เหมียว
เหมียว คือแมวบ้านแม่ เป็นแมวที่ชอบเสนอหน้ามาหาเราทั้งๆ ที่เราไม่อยากเล่นด้วยครั้งแรกเหมียวมีลูก สามตัว แต่อยู่ๆ ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เพราะคุณเธอไม่ยอมให้เราเลี้ยง งกลูกเอาไว้เลี้ยงเองต่อมาอีกไม่นาน คุณเธอก็โดนนายดำจัดลูกให้อีกสามตัว แต่คราวนี้คุณเธอคาบเอามาให้เลี้ยง พวกเราก็เลยตั้งชื่อว่า เปียกปูน ขนมชั้น น้ำว้าจากนั้นไม่นาน เปียกปูนก็หายไป ยังไม่ทันทำหมันด้วยซ้ำ แล้วต่อมาอีกปี หนมชั้นก็หายไป และสุดท้ายน้ำว้าก็ตาย เพราะโดนรถชนขณะที่ไล่จับผีเสื้อส่วนเหมียว อยู่กับเรามาอีก ๙ ปี เหมีวเพิ่งจะมาจากเราไปเมื่อกุมภาที่ผ่านมา ความเศร้ามันเกาะกินหัวใจยิ่งนัก จริงๆ แล้วความผิดต้องเป็นที่พวกเรา ที่ตามใจเหมียว ให้กินแต่ปลาทู และไม่ได้ตรวจเลือดของเหมียว ทั้งๆ ที่ไปหาหมอบ่อยครั้งเพราะเหมียวเป็นหวัดแต่จริงๆแล้วเหมียวเป็นโรคไต จะเพราะความแก่ หรืออย่างไรไม่อาจจะรู้ได้ สุดท้ายเหมีวยก็จากเราไป อย่างสงบ เราสองคนนอนจับมือลูกจนกระทั่งลมหายใจสุดท้าย และพาเหมียวไปทำบุญที่วัด ก่อนที่วัดจะเผาให้จนถึงทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงแม้จะมีแมวตัวให้ที่เก็บมาจากข้างทางมาเลี้ยงอีกตัว ก็ไม่ได้ทำให้ความคิดถึงลดลงเลยคิดถึงนะเหมียว
ค่อยๆ ก้าวไปที่ละก้าว ไม่รีบ
ไปดูเครื่องบินกันเถอะ
แอบย่องไปดูเครื่องบินในงานของการบินพลเรือนค่ะ เค้ามีงาน 3 วัน (มั๊ง) ที่ดอนเมือง อาคารต่างประเทศ 2 ขาออก (ของเก่านั่นแหละ) ที่จอดรถไม่ต้องกลัวโดนแย่ง มีเพียบ จะจอดตรงไหนก็ได้ (มั๊ง) เพราะไม่มีใครจอด สบายไป แต่อ้วนไปด้วยรถเมล์ เห่อๆๆๆ เห็นว่าใกล้ๆ บ้าน ขอบอก เดินกระจายค๊า ด้วยความที่เคยไปเทอร์ 1 แล้วลงป้ายหน้าตึกเดินทะลุไปได้เลย ตรงสถานีรถไฟ แต่เพราะไม่ได้ไปมาชาตินึงแล้ว ก็เลยไม่รู้ว่า การท่าเค้าปิดประตูสะพานลอยตายๆๆ อ้วนเดินอาน เดินจากป้ายรถเมล์ที่ว่าใกล้ๆ ไปอีกป้ายนึง ไขมันหยดติ๊งๆๆชีวิตรันทด คิดในใจว่า นี่แหละนะชีวิตอ้วน เศร้าอะไรอย่างนี้ รถถนนวิภาก็นะ วิ่งกันเร็วมากๆ ฉิวเฉียดก้นน้อยๆ ของอ้วนไปหลายคัน รถเล็กไม่เท่าไหร่ รถใหญ่ๆ อิอ้วนเสียวโว้ย...