บ๊วยก็คิดว่าตอนนี้ บ๊วยอยู่คนเดียวดีที่สุด ไม่จำเป็นต้องแฟน บ๊วยก็มีความสุขได้ค่ะ แถมยังสบายใจไม่ต้องมีใครมาวุ่นวายกะชีวิตอีกต่างหาก

  

..
แอบรัก คนมีเจ้าของนั้นน่ารักดี
..
จะมีปัญหาก็ตอน อยากออกจากที่แอบ น่ะซี...

  

เห็นด้วยค่ะพี่โณ ว่าบางทีความรักก็ยากที่จะเข้าใจ ไม่อย่างนั้นคงไม่เกิดนิยายรักมากมายหลายรูปแบบขนาดนี้หรอกค่ะ

บางทีก็รู้สึกอยากมีรัก แต่บางทีขอแค่ได้คิดถึงพระเอกในนิยายก็เพียงพอแล้ว ไม่ขอให้เจอจริงๆ หรือบางทีก็มีความสุขกับการใช้ชีวิตอย่างที่เป็นอยู่ อยู่อย่างนี้ก็ไม่ต้องมีอะไรให้คิดมากมาย

แต่เวลาเห็นเพื่อนแบบว่ากุ๊กกิ๊กกัน 2 คู่ในห้อง เราเห็นกันแล้วก็จะยิ้มกับเพื่อนๆ แล้วพูดกันว่าไม่น่าเชื่อเลยเนอะ เพราะเป็นเพื่อนมานานหลายปีแล้ว อยู่ๆ ก็มาเป็นแฟนกันเฉยแบบไม่มีวี่แววกันเลย

ตอนแรกที่อ่านหัวข้อบล็อก และกวาดตาผ่านๆ เห็นถามว่า แกมีแฟนหรือยัง ก็นึกว่าพี่โณโดนเพื่อนถามว่า มีแฟนหรือยัง แบบว่าลี่เลยตามอ่านในเนื้อหาอย่างรวดเร็วและจบอย่างรวดเร็ว บล็อกนี้ของพี่โณเลยทำให้ลี่รู้สึกเหมือนอ่านนิยายเลยค่ะ ลุ้นระทึกดี

ดีใจกับพี่ยุ้ยด้วยที่รับปริญญาแล้ว พี่โณคงอีกไม่นานใช่ไหมคะสำหรับปริญญาโท

ตอนนี้ลี่อยากอ่านนิยายมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มากกว่าการจมกับหนังสือเรียน แต่ก็คิดว่าเพื่ออนาคตตตตตตตตตตตตตตตตตต ของเรา ต้องตัดกิเลสเพื่อเอาความขยันเข้าขู่ตัวเอง

ถึงอีกไม่ถึงครึ่งเดือนจะแก่ขึ้นอีกปี แต่ลี่ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังเด็กอยู่เสมอค่ะ เพราะว่าลี่ยังเด็ก 555+

ไม่เข้าใจเลยค่ะ ลี่คุยกับน้องสาว น้องก็บอกว่าเป็นเหมือนกัน แต่ก่อนใครในห้องชมอะไรเรา เราจะเขินหรือบอกว่าไม่จริงหรอกในช่วง ม.ต้น แต่พออยู่ม. ปลายหรือประมาณ ม.3 จะเริ่มหน้าด้านขึ้น จากที่ลี่ไม่กล้าคุยกับอาจารย์มาก่อน ก็จะถามให้รู้จนได้ค่ะ แถมนั่งหน้าเสนอหน้าให้อาจารย์จำหน้าและชื่อได้อีก แถมเดี๋ยวนี้จะชมตัวเอง แล้วก็หลงตัวเองมาก เป็นกันหมดเลยแหละค่ะในห้อง ไม่ว่าห้องลี่และห้องน้อง ก็คุยกันว่าทำไมนะ หรือว่าโรงเรียน อายุของเราทำให้เราเป็นอย่างนี้ไปได้หว่า ยิ่งแก่ก็ยิ่งหน้าด้าน แล้วก็หลงตัวเอง ไม่มีใครชมก็ชมตัวเองแทน อย่างลี่เกิดวันพุธ ก็จะหาแนวร่วมกันว่า "คนเกิดวันพุธหน้าตาดีที่สุด" แล้วก็บอกว่า "ใช่ เฮๆๆๆๆๆๆๆ" กันหลายๆ คน แล้วก็จะมีพวกที่เถียงกลับเป็นวันอื่น เพื่อนจะบอกว่า "คนชอบสีเหลืองหน้าตาดีที่สุด หล่อ" 555+ ลี่ก็จะเถียงกลับไปว่า "คนชอบสีชมพูหน้าตาดีที่สุด ส่วนคนชอบสีเหลืองหล่อมาจากขี้ล่ะสิ"

