รอปาฏิหาริย์
"ปาฏิหาริย์...ที่รอ"
เรื่องราวความรักที่ฉันจะบอกเล่าครั้งนี้ เป็นเรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่งที่รอคอยปาฏิหาริย์มานาน ถ้าจะให้นับเวลาที่เธอรอ ฉันว่ามันนานเกินกว่าอายุของฉัน
ตราบจนสิ้นลมหายใจสุดท้ายของเธอ "ปาฏิหาริย์...ก็ไม่เกิดขึ้น" (เหมือนที่เธอบอกไว้เป๊ะๆ) นี่คือสิ่งที่เธอรอคอยและความเป็นจริงที่เกิดขึ้นวันนั้น...
"เธอรอปาฏิหาริย์ให้สามีของเธอ เลิกเล่นการพนันและพาเธอไปวัด" (วันสุดท้าย ก่อนเธอหมดลมหายใจ...เขาก็ยังไม่ได้พาเธอไปวัดและยังไม่ได้เลิกเล่นการพนัน)
"เธอรอปาฏิหาริย์ให้ ลูกสาวคนโตของเธอที่ทำงานมานาน ได้กลับมาบ้าน เพื่อพักสักที" (วันสุดท้าย ก่อนเธอหมดลมหายใจ...ลูกสาวคนโตของเธอก็ยังไม่ได้กลับบ้าน)
"เธอรอปาฏิหาริย์...ให้ลูกสาวคนที่สองของเธอโทรหาเธอบ้างและรู้จักการดูแลรักแท้" (วันสุดท้ายก่อน เธอหมดลมหายใจ...ลูกสาวคนที่สองของเธอไม่ได้รับโทรศัพท์ครั้งสุดท้ายนั้นและยังดูแลรักแท้ไม่เป็น)
"เธอรอปาฏิหาริย์...ให้ลูกชายคนสุดท้องของเธอเลิกเหล้าและรู้จักคุณค่าของชีวิต" (วันสุดท้ายก่อน เธอหมดลมหายใจ...ลูกชายของเธอก็ยังดื่มเหล้าจนเมามายและไม่รู้จักคุณค่าของชีวิตที่เธอมอบให้)
ฉันยังจำเรื่องราวที่เราคุยกันได้อย่างแม่นยำ เธอบอกกับฉันว่า "เธอจะวางทุกสิ่งลงและปล่อยให้มันเป็นไปตามทางของมัน" เธอบอกฉันว่า...ในโลกใบนี้มีความกล้าอย่างหนึ่งที่เรียกว่า "การปล่อยวาง"
เเถมเธอยังพูดกับฉันว่า..."ถ้าหากวันพรุ่งนี้เธอจะต้องจากโลกใบนี้ไป และปาฏิหาริย์ที่เธอรออาจจะไม่ได้เกิดขึ้น เธอก็จะไม่เสียใจ "เพราะสิ่งที่จะเกิดต่อไปหลังจากนี้ จะกลายเป็นตัวแทนของเธอ ให้คนที่อยู่ต้องทำปาฏิหาริย์ต่อ" (หลังจากนั้น 24 ชั่วโมง เธอก็ทำมันได้จริงๆ ) และตอนนี้ปฏิหาริย์บางอย่างที่เธอรอ กำลังเกิดขึ้นแล้วเพราะว่า...
''มี 2 คน ที่เข้าใจและกำลังจะสร้างปาฏิหาริย์ที่เธอรอมาตลอดให้มันเป็นจริง''
"แล้วมี 1คน ที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากความรู้สึกที่ผิด (ต่อเธอ) แต่เธอบอกกับฉันว่า...สักวันเมื่อวันเวลาผ่านไป เขาคนนั้นจะเข้าใจและจะรู้ว่าเธอ'' *ให้อภัยเขาตลอดมา*
"และจะมี 1คน ที่อาจจะยังไม่รู้ตัวเนื่องจากเข้าใจช้ากว่าคนอื่น" (เธอฝากฉันให้บอกเขาว่า)
"เธอไม่เคยถอดใจและไม่เคยหมดหวังต่อความดีในตัวเขาคนนั้นเลย" (แถมพูดแบบติดตลกว่า) "มะม่วงที่เธอปลูกไว้ไม่มีทางงอกออกเป็นต้นขนุนหรอก" (เธอว่าอย่างนั้นค่ะ)
| . | . |
เธอบอกว่า...ในชีวิตคนเรา ไม่มีความสวยงามใดๆ ที่เกิดขึ้นโดย...ไม่เคยผ่าน #คำว่า...ความทุกข์ # (เธอบอกว่า...มันคืองานศิลปะที่สร้างยาก แต่คุ้มค่าต่อการรอคอย)
| |
ตอนนั้นฉันยังสงสัยว่าเธอไปเอาคำพูดที่เเสนธรรมดาพวกนี้มาจากไหนกันนะ มุมมองโลกในวันสุดท้ายของเธอเรียกได้ว่าเหมือนหนังสือเล่มหนึ่งที่ฉันกำลังอ่าน ชื่อ "จงมีชีวิตที่เบิกบาน(The Book of Joy)" ขององค์ทะไลลามะกับท่านอาร์ชบิชอป เดสมอนด์ ตูตู และคุณดักลาส เอบรัมส์ (เอาไว้วันหลัง ถ้าฉันอ่านจบแล้ว สัญญาว่าจะรีวิวหนังสือเล่มนี้นะคะ) ***ฉันยังนึกถึงการพูดคุยครั้งสุดท้ายนั่นของเรา "ถึงแม้ว่า...ในวันที่ปาฏิหาริย์เกิดขึ้น เธออาจจะไม่มีวาสนาได้เห็นมัน...แต่เธอก็ยังรอคอยปาฏิหาริย์นั้น เพราะเธอรู้ว่าสักวัน จะต้องมีคนในครอบครัวของเธอสักคน เข้าใจและมาสานต่อปาฏิหาริย์ที่เธอรอให้มันเป็นจริง" ***
| . | . |
"ขอแค่...พวกเขาได้เห็นปาฏิหาริย์นั้น สำหรับเธอมันเพียงพอและคุ้มค่าแล้ว"
| |
ปล...ฉันรู้ว่าเธอคงกำลังมองดูพวกเขาอยู่ที่ไหนสักแห่งและส่งกำลังใจมาให้คนที่เธอรัก "สร้างปาฏิหาริย์ (ที่เธอรอ) ให้เป็นจริงในสักวัน" แด่คนที่รอปาฏิหาริย์ (ทุกคน)
By Sakormaree
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน "ปาฏิหาริย์ที่รอนะคะ"
Create Date : 19 กันยายน 2560 |
|
18 comments |
Last Update : 20 กันยายน 2560 13:43:53 น. |
Counter : 1696 Pageviews. |
|
|
|
และขอบคุณทุกท่านที่แวะมาทักทาย