เป็นเรื่องธรรมดา...บนท้องฟ้าย่อมมีเฆมครึ้มๆ ในฤดูฝน...และ “เวลาฝนตก...
มักตกแรงเสมอ”
คนเมือง...บางคน ย่อมหงุดหงิด คิดฟุ้งซ่าน รำคาญใจ ไหนฝนก็ตก รถก็ติด จิตขุ่นมัว
ส่วนคนบ้านทุ่ง ท้องนา กับหน้าบาน...เริงระบำ...รับน้ำอย่างชุ่มฉ่ำ โอกาสทองของชาวนา
คนเมือง...บางคน แม้หงุดหงิดบ้าง แต่ก็ได้ข้าวจากชาวนา...ชาวนาก็ได้ปัจจัยจากคนเมือง

ธรรมชาติเขากำลังทำหน้าที่พึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันอย่างสมดุล สงบ เงียบ
เรียบง่ายไม่วุ่นวาย หากว่า...เราพิจาณาถึง “สิ่งที่เกิดขึ้นหนึ่งอย่าง...อีกอย่างหนึ่ง
ก็เกิดขึ้นตาม” ขึ้นอยู่ว่าเราจะเอาประโยชน์จากทางไหนดี “ไม่มี...ไม่ดี จึงมีสิ่งที่ดี...
เกิดขึ้นตลอดเวลา...”

หลับตา...แล้วเราสำรวมกาย สงบทางใจ ค่อยๆ เข้าหาธรรมชาติ “เราจะมีความสุข...
แบบไม่รู้สึก”
เกิด เกิด...ดับ ดับ ก็สลับกัน...เมื่อสิ้นสุดอารมณ์แห่งความสุข แล้วความทุกข์ก็ก่อตัว
อย่างเงียบๆ นี่เป็นกฎ “ธรรมดา” ของ “ธรรมชาติ” แม้ว่าบางครั้ง...บางครา...
“สุขจนลืมทุกข์ แต่ทุกข์ไม่ลืมเรา”
เฉกเช่น ดอกไม้หลากสี...ยามร้อยเรียงรวมเป็นมาลัยย่อมงดงาม อุปมาฉันใด...
อุปมัยก็ฉันนั้น

วันพระนี้

“โปรดพิจารณาโคลนตมในตัวเรา...แล้วเฝ้าเพาะบัวที่งดงาม...”