เพื่อน....ขอบคุณนะ

กลับมาอัพเดทชีวิตช่วงนี้หน่อยนะคะ

หลังจากจากวันศุกร์แสนแย่วันก่อน ไกลนั้นก็ไปถวายโลงศพชุดใหญ่ค่ะ อยากจะบอกว่า อาจจะเป็นเพราะผลบุญที่ได้กระทำในวันนั้น ทำให้ไกลนั้นหลุดพ้นจากปัญหาได้ง่ายขึ้น ตอนนี้พยายามจะไม่คิดถึงคนที่ทำร้ายเราค่ะ เพราะเชื่อว่า เขาก็ยังวนอยู่กับวังวนเดิมๆ และมีแต่คนบอกว่า ใครที่ทำร้ายเรา เขาก็ต้องได้รับผลตอบแทนกลับไป แต่จะเป็นวันไหน หรือเวลาไหน หรือไกลนั้นจะไปรับรู้ด้วยรึเปล่า อันนี้ไกลนั้นไม่ทราบ และไม่ต้องการทราบด้วยค่ะ ไม่ต้องการผูกติดอะไรกันอีกแล้ว


จากเหตุการณ์ครั้งนี้ จะว่าไปก็ส่งผลดีกับชีวิตหลายอย่าง จากที่เราห่างๆเพื่อนไป พอเจอปัญหา ก็มีแต่เพื่อนโทรมาคุย (เดือนนี้ค่าโทรศัพท์ของเพื่อนกับของไกลนั้นนี่ ถึงขั้นจนเลยค่ะ 555 ) ทำให้รู้สึกว่า เรานี่โคตรโชคดีเป็นบ้าเลยที่มีแต่เพื่อนสนิทดีๆ จริงใจให้กัน คุยกันได้ทุกเรื่องแบบสบายใจ แม้ว่าบางคนจะเพิ่งทะเลาะกันไปเพราะความเห็นไม่ตรงกันเรื่องการตลาดก็เถอะ เมื่อวานรู้สึกจะเป็นครั้งแรกที่ไกลนั้นฟังเขาโดยไม่โต้เถียงเหมือนเคย การฟังคราวนี้ทำให้ไกลนั้นรู้สึกว่าเพื่อนคิดถูกต้องทุกอย่าง ก็เพราะเขาเคยเจอ เคยโดนมาก่อน แถมเพื่อนยังตบท้ายด้วยว่า

"คอยดูนะ step ต่อไป เชื่อเราได้เลยว่ามันต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้"

มันก็คงต้องดูกันต่อไปยาวๆ แต่ก็ต้องขอบคุณเขาด้วยที่เมื่อวานให้ข้อคิดที่ดีมากๆ

ปล. เพิ่งเข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้ชอบเขียนนิยายเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนๆ หรือมิตรภาพ ก็เพราะว่าตัวเองมีเพื่อนที่ดีมากๆ นี่เอง ถึงได้เขียนความสัมพันธ์ตรงนี้ได้ดีอ่ะค่ะ

---

วันนี้เจอเรื่องแย่ๆมาค่ะ แนวๆโดนแทงข้างหลัง แต่ไม่ใช่จากที่บริษัทนะคะ แต่จะเป็นที่ไหน ก็ขอไม่เล่าละกันค่ะ


บอกตามตรงนะคะ เกิดมาไกลนั้นเพิ่งรู้ซึ้งกับคำว่า การแทงข้างหลังเพื่อผลประโยชน์ มันทำให้ไกลนั้นรู้สึกแย่จนคิดว่าจะเลิกคบ เลิกคุยกับกลุ่มนั้นๆไปเลย แม้ว่าเราจะไม่รู้ว่า ใครในกลุ่มนั้นที่ทำร้ายเราข้างหลัง แต่ไกลนั้นก็ถือเสมือนว่ามันเป็นกลุ่มเดียวกัน ยังไงตอนนี้ไกลนั้นไม่อยากได้ยิน ไม่อยากเจออะไร หรือไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้ากันอีกแล้ว


บางครั้ง คนที่เราเห็นยิ้มๆใส่กัน บางทีก็อาจจะแทงกันข้างหลังทะลุถึงหัวใจก็ได้ ใครจะไปรู้!!!


