น้ำเต้าหูสองถุง

เริ่มกลับมาอัพเดทชีวิตประจำวันกันสักหน่อย หลังจากที่ห่ายๆไปช่วงนึง ก็ไม่ได้หายไปเพราะช็อกกับแผ่นดินไหวนะคะ หลังจากวันนั้นต่างคนก็ต่างมาเล่าความเปิ่นของตัวเอง เลยกลายเป็นว่า แผ่นดินไหวนี่มันเรื่องโจ๊กไปซะงั้น


ที่ตั้งหัวข้อนี้มา ก็ไม่ได้จะเล่าอะไรน่ากลัวนะคะ แต่มันเป็นเรื่องแปลกจริงๆ ปกติไกลนั้นจะไม่ใช่คนที่เคร่งศาสนาหรือแนวๆ นิยมวัตถุมงคลเท่าไหร่ ออกจะมาทางแนวทางปฏิบัติซะมากกว่า เช่นอ่านหนังสือธรรมะบ้าง (แล้วแต่อารมณ์) หรือสวดมนต์บ้าง


ขอเล่าคร่าวๆนะคะ อันนี้แล้วแต่วิจารณญาณของแต่ละบุคคล จริงๆ มันไม่ใช่เรื่องน่ากลัวเลยอ่ะค่ะ


เมื่อต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา ไกลนั้นไปทานคุโรดะกับพี่ๆที่ทำงาน ร้านนี้เป็นร้านแถวเอกมัย อ่ะค่ะ ก็สวาปามกันไปเต็มคราบ จริงๆไกลนั้นเป็นคนชอบทานปลาดิบมากๆ แต่จะมีอยู่ชนิดนึงที่ตัวเองแพ้ แต่ไม่รู้ว่าแพ้อะไร วันนั้นพี่เขาสั่งชุดรวมปลาดิบมา ก็กินมันไปทุกอย่างยกเว้นปลาหมึก กลับมาถึงบ้านนี่ โห รู้สึกอึดอัดไปหมด ปกติกินปลาดิบมันต้องเบาๆนี่หว่า ตอนนั้นก็คิดเลยว่า เฮ้ย เราไปเจอไอ้ตัวที่เราแพ้ทางมันรึเปล่าหว่าเนี่ย


สุดท้าย รู้สึกแย่ๆ เอามากๆ อาการแพ้ของแต่ละคนจะต่างกัน ของตัวไกลนั้นนี่ เหมือนคนร้อนในเลยค่ะ เหมือนกินของร้อนในมากๆ ก็เลยตัดสินใจว่า สงสัยต้องกินมังสวิรัติมาลดอาการนี้แล้ว แต่ที่บ้านนี่ไม่มีใครกินมังฯด้วยสิ เราก็เลยเอาตามเทรน คือมังฯ(เขี่ย) ฮ่าๆๆ


จริงๆ ไกลนั้นเป็นคนไม่ทานเจนะคะ คือไม่เคยทานเจเลย ชอบกินเนื้อสัตว์มากๆด้วยซ้ำ พอมากินมัง(เขี่ย) นี่เข้าไป วันแรกนี่กล้ำกลืนเลย ไปบริษัทตัวเบาหวิว อึม ท่าจะจริงแฮะ คนกินเจถึงได้บอกว่าช่วงที่กินนี่ ตัวเบาๆ สบายๆ ตัว


ก็ไม่ถึงขนาดกินเคร่งครัดอะไรนะคะ บางวันกินมังฯ(เขี่ย) แต่ถ้าเขี่ยไม่ไป ก็โกยๆเนื้อมากินบ้าง แต่ก็น้อยค่ะ ก๊ากกก(อ่านถึงตรงนี้จะแอบคิดไหมว่า ไอ่นี่...มันจะกินมังฯรอดไหมวะเนี่ย -_-" )


