คนอะไรจะแห้วได้ถึงสองหน : จากบางปูถึงสวนสมเด็จฯ จากไปถ่ายนกแก้วที่อยู่ประจำที่ เราเริ่มหาอะไรที่ท้าทายมากขึ้น ไม่มีอะไรจะแพงไปกว่านกอพยพหายาก ที่พลัดหลงเข้ามาถึงกรุงเทพ ราวกลางสัปดาห์ กลางเดือนเมษายน 2565 ก็มีคนลงภาพ นกแซวสวรรค์หางดำมาลงที่บางปู เราได้วันว่างเป็นวันอาทิตย์   เป็นครั้งแรกที่ได้ขึ้นรถไฟฟ้า BTS ที่ยังคาราคาซังเรื่องต่อสัญญามาจนถึง E23 สถานีเคหะ อันเป็นสถานีสุดท้ายปลายทางในราวเวลาบ่ายสามโมง มีเวลาไม่มาก เราจึงเลือกขึ้นรถแท็กซี่ไปยังสถานตากอากาศบางปู ลงจากรถตรงสะพานสุขตา แดดนั้นส่องแสงแรงกล้า ไปเดินเล่นดูนกสักหน่อย   คนไทยไม่น่าจะมีมาก ด้วยนกนางนวลอพยพนั้นเหลืออยู่เพียงบางตา เป็นนกที่ละทิ้งสัญชาตญาณไม่อยากกลับไปบ้านที่ไซบีเรีย พวกมันจะหมดโอกาสในการผสมพันธ์ทำรังและให้กำเนิดลูกน้อย ในช่วงที่อุดมไปด้วยแมลงในฤดูใบไม้ผลิที่งดงามในดินแดนซีกโลกเหนือ     เดินกลับมาที่เชิงสะพานคือ ทางเดินศึกษาธรรมชาติสถานตากอากาศบางปู มีคนนั่งอยู่เป็นกลุ่มเล็กๆ เข้าไปตรวจสอบ มันคือมุมนี้เลยที่แค่ข้ามไปคือ ส่วนที่เป็นป่าชายเลน แต่คำถามสำคัญคือ วันนี้นกลงหรือยัง คำตอบคือ วันนี้ยังไม่มีคนเห็น มันคือแสงแห่งความหวังที่ดับวูบลง   ท่ามกลางคนที่มารอถ่ายภาพ เป็นไปไม่ได้ที่หลงหูหลงตาใครไปสักคนได้ คำตอบเดียวที่ดูโหดร้ายแต่ก็ใช่ คือ นกแซวสวรรค์หางยาวที่เป็นนกอพยพ กลับมาจาก Malayan Peninsula ได้บินกลับไปยังถิ่นกำเนิดในประเทศ ไต้หวัน ญี่ปุ่นแล้วหลังจากแวะพักที่นี่ราว 3 วัน เป็นความผิดหวังครั้งแรก   ต้นเดือนพฤษภาคม 2565 ราวกลางสัปดาห์ก็มีคนลงภาพ แต้วแร้วนางฟ้า มาลงที่สวนสมเด็จฯ ที่ติดกับสวนรถไฟ เราได้วันว่างเป็นวันอาทิตย์อีกเช่นเคย ราว 7.30 น รีบอาบน้ำหยิบสัมภาระขึ้นรถไฟ MRT ไปลงที่สถานีจตุจักร เดินไปเรื่อยๆ บนถนนกำแพงเพชร 3 เพื่อหาประตูที่ใกล้ฝั่งสวนรถไฟมากที่สุด   โชคดีที่เค้ายังเปิดฝั่งนี้อยู่ 1 ประตู ไม่ไกลจากจุดที่คนส่งมาให้ว่า ถ่ายได้จากตรงนี้ เช้าวันอาทิตย์ที่มีโอกาสฝนตก กลับเต็มไปด้วยนักถ่ายภาพนกอีกเช่นเคย เต็มไปด้วยขาตั้งกล้องและความหวังของเหล่าผู้รอคอย เราเดินไปถามคนที่มาก่อนหน้า ได้คำตอบว่า วันนี้ยังไม่มีใครถ่ายได้เลย สรุปว่าแห้วอีกแล้ว   ตอนที่เราเริ่มดูนกนั้น เค้าบอกกันว่า มันคือ hobby ที่วันไหนที่เราว่างๆ ก็แค่หยิบหนังสือดูนกกับกล้องสองตา เดินออกจากบ้านไปตามที่ต่างๆ ไม่มีความคาดหวังว่า เราจะต้องเจอนกชนิดไหน แค่จำไว้ว่า เจอนกอะไรมาก็แค่นั้นเอง   แต่ตอนนี้ ที่เรามีเงินพอที่จะเลนส์โตๆ มาถ่ายรูปนกได้นั้น มันกลับกลายเหมือนกับว่ามันคือ JOB ที่การตามไปถ่ายภาพนกตัวหนึ่งให้ได้นั้น คือการตามหาถ้วย Trophy ที่เราจะมีความรู้สึกผิดหวัง หากไม่ได้มันมาครอบครอง ท้อไหม ไม่ท้อซิ หากยังมีลมหายใจ เดี๋ยวปีหน้า พวกเค้าก็มากันใหม่แล้ว   Create Date : 12 พฤษภาคม 2565 4 comments Last Update : 12 พฤษภาคม 2565 15:12:45 น. Counter : 652 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณtuk-tuk@korat, คุณนายแว่นขยันเที่ยว, คุณhaiku, คุณหอมกร, คุณ**mp5**

ชอบดูนกค่ะ ดูจากภาพที่เค้าถ่ายมาแล้วนะคะ ตัวเองไม่มีปัญญาแน่ ถ่ายภาพนก เป็นอะไรที่ยากมาก นอกจากต้องเฝ้ารอ...แล้ว อุปกรณ์เสริมแพงด้วยสิคะ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 12 พฤษภาคม 2565 15:22:37 น.

เคยมีเพื่อนอยู่ชมรมดูนก นานละนะคะ 20 กว่าปีที่แล้ว ได้ความรู้มานิดหน่อย ไปไหนก็ได้ดู เปิดชื่อให้รู้จักกัน แต่ที่เห็นผู้คนในภาพข้างบน มัน grand มากกกก ถ้าได้ภาพสวย ๆ มามัน happy มาก ๆ เนาะ   โดย: tuk-tuk@korat 12 พฤษภาคม 2565 20:38:03 น.

ของแพงยังไม่พอเป็นภาระอีกนะเนี่ย55   โดย: หอมกร 13 พฤษภาคม 2565 8:29:01 น.

แวะมาเยี่ยมและส่งกำลังใจครับ   โดย: **mp5** 19 พฤษภาคม 2565 10:13:04 น.