ถือ (ก็) หนัก วาง (ก็) เบา
เคยมีคนไปกราบทูลถามพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าพระองค์ให้เหลือเพียงสั้นๆ ทว่า ครอบคลุมใจความทั้งหมดแห่งพระพุทธศาสนา พระองค์ตรัสว่า หากจะให้สรุปเช่นนั้น ก็ขอสรุปเช่นนั้นก็ขอสรุปว่า ใจความแห่งคำสอนของพระองค์ขึ้นอยู่กับประโยคที่ว่า
สัพเพ ธัมมานาลัง อะภินิเวสายะ ใดใดในโลกอันบุคคลไม่ควรยึดติดถือมั่น ทำไมจึงไม่ควรยึดติดถือมั่น เพราะที่ใดมีความถือมั่น ที่นั่นก็มีความทุกข์ ความทุกข์ขยายตัวตามระดับความเข้มข้นของความยึดติด ยึดมาก ติดมาก จึงทุกข์น้อย ไม่ยึด ไม่ติด จึงไม่ทุกข์ ความไม่ยึดติดถือมั่น กล่าวอีกอย่างหนึ่งว่า ความปล่อยวาง ทำไมจึงต้องปล่อยวาง เพราะทุกอย่าง มีความว่าง มาแต่เดิม คนที่หลงกอด ความว่าง โดยคิดว่าเป็น ความมี ทำไมจะไม่ทุกข์ ?
พระบวชใหม่รูปหนึ่ง เดินบิณฑบาตผ่านชุมชนแห่งหนึ่งซึ่งมีผู้คนจอแจ ขณะเดินสำรวมก้มหน้าแต่พอประมาณ เพื่อเดินผ่านชุมชนไปอย่างช้าๆ นั้นเอง จู่ๆ ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งใส่สูท ผูกเนคไท สวมแว่นตาดำเดินเข้ามาหาท่าน พร้อมทั้งชี้หน้าด่าท่านอย่างสาดเสียเทเสีย พระรูปตกตะลึง รีบเดินหนี แต่แม้ท่านจะเดินหนีชายคนนั้นพ้นแล้ว แต่เสียงด่าของเขายังคงก้อง อยู่ในโสตประสาทของท่านอย่างชัดถ้อยชัดคำ เมื่อกลับถึงวัด พลันที่คิดถึงเหตุการณ์ ที่ตนถูกชี้หน้าด่ากลางฝูงชน พระหนุ่มก็รู้สึกโกรธจนหน้าแดงก่ำ ยิ่งคิดต่อไปว่าชายคนนั้นมาชี้หน้าด่าตน ซึ่งเป็นพระและตนเองก็จำได้ว่า ตั้งแต่บวชเข้ามาในพระธรรมวินัย ก็ยังไม่เคยทำอะไรผิด คิดมาถึงขั้นว่า ตนไม่ผิด แต่ทำไมตนต้องถูกด่า ยิ่งเจ็บ ยิ่งแค้น วันที่ท่านถูกด่ากลางชุมชนนั้นเป็นวันศุกร์ แต่ตกถึงเช้าวันจันทร์ท่านก็ยังไม่หายโกรธ
เช้าวันจันทร์นั้น พระบวชใหม่ประคองบาตร เดินผ่านชุมชนนั้นเหมือนเดิม ท่านพยายามสอดส่ายสายตามองหาชายคนเดิม ตั้งใจว่าวันนี้จะต้องถามให้รู้เรื่อง ว่าเหตุจึงมาชี้หน้าด่าตนเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว ยิ่งพยายามค้นหา กลับยิ่งไม่พอ ท่านจึงเดินสำรวจรับอาหารบิณฑบาตต่อไป