รมย์ กล่าวเปิดเอาไว้ก่อนพาเราเข้าสู่โลกของเขา โลกของชายหนุ่มผู้มีชีวิตโลดแล่นอยู่ในช่วงที่ว่ากันว่าเป็นรอยแผลฉกรรจ์รอยใหญ่ของสังคมไทย แม้นว่ารอยแผลนั้นจะไม่ได้สดใหม่เลือดซิบหากก็กลายเป็นแผลเป็นนูนยาวคอยย้ำเตือนเรื่องราวในครานั้น รมย์อนุญาตให้เราแตะต้องเรื่องราวชีวิตของเขาห้วงนั้นเพียงผิวเผิน แม้บทบาทของเขาในเหตุการณ์นั้นไม่ได้ห่างไกลเพื่อนสนิทคนนึงของเขายังเป็นถึงหัวเรี่ยวหัวแรงของฝ่ายซ้ายในตอนนั้นด้วยซ้ำ เรื่องราวอีกด้านของตัวเขาต่างหากที่ยินยอมเปิดเผยให้เราได้รับรู้พร้อมกันกับซิมโฟนีหมาย เลขหกของไชคอฟสกี้ที่กำลังเริ่มบรรเลง

ความตายของหญิงสาว ความตายของโสเภณีนางหนึ่งที่ปรากฎเป็นข่าวเล็กๆ บนหน้าหนังสือพิมพ์ด้วยภาพถ่ายที่พร่ามัวของหญิงสาว หากแต่สะกดตรึงรมย์ให้กระสับกระส่ายราวกับรู้จักมักคุ้นกับเธอมานานเนิ่น จนในที่สุดเขาถึงกับออกตามหาเบาะแสเพื่อไปให้ถึงใบหน้าที่แท้จริงของเธอ รมย์ทำงานให้กับหนังสือพิมพ์สยามนิวส์ จึงมีแหล่งข่าวและลู่ทางอยู่ไม่น้อยในการจะออกตามอะไรสักอย่างที่เป็นปรากฎเป็นข่าว และในที่สุดรมย์ก็ได้ทำตามสัญชาตญาณของตัวเอง

เบาะแสนำพารมย์ไปสู่อำเภอฟ้าประทาน โรงแรมเยี่ยมฟ้า-สถานที่ที่นำไปสู่เรื่องราวลึกลับดำมืดบางอย่างอันยากที่จะคาดเดา หากแต่เป็นประตูเปิดสู่บางสิ่งบางอย่างที่เขาควานหาในความมืดมิด ระหว่างการเดินทางสู่อำเภอฟ้าประทานของรมย์ ยังมีบันทึกความทรงจำบางส่วนที่เขาเขียนทิ้งเอาไว้เมื่อเราได้อ่านบันทึกเหล่านั้นจนครบถ้วนทุกถ้อยชีวิตเกือบทั้งชีวิตของเขาก็วางแผ่หลาอยู่ตรงหน้า

ช่วงท้ายของเรื่องราว การเดินทางของรมย์นั้นราวกับการเดินทางไปสู่ชะตากรรมหากแต่หาใช่เพียงของเขาชะตากรรมของรมย์ยังผูกโยงเข้าสู่ชะตากรรมของผู้อื่นอีกมากมาย การมุ่งไปของรมย์เปรียบไปก็เหมือนกับการไปสู่ชะตากรรมของพวกเขาและพวกเธอ เสียงไวโอลินประสานรับเชลโล่แผ่วเศร้าบาดลึกคล้ายบทเพลง Death and The Maiden ของชูเบิร์ทนัยว่าการจากลาได้มาถึงแล้ว

ในทุกเรื่องและเหตุการณ์ เมื่อได้เริ่มต้นขึ้น ก็ยากจะยั้งมิให้ไปถึงจุดจบ เรื่องราวของรมย์ก็เช่นกัน.