ชีวิตตอนนี้มีเรื่องกังวลหลายๆ เรื่องที่รอการแก้ปัญหา บางเรื่องตัองตัดและปล่อยวาง ถึงจะดีที่สุด หลากหลายเรื่องราวที่ชีวิตมนุษย์ต้องผ่าน ไม่ว่าทุกข์ สุข ดีใจ เศร้าใจ...หลังเลิกงานวันศุกร์...ตัดสินใจเดินทางไประยองตอนเกือบสองทุ่ม..ความจริงแล้วไม่ชอบการเดินทางตอนกลางคืนด้วยการขับรถไปเอง..ไปถึงระยองประมาณสี่ทุ่มกว่านิดๆ นั่งคุยระหว่างพี่น้องและแม่จนเลยเที่ยงคืน ถึงจะแยกย้ายกันไปนอน เป็นคนไม่เคยแปลกที่ นอนที่ไหนก็ได้หลับสนิทได้ตลอด ไม่ว่าจะเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางหรือไม่ก็ตาม...ตื่นมาก็โมงกว่าได้แล้ว ออกมานั่งคุยกะแม่ต่อ แล้วชวนกันไปชลบุรีไปเดินดูของในงานที่ บ.สหพัฒน์ฯ จัดที่อ่าวอุดม แดดร้อนมาก ได้ผิวดำกันมาเป็นแถว..เอ...ไม่ใช่สิ ผิวด่างมากกว่า...5555... แม่เก่งมากเดินอึดมากกว่าพวกเราซะอีก ด้วยแดดที่ร้อนจนตัวจะละลาย คนก็เยอะ ของร้านค้าก็แยะลานตาไปหมด คนชวนบอกของราคาถูกมากๆ เดินดูกี่ร้านๆ ก็งั้นๆ ไม่ถูกจริงสักเท่าไรเพราะอยู่ กทม. ก็สามารถตระเวณหาซื้อของถูกได้กว่านี้อีก....555555....ก็เลยไม่ได้อะไรมาเป็นชิ้นเป็นอัน นอกจากชี้ชวนคนอื่นให้เสียตังค์แทน...บางคนได้รองเท้ากีฬา บางคนได้สูทใส่ไปทำงาน ได้เสื้อผ้ากันมาคนละตัวสองตัว สำหรับตัวเองเดินจนเหงื่อท่วมตัวยังไม่มีอะไรถูกใจสักอย่าง ทั้งที่เป็นคนที่ซื้อของง่าย ไม่ได้ถ่ายรูปมาเพราะร้อนจนหมดอารมณ์..นั่งพิมพ์อยู่เนี่ยยังรู้สึกปวดแสบปวดร้อนตามผิวอยู่เลย ทั้งที่กางร่มแต่ก็ยังช่วยอะไรไม่ได้...ไปทะเลตั้ง 2 จังหวัดเที่ยวนี้ไม่ได้สัมผัสกลิ่นอายทะเล แม้เฉียดก็ยังไม่ได้เฉียดเข้าไปใกล้....555555....
กลับจากงานของสหพัฒน์ซึ่งจะมีปีละครั้งประมาณเดือนตุลาคมทุกๆ ปีก็แวะไปเที่ยวสวนสัตว์เปิดเขาเขียว จำไม่ได้ว่าเคยไปมั๊ยหนอในชีวิตเพราะตอนเด็กๆ พ่อชอบพาไปโน่นไปนี่มากมายจนจำไม่หวาดไม่ไหว มาครั้งนี้เลยจำไม่ได้ว่าเคยมาหรือเปล่า พอเข้าไปด้านในดูแปลกตาไปหมด เจ้าตัวน้อยหลานเลิฟสนุกสนานอยู่คนเดียวทั้งที่เป็นเด็กอยู่คนเดียวในกลุ่ม แต่มีความสามารถทำให้ผู้ใหญ่ทุกคนเวียนหัวและสนุกสนานกับความไร้เดียงสาของเค้าได้...อย่างนั่งรถบริการพาเที่ยวรอบๆ สวนสัตว์จะมีไกด์นำทางและแนะนำสัตว์ต่างๆ..ตอนที่ทั้งรถฮาขำเจ้าตัวเล็ก ตรงที่ถึงบ่อจระเข้ ก่อนที่ไกด์จะบอกว่าเป็นจระเข้พันธ์อะไร เจ้าตัวเล็กตะโกนด้วยเสียงดังกลบเสียงไกด์ว่า...ดูกิ้งกือสิ...กิ้งกืออยู่ในน้ำ...ไกด์ตะโกนกลับมาว่า..ว๊า !! หมดกัน เห็นจระเข้ของสวนสัตว์เป็นกิ้งกือซะแล้ว ไม่ใช่ครับ..นั่นเป็นจระเข้พันธ์...(จำไม่ได้เพราะตอนนี้มีเสียงหัวเราะของทุกคนที่นั่งบนรถเรื่องเจ้าตัวเล็กเรียกจระเข้ว่ากิ้งกือ) และมีอีกหลายซ๊อตที่ทำให้ที่ร่วมขบวนรถด้วยอมยิ้มกะเจ้าตัวน้อยในการชมสวนสัตว์ครั้งนี้บล๊อกนี้คงไม่ได้เอารูปมาลงเพราะต้องถอดรหัสรูปจากกล้องก่อน...5555..((ขี้เกียจนั่นล่ะ)) แล้วจะเอามาให้ดูภายหลังค่ะ...
