ไร้สาระ
ตำนานแห่งอันดามันเหนือ
คุณโชด
สาย47
คำมั่น สัญญา
หนึ่งในล้าน
ครั้งหนึ่งในชีวิต
นินจา
ไอ้ทิด
สมัคร สุนทรเวช ผู้ไม่เคยแพ้
อาจารย์ออง
โจ้ กุลสตรีไทยผู้มีจิตใจอันอบอุ่น
เหมือนๆจะทุกข์ แต่สุขล้น
รักครั้งแรก...ตุ๊กผู้หญิงที่เก่งที่สุดในโลก(สำหรับผม)
รักคุณเข้าแล้ว
รางวัลแด่คนช่างฝัน
ลูกแมวถูกทิ้ง
ผมเป็นศิลปิน
รอฝันเป็นจริงในวันสิ้นหวัง
เวลาและสายน้ำที่ไม่เคยหวนกลับ
อาม่า
ลุงถินผู้ไม่เคยชนะ
รักต่างมุม...ของจิ้ม ผักไห่
แด่...การตัดสินใจที่ไร้เหตุผลที่สุด
ยอมหัก ไม่ยอมงอ
ความหวังในขวดแก้ว...
กางเกงห้าตัวกับสัจธรรมแห่งชีวิต
ลูกผู้ชายตัวจริงที่กระทิงแดงหาไม่พบ
ครั้งหนึ่งนานมาแล้วผมเคยเป็นบรรณาธิการผู้พิมพ์ผู้โฆษณา...ภาคจบ
ครั้งหนึ่งนานมาแล้วผมเคยเป็นบรรณาธิการผู้พิมพ์ผู้โฆษณา...ภาคสอง
ครั้งหนึ่งนานมาแล้วผมเคยเป็นบรรณาธิการผู้พิมพ์ผู้โฆษณา...ภาคแรก
ฟุตบอลในวัยเด็กกับยอดคน(ที่ผมรู้จัก)ภาคสอง
ฟุตบอลในวัยเด็กกับยอดคน(ที่ผมรู้จัก)ภาคแรก
แนะแนวการเรียนในระดับม.4-6
แนะแนวการเรียนในระดับม.1-2
แนะแนวการเรียนในระดับป.4-ป.6
เวลาและสายน้ำที่ไม่เคยหวนกลับ
พี่เล็กเกิดที่จ.ลพบุรี ตอนเด็กๆอยู่กับยายที่หมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง พ่อพี่เล็กติดคุกก่อนแม่พี่เล็กจะคลอดพี่เล็กราว 3 เดือน หลังคลอดออกมาไม่นานแม่พี่เล็กก็ไปทำงานที่พัทยา แล้วไม่เคยกลับไปหาพี่เล็กและยายอีกเลย ทั้งหมดนี้เป็นคำบอกเล่าจากยายทั้งสิ้น เพราะตั้งแต่เด็กจนโตพี่เล็กไม่เคยได้พบหน้าพ่อและแม่เลย ยายก็เลี้ยงพี่เล็กมาด้วยความยากลำบาก ขัดสนเรื่องเงินทองยายต้องเก็บผักไปขายแลกเงินมาซื้ออาหารเลี้ยงพี่เล็ก ตาพี่เล็กเสียไปก่อนพี่เล็กเกิดหลายปีแล้ว มีเรื่องที่จังหวัดโดนยิงตาย นี่ก็ฟังจากปากยายเช่นกัน พี่เล็กโตขึ้นอย่างตามมีตามเกิด ยายก็ดูแลได้ไม่ตลอดต้องหาเลี้ยงชีพ โรงเรียนก็ไม่ได้ไปเพราะยายไม่มีเงินจ่ายค่าเล่าเรียน พี่เล็กก็เล่นอยู่แถวๆหมู่บ้าน วิ่งเล่นอยู่แถวโต๊ะสนุก ตามวงไฮโลวงตีไก่ ที่เป็นแหล่งรวมนักเลงหลายๆหมู่บ้าน คนพวกนี้ก็ให้เงินให้ขนมและอาหารให้พี่เล็กกิน เพราะเห็นที่มาวิ่งเล่นและต่างก็รู้จักตาและพ่อพี่เล็กเป็นอย่างดี ทั้งตาและพ่อพี่เล็กมีชื่อโด่งดังในหมู่นักเลง พี่เล็กได้ฟังเรื่องของ ตา และพ่อ พี่เล็กหลายเรื่องได้รู้ว่าทำไมตาโดนยิง ทำไมพ่อติดคุก ฟังไปฟังมาพี่เล็กไม่มีความรู้สึกเศร้า แต่กลับมีแต่ความโกรธแค้นกับคนที่ทำให้ตาและพ่อต้องประสบชะตากรรมเช่นนั้น
