็นความเคยชินสุดท้ายคนส่วนใหญ่ก็จะยอมรับว่า สิ่งนั้นเป็นเรื่องดีเป็นเรื่องถูก เป็นเรื่องปกติของสังคม ทั้งที่จริงมันเป็นเรื่องผิดปกติ และไม่สมควรจะยอมรับในทุกกรณีอาทิ การคอรัปชั่น การเรียกเก็บหัวคิว ค่าเงินใต้โต๊ะหรือค่าน้ำร้อนน้ำชาการเล่นพรรคเล่นพวก และอีกหลายเหตุการณ์ในสังคมไทยที่เสื่อมทรามจนดังกระฉ่อนฉาวโฉ่ไปทั่วโลกทว่ายังมีผู้คนจำนวนหนึ่งเรียกสิ่งเหล่านี้อย่างภาคภูมิใจว่า มาตรฐานแบบไทยๆ อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ...ไม่แน่ใจว่า คนพวกนี้ไร้ CommonSenses หรือเปล่า? แค่วันแรกเอง จะใจร้อนไปไหน ติชิลาเอ่ยดักคอก่อนตักบะหมี่เข้าปากอีกคำ โอเค สาวเพรียวยักไหล่ เฉตามองไปยังผู้มาใหม่สองคนที่ผ่านประตูอัตโนมัติเข้ามาในห้องกระจกพร้อมถือจานอาหารและแก้วน้ำ จึงบุ้ยบ้ายกับเพื่อน หมอนั่นไงวัลลภ หญิงสาวหันไปมองตามที่เพื่อนบอก จำได้ว่าคนหนึ่งคือไชยยันต์หัวหน้าฝ่ายขายที่เจอในห้องประชุม ส่วนอีกคนเป็นชายหนุ่มหน้าตาคมสันรูปร่างสูงโปร่ง อายุอานามน่าจะรุ่นเดียวกับสาวร่างเล็ก หมอนี่เหรอ...แฟนของดาริน หล่อนพยายามจดจำใบหน้าของอีกคนไว้ในใจ ในฐานะศัตรูหัวใจก่อนหันกลับมาสนใจชามตรงหน้าต่อ ...ทว่าไม่รู้ทำไมจู่ๆ บะหมี่ดันไร้รสอร่อยเสียเฉยๆ ว้าว! ไชยยันต์เหลือบเห็นติชิลานั่งมุมห้องกับเพื่อน จึงยกยิ้ม ก่อนเอ่ยปากชวนลูกน้อง ไปนั่งทางโน้นไหม จะได้รู้จักกับผู้ช่วยผู้จัดการคนใหม่ด้วย? ไม่ดีกว่าครับ ผมชวนดาไว้ วัลลภปฏิเสธอย่างเกรงใจ ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนชวนดารินไว้ก่อนคงตามไปนั่งร่วมโต๊ะอย่างไม่ลังเล จากที่นั่งตรงนี้ชายหนุ่มมองเห็นหน้าหญิงสาวไม่ชัดแม้จะไม่ใช่คนเจ้าชู้ประตูดิน แต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้ว่า ผู้ช่วยผู้จัดการคนใหม่เป็นคนอย่างไรหลังได้ยินเสียงร่ำลือสะพัดทั้งบริษัทว่า ติชิลาผู้นี้งามจับตาจับใจเหลือเกิน ...เขาจะไม่เชื่อ จนกว่าจะได้เห็นชัดๆ เต็มสองตา ในบริษัทนี้จะมีใครสวยเกินดารินของฉัน...ไม่มีทาง วัลลภคิดค้านในใจ หลังได้ยินเพื่อนคุยกันเมื่อเช้าในลิฟต์แต่ไม่คิดจะโต้เถียงออกมา โอเค ตามสบายนะ หัวหน้าฝ่ายขายยิ้มอย่างรู้ทันไม่คิดจะเป็นก้างขวางคอคู่รัก จึงเดินตรงรี่ไปทางโต๊ะของติชิลากับปรียานุช มาแจกขนมจีบแกแน่เลยเต รับมือดีๆ ล่ะ ปรียานุชกระซิบให้หล่อนได้ยินเพียงคนเดียว อือ ติชิลาครางเสียงต่ำ วางตะเกียบในมือลง ก่อนที่ไชยยันต์จะก้าวมาถึงโต๊ะ ขอผมนั่งด้วยคนได้ไหมครับ? หัวหน้าฝ่ายขายถามอย่างสุภาพ เชิญค่ะ หญิงสาวผายมือเชื้อเชิญเขาอย่างเป็นมิตร คิดผูกมิตรมากกว่าสร้างศัตรูเผื่อว่าวันหนึ่งอาจต้องขอข้อมูลเชิงลึกจากอีกฝ่าย ขอบคุณครับ เขายิ้มกว้าง วางจานข้าวไก่ทอด แล้วทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ว่างข้างปรียานุชเพื่อที่จะได้เห็นหน้าสวยหวานของคนที่นั่งตรงข้ามชัดๆ...