ตอนนี้ก็เหลือเวลาไม่มากแล้วที่จะได้อยู่กับเพื่อนๆ ที่เรียนมาด้วยกัน 4-5 ปี มีไม่กี่คนเรียนมาด้วยกัน 6 ปีแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าวันเวลาจะผ่านไปได้เร็วอะไรอย่างนี้

ตอนนี้ขอแค่รักเพื่อนๆ พี่น้อง พ่อแม่ อาจารย์ก็พอแล้วค่ะ แล้วก็เผื่อแผ่มายังพระเอกในนิยายด้วย อิอิ (แต่เพื่อนก็บอกว่าถ้าลี่เจอเองจริงๆ คงไม่ชอบหรอก ลี่ก็คิดว่าน่าจะใช่ แต่ทำไมเวลาอ่านชอบก็ไม่รู้ ดูบ้าๆ เนอะพี่โณ)

  

อย่ามีมันเลยค่ะ มันช่างเข้าใจยากเหลือเกินนะใจ

  

"ถึงเขามีแฟนแล้วก็ไม่เป็นไรหรอก แค่เกิดมาได้รู้จักและเป็นแค่เพื่อนกับคนๆนี้ เราก็รู้สึกดีใจที่สุดในชีวิตแล้วล่ะ"

เพื่อนของโณคิดได้อย่างนี้ เก่งมากเลยค่ะ เป็นคนดีจริงๆ พี่ขอเอาใจช่วยให้น้องคนนั้นได้พบเจอคนที่ดี ที่เหมาะสมและคู่ควรต่อไปในอนาคตนะคะ

  

อืม อ่านแล้วคิดถึงข้อความในนิยายเรื่องนึงอ่ะคับ รู้สึกเหมือนจาเป้นของพี่ญาณิน ที่บอกประมาณว่า ...ถึงจะพูดว่าแค่ได้เป็นเพื่อน แค่เกิดมาได้รู้จัก ได้มีเขาอยู่ใกล้ๆก็เพียงพอแล้ว แต่ทุกครั้งที่เจอเขาก็อดคิดไม่ได้ว่า ทำไมทั้งๆที่เราได้อยู่ใกล้ๆเขาขนาดนี้แล้ว ทำไมเขาถึงไม่เคยหันมามองเราบ้างเลย ....

ตอนนั้นที่ได้อ่านแล้วรู้สึกเข้าใจเลยคับ ว่านี่แหละ ความจริง

แต่ยังไงดินก็คิดว่า ถึงไม่มีใครมารักเราหรือเราจะรักใครไปมากมาย ....ที่สำคัญ ก็คืออย่าลืมรักตัวเองด้วยนะคับ เพราะถ้าตัวเองไม่รักตัวเองแล้ว จะให้แมวที่ไหนมารักละ เหอๆๆ

  

ความรักนั้น... ไม่ต้องวิ่งไปตามหา แต่ถ้าถึงเวลา เราก็ควรจะเปิดใจลองกับมันดูสักครั้ง หรือหลายๆ ครั้งก็ไม่เสียหายหรอก

เพราะคนที่เราคิดว่า "ใช่" ไม่ได้มีคนเดียวในโลกสักหน่อย อิอิ

(มาโหมดมีสาระเว้ย ตู)

  

อือ... เรื่องแบบนี้พูดยาก

มันอาจจะเป็นความรู้สึกเดียวกับที่เรารู้ว่า ก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำของเราใส่ลูกชิ้นหมาแทนลูกชิ้นหมูล่ะมั้ง

ก็มันชอบกินไปแล้ว คงจะหักใจให้เลิกได้ยาก... แต่จะให้เลิกได้มั้ย?

ขึ้นอยู่กับตัวคนว่าอยากจะเลิกหรือเปล่านี่สิ...

อันนี้แหละ ที่มันยาก...

  

แวะมาเยี่ยมจ้า สอบเป็นไงบ้าง

  