จนพี่เล็กอายุได้ 15 ก็เริ่มส่อแววเจริญรอยตามตาและพ่อ เริ่มเรียนรู้ทุกๆอย่างจากกลุ่มนักเลงที่คลุกคลีด้วยตลอดหลายปีที่ผ่านมา จนในที่สุดพี่เล็กก็ได้เข้ากลุ่มกับโจรกลุ่มหนึ่งในละแวกนั้น พี่เล็กเริ่มงานแรกด้วยการปล้นป้ำน้ำมันแห่งหนึ่ง งานนั้นจบลงด้วยดีไม่มีคนตาย ได้เงินมาพอสมควรนี่ เป็นเงินก้อนแรกที่พี่เล็กหาได้ พี่เล็กเอาไปให้ยายบอกยายว่าต่อไปนี้ไม่ต้องลำบากแล้ว พี่เล็กจะหาเงินเลี้ยงยายเอง ยายถามว่าเงินมาจากไหน พี่เล็กโกหกยายว่ารับจ้างร้านขายของชำส่งของ แต่ยายไม่เชื่อหรอกเงินที่พี่เล็กเอามาให้มันมากกว่าที่จะได้จากงานแบบนั้น แต่ยายทำอะไรไม่ได้เลย 2-3 ปีที่ผ่านมาพี่เล็กอยู่แต่กับพวกในบ่อน ยายเคยห้ามและไม่ให้พี่เล็กไปบ่อน พี่เล็กก็ไม่ฟังและไม่สนใจคำตักเตือนของยาย งานต่อมาปล้นรถขนสินค้าก็ผ่านไปด้วยดี จนงานที่สามปล้นร้านอาหารงานนี้ เจ้าของร้านและลูกจ้างขัดขืนและมีอาวุธ และแจ้งตำรวจทันควัน ผู้ใหญ่ทั้งสามคนหนีเอาตัวรอดไปได้ แต่พี่เล็กที่อายุเพิ่ง 17 หนีไม่รอดโดนตำรวจจับได้ แล้วส่งไปบ้านเมตตาที่กรุงเทพ ยายตามไปเยี่ยมด้วยความยากลำบากได้เพียงครั้งเดียว พี่เล็กสงสารยายบอกไม่ต้องมาหรอก เดี๋ยวมีอะไรจะส่งข่าวไปหา พี่เล็กไม่เสียใจกับการโดนจับ ไม่มีความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น ศาลคดีเด็กตัดสินให้พี่เล็กฝึกอบรมในบ้านกรุณาจนถึงอายุ 24 พี่เล็กก็โดยย้ายจากบ้านเมตตาไปบ้านกรุณา ที่อยู่แถวบางนาเมื่อยายรู้เรื่องก็มาเยี่ยมด้วยความยากลำบากอีกครั้ง พี่เล็กก็บอกยายว่าไม่ต้องมาหรอกพี่เล็กอยู่ในนี้สบายดี ยายบอกด้วยน้ำตาว่ายายคิดถึง ถ้าเก็บเงินได้จะมาอีก ที่บ้านกรุณาพี่เล็กได้เรียนหนังสือ ได้ฝึกงานและได้รู้จักเพื่อนหลายคนที่มาจากต่างถิ่นต่างคดี พี่เล็กเรียนรู้อะไรอีกหลายเรื่องและเมื่ออยู่ครบ 2 ปีเริ่มก้าวขึ้นมาเป็นหัวหน้า ช่วยพ่อบ้านดูแลหอ และเป็นหัวหน้างานโยธา พี่เล็กมีความเป็นผู้นำเป็นขวัญใจของเด็กๆในบ้านกรุณา แต่สิ่งที่ได้รับยกย่องทุกเรื่อง ล้วนแล้วแต่เป็นทางด้านมืดทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเรื่องสัก เรื่องปล้น เรื่องการพนัน และความโหดและเด็ดขาด