น้ำใจคนร่วมวิน

วันก่อน ไกลนั้นได้รับอีเมลขอบริจาคโลหิตจากรุ่นน้องในออฟฟิศ เป็นการขอแบบเร่งด่วน เนื่องจากคุณตาของน้องต้องผ่าตัดรอบที่สองด้วย

และพอดี ไกลนั้นตั้งใจไว้ว่าจะไปบริจาคโลหิตในวันเสาร์ที่ผ่านมา จึงบอกน้องไปว่า เดี๋ยวจะไปบริจาคให้คุณตาของน้องเขาละกัน

แต่บรรดาเพื่อนๆ + น้องๆ ในออฟฟิศบางคนไม่เคยไป ไกลนั้นเลยอาสาจัดทีมไปในวันทำงานค่ะ นั่นคือวันศุกร์ที่ผ่านมา

วันนั้น เสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้รับเสด็จฯ สมเด็จพระเทพฯ พอดีนางพยาบาลบอกว่า หากมีเวลาน่าจะรอตอนบ่ายสาม ท่านจะเสร็จมาที่ตึกด้วย แต่เราโดดงานมาบริจาคโลหิต คงไม่สามารถทำได้


ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ แต่ effect หลังบริจาคโลหิตคราวนี้เล่นงานไกลนั้นจนสาหัสเลย เริ่มจากหน้ามืดตลอดเวลาที่เดิน แถมวันนั้นเราดันไปนัดเจอน้องๆ ในงานสัปดาห์หนังสือด้วย ก็เลยต้องแคนเซิลหมดทุกราย ไม่มีปัญญาถ่อสังขารไปแน่ๆ แค่กลับบ้านก็ไม่รู้ว่าจะกลับได้รึเปล่า


วันนั้น ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือตังค์อยู่ 40 บาทในกระเป๋า เพราะไม่มีแรงไปกด ATM ที่ต้องเดินไปประมาณ 40 ก้าว แบบว่าคิดถึงสภาพคนกำลังจะหมดแรงอ่ะค่ะ การเดินแค่สองก้าวก็แย่แล้วล่ะ

สุดท้าย เลยพยายามไปให้ถึงวินรถตู้ที่เคยนั่งประจำ หากได้นั่งรถตู้ก็คงดี แต่พอเห็นสภาพคนร่วมร้อยกว่าคนที่ยืนรอ ไกลนั้นก็แทบหมดแรงยืนแล้ว และยิ่งไปกว่านั้น ร่างกายเหมือนพยายามทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ด้วยการไอเพื่อเอาออกซิเจนเข้าไป แต่ผลคืออาหารในกระเพาะออกมาหมดทุกอย่าง


คราวนี้ล้มของจริงเลยค่ะ คือแบบว่าหมดแรงยืนแล้ว จำไม่ได้ว่าตอนนั้นคืออะไร แต่มึนมากๆ จากนั้น ก็มีพี่ๆ ผู้หญิงสามสี่รายเข้ามาช่วยพัดให้ ทั้งๆ ที่เขาเป็นผู้โดยสารที่ยืนรอรถตู้อยู่ พี่อีกคนเอาน้ำมาให้เราล้างหน้า อีกคนเอาลูกอมมาให้ อีกคนยื่นกระดาษทิชชู่แบบป๊อปอัพมาให้อีกครึ่งแพ็ค อีกคนยื่นยาดมวาเป๊กซ์มา และพี่อีกคนช่วยเอาน้ำราดอาเจียน และเอาน้ำมาให้ล้างมือด้วย และพี่คนนึงบอกให้เราเอาคิวรถตู้เขาไป เนื่องจากอยากให้เรารีบกลับบ้านก่อน แต่ไกลนั้นปฏิเสธไปค่ะ เพราะไม่อยากเบียดบังพี่เขาขนาดนั้น เขาอุตส่าห์รอมาตั้งนาน และเราก็ไม่ได้รู้จะมีแรงกลับรึเปล่า


และพี่ที่คุมวินรถตู้เห็นสภาพของไกลนั้นที่ร่อแร่เต็มที่ เลยจับยัดเข้ารถตู้คันแรกที่เข้ามาในเวลานั้นเลยค่ะ ทั้งๆ ที่มีคนยืนรอร่วมร้อยกว่าคน หากนับตามคิวจริงๆ เราคงอยู่บ๊วยๆ จำได้แบบมึนๆ ว่า ตอนนั้นเรายกมือไหว้พี่ๆ ทุกคนที่เข้ามาช่วย เพราะไม่คิดจริงๆว่าตัวเองจะมีสภาพอนาถขนาดนี้


อ้อ สภาพแบบนี้ไกลนั้นไม่กล้าเรียกแท็กซี่จริงๆค่ะ ถ้าจะเรียกรถอะไรสักคน คงจะเรียกรถพยาบาลมากกว่า เพราะถ้าเรียกที่บ้านมารับ คงอีกชั่วโมงครึ่งกว่าจะมา


อึมเนอะ หากไกลนั้นไปยืนรอรถตู้ แล้วอาเจียนตรงนั้น คนอื่นไม่เข้ามาช่วยก็คงได้มั้ง คือไม่คิดว่าจะมีคนใจดีกับเราขนาดนี้จริงๆค่ะ และถึงตอนนี้ก็จำหน้าคนช่วยไม่ได้ด้วย เพราะตอนนั้นมึนมากๆ แต่ทุกคนก็ช่วยไกลนั้นอย่างดี หวนคิดว่า สงสัยบุญกุศลที่ทำมาทั้งชีวิต คงหมดไปกับวันนั้นแล้วมั้ง


ช่วงนี้สุขภาพก็ยังไม่ค่อยจะสู้ดีค่ะ คือรู้ตัวเองเลยว่าคงไม่ค่อยพร้อม แต่ดันไปบริจาคโลหิตอ่ะ T_____T กลายเป็นช่วงอยู่กับตัวเอง ดูแลตัวเองไปโดยปริยาย

ก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ

Create Date : 02 เมษายน 2552 Last Update : 2 เมษายน 2552 16:22:01 น. Counter : 916 Pageviews.		4 comments
Share Tweet