ความชุ่มชื่น...ความเขียวชอุ่มของต้นไม้ ใบหญ้า ส่วนท้องนานั้น กบ เขียด ร้องกันระงม
ในยามค่ำคืน... นี่ก็เป็นเสน่ห์ช่วงหน้าฝน หรือช่วงเข้าพรรษา เพราะว่า “ธรรมชาติ
แสดงให้เห็นเป็นธรรมชาติ” ในแต่ละฤดู ในฤดูที่เปลี่ยนแปลง...ทำให้กายและใจ...
เปลี่ยนไป บางเรื่องราวต้องอาศัยฤดูหรือกาลเวลา เข้าหาธรรม

เราต้องหาธรรม หาสภาวะธรรมกับตนเอง อยู่กับตนเองบ้าง มีเรื่องมากมายที่ต้องคุย
ความเงียบของใจเรา สนทนากับผู้คนมาก็มากมาย แต่สุดท้ายก็อยู่คนเดียว บัดนี้...
โอกาสดีมีวันหยุด ใช้ความเงียบหยุดกระสันต์ ของความอยากมี ความอยากเป็น
เราก็จะเห็นถึงความไม่แน่ (อนิจจัง) ของสิ่งเหล่านี้มันเกิดขึ้นเพียงชั่วคราวเท่านั้น
“ถ้ารู้เท่าทัน...เท่ากับเรารู้ธรรม...” ก็คือว่า

“สิ่งใด...สิ่งหนึ่งเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งทั้งมวลล้วน...ย่อมดับไปเป็นธรรมดา”

หยุด...หยุดก่อน!!!
เราหยุดมองหาธรรม เราจึงจะเห็นธรรม เราหยุดมองที่ตัวเรา ก็เห็นที่ตัวเราประโยชน์
เกิดจากเรามองเห็น เมื่อเราหยุดมองหาสรรพสิ่งรอบๆ ตัว เราก็เห็นสิ่งที่อยู่ในตัว
เราต้องใช้ใจมองใจ แล้วจะได้ความสงบที่ใจ ซึ่งตรงกันข้ามกับสิ่งภายนอกที่กระทบ
กระเทือนทางใจง่าย เช่น บางคำพูด หรือคำโพส ไม่สมดั่งใจเรา... เมื่อแสวงหาทุกข์
จากภายนอกได้...เราก็แสวงหาความสงบจากภายในได้ด้วยใจเราเช่นกัน...

“ชาวนาฝังเมล็ดข้าว ชั้นดี ลงในที่ดินที่ดี ชุ่มไปด้วยน้ำฝน...”
ผลผลิตที่ได้จะเป็นอย่างไร?

แน่นอนชาวนานี้เขาเลือกฤดูฝนด้วยปัญญา สำหรับผู้ที่ถึงเวลาเข้าหาธรรม...
อุปมาฉันใดอุปมัยก็ฉันนั้น


วันพระนี้

“พระสงฆ์ท่านจำพรรษา...ส่วนเรามุ่งหน้าเข้าหาธรรม...”