เคยมั๊ยที่ตื่นมาแล้วรู้สึกแย่ รู้สึกไม่ดี เหงา หดหู่ นึกถึงวันเวลาที่ผ่านมา เครียด เศร้า กับผู้คน และสิ่งต่างๆ รอบตัวเรา บางครั้งปัญหาที่คั่งค้างสะสมจนแก้ไม่ออก ขมวดเป็นปมเป็นเกลียวจนรู้สึกชีวิตย่ำแย่ บางทีรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว อยู่กับวันเวลาที่เป็นอดีตและผ่านมาเนิ่นนานแล้ว บางคนถึงขนาดคิดสั้นก็มี หากว่าใครมีความรู้สึกเช่นนี้ ขอให้ลองเดินไปที่หน้ากระจก...แล้วลองมองดูตัวเองที่หน้ากระจก จะเห็นตัวเราเงาของเราในกระจก ที่มีหน้าตาหมองเศร้า หม่นหมอง เพราะความทุกข์ และเครียดเหลือเกิน

ในกระจกใบนี้ เราจะเห็นเงาที่เหมือนเรา ดูแล้วแทบไม่มีความแตกต่างเลยสักนิด ไม่ว่าเราจะทำอะไร ดูเหมือนคนในกระจกจะล้อเลียนเราไปเสียทุกอย่าง...แต่น่าแปลกมั๊ย...ที่การล้อเลียนของเงาของเราในกระจก ถ้าหากว่ามองอย่างผิวเผินแล้ว ดูเหมือนเราทุกอย่าง...แต่ถ้าดูให้ดี จ้องดูให้ดีแล้ว เค้าไม่ได้เหมือนเราเลยสักนิด เพราะเค้าอยู่บนความเหมือนที่แตกต่าง อาจเป็นเพราะไม่มีใครเหมือนใครได้ แม้แต่เงาของตัวเองในกระจกก็ตาม..จะเห็นว่าแค่กระจกบานเดียว กับตัวเราเอง เงายังสอน ให้เรารู้จักโลกมากมาย และกระจกได้สอนให้เรารู้ว่า

อย่าไปหวังให้ใครต่อใคร คิด ทำ ในสิ่งที่เราอยากให้เค้าทำ และคิด เหมือนที่เราตั้งใจให้เค้าคิด และทำเหมือนเรา นั่นเป็นเพราะว่า เราไม่อาจไปสั่งให้ใครต่อใคร ทำอะไรให้เรา คิดเหมือนเรา ดั่งที่ใจเราคิดและต้องการ แม้แต่ตัวของเราเองก็ตาม ในบางครั้งเรายังไม่สามารถสั่งตัวเองให้ทำอย่างที่ใจตัวเองต้องการและถูกต้องได้เลย...เพราะสิ่งที่ถูกต้องของสังคม อาจไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ และก็อาจไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องจริงๆ ก็ได้เพราะการตัดสินว่าถูกต้อง อาจไม่ยุติธรรม อาจมีสองมาตรฐาน อาจมีอคติป่ะปน และเพราะคนเป็นผู้ตัดสินในบรรทัดฐานของตัวเอง กลุ่มพวกของตัวเองว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ก็ไม่โดนใจคนทั้งหมด ในอีกด้านอีกมุมหนึ่งเช่นกันเราไม่ควรคาดหวังและต้องการให้ใครเป็นและทำให้เราอย่างที่เราอยากให้เป็นและทำ เพราะขนาดเงาของตัวเราเองยังแตกต่าง แล้วจะไปหวังอะไรกับคนอื่นที่ให้เค้ามาเข้าใจและทำอะไรให้เหมือนกับที่ใจของเราต้องการ

เรื่องของโลก เป็นสิ่งที่เข้าใจยาก ถ้าหากว่าใครมีความรู้สึกเช่นนี้ จขบ. อยากขอให้รู้จักคำว่า "ปล่อยวาง" อย่าแบกปัญหา และทุกข์หมองเศร้าไว้เกินตัว จนรู้สึกเหนื่อยและล้า ควรปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่างออกจากชีวิตบ้าง แม้สิ่งนั้นจะทำให้ชีวิตเหมือนขาดหาย หรือรู้สึกย่ำแย่ แต่ถ้าเป็นปัญหามากนักเราก็ควรตัดและปล่อยวางออกไปมิใช่หรือ..ปัญหาของแต่ละคนก็แต่ละแบบ ไม่เหมือนกันเหมือนเช่นเราและเงาในกระจก อาจจะดูคล้ายแต่ก็ไมคล้ายเสียทีเดียว ปัญหาใครก็ปัญหามัน คนที่จะแก้ได้ดีคือคนที่แบกปัญหานั้นเท่านั้น...ขอให้ทุกคนที่มีปัญหา และกำลังคิดแก้ปัญหา ทุกเรื่องราวในโลกใบนี้ ขอให้พบทางแก้ปัญหาที่ดี ใช้สติ ในการแก้ไขอย่าเอาอารมณ์มาเป็นเครื่องตัดสินชะตาชีวิตของตัวเอง ค่อยๆ คิด ค่อยๆ ทำ ค่อยๆ แก้ วันเวลาจะช่วยแก้ไขทุกอย่างให้ผ่อนคลายและดีขึ้น...วันเวลาจะเป็นตัวทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แค่ใช้ความอดทน จงอดทนให้มากที่สุด และคิดให้ได้ว่า ไม่ใช่เราคนเดียวที่ทุกข์ หมองเศร้า และหงุดหงิด ยังมีคนอีกมากหลายที่มีความรู้สึกไม่แตกต่างจากเรา

อย่างในสถานการณ์แย่ๆ เวลานี้เราอาจเกลียดชังรัฐบาล ที่ในความรู้สึกของเรารับไม่ได้ในสารพัดสิ่งที่เค้าทำ แต่เราก็ไม่อาจเอาไม้คานไปงัดท่อนซุงได้ในตอนนี้ เราจะใช้เวลาให้ท่อนซุงมันเปื่อยเน่าไปเอง ((...555555....ถ้าเปรียบแบบนี้คงมีคนคิด..ชาติหน้าเหอะ...ก็แหมแค่คำเปรียบเทียบค่ะอย่าค้านในใจดิคะ)) เพราะในโลกนี้อยู่ในกฏแห่งกรรม ใครทำกรรมอันใดไว้กรรมนั้นย่อมคืนสนอง และตอนนี้ก็พอมองเห็นรางๆ แล้วว่า "กรรมใดใครก่อกรรมนั้นคืนสนอง" เพราะกรรมตอนนี้เป็นกรรมที่เรียกว่า "กรรมติดจรวด" อาจเป็นเพราะเบื้องบนเบื้องล่างทำงานไม่ทัน ถ้ามัวให้พวกนี้ไปชดใช้กรรมเบื้องล่างคงนานและอาจลืม ก็เลยตั้งโปรแกรมใหม่ ใครทำกรรมอะไรก็ต้องสนองในชาตินี้ล่ะ...แล้วรัฐบาลว่ายังไงคะ พันธมิตรว่าไงคะ กลัวกรรมติดจรวดบ้างไหม....