น้องบ๊วย
คิดเหมือนพี่เลยจ้าน้องบ๊วย มีแล้วปวดหัวอ่ะ ว่าแต่สอบเป็นยังไงบ้างจ๊ะ


คุณแร้ไฟ
555 เพื่อนไกลนั้นเลยตัดสินใจ ไม่แอบแล้วอ่ะค่ะ เพราะจะตัดใจแทน กิกิ


น้องลี่
พี่คิดว่าตัวพี่คงอีกนานเลยคับกว่าจะจบป.โท ไม่รู้สิ พี่เรียนแบบเรียนไปเรื่อยๆมากกว่าอ่ะค่ะ ไว้ลาออกจากที่ทำงานก่อน พี่ถึงจะมุ่งมั่นเรียนให้จริงจัง กิกิ ส่วนที่คุยกับเรื่องเรื่องมีแฟนรึยัง 555พี่ก็เล่าของพี่ด้วยแหละน้องลี่ แต่ยังหรอกค่ะ ยังไม่มีอะไรในกอไผ่ ขอสงวนไว้ไม่เปิดเผยดีกว่านะ เพราะบล็อกนี้พี่แทบจะเรียกว่าสาธารณะแล้วอ่ะ ไม่ดีๆ ตอนนี้พี่อยากเขียนนิยายมากกว่าอยากอ่านนะ แบบว่ามีหลายเรื่องที่คาอยู่ในหัว อยากปล่อยออกมามากๆ แต่จะเขียนทีไร ง่วงนอนทุกที เซ็งเหมือนกันนะ ยิ่งอีกเรื่องใกล้จะจบ พี่ยังเขียนไม่ถึงไหน ทั้งๆที่คิดฉากจบ คิดอะไรไว้รอเรียบร้อยแล้วด้วย กรรมจริงๆเลยอ่ะ สงสัยเพราะใกล้สอบแล้วมั้ง พี่ถึงได้สติสตังไม่สมบูรณ์แบบนี้อ่ะค่ะ

ปล. พี่เพิ่งรู้ตัวว่า การถอนฟันมันโคตรทรมานเลยอ่ะ อ่อย เจ็บจริงๆ เจ็บทั้งคืนเลยนะเนี่ย ^^"


พี่กุ๊กไก่
ไม่มีความรัก ก็ไม่ไหวนะพี่ไก่ขา มันเฉาอ่ะ อิอิ


พี่พิมลพัทธ์
ใช่ค่ะพี่อัง โณยังคิดไม่ได้เท่าเพื่อนโณเลยอ่ะ ก็หวังว่าเขาคงจะเจอคนที่ดีกว่าคนคนนี้นะคะ แหะๆๆ


น้องดิน
เหมือนๆพี่จะคุ้นๆข้อความในนิยายของพี่ญานินด้วยน้อ อาจจะเคยอ่านนะคะ แต่จำไม่ได้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร ว่าแต่น้องดินอ่ะ สอบเสร็จรึยังค่ะ เมลล์มาทีไร เจอแต่สอบทุกที(ไม่อยากบอกว่าชะตากรรมเดียวกับพี่เลยอ่ะ แง แง วันจันทร์นี้พี่ก็จะสอบอีกแล้ว ขอเป็นจันทร์นรกด้วยคนจ้า)


คุณ waidhaya (คุณกิ๊บ)
นั่นจิ ทำไมวันนี้มาโหมดมีสาระจังคะ ก๊ากกก ไม่ช่ายๆ แซวเล่นๆน้า แต่คิดเหมือนโณเลยว่า เราควรลองเปิดใจกับมันดู ถึงแม้คนที่เข้ามาครั้งแรกๆดูเหมือนจะไม่ใช่ตรงกับในฝันเราก็เถอะ(เพราะในฝันของเรามันคือพระเอกนิยายดีๆนี่เองอ่ะค่ะ)


คุณตัว Z
ถึงขั้นเปรียบกับลูกชิ้นหมาเลยเหรอคะ แหะๆ ^^" แต่ก็จริงเนอะคุณกอล์ฟ ไม่อย่างนั้นคนสกลทำไมไม่เลิกกินหมาหว่า อาจจะอร่อยกว่าเนื้อหมูก็ได้นะคะ กิกิ ยังไม่เคยลองกินเลยอ่ะ ไม่คิดจะกินด้วยค่ะ


พี่ ณ มน (พี่นะ)
สอบก็ลุ่มๆดอนๆค่ะ ยังไม่สอบใหญ่เลยพี่นะ อีกประมาณอาทิตย์กว่าๆคงเริ่มเข้าเทศกาลสอบแล้วอ่ะค่ะ ก็หวังว่าคงจะมีแรง สู้ๆสู้ตายอ่ะค่ะพี่นะ ว่าแต่พี่นะเป็นยังไงบ้างคะ สบายดีรึเปล่าคะ

  

โฮ่ๆๆ เพิ่งจะเข้ามาอ่ะ.. ยังไม่ได้อ่านนะ วันนี้ยุ่งอ่ะติดไว้ก่อน ^^ เดี๋ยวมาอ่านใหม่

  

ลี่ไม่ได้เครียดมากอย่างที่พี่โณคิดหรอกค่ะ เวลาเห็นพวกศิลปะก็อาจจะนึกถึงเรื่องนี้บ้าง แต่มันก็ผ่านไปแล้วค่ะ เพราะลี่ได้เตรียมใจไว้ว่าต่อไปเราจะเจอเรื่องอะไรที่หนักกว่านี้แน่ๆ เลยค่ะ เราต้องทำให้ใจเราพร้อมที่จะรับปัญหาหนักๆ ต่อไป

ถึงจะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนคิดมากเหมือนกัน แต่ลี่จะดีใจด้วยจริงๆ กับคนที่เวลาเกิดเรื่องร้ายๆ แล้วก็ไม่ได้เสียใจอะไรมาก ทุกข์ก็ยังยิ้มได้ หัวเราะได้ แบบไม่วิตกอะไรเลย ชีวิตเขาคงมีความสุขน่าดูเลยค่ะ ไม่ต้องไปคิดมากอะไรกับใคร ยังไง

เดี๋ยวนี้ไม่อยากไร้สาระโม้มากกับเพื่อนเท่าไรแล้วแหละค่ะ เมื่อเช้าไปถึงก็นั่งทำภาษาไทย แต่ปากก็ยังคุยกับเพื่อนแหละค่ะ แล้วว่างๆ ก็นั่งแปลอังกฤษที่อาจารย์สั่ง แล้วก็ทำเลขให้เสร็จ บังเอิญเจออาจารย์สอนฟิสิกส์ก็ถามว่าจะไปสอบซ่อมคาบ 9 ใช่ไหมคะ อาจารย์ก็บอกว่าติดประชุม ลี่เลยบอกอาจารย์ว่าไว้ศุกร์หน้าแล้วกัน (แงๆ ที่จริงอยากให้อาจารย์สอนและสอบให้ผ่านๆ ไป)

ปีนี้ลี่ได้รับหน้าที่รับผิดชอบสมุดบันทึกเวลาเรียน ต้องให้อาจารย์ทุกท่านที่สอนเซ็น แล้วส่งอาจารย์หัวหน้าระดับ (โชคดีตรงที่เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาตอน ม.3 ที่ลี่เคารพรักที่สุด และอาจารย์จะสนิทกับทุกคนในห้อง เรียกชื่อเล่นกัน) ไปถึงหมวดภาษาไทยทีไร (ก็อาจารย์ประจำห้องนั้นแหละค่ะ) อาจารย์หลายคนก็จะเรียกลี่ว่า "ลิลลี่มาทำอะไร" แหะๆ บางทีลี่ชวนเพื่อนไปด้วย เพื่อนก็จะบอกว่าลี่เป็นที่รู้จักของครูหมวดภาษาไทยจริงๆ แต่ก็จริงแหละค่ะ ครูหมวดนี้ประมาณ 4 ท่านรู้จักลี่แล้วก็เรียกชื่อเล่นลี่ แล้วเวลาลี่เข้าห้องหมวดไทยนี้ลี่จะชอบที่สุดเลยค่ะ บรรยากาศระหว่างครูกับนักเรียนไม่อึดอัดเลยค่ะ

ไม่ได้ชมว่าตัวเองขยันนะคะ แต่ฮาตรงที่อาจารย์ท่านหนึ่งสอนงานบ้านแต่ท่านมาเข้าแทนอาจารย์ที่สอนเกษตรคาบนึง แล้วบังเอิญตอนนั้นลี่ยังไม่ได้สมุดบันทึกนี้ พอได้มามันต้องย้อนตั้งแต่วันเปิดเทอม ลี่ก็ตามล่าลายเซ็นกับอาจารย์ที่สอนทุกท่าน แต่อาจารย์ท่านนี้ลี่หาตัวได้ยากมากๆ เลย เพราะท่านไม่ได้สอนลี่ด้วย แล้วลี่ก็ถามหาที่ห้องบ่อยๆ แต่ก็ไม่เจอเลยสักวันในช่วงพักกลางวัน ก็เลยแอบเสาะหาอาจารย์ในคาบชุมนุม (ชุมนุมลี่แค่เช็คชื่อก็อยู่ในห้องทำอะไรก็ได้ แต่ลี่ก็อยู่ชุมนุมของอาจารย์ที่ปรึกษาแหละค่ะ ก็เลยไม่กลัวถ้าจะโดนว่าที่ออกมาอย่างนี้ ก็รับผิดชอบหน้าที่นี้ไปแล้ว) เดินวนไปวนมาว่าสอนชุมนุมไรเอ่ย เดินวนอยู่ขึ้นๆ ลงๆ 5-6 ชั้นกว่าจะเจอ เหนื่อยแทบตาย ลี่ได้หอบหน้าโต๊ะอาจารย์เลย อาจารย์ก็พูดว่า "เธอขยันกว่าพวกที่ต้องสอบซ่อมอีก" 555+ ลี่ฟังคำนี้แล้วขำเลยค่ะ เออเนอะ ทั้งๆ ที่หน้าที่ที่ลี่รับผิดชอบอยู่จะไม่มีคะแนน แต่อาจารย์ที่ปรึกษาได้มอบหมายให้ทำ (เพราะนั่งหน้าสุดใกล้โต๊ะอาจารย์) แต่เมื่ออาจารย์ให้ทำแล้ว ลี่ต้องทำให้มันดีที่สุดสมกับที่เขาไว้ใจให้ทำ

เวลาไปรับเล่มนี้คืนที่หมวดไทยทีไร ต้องขึ้นถึงชั้น 6 แล้วลี่ก็มักลืมรองเท้าไว้ จะเข้าห้องน้ำก็หาไม่เจอ ต้องวิ่งกลับขึ้นไปใหม่ เหนื่อยก็จริงแต่ก็คิดว่าอย่างน้อยก็ได้ออกกำลังกาย

วันนี้เพื่อนที่กลับด้วยจะกลับบ้านแล้ว ลี่เลยต้องวิ่งขึ้นไปให้อาจารย์ เหนื่อยมากๆ เลยค่ะ แต่ก็ได้อีกรสชาติหนึ่งของชีวิตจริงๆ ค่ะ ว่าการรับผิดชอบงานตรงนี้ขึ้นมาอีกหน่อยก็ไม่หนักหนาสาหัสเกินความสามารถของเราจริงๆ คะ

เมื่อเช้าเห็นที่บอร์ดการศึกษาว่า มศว. รับตรง 1600 คน 39 สาขาวิชาเอก โดยสอบสัมภาษณ์ เกรดเฉลี่ย และแฟ้มผลงาน อย่างอื่นไม่ค่อยมีปัญหา แต่คิดในใจว่าแล้วแฟ้มผลงานทำยังไงหว่า ทำไม่เป็นเลยจริงๆ ถึงลี่จะไม่ได้อยากเข้าที่นี่เท่าไร แต่เห็นเขารับก็อยากจะสมัครเผื่อไว้ก่อนแหละค่ะ เมื่อเช้าระหว่างยืนอ่าน มีคนมาเปลี่ยนข่าวตรงบอร์ด เขาเลยให้ใบนี้ลี่มาเลยค่ะ ก็กำลังสงสัยกับเพื่อนอยู่ว่าจะทำแฟ้มผลงานกันยังไงดี

ยังไงลี่ว่าความสุขความทุกข์ก็ห่างกันนิดเดียวจริงๆ ค่ะ เมื่อวานทุกข์มาก วันนี้กลับเฉยๆ แล้วก็มีความสุขกับอย่างอื่นแทน

ตอนนี้ถ้าเพื่อนเขาจะไม่พูดกันแล้ว ลี่ก็ไม่อยากให้เพื่อนต้องมาคอยประชดประชันเธอคนนั้นเลยจริงๆ แม้เธอจะดูร้ายกาจอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เราอยู่เฉยๆ ของเราดีกว่า

แหะๆ แปลกใจตัวเองจริงๆ ค่ะ เวลาใครมาโดนนิดโดนหน่อย อย่างวันนี้เจอคนเก็บจานทิ้งแก้วน้ำแล้วน้ำแข็งกระเด็นใส่ อันนี้โมโหมากค่ะ แล้วก็เจอดินน้ำมันที่ใต้โต๊ะ (เกลียดดินน้ำมันค่ะ) มันสีเดียวกับที่ลี่เจอในกระเป๋าถือใส่หนังสือใบเล็กของลี่ด้วย หนังสือเลอะหมดเลยค่ะ ไม่รู้ว่าใครมาทำหล่นใส่กระเป๋าลี่ มันแหวะมากๆ เลยค่ะ ตรงสันหนังสือมันเลอะดินน้ำมัน จนต้องเอาทิชชู่เช็ดออก ทั้ง 2 เรื่องนี้ลี่โมโหมากๆ ค่ะ แบบว่าด่าไปเรื่อยๆ หงุดหงิดสุดๆ แต่พอเจอเรื่องที่ใหญ่กว่านั้น คนอื่นมัวแต่ด่าๆ ประชดกันไปมา แต่ลี่กลับนิ่งเฉย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ชอบหงุดหงิดกับเรื่องเล็กๆ ที่ทำอารมณ์ให้พุ่งปรี๊ดจริงๆ ค่ะ

โกรธกันทีกระทบกับงานจริงๆ ได้แต่ภาวนาให้งานทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีค่ะ

ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำที่พี่โณมีให้เสมอนะคะ

วันนี้เล่ายาวไปหน่อย

  

อืมมม ถ้ารักแล้วมีความสุขโดยไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ก็น่าจะรักต่อไปอ่ะโนะ

  

พี่บาโว่
ไม่ได้คุยกับพี่ตั้งนาน สบายดีรึเปล่าคะพี่ ไว้โณสอบเสร็จจะไปเยี่ยมที่ blog นะคะ