เพิ่งมามีจริงจังก็สองวันหลัง แต่เชื่อไหมคะว่า การที่คนบอกไว้ว่ากินเจ กินแล้วตัวเบา ไกลนั้นว่าไม่จริงนะ คือ คำว่าตัวเบาของเขาคืออะไร ไกลนั้นก็ไม่รู้ แต่พอกินไปสักพักนึง ทานเนื้อสัตว์น้อยลง หรือบางมื้อแทบไม่กินเลย ผลกระทบที่ตามมาคือเพลีย ร่างกายแทบไม่มีแรง เพราะเราขาดโปรตีนอย่างหนัก ถึงตอนนี้การกินนมแทบไม่ได้ช่วยไรมากเลย


เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ไกลนั้นพาตัวเองที่ใกล้แย่เต็มทีไปบริษัท จริงๆก็ไม่รู้นะคะว่าไอ้อาการเพลียนี้มันเกิดจากการที่เราไม่ได้กินโปรตีนมานาน นึกว่าเพราะนั่งเขียนนิยายถึงตีสอง มันถึงได้เกิดอาการนี้ขึ้น แต่จริงๆ เวลาสอบมันนรกกว่านี้เยอะมากๆ ทำไมเรากลับไม่มีอาการในช่วงนั้นเลยหว่า ทั้งๆที่ตอนนี้กินอิ่ม นอนสบาย งานเบาด้วยซ้ำ ท้องไส้ก็หิวหนักเป็นพิเศษ วันนั้นถึงกับตรงไปถามแม่บ้านที่ออฟฟิคตอนสิบโมงกว่าๆ ถามว่า

"พี่คะ แถวนี้มีน้ำเต้าหู้ขายไหมคะ" จริงๆ ก็ไม่ได้พิศวาทน้ำเต้าหู้หรอกนะคะ ไม่ชอบกินด้วยซ้ำ แต่ไหงไปถามถึงน้ำเต้าหู้ก็ไม่รู้

"ตอนนี้ไม่มีขายหรอกน้องโณ เก็บไปหมดแล้วล่ะมั้ง"

ไกลนั้นเริ่มเห็นแววนรกของตัวเองรำไร แบบว่าจะอยู่วันนี้รอดรึเปล่าหว่า เริ่มคิดได้แล้วว่า ไอ้อาการอย่างนี้มันน่าจะเป็นกับคนที่ขาดโปรตีนมาหลายวัน หรือได้รับโปรตีนไม่เพียงพอกับที่ร่างกายต้องการในแต่ละวัน ก็เลยเล่าให้พี่แม่บ้านฟังว่าตอนนี้กำลังกินมังฯ แล้วเกิดผลกระทบคืออ่อนเพลีย ก็เล่าๆ ไปแบบไม่ได้คิดอะไรนะคะ อยากแก้ข้อสงสัยของพี่เขามากกว่าว่าทำไมจู่ๆไกลนั้นก็ลุกมาถามหาน้ำเต้าหู้

ครั้นนั่งทำงานไปจนถึงสิบเอ็ดโมงกว่าๆ พี่แม่บ้านก็หอบน้ำเต้าหู้สองถุงเข้ามาให้ ทำให้ไกลนั้นอึ้งมาก จะให้ตังค์พี่เขาก็ไม่เอา บอกว่าผ่านไปเจอเลยซื้อมาฝาก


