บ๊ายบายปี 2008

วันนี้ขออัพบล็อกส่งท้ายปีละกันค่ะ ก็ขออวยพรให้ทุกๆ คนมีความสุขกันมากๆ ต้อนรับปี 2009 ที่กำลังจะเข้ามานะคะ ถ้าในปีที่ผ่านไป มีสิ่งไหนไม่สบายใจ หรือทำให้ทุกข์ใจ ก็ขอให้ปีหน้าฟ้าใหม่ ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่คาดหวังไว้ จงประสบผลสำเร็จนะคะ


อึม ย้อนคิดถึงตัวเองในช่วงปีนี้ ก็ต้องบอกว่า มันเป็นปีแห่งการแสดงความสามารถของเราจริงๆ


มีหลายอย่างที่คิดว่าจะไม่สำเร็จ ก็ดันสำเร็จ และมีหลายอย่างที่ไปไม่ถึงเป้าหมาย


สำหรับความสำเร็จในปีนี้ คงไม่มีอะไรดีไปกว่าเรื่องงานค่ะ เนื่องจากต้นปี ไกลนั้นต้องสวมหน้าที่เป็น System Engineer เต็มตัว ข้อดีมีเยอะ ข้อด้อยก็มีมาก ถูไถจนจบปีมาได้นี่ ก็โอเคแล้วล่ะ


และปีนี้ สิ่งที่ภาคภูมิใจสุดๆ คือการสอบ CMMI ให้บริษัท และสามารถเก็บ Level 2 มาได้ ด้วยน้ำพักน้ำแรง จากเพื่อนร่วมงานทุกคน และทำให้เราดีใจกับหน้าที่ ATM ที่มีส่วนช่วยให้งานผ่านไปได้อีกแรงหนึ่ง ทุกครั้งที่ได้ใส่เสื้อบริษัทรุ่นใหม่ บนแขนเสื้อมีปัก Ser ของไมโครซอฟ มันทำให้รู้สึกดีจริงๆ



ในส่วนของงานเขียนก็เช่นกัน ปีนี้เป็นปีแรกที่ไกลนั้นลองหันไปจับแนวเขียนเรื่องยาวเชิงปรัชญาหน่อยๆ หากใครยังพอจะจำได้ถึงนิยายเรื่องยาวเรื่องสุดท้ายที่โพสต์บนอินเตอร์เน็ต มีเสียงวิจารณ์ขรมทั้งลบทั้งบวก


สำหรับนิยายเรื่องนั้น ตอนแรกไกลนั้นอยากพับเก็บ แต่เพราะได้กำลังใจจากพี่นักอ่านคนหนึ่ง ที่เขียนอีเมล์มาหา บอกว่าชอบเรื่องนี้มาก ถึงกับขอปริ๊นต์นิยายเรื่องนั้นเอาไปให้ลูกอ่าน เพื่อจะได้สอนเขาไปในตัว ให้เขารู้จักเห็นอกเห็นใจเด็กด้อยโอกาส


ไกลนั้นอยากจะขอขอบคุณสำหรับเมล์นั้นจริงๆ ค่ะ เข้าใจว่าเรื่องเราก็ไม่ได้ดีเด่นอะไรกว่าคนอื่น แต่การที่มีนักอ่านสักคน อีเมล์มาบอกความรู้สึกกันขนาดนี้ มันดีจริงๆ นะ


และเพราะอีเมล์ฉบับนั้นเองที่จุดประกายให้ไกลนั้นพยายามเดินต่อไปในเส้นทางสายนี้


เดินไป...โดยไม่กล้าคาดหวังอะไรกับมันมาก ไม่กล้าคิดว่าข้อเขียนของตัวเองจะสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับสังคม แต่ขอแค่ได้รับกำลังใจดีๆ แบบนี้ตลอดไป คนเขียนก็มีความสุขแล้ว


ก็ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด นิยายเรื่องนี้ Believe...ปลายฝันนั้นคือเธอ จะได้ตีพิมพ์ปีหน้าค่ะ



ปีที่ผ่านไป นอกจากงานเขียนเรื่องยาวที่ค่อยๆ ปิดฉากลงเงียบๆ แต่งานเขียนเรื่องสั้นกลับท้าทายมือใหม่หัดเขียนอย่างไกลนั้นมาก


ทั้งที่ใจจริงไม่ชอบเขียนเรื่องสั้น แต่เพราะใครบางคนผลักด้นให้เราก้าวเข้าสู่สนามเรื่องสั้นจนได้


โดยไม่รู้ตัว เราก็ปั่นเรื่องสั้นลงสนามชิงชัยตอนกลางปีไปสองเรื่อง ใครจะคิดว่า สองเรื่องนั้นมันฝ่าด่านอรหันต์ ผ่านทั้งคู่ แต่เหนือสิ่งอื่นใด มันทำให้ไกลนั้นค้นพบว่า การเขียนเรื่องสั้นนี่ สนุกจริงๆ นอกจากจะต้องระวังการใช้คำพูด ยังต้องเจอหน้ากระดาษจ่อคอหอยอีก เขียนแก้แล้วแก้อีก แก้จนบางทีพอเรื่องสั้นตีพิมพ์ออกวางขาย ไกลนั้นก็ไม่เคยหยิบมาอ่านเลย เพราะแทบจะจำได้ขึ้นสมองแล้ว


ย้อนคิดไป ต้องขอบคุณบรรณาธิการท่านนั้นเหลือเกิน เพราะคำพูดของเขา ทำให้เราเปลี่ยนจากเขียนเรื่องยาว ไปสู่งานเขียนเรื่องสั้นที่แสนท้าทาย ถึงคำพูดนั้นจะมีแค่ว่า "เรื่องสั้น ขายไม่ได้" แค่นี้จริงๆ ที่ทำให้เราอยากสู้ขึ้นมา


อ่า...มีสิ่งดีๆ ผ่านมาแล้ว ก็คงต้องมองสิ่งไม่ดีในปีที่กำลังจะผ่านไปบ้าง


น่าผิดหวังกับการเรียนภาษาอังกฤษเหลือเกิน เป็นสิ่งที่ดึงเวลาทั้งปีนี้ไปเลยก็ว่าได้ แต่กลับทำไม่เข้าเป้าที่วางไว้ นี่คือเรื่องที่เศร้าที่สุดสำหรับปีนี้แล้วล่ะค่ะ



ก็หวังว่าปีหน้าฟ้าใหม่ เราจะโชคดีกว่านี้นะ คงต้องสู้ๆ กันต่อไป ^^


ปล. ตุ๊กตาสองตัวนี้ เป็นตุ๊กตาที่ตั้งบนโต๊ะทำงานของไกลนั้นค่ะ ตัวแรกหมูแสนเซ็กซี่ อันนี้หัวหน้าที่สอนงานคนแรก...พี่โม...ให้มาเป็นที่ระลึก


ส่วนเคโรโระสีฟ้า เป็นตัวที่พี่กอล์ฟเอามาตั้งบนโต๊ะไกลนั้น เพราะที่โต๊ะพี่เขารกมากพอแล้ว มันก็เลยระเห็จมาอยู่เป็นเพื่อนกัน

Create Date : 29 ธันวาคม 2551 Last Update : 29 ธันวาคม 2551 22:39:50 น. Counter : 968 Pageviews.		23 comments
Share Tweet