จนได้อาหารเต็มบาตรแล้วจึงเดินกลับวัด ระหว่างทางกลับวัด โดยไม่คาดฝัน พระหนุ่มทอดสายตาไปพบกับชายคนหนึ่งสวมสูท ผูกเทคไท ใส่แว่นตาดำ ท่านอุทานในใจว่า อ๋อ เจ้าคนนี้เองที่ด่าฉันเมื่อวันศุกร์ ภาพที่เห็นก็คือ ชายแต่งตัวดีคนนั้น นอนหลับหมดสติอยู่ข้างศาลเจ้าแห่งหนึ่ง ข้างๆ ตัวเขามีขวดเหล้าล้มกลิ้งอยู่ พอท่านพยายามเดินเข้าไปมองใกล้ๆ เขาจึงเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พอเห็นท่านเท่านั้นชายคนนั้นก็ร้องขึ้นมาว่า
ขอเดชะ พระอาญาไม่พ้นกล้าฯ บัดนี้ พระองค์ทรงกลับมาครองอยุธยาอีกครั้งหนึ่งแล้วกระนั้นหรือ... ว่าแล้วก็ลุกขึ้นรำเฉิบๆ
พลันที่ท่านประเมินว่าชายแต่งตัวดี คนที่ชี้หน้าด่าท่านเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว เป็นคนบ้าที่มาในร่างของคนแต่งตัวดีเท่านั้นเอง ความโกรธที่ก่อตัวเป็นเมฆดำทะมึน อยู่ในใจของท่านมานานถึงสามวัน ก็พลันอันตรธานไปอย่างง่ายดายชนิดไร้ร่องรอย
ทำไม เราจึงปล่อยวางต่อคนบ้าได้ง่ายดายเหลือเกิน ? แต่กับคนปกติ ทำไม เราจึงมีความรู้สึกว่าต้องเอาเรื่องราวให้ถึงที่สุด ?
ขอบคุณบทความจาก ธรรมะจักร
อ่านแล้วได้อะไร...หรือว่าอ่านแล้วไม่ได้อะไรเลยสำหรับคนที่ยังมีจิตใจที่ไม่รู้จักการให้อภัย การไม่ละ ลด เลิก แม้กระทั่งกับคนที่ได้จากโลกนี้ไปแล้ว..อย่างอดีตนายกรัฐมนตรีคนที่ 25 ของประเทศไทย ตำแหน่งนี้ถือเป็นตำแหน่งผู้นำการบริหารประเทศสูงสุดก็ว่าได้ คำนำหน้าเรียกท่าน ก็ควรยกย่องให้เกียรติท่านเพราะอย่างน้อยในอดีตท่านก็เคยดำรงตำแหน่งผู้นำสูงสุดของประเทศมาแล้ว เวลาอ่านข่าว หรืออ่านบอร์ด อ่านบล๊อก ที่เรียกท่านเฉยๆ ว่า...สมัคร...หรือ นายสมัครแล้วให้ระคายเคืองตาอย่างมาก...และคิดตามทันทีว่า คนที่เรียกท่านแบบนี้คงไม่ค่อยได้เข้าเรียนเท่าที่ควร..ท่าทางคงโดดเรียน หนีเรียนบ่อยๆ เลยไม่ทันฟังอาจารย์สั่งสอนเรื่องนี้.ก็เลยอภัยให้...เพราะการอภัยเป็นสมบัติของคนดี...คนที่ไม่รู้จักการอภัยให้ใครจึงเป็นคนชั่ว คนเลวไปโดยปริยายโดยเฉพาะคนที่ชอบจิก ชอบตี ชอบระรานไม่เลิกอะไรแบบนี้...อ่านมาถึงตรงนี้ใครอยากเลือกเป็นอะไรตามใจชอบ....