วันนี้เลยแย่ไปทั้งวัน แย่แบบอาการขั้นโคม่าเลยค่ะ เพราะถึงแม้ไกลนั้นจะไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับผลประโยชน์ตรงนั้น แบบที่ไอ้คนแทงข้างหลังมันคิด แต่ไกลนั้นรู้สึกเสียดายมิตรภาพและเวลาที่เราได้เคยคุยกันมาต่างหาก มันทำให้ไกลนั้นรู้สึกไร้ค่า และเสียเวลาเหลือเกินที่ได้รู้จักกับคนแบบนั้น (โดยที่ไกลนั้นยังไม่ทราบนะคะว่าเป็นใคร แต่รู้ว่ากลุ่มนี้แหละ)


จริงๆวันนี้ไกลนั้นมีเรียนค่ะ และเหมือนว่าอาจารย์อาจสอบย่อยในห้อง แต่บอกตรงๆนะคะ ไกลนั้นไม่มีอารมณ์จะทำไรทั้งสิ้น เข้าไปถึงห้องนศ.ปริญญาโท เพื่อนในภาควิศวะคอมเห็นหน้าก็ถามทันทีว่าไกลนั้นเป็นอะไร พอมีคนพูดอย่างนี้กับเราก่อน ไกลนั้นก็เลยระบายออกไป เหมือนกับที่เก็บมาทั้งวันมันสิ้นสุดอยู่ที่นี่ แบบว่าเล่าทุกๆความผิดหวัง เล่าทุกๆการตัดสินใจออกไป เพื่อนก็นั่งฟังนิ่งไป สักพักก็บอกว่า

"โอเค ที่เล่ามา จบรึยัง"

ไกลนั้นก็พยักหน้าว่า จบแล้ว เพื่อนเลยปิดโน้ตบุ๊คแล้วบอกว่า

"วันนี้ไม่ต้องเรียนแล้ว ไป...เราไปหาไรกินกันดีกว่า หรือไปเดินเที่ยว ไปดูหนังก็ได้"

"อ้าว แล้วไม่เรียนเหรอ!!!"

ไกลนั้นเริ่มเป็นห่วงเขาแทน เพราะว่าวันนี้ยังไม่รู้เลยว่าอาจารย์จะสอบรอบสุดท้ายรึเปล่า แต่เพื่อนก็ไม่ฟัง เขาบอกว่าเขาเองก็เซ็งๆ ขี้เกียจเรียน คะแนนสำหรับเขามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ เอาให้ไกลนั้นสบายใจดีกว่า แนวๆว่า ไปไหนไปกัน เพราะยังไงไกลนั้นก็คงโดดอยู่แล้ว เรียนไปก็ไม่รู้เรื่อง ไม่รู้จะเข้าไปให้อาจารย์ถามอีกคนทำไมว่า คุณเป็นอะไรรึเปล่า ไกลนั้นยิ่งเป็นศิษย์ก้นหม้อของอาจารย์หัวหน้าภาคอยู่ด้วย ต้องโดนเพ่งเล็งท่าทีซังกะตายวันนี้แน่ๆอ่ะค่ะ


สรุปว่าวันนี้เราเลยไปเดินห้างโดดเรียนกันตอนทุ่มกว่าๆค่ะ นั่งกินซิสเลอร์กัน ตอนแรกว่าจะดูหนังเรื่อง สายลับจับบ้านเล็ก เพราะไกลนั้นอยากดูอะไรที่เป็นหนังตลกอ่ะค่ะ แต่มันดึกอ่ะ เกรงใจถ้าเพื่อนต้องนั่งแท็กซี่ไปส่งก็เลยไม่ดูดีกว่า


ตลอดเวลา เพื่อนพยายามนั่งฟังไกลนั้นพูด...พูด...พูด เหมือนคนวิตกจริตที่ชอบย้ำคิดย้ำทำกับตัวเอง แล้วเขาก็จะเริ่มบอกว่า พูดอีกแล้ว ทำไมไม่ลืมๆมันไปล่ะ ไกลนั้นว่ามันยากนะที่คนเราจะลืมอะไรในสิ่งที่ตัวเองเพิ่งเจอมาสดๆร้อนๆ ถึงจะรู้ว่าคิดไปก็ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกมันดีขึ้นก็ตาม


แต่เพิ่งรู้ว่า บางทีการระบายออกไป เวลามันหมด หมดเรื่องที่จะพูดจริงๆ คือย้ำคิดย้ำทำไปจนเซ็งแล้ว ก็รู้สึกว่ามันหมดอ่ะค่ะ ตานี้เพื่อนก็เริ่มพูดเรื่องส่วนตัวของเขาบ้าง อารมณ์ประมาณเรื่องซวยๆของตัวเอง แต่เขาเล่าไปหัวเราะไป ทั้งๆที่ไกลนั้นยอมรับว่า ถ้าเจอแบบนี้อาจจะหัวเราะไม่ออกก็ได้


มันเลยทำให้รู้ว่า แท้ที่จริงแล้ว คนเราจะมองปัญหาแบบไหนต่างหาก ปัญหาที่เพื่อนเจอ แม้จะไม่ใช่แนวความไว้เนื้อเชื่อใจ แต่ก็ปั่นทอนทำให้เซ็งได้เหมือนกัน และที่สำคัญก็คือ เขาไม่เคยเล่าปัญหาของเขาให้ไกลนั้นฟังเลยตลอดเวลาที่เรียนด้วยกันมา ผิดกับตัวเองที่เก็บไม่อยู่ แบบสุดยอดแล้วล่ะ มันไม่ไหวแล้ว ....อึม เริ่มคิดได้ว่า ไอ้ที่ไม่ไหวเนี่ย จิตใจเราที่ไม่ไหวเองรึเปล่า


