Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : ดาวหลงจันทร์ Crush on You บทที่ ๑๗ (Yuri)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

กุมภาพันธ์ 2561

				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28

2 กุมภาพันธ์ 2561

ดาวหลงจันทร์ Crush on You บทที่ ๑๗ (Yuri)

ดาวหลงจันทร์ Crush on You บทที่ ๑๗ (Yuri)

๑๗

“พี่ลภคะ วันนี้ไปทานข้าวเย็นกับผกานะคะ” หญิงสาวเอ่ยชวนชายหนุ่มที่นั่งหน้าบูด เหมือนเพิ่งรับประทานแตนไปทั้งรังตั้งแต่เช้า เธอเฝ้าออดอ้อนมาเกือบตลอดทั้งวันเพื่อให้เขาหายเศร้าซึม และดูเหมือนว่าการเบี่ยงเบนความสนใจนั้นจะได้ผลไม่น้อย
ถึงดาจะไม่แคร์ฉัน อย่างน้อยก็มีคนสนใจฉันอยู่
วัลลภเข้าใจว่าตนเป็นคนสำคัญของอีกฝ่าย ตลอดวันนี้เขาแทบไม่อยากจะโผล่ไปไหนเลย ด้วยอับอายที่ตนเป็นข่าวเม้าท์กระจาย ผกาก็อาสาซื้อข้าวมานั่งทานเป็นเพื่อน ปลอบโยน และเข้าข้างเขาชนิดสุดลิ่มทิ่มประตู แค่นี้ก็ทำให้ความเศร้าคลายลงไปไม่น้อย
“ไปสิ” รับปากอย่างง่ายดาย หลังไม่เคยออกไปเที่ยวกับสาวไหนเลย ด้วยเกรงจะถูกดารินเข้าใจผิด ที่ผ่านมาเขาให้เกียรติเธอคนนั้นมาก
...แต่วันนี้เขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นแล้ว
“ดีใจจังเลย” ผกาทำหน้าระรื่นที่อีกคนยอมไปด้วย ซึ่งแน่นอนว่าคืนนี้จะยาวไกลกว่ากินข้าวปกติแน่นอน ตั้งใจจะใช้มารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนให้เป็นประโยชน์
ง่ายกว่าที่คิดซะอีก หึหึ
“ขอพี่เก็บของก่อนนะ” วัลลภบอก
“ค่ะ”
จากนั้นทั้งคู่เดินออกไปพร้อมกันหลังเลิกงาน โดยไม่แคร์สายตาหลายคู่ของเพื่อนคนอื่นที่พบเห็น แล้วอดจะซุบซิบนินทาอีกรอบไม่ได้
“เลิกคนโน่นปุ๊บ หาคนใหม่ทันที ไวไฟชะมัด”
“นั่นสิ ไม่แปลกหรอกที่คุณดาจะขอเลิก”
“สันดานผู้ชายก็แบบนี้”
“ทำติ๋มๆ ที่แท้ก็ร้ายลึก”
ฯลฯ