เวลามีเรื่องในบ้านกรุณา ขณะเดียวกันพี่เล็กก็เคารพและอยู่ในกฎของบ้านกรุณา และเป็นที่รักของพ่อบ้าน และขณะเดียวกันพ่อบ้านก็รู้สึกกลัวในความโหดของพี่เล็กด้วยเช่นกัน พี่เล็กอยู่จนอายุ 20 ก็ได้รับการปล่อยตัวก่อนกำหนด แต่ต้องมารายงานตัวทุก6เดือน พ่อบ้านกังวนเรื่องนี้กว่าใคร ตลอดหลายปีที่ผ่านมาพ่อบ้านได้คุยกับพี่เล็กบ่อยครั้ง และให้คำชี้แนะพี่เล็กเสมอๆ พี่เล็กเคารพและรักพ่อบ้านมาก พี่เล็กจะเรียกว่าพ่อเสมอ สิ่งที่พ่อบ้านกังวลคือออกไปแล้วพี่เล็กจะทำอะไรได้ ญาติก็ไม่มีสักก็เต็มตัว คงหนีไม่พ้นกลับไปเข้ากลุ่มเดิมๆ พ่อบ้านก็รู้ว่าไม่มีทางเตือนพี่เล็กได้หรอก พี่เล็กมีความคิดและโตมากับสิ่งเหล่านี้ เกินกำลังที่พ่อบ้านจะช่วยอะไรได้ วันปล่อยตัวพ่อบ้านให้เงินค่ารถ หาเสื้อผ้าให้พี่เล็กเปลี่ยน และมองตามพี่เล็กไปด้วยความกังวล โดยที่พี่เล็กไม่รับรู้ถึงความหวังดีและห่วงใยนี้เลย พี่เล็กคิดแต่ว่าจะต้องทำงานหาเงินและไม่พลาดโดนจับอีก พี่เล็กกลับไปเยี่ยมยาย ยายดูแก่ลงไปมาก ยายดีใจมากที่ได้เห็นหน้าพี่เล็ก และบอกว่าที่ผ่านมามีคนเอาเงินและอาหารมาให้บ่อยๆแต่ไม่บอกว่าใคร พี่เล็กรู้ว่าพวกที่ร่วมปล้นคงเอามาให้ เป็นการตอบแทนที่พี่เล็กไม่ซักทอดใคร พี่เล็กรู้สึกซึ้งใจนักเลงเหล่านี้ที่ไม่ทิ้งยาย อันเป็นญาติคนเดียวของพี่เล็ก พี่เล็กกลับเข้ากลุ่มอีก และเริ่มออกปล้นเช่นเดิม 2-3 งานแรกผ่านไปอย่างดี มามีปัญหาเอางานต่อมาที่ปล้นร้านทอง พี่เล็กอยู่ฝ่ายระวังหลัง มีปืนพกเป็นอาวุธ คนเข้าไปปล้นทองออกมาโดดขึ้นรถจักรยานยนต์ เจ้าของร้านวิ่งออกมาเอาปืนจะยิ่ง พี่เล็กยืนอยู่ตรงมุมตึก ด้วยความตกใจและกลัวลูกพี่โดนยิง พี่เล็กเลยชักปืนยิงเจ้าของร้านตาย พี่เล็กตกใจมากเพิ่งเคยฆ่าคนเป็นครั้งแรก พี่เล็กทิ้งปืนแล้ววิ่งหนีแต่ไปไม่รอด โดนจับได้เช่นเดิมพี่เล็กไม่ซักทอดใคร ตำรวจจับพี่เล็กส่งศาล พี่เล็กอายุ 22 แล้วศาลยังทำอะไรไม่ได้ พี่เล็กต้องทันบนฑ์อยู่ที่ศาลคดีเล็กต้องส่งไปบ้านกรุณาและฝึกอบรมถึงอายุ 24 ก่อน พี่เล็กก็กลับเข้าบ้านกรุณาอีกรอบ รอบนี้ต่างกับรอบแรกพี่เล็กอายุมากกว่าเด็กคนอื่นๆที่มีอายุราว 12-16 พ่อบ้านก็ดูไม่แปลกใจที่เจอพี่เล็กอีก ให้พี่เล็กเป็นหัวหน้าหอ และหัวหน้าโยธาเช่นเดิม เช่นเดิมพี่เล็กเป็นขวัญใจของเด็กๆ ทุกคนยกย่องและกลัวพี่เล็กมาก