พรุ่งนี้เจ้าตัวน้อยเปิดเทอมแล้ว...รถคงติดวุ่นวาย เพราะเป็นวันแรกของการเปิดเรียนภาคที่สอง ปลายเดือนที่แล้วก็มีเปิดบางโรงเรียน รถมีติดบ้างแต่ก็ไม่มาก พรุ่งนี้คงหนักเอาการล่ะ..พูดถึงเรื่องงานตอนนี้กำลังทำโครงการออกทัวร์ต่างจังหวัดอีกแล้ว...ครั้งนี้จังหวัดใครจังหวัดมันแล้วแต่ใครรับผิดชอบหน่วยงานที่ไหน คราวที่แล้วโครงการที่ตัวเองจัดมีคนมาขอเป็นเจ้าภาพร่วม ทำให้เราต้องทำงานเหนื่อยขึ้นนอกจากไม่ค่อยได้ช่วยอะไรแล้ว ยังเห็นแววตาสมน้ำหน้าที่โดนดุ เรื่องที่โดนดุก็ยังไม่ได้เกิด แค่คาดว่าถ้าเกิดแล้วจะเสียหายอย่างโน้นอย่างนี้ สรุปโดนดุฟรีเพราะไม่ได้เกิดขึ้น และการโดนดุครั้งนี้ถ้าใครคนใดคนหนึ่งโดนก็ต้องโดนด้วยกัน เพราะถือว่าเป็นเจ้าภาพร่วมกัน แต่เค้ากลับทำตัวแบบ ความดีฉันขอรับความเลวเธอรับไปเต็มๆ อะไรแบบนี้ มีคนมาแอบกระซิบหลายคนแล้วว่าเค้าแอบอิจฉาและชอบว่าคนโน้นคนนี้ตลอด...อะไรกันหนอเนี่ย...จึงเอาข้อคิดเกี่ยวกับการทำงานและเพื่อนร่วมงานมาฝาก เพื่อความสุขสงบของการอยู่ร่วมกันและทำให้ที่ทำงานน่าอยู่มากยิ่งขึ้น
>
ได้รับฟอร์เวิร์ดเมล์เตือนภัยเกี่ยวกับบัตรเครดิต....เผื่อใครยังไม่เคยได้รับก็ลองอ่านดูค่ะ...น่ากลัวดีแท้น๊อ...สังคมตอนนี้ทำไมมีแต่คนอยากได้อะไรที่ไม่ใช่ของตัวเองกันนักนะ..ทำไมไม่รู้จักหาเองด้วยความสุจริตบ้าง คิดแต่จะรวยทางลัดกันเหรอคะเนี่ย...
ไม่เหลือเธอไม่เหลือใคร นันทิดา
อยากจะเปลี่ยนความจริง ให้เป็น..แค่ฝัน ให้เธอนั้น รักฉันเหมือนเดิม ได้อีกที.. ขอแค่มีเธอ..เหมือนที่เคยมี ได้เพียงแค่นี้..ก็คงพอใจ
หากต้องอยู่ลำพัง คนเดียวเช่นนี้.. ก็ไม่รู้ชีวิตฉันมี..เพื่ออะไร นึกว่าเสียเธอ นึกก็เสียใจ อยู่ต่อไปก็ทรมาน...
ลมหายใจ..ที่ไร้เธอ.. คงเหมือนกัน กับการหยุดหายใจ... เมื่อชีวิตของฉันมืดลงไร้ซึ่งหนทางไป จะอยู่ยังไง..ถ้าไม่มีเธอ..
อยากจะบอกตัวเอง ให้ทนให้ไหว แต่ว่าฉัน ก็คิดถึงเธอ แทบขาดใจ ฉันไม่เหลือเธอ ฉันไม่เหลือใคร อยู่กับตาย ก็คงพอกัน
ลมหายใจ..ที่ไร้เธอ.. คงเหมือนกัน กับการหยุดหายใจ... เมื่อชีวิตของฉันมืดลงไร้ซึ่งหนทางไป จะอยู่ยังไง..ถ้าไม่มีเธอ..
อยากจะบอกตัวเอง ให้ทนให้ไหว แต่ว่าฉัน ก็คิดถึงเธอ แทบขาดใจ ฉันไม่เหลือเธอ ฉันไม่เหลือใคร อยู่กับตาย ก็คงพอกัน
ฉันไม่เหลือเธอ ฉันไม่เหลือใคร อยู่กับตาย ก็คงพอกัน อยู่อย่างทรมาน..จนตาย ..
|