ขอไว้อาลัยให้ท่านนายกรัฐมนตรีคุณสมัคร สุนทรเวช ขอให้ท่านไปสู่สุขคติภพสัมปรายภพ และขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวของท่าน แม้กระทั่งน้องแมวเมี๊ยวๆ ทั้งหลายทุกตัวที่ผูกพันซึ่งกันและกัน อย่าได้ห่วงอาลัยท่านๆ ไปอยู่ในที่ดีๆ ในตอนนี้แล้ว ท่านไปดีกว่าพวกเราที่ยังคงอยู่และพบกับสิ่งที่เลวร้ายไม่เป็นธรรมยิ่งขึ้นทุกวัน...ท่านไม่ต้องพบกับการเลือกปฏิบัติ ไม่ต้องพบกับคนขี้ขลาดตาขาวจะไปไหนมาไหนต้องใช้คนเป็นกองทัพเพื่อปกป้องตัวเอง ไม่ต้องพบกับคนหน้ากร้อคอสั้นตาโปนที่่ใจทมิฬหินชาติที่ชอบบงการอยู่เบื้องหลังเรื่องราวเลวๆ ทั้งสิ้นทั้งปวง ไม่ต้องอยู่ในยุคอมาตยาธิปไตย...น่าอิจฉาท่านออกที่ท่านไปก่อน ไม่ต้องมาทนเหมือนที่พวกเราต้องจำใจทนแบบทุกวันนี้....
เรือน้อย
ศิลปิน : มาลีฮวนน่า
เรือน้อย...ล่องลอยกลางสายน้ำไหล
ลำเรือ...ทำด้วยไม้ไผ่ และใบทำด้วยใบตอง
คือ...ความเรียบง่าย ล่องไหลไปตามครรลอง
ใบตองตรึง..ยามสายลมต้อง เรือน้อยล่องกลางสายธารา
เรือน้อยล่องลอย กลางทะเลฝัน
ราตรีฟ้าอาบแสงจันทร์ ฟากฝั่งฝันยิ่งไกลสุดตา
เจ้าเรือไม้ไผ่...ล่องไหลไปตามยถา
แล้วแต่ลมและคลื่นจะพา กลางธาราสีน้ำผึ้ง
เสียงกระซิบจากดวงดาวระงมแผ่วเบา...
แว่วเสียงสายลมรำพึง เสียงปลอบประโลม ดั่งสายน้ำหวานสุดซึ้ง
ฟากฝั่งฝันยังไปไม่ถึง เรือน้อยอย่าพึ่ง ท้อแท้ทางจร...
เรือน้อยล่องลอยไปถึงหนใด...
ขอจงอย่าหวั่นผองภัย จงฝ่าไปอย่าได้อาทร
เส้นทางสู่ฝัน คืนวันมั่นนิรันดร...
สายสมรักจะเอื้ออาทร ให้เจ้าจรถึงฟากฝั่งฝัน
เสียงกระซิบจากดวงดาวระงมแผ่วเบา...
แว่วเสียงสายลมรำพึง เสียงปลอบประโลม ดั่งสายน้ำหวานสุดซึ้ง
ฟากฝั่งฝันยังไปไม่ถึง เรือน้อยอย่าพึ่ง ท้อแท้ทางจร...
เรือน้อยล่องลอยไปถึงหนใด...
ขอจงอย่าหวั่นผองภัย จงฝ่าไปอย่าได้อาทร
เส้นทางสู่ฝัน คืนวันมั่นนิรันดร...
สายสมรักจะเอื้ออาทร ให้เจ้าจรถึงฟากฝั่งฝัน
| 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [
และก็ต้องรีบกดไปที่บล๊อกป้าเลยทีเดียว เพราะไม่แน่ใจในสรรพนามที่ใช้กับท่าน...
ว่าเหมาะสม หรือเปล่า...แฮ่...โล่งใจ...ป้าเรียกท่านว่า "คุณลุง" อ่ะจ่ะ...
จริงค่ะ ป้าว่าพวกเรานี่ละ ที่ยังคงทุกข์อยู่ ไม่ว่าจะเลือกตั้งใหม่หรือไม่...
ป้าเกรงว่าพวกเราก็ยัง ไม่พ้นวงจรอุบาศก์(เขียนถูกป่าวเนียะ?)อยู่ดีอ่ะจ่ะ...
ป้าขอเป็นเพื่อนบ้านคุณภัทรด้วยคนนะคะ แล้วป้าจะแวะมาใหม่นะคะ
คืนนี้นอนหลับฝันดีน้า...