พี่เล็กปกครองแบบเด็ดขาดแต่ยุติธรรม พี่เล็กจะคุยกับเด็กทุกคนถามว่าโดนคดีอะไรมา บางคนลักทรัพย์ บางคนวิ่งราว บางคนติดกาว บางคนซ่องโจร พี่เล็กจะด่าเด็กๆเหล่านี้เสมอว่าพวกมึงวันๆไม่ทำอะไร เอาแต่ทำเรื่องพวกนี้อยู่ในนี้ก็เรียนหนังสือ ฝึกช่างซะออกไปจะหามีอาชีพหางานทำให้เป็นเรื่องราว พี่เล็กเริ่มรู้สึกแล้วว่าตนไม่ใช่แบบอย่างที่ดีของเด็กเหล่านี้เลย ยิ่งเด็กพวกนี้เลื่อมใสพี่เล็กมากเท่าไหร่ พี่เล็กยิ่งไม่สบายใจไม่อยากให้เด็กๆเหล่านี้เจริญรอยตามตนเอง ทำไมพี่เล็กถึงคิดขึ้นมาได้ อาจมาจากคำสอนของพ่อบ้านและวัยที่ย่างเข้า 24 แล้วทำให้พี่เล็กเริ่มคิดขึ้นมาได้ พ่อบ้านยังเคยให้กำลังใจพี่เล็กเลยว่าถ้ามึงไม่มีอะไรทำมาเป็นยามที่นี่ก็ได้ พ่อบ้านจะฝากหัวหน้าให้พ่อบ้านพูดแล้วก็หัวเราะทั้งน้ำตา พักหลังๆยิ่งใกล้เวลาครบกำหนดฝึกอบรม พี่เล็กยิ่งเปลี่ยนไปในสายตาของเด็กๆ เริ่มจัดการขั้นเด็ดขาดกับคนแอบสูบบุหรี่ และห้ามไม่ให้มีการสักบนหอ ห้ามเล่นการพนันทุกชนิด และอบรมสั่งสอนเรื่องการทำตัวแก่เด็กๆ เด็กบางคนซุบซิบกันว่า คิดไงมาสั่งสอนทีตัวเองยังเป็นถึงขนาดนี้เลย พี่เล็กก็รู้และเจ็บปวดพี่เล็กจะด่าหรือสั่งสอนใครทีไร พี่เล็กจะพูดได้ไม่เต็มปากและเจ็บปวดใจทุกครั้ง เมื่อนึกถึงตนเอง แต่พี่เล็กก็ต้องทำเพราะพี่เล็กเดินกลับไปแก้อดีตตัวเองไม่ได้แล้ว มีแต่อนาคตที่มืดมนเท่านั้นคอยพี่เล็กอยู่ แต่เด็กๆพวกนี้ทำผิดกันแค่เล็กๆน้อยๆยังพอแก้ไขและกลับมามีอนาคตที่ดีได้ พ่อบ้านก็เฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงนี้ด้วยความเศร้าและเจ็บปวดไม่น้อยกว่าพี่เล็ก อีก 7 วันครบกำหนดปล่อยตัว เด็กๆทุกคนในบ้านกรุณาต่างจัดกลุ่มฉลองให้พี่เล็ก เอาของกินที่ญาตินำมาเยี่ยมให้พี่เล็ก ต่างหาเสื้อผ้าใหม่เอี่ยมมาให้พี่เล็ก และทุกคนเริ่มเข้าใจที่พี่เล็กสั่งสอน และรักพี่เล็กมากขึ้นก่ายกอง และต่างหวังว่าออกไปแล้วจะได้ไปเยี่ยมเยียนพี่เล็กที่บ้านบ้าง ไม่มีใครรู้อนาคตอันมืดเลยนอกจากพี่เล็กและพ่อบ้าน จนคืนก่อนปล่อยตัว ทุกคนขอพ่อบ้านเลี้ยงฉลองให้พี่เล็กบนหอ ทุกคนแปลกใจในท่าทีของพ่อบ้านที่อนุญาตด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง ทุกคนไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อบ้านไม่ดีใจที่พรุ่งนี้พี่เล็กจะพ้นโทรแล้ว พ่อบ้านถามพี่เล็กว่ามึงจะไม่บอกอะไรพวกเด็กๆหน่อยเหรอ พี่เล็กบอกผมคิดไว้แล้วผมจะคุยกับพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย ว่าแล้วพี่เล็กก็เข้าหอไปและเรียกทุกคนมานั่งเรียงแถวกัน พี่เล็กยืนพูด....