น้องลี่
พี่ว่าน้องลี่น่าจะสอบอักษรสายที่มันเน้นภาษาไทยนะคะ เห็นน้องลี่ชอบมากๆอ่ะสำหรับวิชานี้ ตัวพี่เองมีแต่สนิทกับอาจารย์ห้องสมุดอ่ะค่ะ แบบว่าเห็นหน้าค่าตากันเป็นประจำ แล้วก็ชอบไปช่วยจัดชั้นหนังสือให้เป็นระเบียบด้วย

อ่านแล้วแอบฮาตรงที่อาจารย์งานบ้านบอกว่า "เธอนี่ขยันกว่าพวกสอบซ่อมอีก" อึม นึกภาพออกเลยค่ะ คาดว่าอาจารย์คนนี้คงตามตัวยากจริงๆ

สอบโควต้าก็ดีนะคะน้องลี่ แต่พี่ไม่แนะนำให้น้องลี่สอบ ถ้าหากว่าไม่ต้องการจะเข้าเรียนที่นั่นจริงๆ พี่เชื่อว่าศักยภาพระดับน้องลี่ เข้าได้ตามคณะที่เลือกอันดับหนึ่งอย่างสบายอ่ะ อีกอย่างนะ พี่เคยเจอเพื่อนพวกสอบไปทุกที่แล้วมันก็ติดทุกที่อ่ะ แบบว่าไม่ดีนะ เขาจะกลุ้มใจมากๆ แบบว่าไม่รู้จะทิ้งที่ไหนดี(พี่ก็อยากกลุ้มใจอย่างมันบ้างอ่ะ แต่พี่สอบติดไอ้ที่ไม่อยากจะเรียนนี่สิ ทำให้พี่เซ็งมาจนทุกวันนี้)

ศุกร์หน้าพี่ก็จะสอบแล้วค่ะ ตามจริงอยากอัพบล็อกนะคะ คิดเรื่องจะเขียนออกแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้อัพสักที แย่จัง


พี่อ้น
โณกลัวว่ามันจะเป็นความสุขบนน้ำตาอ่ะสิคะพี่อ้น แต่ก็จริงอ่ะเน้อ รักแล้วไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ก็รักไปเถอะ ดีกว่าไม่เคยรักใครเลย อิอิ

  

พี่โณสู้ๆ กับการสอบนะคะ แต่ที่จริงลี่ก็อยากเรียนอักษรค่ะ แต่ท่าทางจะยากเอาการ ก็คิดสำรองไว้แหละค่ะ แต่คงจะเอาเป็นเอกจีน เพราะมีพื้นไว้อยู่แล้ว ตอนนี้ก็เล็งๆ อักษรศิลปากรที่จะมีสอบตรงค่ะ

อาจารย์ห้องสมุดลี่ก็สนิทค่ะ จนอาจารย์จำได้แล้ว แล้วน้องก็บอกว่าพออาจารย์เห็นนามสกุลก็ถามน้องว่าเป็นน้องของลี่เหรอ ขนาดบรรณารักษ์ห้องสมุดยังจำลี่ได้เลยแหละค่ะ ไปมันทุกสัปดาห์ ไม่รู้จะอ่านอะไรแล้ว ก็ยังจะยืมมาอีก

สู้ๆ กับการสอบนะคะ ของลี่ก็กลางเดือนกันยาสอบปลายภาคค่ะ และคงสอบสมาร์ทวันช่วงนั้นเป็นครั้งที่ 2 สำหรับลี่ค่ะ

  

ความรักไม่ต้องพยายามเข้าใจมันหรอกจ้ะ ทุก ๆ สิ่งมันมีเหตุผลในตัวของมันเองเสมอ เพียงแต่ว่าเราเข้าถึงรึเปล่า ... เอ๊ะ งงมั้ยเนี่ย อิอิ นาน ๆ โผล่มาที ก็มึน ๆ เลยซะงั้น 555

พี่ก็เคยพยายามจะเข้าใจเหมือนกันอ่ะจ้ะ แต่ไป ๆ มา ๆ พี่ว่าปล่อยไปตามวิถีของมันแหละนะ .... บางทีเราอาจจะเข้าใจความเป็นมาเป็นไปในสิ่งที่เป็นก็ได้อ่ะจ้ะ

งง ๆ อีกแล้วเรา ... - -" เฮ่อ ไปดีฝ่า ...