จะเชื่อไหมคะว่า นาทีที่ไกลนั้นรับน้ำเต้าหู้สองถุงจากมือพี่แม่บ้าน หัวสมองกลับย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์ครั้งนึงในอดีต เป็นเหตุการณ์ที่แม้แต่ตัวไกลนั้นก็แทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ................ครั้งหนึ่ง ตอนหน้าหนาว ขณะที่ไกลนั้นเดินมาออฟฟิคนี่แหละ ได้เจอขอทานแม่ลูกที่นั่งอยู่ริมบันไดรถไฟฟ้าบีทีเอส ตัวเด็กใส่เสื้อกันหนาว ผู้หญิงคนที่คาดว่าเป็นแม่ก็นั่งมองลูก คาดว่าตัวเองก็คงหนาวเหมือนกัน ไกลนั้นมองไป เห็นว่าทั้งคู่มีกล่องข้าวแล้ว ก็อยากจะช่วยอ่ะค่ะ แต่ไม่รู้จะให้อะไร เพราะตัวเองเป็นคนไม่นิยมให้เงินกับขอทาน จะว่าแอนตี้ก็ได้นะคะ หากจะให้ช่วย มักชอบซื้อของให้มากกว่า คิดอยู่แวบนั้นเห็นร้านน้ำเต้าหู้พอดี เลยไปซื้อน้ำเต้าหู้สองถุงมาให้ขอทานสองแม่ลูกนั่นดีกว่า เป็นน้ำเต้าหู้สองถุงแบบไม่ใส่เครื่อง แบบเดียวกับที่พี่แม่บ้านซื้อมาฝากเลยค่ะ


คิดแล้วขนลุกซู่ นี่มันอะไรกัน ทำไมจู่ๆเราคิดถึงเรื่องนี้ ทั้งๆที่เหตุการณ์ตอนนั้นผ่านไปเกือบครึ่งปี ผ่านไปจนแทบจะไม่ได้เก็บมาจำอีกแล้ว


งานนี้ก็ใช้วิจารณญาณในการอ่านกันนะคะ ตัวไกลนั้นเองถึงแม้จะไม่ได้อะไรกับเรื่องนี้มาก แต่คิดทีไรอดแปลกใจไม่ได้ จำเพาะเจาะจงที่พี่แม่บ้านซื้อมาสองถุง ทั้งๆที่ไกลนั้นทานคนเดียว ซื้อมาถุงเดียวก็น่าจะพอกับความต้องการแล้ว


เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้พี่สาวฟังตอนกลับมาที่บ้าน พี่บอกว่า นี่เหมือนกับเป็นกรรม คำว่ากรรมคือผลจากการกระทำ ดังนั้น กรรมไม่จำเป็นจะต้องอยู่ในเรื่องแย่ หรือเรื่องเลวร้ายเสมอไป แล้วก็ร่ายยาวไปเรื่อย ไม่ว่าจะกรรมตรง กรรมรอง หรือกรรมอะไรอีกหลายอย่าง บอกตามตรงนะคะ ตอนนั้นฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ เพราะไม่ได้อ่านหนังสือธรรมะจริงๆ จังๆ เรียนพุทธศาสนาก็นั่งหลับตอนนั่งสมาธิ เป็นพุทธศาสนิกชนที่ไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวเท่าไหร่หรอกค่ะ


แต่เจอเหตุการณ์ครั้งนี้กับตัวเองเข้า จะว่าบังเอิญตัวเองดันคิดไปก็ได้ค่ะ หากแปลกใจไม่น้อยทีเดียว



อาทิตย์นี้บ้าพลังโพสต์นิยาย ก็อยากเร่งให้มันจบเร็วๆอ่ะค่ะ แต่เรื่องทางกลางใจนี่ ยิ่งเอามาเขียนใหม่ ตอนแรกๆ รู้สึกฝืดๆ แต่พอตอนกลางๆ กลับรู้สึกว่าเราเขียนได้ดีกว่าเดิมเยอะเลยแฮะ หวังว่าก่อน 18 มิ.ย. คงจะจบเสียทีนะคะ ต้องสู้ๆ กันต่อไป สำหรับเรื่องนี้เอามาเขียนใหม่เพราะคิดอย่างเดียวว่า อยากรู้หากเราเขียนในตอนนี้มันจะมีอะไรดีขึ้นกว่าก่อนรึเปล่าอ่ะค่ะ

Create Date : 02 มิถุนายน 2550 Last Update : 2 มิถุนายน 2550 11:37:31 น. Counter : 985 Pageviews.		8 comments
Share Tweet