พี่ขอบใจในความรักที่พวกเรามอบให้พี่ พี่เกิดมาไม่มีพ่อ-แม่ อยู่กับยาย ไม่มีความรักความอบอุ่น จนมาถึงคืนนี้ที่มีพ่อบ้านและพวกเราเป็นความอบอุ่นของพี่ พี่ทำสิ่งต่างๆมามากในวันนี้พี่กล้าพูดแบบลูกผู้ชายว่าทุกสิ่งที่พี่ทำมามันผิด ถ้าย้อนกลับไปได้พี่จะไม่ทำแบบนั้น พี่จะเรียนหนังสือและหางานทำอย่างถูกกฏหมาย เป็นคนดีของสังคมไม่เป็นอย่างที่พวกเราเห็นอยู่ในขณะนี้ ส่วนพวกเราทุกคนมีพ่อ-แม่ และมีครอบครัวถึงมันจะไม่สมบูรณ์นักก็ขอให้แก้ปัญหาต่างๆให้ได้อย่างมีสติ ไม่หันไปหาหรือคิดทำในสิ่งที่ไม่ดี อย่างน้อยเมื่อเรามาอยู่ในบ้านกรุณาเราก็ได้รับการอบรมสังสอนในหลายๆเรื่อง พี่เองก็เริ่มสำนึกและเริ่มแก้ตัวใหม่ตั้งแต่เข้ามาในรอบนี้ มันอาจสายไปแต่พี่ก็คิดว่าดีกว่าไม่เริ่มเลย และพอปล่อยตัวออกไปพี่จะเป็นคนดีของสังคม หางานสุจริตทำไม่ไปทำสิ่งที่ไม่ดีอีก หวังว่าพวกเราจะเข้าใจและเอาอย่างพี่ ไม่ทำแบบที่พี่เคยทำมาในอดีต ขอบใจและลาก่อนทุกคน.....พูดจบเด็กทุกคนตบมือและโห่ร้องให้พี่เล็ก แต่ต่างเข้ามาขอจับมือพี่เล็ก บางคนตะโกนบอกว่า ออกไปผมจะเป็นคนดีครับพี่ผมสัญญา พ่อบ้านนั่งฟังด้วยน้ำตาอยู่ข้างนอก พ่อบ้านร้องให้ทั้งดีใจและเสียใจ เป็นครั้งแรกที่พ่อบ้านเจ็บใจตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ในเรื่องนี้ ต้องปล่อยให้เป็นไปตามเวลาและกระแสน้ำ เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะของพ่อบ้านดังขึ้น นี่เพิ่งตีห้าเองทำไมเร็วนัก ปลายสายเป็นเสียงของหัวหน้าผู้คุมบอกว่าได้เวลาแล้ว เดี๋ยวเจ้าหน้าที่พร้อมอาวุธจะขึ้นไปบนหอ ขอให้พ่อบ้านเตรียมสั่งให้เด็กทุกคนนอนหลับตา ห้ามลุกจากที่นอน พ่อบ้านตอบกลับไปด้วยความโมโหว่า ไม่ต้องทำกับลูกผมถึงขนาดนั้น ไม่ต้องส่งใครขึ้นมาเดี๋ยวจะพาตัวไปส่งเอง มีอะไรพ่อบ้านจะรับผิดชอบทุกอย่าง อย่าทำร้ายจิตใจกันไปกว่านี้เลย พอบ้านรู้ว่ามันเป็นระเบียบปกติของสถานพินิจ แต่พ่อบ้านก็คิดว่าถ้าจะมีอะไรทำเพื่อลูกคนนี้ได้ซักครั้งก็อยากทำ พี่เล็กก็รู้ว่าเสียงโทรศัพท์เสียงนั้นคือสัญญาณว่าได้เวลาแล้ว พี่เล็กก็ยิ้มบอกลาเด็กๆทุกคน แล้วเดินไปที่ประตูหอ พ่อบ้านเปิดประตูให้พี่เล็กออกไป ทั้งสองต่างไม่พูดอะไรเพียงมองสบตากัน แล้วเดินลงหอไปเดินไปที่ประตูบ้านกรุณาเซ็นเอกสารปล่อยตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรับของมีค่าเป็นอันจบพิธีการปล่อยตัว พี่เล็กก้มลงกราบพ่อบ้านเป็นครั้งสุดท้าย แล้วบอกพ่อบ้านว่า...พ่อผมสัญญาชาติหน้าผมจะเป็นคนดี พ่อให้อภัยผมด้วยนะผมไม่ได้อยากฆ่าคนเลย ทุกวันนี้เมื่อผมหลับผมยังฝันร้ายทุกคืน พ่อบ้านตอบทั้งน้ำตาว่า..พ่อเข้าใจใครจะสาปแช่งเล็กยังไง ขอให้รู้ไว้มีพ่อคนหนึ่งที่เข้าใจเล็ก เล็กไม่ผิดหรอกสังคมเราต่างหากละที่โหดร้าย ปล่อยเด็กคนหนึ่งให้เกิดมาแล้วไม่รับผิดชอบ ไปเถอะถึงวันข้างหน้าจะหนักแต่ก็ต้องสู้ต่อไป พี่เล็กก็เดินออกมาจากประตูชั้นในยังไม่ทันพ้นขอบประตู ตำรวจ 4 นายพร้อมอาวุธครบมือเข้ามาล๊อกคอใส่กุญแจมือ และจับพี่เล็กใส่รถตำรวจไป แล้วนำเอกสารมาให้พ่อบ้านเซ็น พ่อบ้านรับด้วยน้ำตา ตำรวจผู้นั้นถามพ่อบ้านแบบงงๆว่า คุณไปสงสารอะไรโจรห้าร้อยเลวๆพันนั้น แค่คนเลวๆอีกคนไปอยู่ในที่สมควรจะอยู่ก็สมควรแล้ว พ่อบ้านไม่ตอบและไม่สนใจกับคำด่าทอนั้น ส่งเอกสารคือตำรวจแล้วจากไป พี่เล็กอยู่บนรถตำรวจมองบ้านกรุณาเป็นครั้งสุดท้าย รถวิ่งออกมาติดไฟฟ้าที่สี่แยกไฟแดง พร้อมๆกับที่ยายลงจากรถบัส ยายได้จนหมายจากฝ่ายสงเคราะห์ว่าพี่เล็กปล่อยตัววันนี้ ยายดีใจเก็บเงินและตั้งหน้าตั้งตารอวันนี้วันที่จะมารับพี่เล็กกับบ้าน ยายไม่รู้ว่าตำรวจได้อายัดตัวพี่เล็กไปดำเนินคดี ปล้น และเจตนาฆ่า พี่เล็กไม่เห็นยาย ยายก็แก่เกินกว่าจะมองเห็นรถตำรวจที่จอดติดไฟแดง จบแล้วพี่เล็ก วันเวลาและกระแสน้ำไม่เคยหวนกลับหรอกพี่เล็ก.......
หมายเหตุ...พี่เล็กติดคุกที่เรือนจำบางขวาง สู้คดีกว่า 3 ปี สุดท้ายศาลตัดสินให้จำคุกตลอดชีวิต และถูกส่งไปที่เรือนจำราดยาว ติดคุกต่อมาได้ 5 ปี สุดท้ายโดนแทงเสียชีวิตที่ราดยาว หวังว่าทุกคนคงอโหสิให้กับการกระทำที่ผ่านๆมาของพี่เล็ก
Create Date : 18 มิถุนายน 2549
Last Update : 9 พฤศจิกายน 2561 22:08:20 น.
0 comments
Counter : 769 Pageviews.
Share
Tweet
k.j
Location :
กรุงเทพ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [
?
]
Webmaster - BlogGang
[Add k.j's blog to your web]
พวกเรา.คอม
Bloggang.com