เป็นอาหารตา ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งน่าหลงใหล...มิน่าคุณทินถึงได้จองตัว ไชยยันต์อดที่จะเสียดายหล่อนไม่ได้ เขารู้ตัวดีว่า ตนไม่ใช่คู่แข่งของรองประธานฯคนนั้น นอกจากหน้าตาที่หล่อเหลาพอจะแข่งได้อย่างสูสี แต่ฐานะเขาแค่สามัญชนไหนเลยจะสู้ลูกเศรษฐีได้จึงได้แต่ทำใจ ...ความหล่อความเท่กินไม่ได้ แต่มีเงินไม่ต่างจากแก้วสารพัดนึกนึกเสกอะไรก็ได้ดั่งใจ ได้ข่าวว่าคุณเตได้ห้องทำงานแล้ว เมื่อเช้าผมยุ่งๆอยู่เลยไม่ได้แวะไปหา ชายหนุ่มเปิดเรื่องคุยอย่างเป็นกันเอง ค่ะ ผู้ช่วยคนใหม่พูดยิ้มๆ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะครับ ไชยยันต์เสนอตัวส่งสายตาวิบวับเป็นประกายจับจ้องหล่อนอย่างลืมตัว รอยยิ้มหวานจับใจของอีกฝ่ายทำให้เขาลืมหายใจไปหลายวินาที ขอบคุณค่ะ ติชิลารับคำเป็นคำรบสอง ก่อนเบนสายตามองไปที่ประตูเลื่อนที่มีใครบางคนเดินเข้ามา น้องดา... หากแต่เจ้าของชื่อถือจานข้าวกับเครื่องดื่มเดินตรงไปหาโต๊ะที่วัลลภนั่ง โดยไม่เห็นว่าหล่อนนั่งอยู่อีกด้าน โทษที ดาเพิ่งเสร็จงาน เธอกล่าวขอโทษขอโพย หลังลงมาช้าเกือบครึ่งชั่วโมงเนื่องจากหัวหน้ามอบหมายงานด่วนให้ทำ ไม่เป็นไร รีบทานเถอะ วัลลภชวน ไม่คิดว่าการนั่งรอผู้หญิงคนนี้เพื่อทานข้าวพร้อมกันเป็นเรื่องยุ่งยาก ทั้งคู่ก้มหน้ารับประทานอาหาร โดยที่ไม่เห็นสายตาคู่สวยจับจ้อง ท่าทางสวีทกันจริงๆ สาวสวยนึกหมั่นไส้ที่เห็นอดีตคนรักทานข้าวอย่างมีความสุขกับคนอื่น จึงกำมือที่ถือแก้วน้ำไว้แน่น เผลอตัวจ้องหลายวินาที ไชยยันต์มองตามสายตาของเจ้าหล่อนว่า กำลังมองใคร? ทำไมคุณเตถึงได้สนใจโต๊ะเจ้าลภ...เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า เล็งหมอนั่นอยู่ คุณเต คุณเตครับ เขาเรียกชื่อคนตรงหน้า ติชิลาหลุดจากภวังค์ความคิด เหลียวมองไชยยันต์อย่างสับสน คะ? มีอะไรเหรอครับ? เปล่าค่ะ รีบปฏิเสธ แค่เห็นคุณดานั่งกับเพื่อน... ไม่ใช่เพื่อนครับ แฟนคุณดาชื่อวัลลภ ลูกน้องผมเองครับเขารีบฉวยโอกาสสกัดดาวรุ่ง เพื่อลดจำนวนคู่แข่ง ด้วยเข้าใจว่าอีกฝ่ายสนใจชายหนุ่มคนนั้น อ๋อ ค่ะ หล่อนทำเออออเหมือนไม่รู้เท่าทันความคิดของคนพูด หมอนี่ร้ายจริงๆ ปรียานุชคิดประชดในใจ ที่ถูกปล่อยนั่งโด่เด่เป็นหัวตออยู่โดยที่ไชยยันต์ไม่คิดสนใจเธอเลยสักนิด จึงกระแอมเบาๆ หลังมองเวลาที่ผนังเหลืออีกไม่ถึงยี่สิบนาทีจะบ่ายโมง อะฮึ่ม! หนุ่มสาวหันไปมองต้นเสียงอย่างสงสัยว่ามีอะไร? ฉันจะบอกว่าคุณไชยยันต์ควรจะรีบทานให้เสร็จฉันคงต้องขอตัวไปทำงานก่อน