  

หวัดดีจ้าน้องลี่
เอกภาษาจีนก็ดีค่ะ พี่ว่าเรียนอะไรที่เราชอบหรือเราทำได้ดี จะมีความสุขนะ หากชีวิตพี่ไม่ต้องเรียนภาษาอังกฤษ พี่คงมีความสุขที่สุดเลยล่ะ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ ในเมื่อเรายังต้องติดต่อสื่อสารกับคนอื่นๆที่ไม่ใช่คนไทยด้วย T_T

ฮ่าๆ สำหรับอาจารย์ห้องสมุดที่จำพี่ได้เพราะว่า พี่เป็นคนอ่านเพชรพระอุมารุ่นแรกๆของห้องสมุดเลยค่ะ ตอนนั้นเรียนหัวโขน เลยตั้งแก็งค์อ่านหนังสือกับอาจารย์ที่สอนด้วย แย่งกันยืมนิยายเรื่องนี้จนอาจารย์ห้องสมุดเอือม อิอิ พี่เคยทำสถิติขนเพชรพระอุมากลับบ้านสิบเล่ม แล้วอ่านจบภายในสองวัน (สองวันนั้นพี่ไม่ทำไรเลยนอกจากบ้าอ่านนิยายจนแม่แทบจะขนไปเผาทิ้ง) สนุกดีนะคะน้องลี่ นิยายเรื่องนี้ พี่ชอบมากๆเลย ตั้งใจว่าจะเก็บตังค์ซื้อครบเซตเลยอ่ะ แต่ตอนนี้ก็ไม่มีตังค์ซื้ออยู่ดี แงๆๆ

สู้ๆกับการสอบนะคะน้องลี่ พี่เองสอบเสร็จเดือนนี้ คงต้องชิ่งไปสอบตอนตุลาต่อ เฮ้อ เซ็งจิตจริงๆค่ะ



พี่กบ
โณอ่ะไม่เคยมีความรักในหัวใจ มีใครก็สลัดเขาทิ้งหมดอ่ะค่ะพี่กบ แปลกดีนะคะ ไม่รู้จะมีใครเป็นแบบโณไหม มีคนมาชอบสามสี่ราย แต่โณก็ไม่เคยคิดจะชอบเขาตอบเลย แล้วก็จะไม่ทำให้เขาเสียเวลากับเราด้วยอ่ะค่ะ พี่กบจะงงๆกับโณไหมหว่า เอาเป็นว่าเราต่างคนต่างพูดแล้วงงๆแน่ๆเลยเนอะพี่กบ แต่โณอ่านนิยามของพี่กบแล้วเข้าใจน้า ว่าแต่พี่กบเป็นยังไงบ้างคะ สบายดีรึเปล่าเอ่ย

  

หวัดดีพี่โณ ไม่ได้เข้ามาเสียนานลืมกันหรือยังก่ะ


ปล.กำลังหาอ่านเรื่องใหม่ขอพี่อยู่เลยก่ะ เดี๋ยวอ่านแล้วจะมาเม้นให้ฟังนะก่ะ

  

หวัดดีจ้าน้อง TopFee

ยังไม่ลืมกันจ้า ขอบคุณมากๆน้าที่เข้ามาทักทายกัน

ส่วนที่จะติดตามอ่านนิยายเรื่องใหม่ของพี่ ก็ขอบคุณมากๆจ้า อ่านแล้วคิดเห็นยังไงก็ช่วยเข้ามาบอกพี่ด้วยน้า กิกิ

  

แหะๆ ตอนแรกก็พิมพ์ในบล็อกแล้ว และลบไปแล้วค่ะ ส่งเมล์ไปคุยแล้วนะคะ

เซ็งค่ะ ตอนนี้ทีวีมันไปแล้วอ่ะค่ะ ที่บ้านลี่มีทีวี 2 เครื่อง ปกติลี่ดูที่ห้องใหญ่ (ห้องที่ทำการบ้าน เล่นคอม อยู่ในตอนกลางวัน) ก่อนหน้านี้ทีวีมันสั่นตอนลี่ดูคุยคุ้ยข่าว ลี่ก็ไปถามแม่ว่า มีช่องไหนสั่นไหม ห้องนอนทีวีปกติทุกอย่าง ลี่ก็มาหมุนที่ห้องใหญ่ดู มันสั่นทุกช่องเลย ลี่นั่งดูรายการรู้จริงป่ะ แล้วก็หนังจีนโปเยโปโลเย แบบทรมานลูกตามากๆ ตอนโฆษณาก็ไปคุยกับแม่ที่ห้องนอน แม่ก็ดูอีกช่องอยู่ น้องก็รีบวิ่งมาบอกว่า เล่นคอมอยู่ดีๆ เสียงทีวีก็หายไป สรุปว่ามันดับไปเลยอ่ะพี่โณ เครื่องนี้ของโซนี่ 25 นิ้ว ดูยังไม่เก่าเลย ก็ประมาณ 6 ปีแล้ว เป็นจอแบน แบบว่าแงๆ ตอนนี้ไม่มีทีวีให้ดู ส่วนอีกห้องแม่ก็จองแล้ว (ส่วนใหญ่แม่จะดูไม่ตรงกับลี่) แม่ก็กลุ้มว่าทีวีเสีย (มีเรื่องให้เสียตังค์อีกแล้ว) เมื่อวันพฤหัสแม่ก็เพิ่งซื้อตู้หนังสือเพิ่มให้อีกตู้ เพราะหนังสือเยอะเกินไป

