ยาม...สาย สาย หายใจลึกๆ นึกถึงวันผ่อนคลายของใจเรา (ลองหลับตาปฏิบัติดู...)
เมื่อวัตถุดิบทางใจไม่ทำงานฉันใด...ผลผลิตทางกายก็ไม่แสดงผลฉันนั้น
นี่ก็ชลอความชราได้ เปรียบเสมือน รถยนต์น้ำมันหมด...เติมน้ำมัน ใช้งาน...
น้ำมันหมด เติมน้ำมัน ใช้งาน สุดท้ายรถก็พังเร็ว ถ้าใจไม่รู้จักพักผ่อนบ้าง
กายก็พังเร็ว... อุปมาฉันใด อุปมัยก็ฉันนั้น...

การเดินทางของกายย่อมต้องเหน็ดเหนื่อย ...แต่การเดินทางของใจไม่เคยจบ
คิดได้ตลอดเวลา อย่างรวดเร็ว คำนวณได้ทุกเรื่อง หาเหตุ-หาผล ทุกอย่าง
แม้ยังไม่ถึงเวลา เก่งกว่าเครื่องคำนวณเสียอีก ผลลัพธ์คือ “ทุกข์”

“นี่ก็เป็นธรรมดา...ธรรมดา เมื่อมีทุกข์...ย่อมมีทาง แต่ระหว่างทางย่อมสวยงาม
ทั้งสุข และทั้งทุกข์ ต้องไปด้วยกัน ต้องผสมกัน เฉกเช่นพวงมาลัยจะสวยได้
เพราะดอกไม้หลากสีไงล่ะ...”

แต่ที่สำคัญ สุขไม่เคยสอนเราให้มีปัญญา... แต่เมื่อมีทุกข์ถึงที่สุดมักจะหยุด...
เพื่อมองทางเสมอ เสมอ ความทุกข์ ๑ ครั้ง เราจะโตขึ้น ๑ ครั้ง
แต่เราไม่ต้องการทุกข์เลย
มันแปลกเน๊อะ!!!! ตรงกันข้ามกับ สุข ๑ ครั้ง เราจะติดสุข ๑ ครั้ง
และการต้องสุขเพิ่มขึ้น อีกขั้น ๑ เรื่อยๆ “ความไม่รู้จักพอไง”


วันนี้...วันพระ

“ระหว่างทางจะสุข จะทุกข์ ย่อมเป็นธรรม ธรรมดา ของเขา แต่หยุดที่เรา...”