พอเขาเล่าเรื่องของเขาจบ ก็ตามมาด้วยเรื่องขำๆ ทำให้บางทีหลุดหัวเราะไปได้ และเริ่มจะลืมเรื่องกลุ้มใจที่ทำให้หน้ามุ่ยไปทั้งวันได้ นับเป็นสามสี่ชั่วโมงที่คุ้มค่าจริงๆ เดินคุยกันไปจนห้างปิดก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ตอนขากลับก็เริ่มรู้สึกตัวแล้วว่า ตัวเองปกติเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะ


จะว่าไปวันนี้มันไม่ใช่วันที่แย่ที่สุดของตัวเองหรอกค่ะ แต่มันเป็นวันที่ทำให้เราได้ค้นพบมิตรภาพจริงๆมากกว่า ในชีวิตถ้าได้รู้จักเพื่อนดีๆแค่คนเดียว เพื่อนที่ฟังเรื่องกลุ้มใจของเพื่อนโดยไม่พูดอะไรสักคำ แล้วพอฟังจบก็ปิดโน้ตบุ๊คจากนั้นลากไปเดินเที่ยวให้หายบ้า(ซึ่งมันก็หายจริงๆอ่ะ) แค่วันนี้ได้รู้จักมิตรภาพเช่นนี้ ก็พอแล้วล่ะค่ะ


ส่วนคนไหนที่คิดไม่ดีกับใคร อันนี้ไกลนั้นขออโหสิให้ละกัน พรุ่งนี้จะไปบริจาคโลงศพให้และจะอุทิศส่วนกุศลให้ด้วย เผื่อว่าไกลนั้นไปทำเวรทำกรรมอะไรกับเขาไว้ จะได้จบสิ้นกันไปเสียทีในชาตินี้


และสำหรับอนาคตต่อไป อะไรจะเกิดก็เรื่องของอนาคต ถึงตอนนี้ไกลนั้นไม่สนใจแล้วล่ะค่ะ พอหลุดจากปัญหาก็คิดว่าตัวเองโชคดีนะ ที่บริษัทที่ทำงานอยู่ไม่เคยมีเรื่องแทงข้างหลัง พี่ๆน้องๆที่นั่นให้คำปรึกษาได้ดีมากในวงอาหาร ส่วนเพื่อนที่มหาวิทยาลัยเวลาทุกข์ใจก็รับฟังปัญหาแถมช่วยทำการบ้านวันนี้ให้ด้วย เพราะไม่ไหวแล้วล่ะ ไม่มีแรงคิดอะไรต่อไปแล้วจริงๆในช่วงเช้าวันนี้ และขอบคุณหัวหน้าที่ไม่ได้สั่งงานอะไรมา เพราะถ้าสั่งก็ไม่มีแรงคิดอ่ะค่ะวันนี้ (เป็นพฤติกรรมที่ยอดแย่นะคะ ที่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน)


ในเมื่อคนรอบข้างดีกับเราขนาดนี้ แล้วเราจะไปสนใจคนที่ทำร้ายเราทำไม คิดไปคิดมารู้สึกตัวเองบ้ามากๆเลยทีเดียว


ก็ขอบคุณนะเพื่อนที่ทำให้รู้สึกดีๆได้ขนาดนี้





ปล.แจ้งไว้นิดนึงตรงนี้ละกันนะคะว่า สักสองสามอาทิตย์หน้าไกลนั้นจะเอานิยายเรื่องใหม่มาลง (ถ้าไม่ผิดพลาดนะคะ) และต้นสัปดาห์หน้า ไกลนั้นจะปิดกระทู้ทางกลางใจเพื่อเตรียมเอาเรื่องใหม่ใส่แทนค่ะ คิดว่าคงไม่มีใครมาขอให้เปิดกระทู้แล้วมั้งคะ เพราะปล่อยเรื่องนี้บนเนตมานานหลายเดือนแล้ว จริงๆเคยปิดกระทู้ทางกลางใจไปครั้งนึง แต่มีคนอ่านเมล์มาขอให้ช่วยเปิดให้อ่ะค่ะ เพราะเขายังอ่านไม่จบ ก็แจ้งไว้ก่อนละกันนะคะ เผื่อวันไหนเข้ามาแล้วไม่เห็นกระทู้ก็จะได้รู้ว่า จะมีเรื่องใหม่มาเสียบแทนแล้วน้า อิอิ

Create Date : 29 กันยายน 2550 Last Update : 3 ตุลาคม 2550 9:47:52 น. Counter : 1081 Pageviews.		9 comments
Share Tweet