ก็จะไม่เสียวได้อย่างไร วิ่งผ่านไปแต่ละคัน ขนาดหนัก 85 โลยังเกือบปลิวตกฟุตบาต แล้วถ้าเกิดผอมๆ แบบคุณมาเดินมีหวัง ปลิวกระจาย (แอบมีขู่เล็กๆ)เดินเข้าไปได้เค้าก็มีป้ายบอกชัดเจน ขึ้นไปชั้น 3 เลยเพ่ ด้านบนมีงานคร๊าบทั่นข้างบนก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ นิดๆ หน่อยๆ ตามประสาการจัดงานทั่วไป ออกจะเงียบด้วยซ้ำไปแต่ที่แน่ๆ เค้ามีโชว์เครื่องบินค่ะ แถวๆ โน้นไกลเหมือนกัน คลังสินค้าเก่า เกือบถึงเจ้เล้งโน่น....แต่ไม่ต้องห่วงมีรถรับส่งอย่างดีค่ะ ไม่ต้องเดินละลายไขมันให้เสียเวลาสารพัดเครื่องบินละลานตาไปหมด ใครชื่นชอบเครื่องบินไม่ควรพลาดค่ะ ออกมาโชว์ให้เห็นกันจะๆ จับต้องได้ ไม่หวงห้าม แอบปีนดูมาแล้วขอบอก (เค้าไม่เอาไม้ไล่ตีลงมาก็บุญโข ปีกเค้าจะหักบินไม่ได้หรือเปล่าไม่รู้เลย)ชอบจังหางเจ้าตัวนี้ ท่าทางจะห้าวน่าดูแล้วนี่ก็แม่มดน้อยพราวเสน่ห์ ประจำเครื่องเนอะ ขี่ไม้กวาดไปหาพาบินไปด้วยกันน้องนกเธอก็มาด้วยค่ะ นกแอร์ อี้แอ่ เอิ๊กๆๆ แอร์กี่ใครจะไปกล้าโหน ไม่กลัวตกลงมาตายให้รู้ไป ไม่ใช่เฉินหลงนะเฟ้ย จะได้วิ่งสู้ฟัด โหนค๊อปเตอร์ดูใบพัดดิ พัดมาทีอิอ้วนกระเด็นแน่ๆ ไม่กล้าไปโหนร๊อก ไม่อยากตายเร็วชิรู้ไหมทำไมเรียกว่าแมงปอ ดูเธอสิ เหมือนแมงปออะเป่าเค้าให้ถ่ายรูปไอ้เจ้าหน้าปัดมาได้ แอบคิดว่าพวกที่ชอบแต่งรถให้หน้าปัดเหมือนเครื่องบิน มันจะดูออกไหมน้อ ว่าอันไหนบอกอะไร สงสัยตาลายแหง๋ม เยอะไปหมด ดูหมดหรือไงเนี่ย แค่ไมล์กับน้ำมัน ก็ตาลายแล้ว พอเถอะอย่าไปแต่งอะไรมากมานักเลย เวียนหัวเฟ้ยแมงปอของจริง วิ้ว....สวยปะจ๊ะ น้องแมงปอจ๋าดูๆ แล้ว รู้เลยทำไมนักบินอ้วนไม่ได้ ก็เพราะมันแคบแบบนี้นี่เอง ปีนก็ลำบาก ไว้ชาติหน้าอ้วนเกิดใหม่แล้วจะมาลองบินแล้วกัน ชาตินี้เมินซะปีนขึ้นไปไม่ไหวอะ เค้าห้ามโหน ด้วย 5555+++มั่วอีกแล้วคร๊าบทั่นและแล้ว เครื่องบินก็หมดลงเท่านี้ สุขสวัสดิ์จงบังเกิดแด่ทุกท่านที่เข้ามาเยี่ยมชมอาการบ้าบอของอ้วนในครั้งนี้บั๊ยบายจ้า ......