ติชิลาขยับข้อมือมองเวลา ซึ่งเลยเวลาทำงานแล้ว จึงเก็บของเพื่อเตรียมกลับ แล้วเสียงโปรแกรมสนทนาก็ดังขึ้น หล่อนจึงคว้ามือถือราคาแพงมาอ่าน ข้อความมาจากปรียานุช
นุช : กลับยัง?
MOON : เก็บของแป๊บ
นุช : เหมือนดาจะไม่ค่อยสบายนะ
MOON : จริงเหรอ
นุช : แวะไปดูน้องหน่อยเถอะ
MOON : เค งั้นเจอกันที่ฝ่ายจัดซื้อ
นุช : อือ
เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย
ติชิลานึกเป็นห่วงดารินเหลือเกิน ด้วยรู้จักนิสัยดีว่า เธอคนนั้นเจ็บแทบแย่ยังปากแข็งสุดๆ พอคิดถึงริมฝีปากได้รูปนั้น ก็เผลอยิ้มกว้างอย่างลืมตัว
เรียวปากน้องดา...น่าจูบที่สุด
สะบัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากสมอง รีบเก็บของแล้วออกจากห้องทำงาน เหลียวมองไปยังห้องทำงานของปรีชาเห็นไฟดับ คาดว่าเขาคงกลับไปแล้ว จึงตรงไปที่ลิฟต์ แล้วกดเลือกชั้นทำงานของดาริน หล่อนชะโงกมองผ่านเข้าไปยังห้องฝ่ายจัดซื้อ ที่ไม่มีใครอยู่เลยสักคน พลันเห็นดารินฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะทำงาน จึงก้าวเข้าไปหาทันที ยกมือเรียวลูบหัวสวยได้รูปของอีกฝ่ายเบาๆ
หืม!
สาวร่างเล็กสะดุ้ง เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมาสัมผัสศีรษะอย่างอ่อนโยน จึงขยับตัวมอง แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสาวสวยยืนอยู่ข้างโต๊ะ
“มีอะไรคะ?” เธอถามเสียงอ่อนล้า ยังคงมีอาการมึนหัวอยู่
“มาชวนกลับบ้านค่ะ” ติชิลาพูดอย่างอ่อนโยน
“ฉันกลับเองได้”
“ถ้าน้องดากลับได้ คงกลับไปแล้ว ไม่ฟุบแบบนี้หรอก” หล่อนดักคออย่างรู้ทัน
จะเก่งไปไหม
ร่างเล็กนึกประชด ก่อนหันไปเก็บสมบัติที่จะเอากลับบ้านด้วย
“ทานยาหรือยังคะ?” ถามไถ่อย่างเป็นห่วง
“อืม” ขานรับเบาๆ ในลำคอ
“เย็นนี้อยากทานอะไร?”
ถามทำไม?
ดารินเงยหน้ามองคนถามอย่างสงสัย แต่ไม่ทันถามอะไร
“ข้าวต้มหมูดีไหม? เดี๋ยวพี่ทำให้ทาน” สาวสวยอาสา
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เกรงใจ” อีกคนกล่าวเบาๆ
“รับรองว่าจะติดใจ”
“ไม่มีทาง” น้ำเสียงแข็งขึ้นกว่าเดิม
“พี่เป็นพวกมีความสามารถ ยังไงก็หาทางจนได้” หล่อนนึกสนุกจึงต่อปากต่อคำด้วย
“กวนประสาท!” เธอส่งค้อนให้คนช่างตื้ออย่างหมั่นไส้
“พี่ไม่แค่กวนประสาทหรอกนะคะ แต่พี่จะกวนหัวใจด้วย”
“เอ๊ะ!” พูดเอ็ดเสียงดัง ลุกขึ้นยืนพรวด แต่แล้วเกิดหน้ามืด ทรงตัวไม่อยู่ หากไม่ได้ติชิลาที่ระวังอยู่ก่อนรั้งร่างเอาไว้ เธอคงล้มไปแล้ว
“ระวังด้วยค่ะ” ติชิลากระซิบอ่อนหวาน สองแขนโอบร่างดารินไว้อย่างทะนุถนอม “ถ้าน้องดาเป็นอะไรไป พี่จะเป็นห่วงมาก รู้ใช่ไหมคะ”
พี่เต...
ครางชื่อหล่อนในใจ ซาบซึ้งจนน้ำตาคลอเบ้า เอียงหน้าซบต้นคอเรียวระหง สูดดมกลิ่นหอมเฉพาะจากเรือนร่างนี้เข้าเต็มปอด หัวใจสูบฉีดแรงรัว ราวกับจะโดดออกมาเต้นนอกร่าง คุ้นชินกับไออุ่นนี้เหลือเกิน โหยไห้อาลัยหาจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก สัมผัสได้ถึงความรักความจริงใจที่ปรารถนามาหลายปี
ที่ผ่านมาดารินไม่เคยต้องการความรักจากผู้ใดเลย แค่ปรารถนาความรักจากหล่อนเพียงคนเดียวมาตลอด
ทำไมฉันถึงได้รู้สึกแบบนี้...ทั้งที่ผ่านมาแล้วตั้งหลายปี
อดจะเคลือบแคลงตัวเองไม่ได้ ที่ติชิลายังคงมีอิทธิพลมากมายต่อหัวใจของตนไม่ต่างจากเดิมนัก ทั้งที่พยายามปฏิเสธเสมอมา แต่ทว่าความจริงก็ยังคงเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ รับรู้ได้ว่าเรียวปากสวยได้รูปจูบคลอเคลียที่ขมับ ทำให้สาวผมสั้นอดที่จะหวั่นไหวไม่ได้
...เรื่องบางเรื่อง ของบางอย่าง คนบางคน ไม่อาจทดแทนได้ ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ – ‘ดัชนีนาง’ เขียนไว้แบบนั้น
“ยืนไหวไหมคะ?” หล่อนกระซิบถามเสียงนุ่มอ่อนโยน ก่อนใช้ริมฝีปากเม้มใบหูตรงหน้าเบาๆ หยอกล้อ
“ยะ อย่าแกล้งสิ” เธอพยายามห้ามที่โดนฉวยโอกาส แต่น้ำเสียงกลับไม่ได้ดุดันแบบที่อยากให้เป็นเลยสักนิด รู้สึกจั๊กจี้จนต้องย่นคอหลบหลีก แต่ไม่คิดดิ้นรนจากวงแขนเรียวคู่นี้ สัมผัสของหล่อนช่างแตกต่างกับสัมผัสหยาบกระด้างของวัลลภลิบลับ
แทบไม่มีแรงอยู่แล้ว ยังจะดุอีก
ติชิลานึกขำกับคำขู่ ด้วยไม่รู้สึกกลัวสักนิด ฉวยโอกาสกดปลายจมูกซุกไซ้แถวใบหูของเธอ
“พี่ไม่ได้แกล้ง แต่ขอรางวัลต่างหาก”
“ไม่ให้ค่ะ...หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ตอบเสียงสั่นๆ เธอไม่ได้กลัวอีกฝ่าย ทว่ากลัวใจตัวเองมากกว่า
“ขออีกทีนึง” หล่อนบอก พลางกดจูบซ้ำๆ หลายหน
“พอได้แล้วค่ะ” ดารินร้องบอก หลังโดนขโมยหอมไปหลายฟอด รู้สึกกระดากอายจนหน้าคมขึ้นสีเข้ม แต่อีกคนยังคงไม่มีทีท่าจะยอมหยุดง่ายๆ “ขี้โกงตลอด”
พี่ขี้โกงได้กว่านี้อีกนะคะ
สาวสวยคิดเถียงในใจ สองแขนกอดรัดร่างบอบบางเอาไว้ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้หยอกล้อกับเธอ
แต่แล้วเวลาแห่งความสุขก็จบลง
“อะฮึ่ม” ใครบางคนกระแอมเบาๆ
สองสาวรีบผละออกจากกัน เหลียวมองต้นเสียงอย่างตื่นตกใจที่มีบุคคลที่สามโผล่เข้ามาโดยไม่ทันรู้ตัว
“ทำอะไรกัน ประเจิดประเจ้อจริงๆ ...ไม่ไหวเลย” ปรียานุชแกล้งสัพยอกทั้งคู่ พร้อมหลิ่วตาให้แบบกวนๆ
“พี่นุชก็พูดเกินไป ดาไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” ดารินรีบพูดแก้ตัว ทั้งที่หน้ายังคงแดงซ่านไปจนถึงใบหู
ดาไม่ได้ทำ...แค่สมยอมเอง ใช่ไหมคะ หึหึ
คนฟังนึกต่อในใจอย่างขำๆ
“ขัดจังหวะจริง...ให้ตายสิ” ติชิลาบ่นพึมพำอย่างเสียดาย อยากต่อเวลาอีกสักชั่วโมง
