กาลครั้งหนึ่ง...นานมาแล้ว ตอนเด็กๆ ผมชอบคำนี้มาก เพราะว่าเหมือนผมกำลัง
ก้าวล่วงไปในอดีต... เพียงแต่กาลเวลานำพาสรรพสิ่งต่างๆ ผ่านมา...แล้วกาลเวลา
ก็นำพาสรรพสิ่งต่าง ๆ ผ่านไป เช่นกัน... นำพาความสุขบ้าง...ความทุกข์บ้าง...
การเกิดบ้าง...ความเจ็บป่วยบ้าง...ความแก่บ้าง...
จะมีประโยชน์อันใด...หากว่าจะจมอยู่กับอดีต จะคิดถึงอนาคตอันสวยงามตามใจตน
“อดีตก็แค่สิ่งที่ผ่านแล้ว...อนาคตก็ยังไม่มา...สิ่งมีค่าคือ เวลาปัจจุบัน”

แต่มีสิ่งหนึ่ง...แม้กาลผ่านมานานมากกว่า ๒,๕๐๐ ปีแล้วยังมีสภาพจริงอยู่เสมอ...เสมอ
สิ่งนี้ คือ “พระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้านั่นเอง”
สันทิฏฐิโก หมายถึง ผู้ปฏิบัติจะพึงเห็นชัดด้วยตนเอง ผู้ใดปฏิบัติ ผู้นั้นบรรลุ ผู้นั้นย่อมเห็นประจักษ์ด้วยตนเอง ไม่ต้องเชื่อตามคำ บอกเล่าของผู้อื่น...
อกาลิโก หมายถึง ไม่ประกอบด้วยกาล ผู้ปฏิบัติไม่ขึ้นอยู่กับกาลเวลา พร้อมเมื่อใด
บรรลุได้ทันที บรรลุเมื่อใดเห็นผลได้ทันที

ฉะนั้น วันพระนี้...
เธอค่อย ๆ ควรน้อมเข้ามา (โอปนยิโก) พิจารณาหาเวลาอยู่กับปัจจุบันขณะ...
“ไม่ต้องรอเวลา.....” ทุก ๆ ลมหายใจเข้า-ออก...แม้ว่ากำลังทำงานอยู่ก็รู้ จะเดินก็รู้
จะนั่ง...จะนอน...จะทานอาหาร... รวมถึงกำลังจะทุกข์เพราะอาการไม่พอใจ ไม่สมดั่งใจ
ก็รู้ว่ามันก็อยู่กับเราไม่นาน แล้วจะทุกข์เพราะเหตุอย่างนี้...อย่างนี้ทำไม?
อยู่กับปัจจุบัน...รู้เท่าทันอารมณ์ ความคิด จิตก็จะสงบได้...

“เราควรหาเวลาในเวลาที่มีอยู่...ดีกว่าจะหาเวลาในเวลาที่ไม่มีแล้ว...”