วันนี้เกิดนึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรก็ไม่รู้ อยู่ๆ อยากแวะไปร้านหนังสือเล็กๆ ที่น้องชาย เคยพูดถึงเอาไว้บ่อยๆ วันนี้พอน้องจะออกจากบ้าน ก็เอ่ยปากชวนครั้งที่สามพันว่าอยากไปร้านหนังสือไม๊ ฉันเองก็เห็นว่าวันนี้ว่างๆ อารมณ์เย็นๆ เพราะอากาศก็กำลังสบาย ก็เลยบอกว่าไป ... เอ๊า วันนี้ชวนกันไปอีก เราก็ไปสิค่ะ ... เผื่อเจอหนังสือดีๆ ก็จะได้ยืมมาอ่านซะเลย ... ร้านหนังสืออยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ ขี่รถมอเตอร์ไซด์ออกจากบ้านก็ราวๆ 5 นาทีเอง จริงๆ แล้วฉันก็ขับรถ ผ่านร้านนี้บ่อยนะแต่ว่าไม่ได้ตั้งใจอยากอ่านหนังสืออะไรหรอก จำได้ว่าเมื่อก่อนนี้ร้านนี้เป็นร้านขายของชำ แต่อาจจะเพราะว่ากกิจการมันไม่ค่อยดีก็เลยเปลี่ยนชนิดไปเลย จริงๆ แล้วกับร้านหนังสือเช่านี่จะบอกว่าฉันเองก็เป็นสมาชิกหลายร้านเหมือนกันสมัยยังสาว แต่พอพ้นวัย มาหนังสือที่อ่านก็เปลี่ยนสไตล์ไป หลังๆ ไม่ได้อยู่บ้านด้วยก็เลยไม่ได้ยืมหนังสือมาอ่านกันอีก เมื่อก่อนนี้การ์ตูนนั่นล่ะเป็นหนังสือหลักที่จะอ่าน และที่อ่านบ่อยๆ ก็คงจะเป็นของ สนพ.วิบูลย์กิจ เนื่องด้วยว่าหนังสือการ์ตูนวาดสวย แล้วก็ตัวหนังสืออ่านได้ง่าย แต่ของ สนพ.อื่นก็อ่านง่ายเหมือนกันนะคะ แต่ว่าความชอบส่วนตัวที่เอนเอียงไปทางวิบูลย์กิจมากกว่านิดหน่อยเท่านั้นเอง นอกเหนือจากหนังสือการ์ตูนแล้ว ก็ยังมีนิยายเล่มละ 10 บาท ที่เมื่อก่อนอ่านหนักจนแบบว่าไม่อ่านแทบจะลงแดง ยิ่งเรื่องราวพระเอกเถื่อนๆ หน่อย นางเอกถูกใส่ร้าย ประมาณว่าพ่อนางเอกทำพ่อพระเอกตาย พระเอกเลยมาแก้แค้น สุดท้ายก็เปลี่ยนมาเป็นตกหลุมรักนางเอก Happy Ending แนวนี้ล่ะคะอ่านได้ไม่เบื่อล่ะ (แปลกดีว่าอ่านอยู่ได้ทำไมชอบนักก็ไม่รู้ .. สงสัยเพราะแอบคิดว่าสักวันเราจะเป็นนางเอกคนนั้นหรือเปล่าหนอ) ... หลากหลายร้านที่เข้าไปเป็นสมาชิก จากเจ้าของที่ไม่รู้จักมักจี่กัน ก็จะเปลี่ยนไปเป็นมีทักทายกันเล็กน้อย แล้วก็เริ่มขึ้นเรื่อยๆ จากเจ้าของคนเฝ้าที่เป็นรุ่นพ่อ เปลี่ยนมาเป็นรุ่นพี่ แล้วก็เปลี่ยนเป็นรุ่นเพื่อนกัน เรียกว่าจะเปลี่ยนมากี่คนนั้นก็ยังจำหน้ากันได้อยู่ ... แต่ตอนนี้หลังจากที่ร้างห่างหนังสือเช่าไปนานก็เลย ทำให้ห่างเหินคนเหล่านั้นไปบ้างแล้ว ... หนนี้พอได้มีโอกาสในการเข้าไปร้านหนังสือเช่าอีก ความรู้สึกเก่าๆ มันก็เข้ามาถามการเดินเลือกหนังสือ จากชั้น จากการ์ตูนเก่าๆ ที่เราเคยอ่าน ก็เปลี่ยนมาเป็นการ์ตูนสมัยใหม่ที่เด็กๆ วัยรุ่นสมัยนี้เค้าอ่านกัน บอกตรงๆ เลยค่ะว่าเดี๋ยวนี้การ์ตูนอ่านไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ อ่านไม่ต่อเนื่อง เคยเปิดหนังสือการ์ตูนแล้ว แต่ว่าเริ่มอ่านไม่สนุก (หรือว่าจะย้ำว่าเราแก่แล้วจริงๆ ) ... เศร้าสิค่ะเนี่ย ... กลิ่นหนังสือหลากหลายที่เรามักจะได้กลิ่นเสมอตอนเราเข้าไปร้าน มันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ แถมชั้นหนังสือเดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้มีเฉพาะหนังสือการ์ตูน แต่ว่ามีหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊คต่างๆ นิตยสารดีๆ หนังสือแปล เด่นๆ (และเน้นเฉพาะหนังสือเกาหลี) ... โอ้วววว อารมณ์อยากอ่านบรรเจิดเลยค่ะ และแล้วเมื่อเดินเลือกหนังสืออยู่ น้องชายก็มากระทุ้งถามว่าเสร็จหรือยัง .. อะไรกันเนี่ย ทำไมน้องมันเลือกเร็วนักล่ะ ฉันยังไม่ได้สักเล่มเลย ... ว่าแล้วก็ลนลาน มองไปมองมา ปวดคอเป็นบ้าเพราะหนังสือมันเรียงแบบตั้งๆ จะอ่านรายชื่อหนังสือทีก็ต้องเอียงคอ แว่นตาก็ลืมใส่ หาดูหลายรอบแล้วก็ยังไม่ได้สักที แต่แล้ว ... ก็มาจบกับเล่มนี้ค่ะ สันปกหนังสือบางๆ สีขาวตัวหนังสือสีชมพู โทโมโกะ คนใจเล็ก สะดุดตากับเล่มบางๆ ก็หยิบมาเปิดด้านใน ... เห็นมีตัวการ์ตูนประกอบด้วย ดูท่าจะอ่านง่ายดี อ่ะ เห็นแล้วก็หยิบจับ แปลโดย จินนี่ สาระโกเศศ : ซูซูกิ โทโมโกะ เรื่องนี้ต้องบอกเลยว่า ... เคยอ่านผ่านตาที่บล็อกไหนสักบล็อก เพราะว่าเคยอ่านเรื่องราวขำๆ แบบนี้มาแล้ว ปรากฏว่าไปเซิร์ชหา ก็ปรากฏว่าเข้าไปอ่านที่บล็อกน้องฝน fonkoon ตั้งนานนมมาแล้ว ตอนนี้ก็ได้เวลา ล่ะที่เราจะมาอ่านแล้วจะได้เขียนถึง ... โทโมโกะ คนใจเล็ก เป็นเรื่องราวของโทโมโกะ สาววัย 29 ปี ที่ออกจะเป็นคนใจเล็กซึ่งอ่านไปแล้วตามเรื่องราว เค้าจะหมายถึงคนที่ขี้กลัว ระแวง นั่นนี่ นี่นั่นอยู่เสมอ หรือพูดง่ายๆ ก็คือเป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนัก อ่านแล้วแอบขำตัวเองเล็กน้อยเพราะว่าปล่อยไก่ เปิดอ่านหนังสืออย่างไม่รู้อะไร ปรากฏว่าอ่านแล้วงง มาสังเกตุ อ่านเอาได้สามสี่หน้าเพราะเริ่มจะคิดว่าทำไมฉันอ่านหนังสือการ์ตูนได้ไม่รู้เรื่องเลย นั่งอ่านไปเริ่มมาสังเกตว่า อ้อ นี่เราเห่ยเองหนิ เค้าเขียนหนังสือแบบว่าต้องอ่านจากหน้าหลังมาแล้วต้องอ่านจากขวาไปซ้ายตามสไตล์ญี่ปุ่นเค้า .. แหม๊ ถูกหนังสือเล่นงานซ๊าแล้ว ... เรื่องนี้อ่านแล้วขำดี แบบว่ามีบางตอนที่บอกได้เลยว่าไม่ต่างจากโทโมโกะเหมือนกัน ... อย่างเช่น - ไม่กล้าจะเข้าไปตรงบูธให้ลองชิมสินค้าทุกชนิด เพราะว่าเข้าไปแล้วถ้าได้ลองต้องซื้อกลับเพราะว่าเกรงใจคนขาย - คนเดินสวนมา มองหน้ากัน บางทีก็คิดไปโน่นว่าจะมาคิดมิดีมิร้าย (ยามค่ำคืน) - ไปร้านขายเครื่องสำอางค์ล่ะไม่อยากให้สาวเค้ามาแนะนำ เพราะว่ากลัวอดใจไม่ได้ซื้อตามอีก แล้วอิตอนที่ขำก๊ากจนแม่นั่งข้างๆ ต้องบอกให้หยุดหัวเราะเลยก็คือตอนที่พูดถึงเรื่องตาชั่งที่เราเอาไว้ชั่งน้ำหนักนี่ล่ะ "ความแตกต่างของตาชั่งที่เป็นเข็ม ให้ตีความตามชอบใจ บิดเบือนความจริงได้ง่าย เพราะเป็นการให้กำลังใจตัวเอง แต่ว่าถ้าเป็นตาชั่งตัวเลข อันนี้เป็นความจริงชัดแจ้ง" อิตรงนี้ล่ะค่ะ อ่านแล้วขำก๊าก เพราะมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ล่ะน๊า บอกได้เลยว่า ถ้าหากว่าเอาคำพูดนี้มาวัดเป็น เรื่องคนใจเล็กล่ะก็ อิฉันก็ยอมรับเต็มๆ เลยล่ะค่ะว่าใช่ อ่านเมื่อไหร่ ขำทู๊กทีเลย ถ้าใครอยากอ่านเรื่องราวขำๆ สบายๆ อ่านแล้วหัวเราะได้ คิดได้ว่า เราเองก็เหมือนโทโมโกะเหมือนกันนี่ ก็น่าลองหามาอ่านนะคะ เพราะว่าเบาสมองจริงๆ ฉันเองอาจจะร้างมือจากการอ่านแนวนี้มานาน พอมาเริ่มอ่านดูใหม่ก็ขำดี เลยคิดอยากจะหาอะไรง่ายๆ มาอ่านอีก เครียดๆ ก็คลายเครียดด้วยหนังสืออ่านง่ายนี่มันก็ดีเหมือนกันนะค่ะ ลงทุนน้อยหน่อยแต่ว่าได้ผลเกินคาด อารมณ์เราดี คนข้างๆ ก็ปลอดภัยได้คะ แอบคุยแบบมี ปล. วันนี้รู้สึกเหมือนคนใจเล็ก ... ตอนเอารถไปจอดซื้อกับข้าวตอนเย็นจัง จอดเอาไว้แล้วเปิดไฟเลี้ยวติ๊กต็อกเป็นสัญญาณ อยู่ๆ ตอนลงรถไปแป็ปเดียว ของยังไม่ได้ซื้อเลย แต่ก็กลับขึ้นรถแล้วก็วนไปหาที่จอดรถไกลหน่อย แล้วก็มาซื้อ ของ ด้วยเพราะอารมณ์จอดรถง่ายๆ กลัวจราจรเค้ามาทักทายเอาน่ะค่ะ แต่จริงๆ แล้ว เห็นใครบอกว่า จอดได้ไมมีปัญหา แต่อิฉันน่ะมีค่ะเพราะว่ามันจอดแป็ปเดียวจริงแต่ว่า มันจอดแบบนี้ เสียวๆ อยู่เหมือนกันนะค่ะ ... ใจเล็กหรือเปล่าหนอแบบนี้

Create Date : 30 มิถุนายน 2550
Last Update : 30 มิถุนายน 2550 16:13:49 น.		70 comments
Counter : 1086 Pageviews.
Share Tweet