สวัสดี วันนี้...วันพระ แรม ๘ ค่ำ เดือน ๗
ยาม...สาย สาย หายใจลึกๆ นึกถึงวันผ่อนคลายของใจเรา (ลองหลับตาปฏิบัติดู...)เมื่อวัตถุดิบทางใจไม่ทำงานฉันใด...ผลผลิตทางกายก็ไม่แสดงผลฉันนั้นนี่ก็ชลอความชราได้ เปรียบเสมือน รถยนต์น้ำมันหมด...เติมน้ำมัน ใช้งาน...น้ำมันหมด เติมน้ำมัน ใช้งาน สุดท้ายรถก็พังเร็ว ถ้าใจไม่รู้จักพักผ่อนบ้างกายก็พังเร็ว... อุปมาฉันใด อุปมัยก็ฉันนั้น... การเดินทางของกายย่อมต้องเหน็ดเหนื่อย ...แต่การเดินทางของใจไม่เคยจบ คิดได้ตลอดเวลา อย่างรวดเร็ว คำนวณได้ทุกเรื่อง หาเหตุ-หาผล ทุกอย่างแม้ยังไม่ถึงเวลา เก่งกว่าเครื่องคำนวณเสียอีก ผลลัพธ์คือ ทุกข์นี่ก็เป็นธรรมดา...ธรรมดา เมื่อมีทุกข์...ย่อมมีทาง แต่ระหว่างทางย่อมสวยงาม ทั้งสุข และทั้งทุกข์ ต้องไปด้วยกัน ต้องผสมกัน เฉกเช่นพวงมาลัยจะสวยได้เพราะดอกไม้หลากสีไงล่ะ...แต่ที่สำคัญ สุขไม่เคยสอนเราให้มีปัญญา... แต่เมื่อมีทุกข์ถึงที่สุดมักจะหยุด...เพื่อมองทางเสมอ เสมอ ความทุกข์ ๑ ครั้ง เราจะโตขึ้น ๑ ครั้ง แต่เราไม่ต้องการทุกข์เลยมันแปลกเน๊อะ!!!! ตรงกันข้ามกับ สุข ๑ ครั้ง เราจะติดสุข ๑ ครั้งและการต้องสุขเพิ่มขึ้น อีกขั้น ๑ เรื่อยๆ ความไม่รู้จักพอไงวันนี้...วันพระระหว่างทางจะสุข จะทุกข์ ย่อมเป็นธรรม ธรรมดา ของเขา แต่หยุดที่เรา...