แม่โสมเอ๋ย
 การกลับมาเป็นนักศึกษาอีกครั้งในวัยไม้ใกล้ฝั่ง ทำให้รู้ตัวว่า
การที่อายุมาก สมองสู้คนอายุน้อยกว่าไม่ได้ก็งานนี้
 อันสืบเนื่องมาจากความขยัน บวกแรงโน้มเอียงใฝ่สอดรู้
ทำให้แม่โสม ผู้อยู่ดีไม่ว่าร้าย ได้ไปเรียนต่อโท
ทั้งที่เรียนไปก็หาได้เอาไปทำประโยชน์อันใดไม่
(แต่หวังว่า หากเรียนจบได้ จะนำไปพัฒนาต่อยอดอย่างแน่นอน)
 แต่ด้วยจิตสู่รู้ แลคิดว่า หากได้ลับสมองในช่วงอายุนี้
น่าจะส่งผลดีในภายภาคหน้า ทางด้านความจำ และระบบที่เกี่ยวข้องกับสมอง
เลยตัดสินใจ เอาวะ ตายเป็นตาย
และแล้ว... อาการปางตายก็เกิดขึ้น
 นักศึกษาปีหนึ่งวัยดึกดื่น กำลังนี้ เธอมีอาการทุรนทุรายจากการ
หาข้อมูลและการทำ Term paper และเตรียม Presentation
ด้วยความยากลำบาก และเด๋อด๋า เป๋อเอ๋อ ยิ่งเครียด
สมองก็ยิ่งหลั่งสารความจำเสื่อมออกมาอย่างทะลักทะลวง
การนี้ ยังผลให้แม่นางโฉมฉิน ไฉไล
หน้าไหลลู่ลงด้วยความเขม็งเกลียวทุกอณูเนื้อและเส้นเอ็น
แม่นางโฉมฉินเขียนไปก็สับสนไป เพราะสมองเป๋ปัดซ้ายขวาอย่างบอกไม่ถูก
 รีบสรุปเลยแล้วกันว่า แม่นางโฉม จะสู้
แม้เส้นทางที่เดินลากขาผ่าน จะวิบากแลวังเวง
แม่นางก็จะฝ่าฟันตะปูเรือใบ ผีพราย และอุปสรรคอันอาจเกิดขึ้น
อย่างไม่มีระย่อ (แต่อาจมีรอยย่นเพิ่มเติม)
 ตอนนี้กำลังพยายามเปลี่ยนวิธีคิดเพื่อลดความเครียดลง
อาทิ คิดว่า ทำรายงานไปตามที่คิดว่าดีที่สุด
พรีเซ้นท์และตอบคำถาม อภิปรายให้ดีที่สุด
ไม่รู้ ก็ยอมรับว่าไม่รู้ เพราะไม่มีใครรู้ในทุกสิ่งได้
เป็นธรรมชาติ และไม่คิดถึงคะแนน ไม่คิดถึงว่า
จะเรียนจบหรือไม่ คิดเพียงว่า วันเสาร์ อาทิตย์นี้
เราจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เพียงเท่านี้
ความเครียดน่าจะผ่อนแผ่ว และสติจะคืนร่าง
 เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์กดดัน
การปล่อยวางและพร้อมยอมรับในผลของมันด้วยใจสงบ
ดูเหมือนจะช่วยให้โลกดูมีสีสันสดใสขึ้น
หาใช่ลืมตาก็เจอแต่สีเทาหม่น
หลับตาก็เจอแต่สีดำ หลับก็ฝันร้าย
 แม่โสมมักชอบคิดว่า ทำทุกอย่างเหมือนกำลังเล่นอยู่
แต่จริงจังกับมัน แม่โสมกำลังโน้มน้าวตัวเองให้ได้อารมณ์นั้น
ใช่สิ เราก็กำลังเล่นอยู่ ทุกอย่างย่อมสนุก
ครูถาม ตอบไม่ได้ ก็หัวร่อกลบเกลื่อน
เพื่อนติง แย้งมิได้ ก็หัวร่อดังดัง
อย่างมากก็เรียนไม่จบ จะเครียดอะไรหนักหนา
 หรืออีกแนวคิดหนึ่งคือ
คนที่พิการเขายังบากบั่นเรียนจนจบปริญญาโทหลายใบ
เราเองมีทุกอย่าง แค่นี้เครียดก็ไม่ cool น่ะสิ
เสียภาพพจน์ แม่โสมยอดนักบู๊หมด
 สู้ว๊อยพี่น้อง ผ่านสัปดาห์นี้
จะได้พบหน้าน้องๆและท่านพ่อ ท่านแม่เสียที (พูดอย่างกับไปอยู่ชายแดน)
เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป และหากไม่ดี เราเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ
ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ จำใส่กะโหลกเอาไว้แม่โสม !
Free TextEditor
| Create Date : 10 กรกฎาคม 2551 |
| Last Update : 10 กรกฎาคม 2551 20:43:01 น. |
|
39 comments
|
| Counter : 677 Pageviews. |
 |
|
การกลับมาเป็นนักศึกษาอีกครั้งในวัยไม้ใกล้ฝั่ง ทำให้รู้ตัวว่า 
อันสืบเนื่องมาจากความขยัน บวกแรงโน้มเอียงใฝ่สอดรู้
แต่ด้วยจิตสู่รู้ แลคิดว่า หากได้ลับสมองในช่วงอายุนี้
นักศึกษาปีหนึ่งวัยดึกดื่น กำลังนี้ เธอมีอาการทุรนทุรายจากการ
รีบสรุปเลยแล้วกันว่า แม่นางโฉม จะสู้
ตอนนี้กำลังพยายามเปลี่ยนวิธีคิดเพื่อลดความเครียดลง
เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์กดดัน
แม่โสมมักชอบคิดว่า ทำทุกอย่างเหมือนกำลังเล่นอยู่
หรืออีกแนวคิดหนึ่งคือ
สู้ว๊อยพี่น้อง ผ่านสัปดาห์นี้ 
ได้ผลการเรียนอย่างไร จะรุดเยี่ยมบ้านเกลอทั้งหลายรายงานผล แต่
) เรื่องอ่านหนังสือนี่ถ้าเป็นตัวเองต้องจ่อไฟดวงเดียวเลยไม่งั้นไม่รู้เรื่อง แม่ต้องใจเย็นๆค่ะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [
"ไม่เคยมีอะไรช้าเกินไปที่จะทำในสิ่งที่ตนฝัน
โลกเรามีนักศึกษาที่เข้าโรงเรียนในวัย 60
เจ้าสาวที่แต่งงานในวัย 70
นักเขียนที่เริ่มงานเขียนตอนอายุ 80 ฯลฯ
It is never too late to follow one's dreams. In this world,
there are students admitted into school at the age of 60, a bride
that got married at 70, and a writer that began to write at 80."
เป็นกำลังใจให้ผ่านไปให้ได้นะครับ เดี๋ยวพอแม่โสมเจอเพื่อนสนิทๆกันคงจะเรียนสนุกขึ้นนะครับ