ตอนนี้ก็เลยฟังเพลงวิทยุจนเอียนเลยอ่ะพี่โณ

พรุ่งนี้ลี่ต้องเข้าสู่สงครามเย็นหรือร้อนก็ไม่รู้อีกแล้วค่ะ ตอนนี้ต้องทำใจให้สบายก่อนแหละค่ะ

  

เรื่องความรักพูดยากอยู่เนอะ

เอาเป็นว่า ทำตัวเองให้เป็นคนมีความสุข มีชีวิตสุขสดชื่น... แล้วถ้าความรักจะมา ก็เปิดบ้านทักทาย แต่ถ้าไม่มา เราก็ลัลลาต่อไป... ดีม่ะๆๆ

กิกิ


@^_____________^@

  

แต่ก่อนพี่เป็นคนชอบแอบรักคนอื่นนะ แล้วคนที่เรารู้สึกดีด้วย สุดท้ายก็จะได้สนิทกัน (และโดยมากก็มักจะมาค้นพบทีหลังว่าเป็นเพื่อนหรือพี่น้องกันน่ะดีที่สุดแล้ว) โชคดีที่ไม่ค่อยเจอแบบไปชอบใครแล้วเค้าเป็นคนที่เราเอื้อมไม่ถึงมากๆ หรือว่าเย็นชาใส่เราไรงี้

ในขณะเดียวกัน พี่ก็ไม่ค่อยจะได้ชอบคนที่มาเป็นฝ่ายชอบพี่ ไม่รู้เป็นไงเหมือนกัน

แต่เดี๋ยวนี้ โตขึ้น ทัศนคติอะไรหลายๆ อย่างก็เปลี่ยนแปลงไปละ เริ่มหัดมองคนที่เดินเข้ามาในชีวิตไรงี้ (แก่แล้วก็งี้)

  

หวัดดีจ้าน้องลี่

พี่เองเพิ่งสอบเสร็จไปวิชานึงอ่ะค่ะ เน่าไปเรียบร้อยแล้ว ออกมาหน้าตาเหลือสองนิ้วเลยคับ คงไม่บานเท่าทีวีบ้านน้องลี่แน่ๆ กิกิ พี่เองก็อยากซื้อตู้หนังสือใหม่เหมือนกันนะ นับจากวันที่ตู้หนังสือถล่มลงมาเกือบทับพี่ตายคาที่ พี่ก็เที่ยวดูตู้หนังสือดีๆ แต่แพงสุดๆ ราคาหลักหมื่นทั้งนั้น พี่เพิ่งรู้ว่าการเลือกตู้หนังสือนี่ มันสำคัญกับชีวิตเหมือนกัน เลยไปเลือกพวกไม้ดีๆทนๆ ไม่มีปลวกขึ้นอ่ะ ราคามันเลยแทบจะกลายเป็นทองคำตามความดีงามของมันอ่ะค่ะ ก็สู้ๆนะคะน้องลี่ เอาใจช่วยจ้า หากทีวีบ้านพี่เจ๊งไปก็คงไม่มีผลกระทบอะไรกับพี่มากหรอกค่ะ นอกจากอดดูโฮจุน (พี่ชอบเรื่องนี้มากๆเลยอ่ะค่ะ)


พี่ปุ๊ก
ใช้แล้วค่ะ หากยังไม่มา เราก็มีเวลาหลั่นล้ากันต่อไปเรื่อยๆ เย้ร์ ว่าแต่จะไปดูน้องห้อยกันไหมคะพี่ปุ๊ก(น้องหิ่งห้อยอ่ะค่ะ) โณลงชื่อไปดูแล้วน้า กิกิ


พี่เปี๊ยก
พี่เปี๊ยกยังไม่แก่สักหน่อย งึมๆ จริงๆนะคะพี่เปี๊ยก ตัวโณก็คล้ายๆพี่เปี๊ยกเลยอ่ะค่ะ คือไม่ชอบคนที่เขาเข้ามาชอบเราก่อน ไม่รู้ทำไมนะคะ ทั้งๆที่เขาก็ดีอ่ะ พิลึกตัวเองเหมือนกันค่ะพี่เปี๊ยก เอาเป็นว่าตอนนี้ก็ยังคงเดินทางค้นหากันต่อไปน่ะค่ะ ยังไม่เบื่ออ่ะ ^^