ต้องสรุปยอดส่งน่ะค่ะผู้ช่วยฝ่ายการเงินกล่าวขอตัวเสียงเรียบ ไม่คิดจะนั่งเป็นส่วนเกินอีกต่อไป หล่อนสบตาเพื่อนสนิทที่ส่งสัญญาณก่อนหันกลับมามองหัวหน้าฝ่ายขาย ถ้างั้นฉันก็ต้องไปเหมือนกันค่ะ ลืมไปว่าพี่ทินให้ไปพบ จะไปแล้วเหรอ... ชายหนุ่มครางในใจอย่างเสียดาย เชิญครับ กลั้นใจตอบตามมารยาท ทานให้อร่อยนะคะ ปรียานุชพูดแบบยิ้มๆ กึ่งกวนประสาทเขา ไว้พบกันใหม่ค่ะ ติชิลาพูดบ้าง ครับ ไชยยันต์รับคำแบบเศร้าๆ ที่ต้องทานข้าวคนเดียว สองสาวลุกจากเก้าอี้เดินผ่านไปยังโต๊ะที่ดารินกับวัลลภนั่งอยู่ งานยุ่งเหรอคะดา ถึงได้ลงมาช้า? ปรียานุชถามขึ้นเจตนาให้สาวร่างเล็กได้เห็นหน้าใครบางคนที่อยู่ข้างตัวเธอ ค่ะ เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นตอบแล้วต้องชะงักเมื่อเห็นหน้าสวยของอดีตคนรักเต็มตา ทั้งสองสบสายตากันชั่วขณะแล้วเป็นดารินที่เบือนหน้าหนีก่อน เกรงตนเองจะใจอ่อนหลังเห็นนัยน์ตาดำขลับคู่นั้น ตามมาหลอกหลอนกันทำไมอีก! พี่ไปก่อนนะ ทานให้อร่อยล่ะ ปรียานุชส่งยิ้มให้หนุ่มสาว ครับ วัลลภยิ้มตอบ เขาไม่กล้าพูดอะไรมากกับสาวอื่นต่อหน้าดารินเกรงจะทำให้เธอเข้าใจผิด ทว่าหัวใจเต้นโครมครามเมื่อเห็นหน้าสวยของติชิลาชัดๆ เต็มสองตาในระยะใกล้อดที่จะตะลึงตะลานไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้สวยมาก! ค่ะพี่นุช ดารินรับคำ อย่าเครียดนักนะคะ ระวังจะเป็นโรคกระเพาะ ติชิลาเปรยขึ้นลอยๆปรายตามองเธอด้วยสายตาที่หวานซึ้ง ก่อนเดินตามเพื่อนสนิทออกไป ยุ่งอะไรด้วย! สาวผมสั้นค้อนใส่แผ่นหลังบอบบางของหล่อนนึกหงุดหงิดที่อีกคนทำมาเตือน ลึกๆ อดที่ใจสั่นสะท้านหวั่นไหวไม่ได้ ใครน่ะดารู้จักด้วยเหรอ? วัลลภอดที่จะถามขึ้นไม่ได้ทั้งที่แน่ใจว่าเป็นคนในข่าวที่ลือไปทั่วบริษัท คุณติชิลา ผู้ช่วยผู้จัดการคนใหม่ ดารินตอบห้วนๆเจ็บทุกครั้งที่ต้องเอ่ยชื่อนี้ออกมา สวยชะมัด! สวยสมคำร่ำลือจริงๆ ชายหนุ่มอดจะชื่นชมหล่อนไม่ได้ ดูเหมือนว่าตอนนี้ความรู้สึกที่เคยมั่นคงของเขาจะกวัดแกว่งไปซะแล้ว สาวร่างเล็กไม่มีอารมณ์จะรับประทานอีกต่อไป จึงรวบช้อนส้อมยกแก้วโอเลี้ยงขมๆ ขึ้นดื่ม ภายนอกใบหน้านิ่ง ทว่าในหัวใจกลับขมขื่นเกินบรรยาย ทำไมต้องทำงานที่เดียวกันอยู่คอนโดเดียวกันด้วย...ให้ตายสิ! OoXoO Ebook โหลดซื้อได้ที่ MEB ลิงค์ขวามือบนค่ะ ส่วนหนังสือจองได้ถึง 21 ธ.ค.60 นะคะ ขอบคุณที่กรุณาติดตาม นาง OoXoO
| Create Date : 10 ธันวาคม 2560 |
| Last Update : 10 ธันวาคม 2560 13:07:12 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 713 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