“โทษที บังเอิญเพิ่งเก็บของเสร็จ” เพื่อนสนิทยักไหล่ แบบไม่รู้สึกว่าตนทำอะไรผิด “คราวหน้าจะดูให้ดีๆ ก่อนแล้วกัน รับรองไม่ขัดจังหวะ”
“ขอบใจเพื่อน”
พูดออกมาได้...ไม่อายเลยจริงๆ
คนอายุน้อยที่สุดรู้สึกหมั่นไส้คำสนทนาของสองสาว ที่รวมหัวกันดีนัก จนเผลอส่งค้อนวงน้อยให้
บรรยากาศค่อยดีขึ้นหน่อย
ปรียานุชรู้สึกได้ถึงความแตกต่าง ดารินยามนี้ไม่เย็นชาเท่าหลายวันก่อน แถมยังยอมให้ติชิลากอดหอมอีกต่างหาก ถือว่าความสัมพันธ์คืบหน้าแบบก้าวกระโดดเลยทีเดียว เธอมั่นใจว่าอีกไม่นานทั้งคู่น่าจะคืนดีกันได้แน่
“กลับกันเถอะค่ะ” ดารินชวนขึ้น ก่อนที่รุ่นพี่สองคนจะพูดอะไรที่ชวนจินตนาการเตลิดไปไกลกว่านี้ แค่นี้ก็อายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว
“ดาหายปวดหัวแล้วเหรอ?” ผู้ช่วยฝ่ายการเงินถาม ครึ่งชั่วโมงก่อนเธอแวะมาธุระที่ห้องนี้ และเห็นว่าอีกฝ่ายฟุบหน้าหลับ จึงเขียนไปบอกติชิลา
“ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ” ร่างเล็กแข็งใจตอบ ไม่ชอบที่จะแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็น เรื่องแค่นี้ถือว่าเล็กน้อย
“ถ้าไงพี่ขับรถให้น้องดาดีกว่า รถพี่จอดไว้ที่นี่ก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาเอา” หล่อนอาสาเสียงจริงจัง เพื่อตัดปัญหาร้ายแรงที่อาจเกิดขึ้น
“นั่นสิ อยู่คอนโดเดียวกันนี่ แบบนี้ปลอดภัยกว่าด้วย ไม่ต้องขับเอง” ปรียานุชเอ่ยสนับสนุนเต็มที่
“แต่-” เธอพยายามจะเอ่ยค้าน แต่โดนตัดบทเสียก่อน
“ไม่มีแต่ค่ะ” ติชิลาจ้องหน้าดาริน แบมือเรียวออกตรงหน้า “ขอกุญแจรถด้วยค่ะ”
เฮ้อ!
สาวผมสั้นได้แต่ยอมแพ้ ก่อนหยิบกุญแจส่งให้อีกฝ่ายโดยดี
แค่นั้นแหละ
“ไปค่ะกลับกันเถอะ” สาวสวยผุดยิ้มอย่างมีชัย ตาคู่สวยสุกสกาวเป็นประกายวาบวับที่ทำให้คนมองใจสั่นมานับไม่ถ้วน
ตึกตัก! ตึกตัก!
เสียงหัวใจของดารินกระตุก เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ จนต้องเตือนตัวเอง
บ้าจริง! สงบใจหน่อยสิ
ทั้งสามออกไปจากห้องฝ่ายจัดซื้อ โดยมีติชิลาเดินนำไปก่อนสามสี่ก้าว ผู้ช่วยหัวหน้าฝ่ายการเงินคว้าแขนดารินเอาไว้ แล้วกระซิบให้ได้ยินแค่สองคน
“ถ้าดาอยากรู้อะไรจากเต พี่แนะนำให้ถามค่ะ ถามตรงๆ”
หืม?
คนฟังหันมอง พร้อมทำหน้าประหลาดใจ
“ถ้ายังรักกัน อย่าใช้ทิฐินำหน้าค่ะ” ปรียานุชกล่าวทิ้งท้าย แล้วก้าวเท้าตามเพื่อนสนิทไป
ดารินอึ้งไป อดที่จะร้อนตัวไม่ได้กับคำแนะนำแทงทะลุใจดำ
นี่ฉันดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ

OoXoO
ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ
นาง
OoXoO

Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2561

Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2561 15:01:33 น.

0 comments

Counter : 579 Pageviews.