ทดลองพี่นิค รอบสอง
หลังจากได้พี่นิคมา ฝนก็ตกไม่ยอมหยุด เหมือนจะบอกว่า สมน้ำหน้า อดไปไอ้น้อง อย่ามาทำซ่า คนหน้าตาไม่ดีจะนิคไม่ปลื้มแต่ก็นะ คนมันอยากลองก็เลยต้องหาที่ไป ที่แรกบางปะอิน ถ่ายไม่ได้เรื่องเลยค่ะ คิดถึงพี่ฟูจับใจ กลัวพี่ฟูจะเหงา แต่ก็นะ จะเอามาคล้องคอสองกล้องก็เกรงใจคอตัวเอง แค่กล้องเดียวก็ต้องเดินเป็นกิ้งก่าได้ทองแล้ววันก่อนเอาพี่นิคไปชั่งพร้อมเลนส์ 1.25 กิโล หึหึ หนักเอาเรื่อง ส่วนพี่ฟู 900 กว่ากรัม ต่างกันไหมล่ะ ขืนเอามาคล้องคอ 2 กล้อง อิอ้วนก็แบกไปสิ 2 โลที่คอตัวเอง ไม่ไหวๆ เลิกคิดแบกสองกล้องไปอีกชาติ บางปะอินสีไม่สวยเท่าไหร่ เพราะยังไม่ชินกับการปรับค่าที่ตัวกล้อง ถ่ายไปบ่นไป แล้วตูจะซื้อมาทำไรว้า ไม่ได้เรื่องเล๊ย อิอ้วนพี่นิคกับพี่ฟูเหมือนกันอยู่อย่างตรงที่สีสันแสบทรวง พาครอบครัวพี่ช้างมาฝากให้ดูค่ะ เข่มเข๊ม เม่เม้ มู่มู้ ป่าป๋า ฯลฯ พี่ฟายจะมาเอาตัวไหนไปข้ามศพอิอ้วนไปก่อนก็แล้วกัน โขลงนี้เราจอง 555++แสงรูปนี้เว่อร์ไปไม่หน่อยค่ะ เว่อร์มากๆ กะไม่ถูก พอกลับมาบ้านอ่านคู่มือภาษามะขามเปรี้ยวจี๊ดอีกรอบ อ้าวมันแก้ง่ายๆ แบบนี้นี่เอง ต่อไปจะไม่ยอมผิดพลาดอีก รับรองได้วันรุ่งขึ้นไปเล๊ยวัดพระแก้ว แก้มือ เห่อๆๆเป็นไงล่ะ วัดพระแก้ว สีแสบทรวงดีมะ แต่แสงก็เว่อร์อยู่ดี แถมยังมือสั่นด้วยเพราะพี่นิคเธอหนัก ถ่ายไปสบัดมือไป คุณแอบขำอิอ้วนที่ไม่กล้าบ่นเรื่องกล้องหนัก หาเรื่องเองใครจะกล้าบ่นเล่า เดี๋ยวก็ชินเองแหละพี่ยักษ์ หน้าตาดีเนอะ แต่นะ มันตากแดดตากลม เลยมีริ้วรอยของการตากแดดมาบ้าง เลยคิดว่าขนาดพี่ยักษ์วัดพระแก้วยังมีริ้วรอย แล้วอิอ้วนที่ผ่านแดดผ่านลมมาเกือบ 40 ปี จะมีรอยตีนกาบนหน้าผากบ้างก็คงไม่เสียหายเนอะ จริงปะพี่ยักษ์ตัวนี้แกคงหนักมากๆ เนอะ แบกเจดีย์ไว้ทั้งหลังเคยเห็นกินนรตนนี้ในโปสการ์ด สมัยนั้นสวยกว่านี้เยอะ แต่ตอนนี้ตากแดดจนเป็นฝ้าไปแล้วไม่รู้จักใช้ครีมกันแดดแบบคุณนี่เอง เลยเป็นฝ้า โถๆๆๆ น่าสงสารเนอะกินนร คราวกลังบอกเรานะจะขโมยคุณไปให้ ในฐานะที่เป็นยามเฝ้าปราสาทพระเทพบิดรมานานปี เราจะขโมยคุณเอาไปให้ด้วยความเต็มใจยิ่ง
ขั้นตอนกลารล้างมือ 555++ ของข้อยเอง
เห็นรณรงค์กันจังว่า 7 ขั้นตอนการล้างมือ จะทำให้มือสะอาดมากขึ้นอิอ้วนก็เลยคิดว่า มันมีอะไรบ้าง เท่าที่คิดได้ 1. เปิดก๊อกน้ำ2. เอามือไปล้าง3. ปิดก๊อก (เปิดนานๆ เปลืองน้ำ)4. ถูสบู่5. เปิดก๊อก6. ล้างสบู่7. ปิดก๊อก เป็นอันเสร็จ 7 ขั้นตอนการล้างมือ ของข้อยเอง
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [